Δεν έχω τίποτε με τους Αρχιεπισκόπους. Θα μπορούσα να έχω και φίλους Αρχιεπισκόπους. Αρκεί να μην προκαλούν.
Η τέλεση σε εκκλησία της Βουλιαγμένης από τον Αμερικής Ελπιδοφόρο της βάπτισης των τέκνων (από παρένθετη μητέρα) επιφανούς γκέι ζεύγους του χώρου της μόδας, παρουσία πλουσίων και φανταχτερών καλεσμένων, ξεσήκωσε στα μέσα μαζικής δικτύωσης πολλά σχόλια. Συνήθως αρνητικά (του τύπου «πού καταντήσαμε»), από πλευράς όσων αντιμετωπίζουν με αλλεργία το θέμα της ομογονεϊκότητας, αλλά και κάποια θετικά από όσους αντιθέτως διέκριναν μια «φωτισμένη χειρονομία», μια «καλή αρχή» κτλ.
Ωστόσο και οι δύο πλευρές βρίσκονται κατά μία έννοια εκτός θέματος. Εξ ού και εμπαίζονται, τόσο οι υπέρμαχοι όσο και οι πολέμιοι της ομογονεϊκότητας, εξίσου από τις εκκλησιαστικές κεφαλές. Διότι στους καιρούς μας τόσο οι «παραδοσιακοί» όσο και οι «προοδευτικοί» ιεράρχες εκτελούν έναν ρόλο: ας μην αναζητούμε σε αυτόν άλλη αλήθεια πέρα από την υπεράσπιση της διατήρησής τους στον αφρό της εποικοινωνίας της εξουσίας και της επιρροής.
Στη χριστιανική αντίληψη κανένα νήπιο δεν είναι ανάξιο της βάπτισης και σε κανένα δεν μπορεί η Εκκλησία να αρνηθεί την εισδοχή στους κόλπους της για λόγους που έχουν να κάνουν με την οικογενειακή κατάσταση από την οποία αυτό προήλθε – είτε είναι έκθετο, νόθο, παιδί αφορισμένου ή οτιδήποτε. (Ο όποιος έλεγχος αφορά το πρόσωπο του αναδόχου που θα καθοδηγήσει το νεοφώτιστο στην πίστη).
Ομόφυλα ζευγάρια με παιδιά υπήρξαν ήδη και υπάρχουν πάντα γύρω μας αρκετά – και ας μην έχουν τη νομική αναγνώριση που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν στη χώρα του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου. Εικάζει κανείς (με βάση το πόσο εμπεδωμένη παραμένει, αν μη τι άλλο, η δύναμη του εθίμου) ότι τα περισσότερα από αυτά έχουν βαφτιστεί – υπό το πνεύμα «κατανόησης» και «αποφυγής των προκλήσεων» που στην εκκλησιαστική γλώσσα αποκαλείται «διάκρισις» και σε όλο και πιο πολλούς φαντάζει πλέον κοινή υποκρισία. (Μαρτυρούνται πάντως περιπτώσεις, οι οποίες δίνουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τροπή στη συζήτηση, όπου ο «δεύτερος γονέας» ανέλαβε ακριβώς τον ρόλο του αναδόχου, κατοχυρώνοντας τρόπον τινά τη δική του γονεϊκή σχέση δια της οδού των μυστηρίων…).
Ο Αμερικής Ελπιδοφόρος δεν τέλεσε τα βαφτίσια των τέκνων ενός κοινού γκέι ζεύγους (δεν αντιστοιχεί άλλωστε στα κυβικά ενός Αρχιεπισκόπου κανένα κοινό ζεύγος), παρά τίμησε με το αζημίωτο το μεγάλο κοσμικό event μιας ισχυρής οικογένειας ομογενών philanthropists, στενά συνδεόμενων με την Αρχιεπισκοπή. Και δεν το έκανε στην περιφέρειά του, πράγμα που θα τον ενέπλεκε σε εντάσεις κάθε είδους, αλλά στην αρκούντως μακρινή Βουλιαγμένη. Η ελλαδική Εκκλησία, πάλι, δια του Μητροπολίτη Γλυφάδας κάνει πως δεν ξέρει: έδωσε στον Αμερικής την άδεια για μια βάφτιση, χωρίς πληροφορίες για το πώς και το τι.
Από την χειρονομία αυτή δεν προκύπτουν συμπεράσματα για την μελλοντική στάση της Εκκλησίας στα θέματα των ομόφυλων σχέσεων. Προκύπτει απλώς το προφανές της στενής συνάφειας των εκκλησιαστικών ηγετών με τους ισχυρούς του πλούτου και τις εξουσίας, για τους οποίους περισσεύει η «διάκρισις». Για τους πληβείους, πάλι, ισχύουν οι μέχρι τώρα αυστηρές θέσεις της Εκκλησίας, που δεν προβλέπεται να αλλάξουν.
Οι ιεράρχες (και δη οι πλέον «ευάλωτοι», κατά την εκκλησιαστική αργκό) θα συνεχίσουν να βδελύττονται ηχηρά την ομοφυλοφιλία. Αλλά ο σεβασμιότατος Ελπιδοφόρος, επειδή δεν τον αφορά και προσωπικώς το ζήτημα, μπορεί με μια ορισμένη άνεση να κάνει όλα όσα αντιστοιχούν σε έναν αφοσιωμένο Democrat, ήτοι να συμμετέχει στο Black Lives Matter, να εμφανίζεται ανοικτός στο ζήτημα των αμβλώσεων κ.ο.κ. Όλα αυτά, βέβαια, ως μακρινός απόηχος άλλων αυθεντικότερων χειρονομιών (π.χ. της πορείας του Αμερικής Ιακώβου στην Σέλμα της Αλαμπάμα πλάι στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ) και ως επικοινωνιακή διαχείριση στην υπηρεσία μιας επιθυμίας εκλογής στον Οικουμενικό Θρόνο τόσο κραυγαλέας, ώστε να μην προορίζεται να ευοδωθεί.
Οι «παραδοσιακράτες», πάλι, θα συνεχίσουν να τελετουργούν σε φανταχτερές κοσμικές βαπτίσεις μόνο των στρέιτ οικογενειών. Διότι οι ιεράρχες που τιμούν το ράσο, βαπτίζουν λ.χ. Τουρκοκύπριους μαφιόζους, όχι παιδιά των μόδιστρων.
