Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη συμπεριφέρεται με όρους πανίσχυρου γκάνγκστερ, που δεν χρειάζεται να δίνει καν εξηγήσεις για τα εγκληματικά σκάνδαλα που ξεκινούν από τον πυρήνα της, τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Μια κυβέρνηση, που στις κατηγορίες για υποκλοπές και παράνομες παρακολουθήσεις, πρακτικές που κατάφεραν να πάψουν τον Ρίτσαρντ Νίξον από την προεδρία των ΗΠΑ το 1974, σφυρίζει αδιάφορα και μοιράζει μηνύσεις-SLAPP στους δημοσιογράφους που αποκάλυψαν το σκάνδαλο.
Και μάλιστα, με εντολή του εισαγγελέα Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου, θα εξεταστεί η πορεία διαρροής των στοιχείων για τις παρακολουθήσεις του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη και του προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Νίκου Ανδρουλάκη, και όχι τα στοιχεία τα ίδια. Γιατί, το πρόβλημα της ΝΔ είναι πως θα τσακώσει τον «αρουραίο», εκείνον που «κάρφωσε» τις πληροφορίες για τους κοριούς του Predator και όχι τους υπεύθυνους που έδωσαν εντολή για τις παρακολουθήσεις. Από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει περιλάβει στα καθήκοντά του την εποπτεία της ΕΥΠ και έπειτα διόρισε και τον έμπιστό του Παναγιώτη Κοντολέοντα (αλλάζοντας τον νόμο) στο πόστο του διοικητή της ΕΥΠ, ποιον να τσακώσει; Τον εαυτό του ή τα πρωτοπαλίκαρά του; Προς στιγμήν, τα αφήνει να παραιτούνται για να σώσει την καρέκλα του και ό,τι έχει απομείνει από την υπόληψή του όχι μόνο ως πρωθυπουργού, αλλά ως πολιτικού γενικά.
Γιατί, παρά το ιστορικό της οικογένειας Μητσοτάκη όσον αφορά τους «εθνικούς κοριούς», ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει την πεπατημένη του πατέρα του για το πώς θα τη βγάλει καθαρή. Έχει ήδη εξαγοράσει τα μέσα ενημέρωσης, τα τηλεοπτικά κανάλια (κρατικά και ιδιωτικά) χορεύουν στον ρυθμό του σχεδόν από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την πρωθυπουργία, το ίδιο και μεγάλο μέρος του διαδικτυακού και έντυπου Τύπου. Ακόμα και στα social media, το μόνο μέρος που δεν μπορεί να ελέγξει απόλυτα κανένα «δημοκρατικό» καθεστώς, βρίσκονται προφίλ-φαντάσματα να παίξουν τον ρόλο του απολογητή της ΝΔ, να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα χαρακτηρίζοντας κάθε κατηγορία εναντίον του κυβερνώντος κόμματος ως «τοξικότητα», «σκευωρία» ή «λαϊκισμό».
Και όταν δεν πιάνουν τα παραπάνω τρία μεταπολιτικά τερτίπια, καθώς οι συγκυρίες απαιτούν πραγματικές πολιτικές αξιώσεις και στοχεύσεις, ο Μητσοτάκης ως προσωπικότητα διαχρονικά ανίκανη να αντιπαρατεθεί στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτικού ανταγωνιστικού λόγου, επικαλείται την παραδοσιακή και αγαπημένη μέθοδο του εκβιασμού. Οι φήμες που μετά έγιναν προκλητικές δηλώσεις οι οποίες δικαιολογούσαν την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη με εντολή της πρεσβείας της Αρμενίας και της Ουκρανίας, διαψεύστηκαν από τις πρεσβείες και από τους ίδιους τους εκπροσώπους των χωρών.
Και αφού δεν έπιασε το σενάριο για «εθνική προδοσία» του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κάτι που θα αγαλλίαζε την καρδιά και τη συνείδηση κάθε «πατριώτη», τώρα η ακροδεξιά εμπροσθοφυλακή μαζί με κάτι σκυλιά του καναπέ που γαυγίζουν χωρίς να είναι σίγουρα αν τους παίρνει να δαγκώσουν, αφήνουν έωλες απειλές στον Ανδρουλάκη με διαρροές για την προσωπική ζωή του. Ο Νίκος Ρωμανός, διευθυντής του γραφείου Τύπου της ΝΔ, κάλεσε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ «να έχει ο ίδιος το θάρρος να κοινοποιήσει τα στοιχεία της νόμιμης παρακολούθησής του». Πρακτικές γκάνγκστερ, δηλαδή, που προτρέπουν τον Ανδρουλάκη να μην τραβήξει το σχοινί για να μη σπάσει από τη δική του πλευρά.
Αλλιώς, ποιος άλλος λόγος υπάρχει για την αγορά και χρήση του λογισμικού Predator, αν όχι οι εκβιασμοί των πολιτικών αντιπάλων και ο συντονισμός σκοτεινών δραστηριοτήτων; Γιατί, μέχρι στιγμής, ούτε οι δολοφόνοι του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ έχουν συλληφθεί, ούτε οι συνομιλίες του Δημήτρη Λιγνάδη δημοσιοποιήθηκαν πουθενά, ούτε οι ανεξιχνίαστες δολοφονίες σκιωδών προσώπων της Greek Mafia που χαρακτηρίστηκαν ως «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» έχουν ξεκαθαρίσει τις δικαστικές αίθουσες, παρά την προσπάθεια των Reporters United (που σώζουν την τιμή όλων μας) να καλύψουν την άγνωστη για πολλούς, «Δίκη Μάλαμα»; Ή, μήπως, ως εγκληματίας για το καθεστώς Μητσοτάκη λογίζεται μονάχα ο πολιτικός αντίπαλος, σε ένα φάσμα που ξεκινάει από το συντηρητικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ, περνάει το ΚΚΕ και φτάνει σε μέλη αναρχικών συλλογικοτήτων, των οποίων οι καταγγελίες για παρακολούθηση περνάνε στο ντούκου γιατί θεωρούνται και αυτοί «εχθροί της πατρίδας»;
Γενικά, οι εποχές βρωμάνε Μακαρθισμό, Νιξονισμό και Ρηγκανισμό, ένα κράμα που συνδυάζει την βαθιά αντιδημοκρατικότητα με την καθημερινή φοβία του απλού πολίτη μην τυχόν και του ξεφύγει τίποτα και θεωρηθεί ότι είναι «με τους άλλους», με τους Ρώσους, με τους Κινέζους, με τους Τούρκους και με όποιον άλλο «εχθρό» επικαλούνται οι εγχώριοι ηγεμόνες, για να προβαίνουν σε πολιτικές εκτροπής εντός της χώρας.
Και αφού τα καλοταϊσμένα συστημικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, το Μαξίμου είχε ένα Σαββατοκύριακο, όσο ο πρωθυπουργός έλειπε αναίσχυντα σε τριήμερες διακοπές, για να βρει τρόπο να καλύψει τις πομπές του ηγεμόνα και των πρωτοπαλίκαρών του. Άραγε, για ποιον θα χτυπήσει η καμπάνα, εφόσον ούτε οι εκβιασμοί, ούτε οι εκφοβισμοί από το κυβερνητικό επιτελείο που συντονίζει την χώρα αυτή τη στιγμή, πιάσουν τόπο; Για ποιον «λεβέντη» θα βρεθεί κάποιο κελί πολυτελείας στης φυλακής τα σίδερα;
Αλλά η υπέρμετρη αισιοδοξία είναι για εκείνους που πιστεύουν ακόμα στο δημοκρατικό πολίτευμα και στις δημοκρατικές αξίες. Για τους λάτρεις των συμβολισμών, ο Ρίτσαρντ Νίξον υπέβαλλε την παραίτησή του από την προεδρία των ΗΠΑ στις 8 Αυγούστου του 1974. Παρά τις προσπάθειες που έκανε να συγκαλύψει το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, και μάλιστα σε μια εποχή που ακόμα σφυροκοπούσε ο Ψυχρός Πόλεμος και η «Εθνική Ασφάλεια» ήταν το μείζον διακύβευμα του δημόσιου πολιτικού λόγου, δεν κατάφερε να τη βγάλει καθαρή και έτσι έγινε ο πρώτος και μοναδικός πρόεδρος των ΗΠΑ που παραιτήθηκε από το αξίωμά του.
Τώρα, το Μητσοτακέϊκο γνωρίζει ότι λίγοι στην Ελλάδα σέβονται το Σύνταγμα, και ακόμα πιο λίγοι τους νόμους. Αντίστοιχα, πολύ λιγότεροι είναι διατεθειμένοι να παίξουν το κεφάλι τους κορώνα γράμματα, γιατί στην καλύτερη θα βρεθούν με μηνύσεις μισού εκατομμυρίου και βάλε, όπως οι δημοσιογράφοι της Εφημερίδας των Συντακτών και των Reporters United που αποκάλυψαν το σκάνδαλο, ποσά αδιανόητα για αντισυστημικούς δημοσιογράφους με μισθούς Ελλάδας που πολλοί δεν έχουν καν τη δυνατότητα να καλύψουν τα δικαστικά τους έξοδα.
Τέλος, το ζήτημα των «εθνικών κοριών» έχει περάσει στο φάσμα της μπαναλιτέ ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 όσον αφορά το δημόσιο λόγο, και ειδικά στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, ο περισσότερος κόσμος είναι πεπεισμένος, με ισχυρές δόσεις συνωμοσιολογίας, ότι παρακολουθείται με κάποιο τρόπο. Εφόσον ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παρακολουθούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλα μεγάλα στελέχη του παλιού ΠΑΣΟΚ του Ορθόδοξου, η παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη λαμβάνει περισσότερο διαστάσεις φάρσας, παρά τραγωδίας.
Και ως cult φαινόμενο παρά ως έγκλημα αντιμετωπίζει και ο Κυριακός Μητσοτάκης τις παρακολουθήσεις, ή, τουλάχιστον αυτό προσπαθεί να περάσει στους ψηφοφόρους του και στο κοινό του. Ως κάτι που ανήκει στη δικαιοδοσία του διορισμένου «βασιλιά» του τόπου να κάνει, να προφυλάσσεται από τους αντιπάλους του με κάθε τρόπο, να τους παρακολουθεί και να υποκλέπτει τις συνομιλίες τους, να γνωρίζει την κάθε τους κίνηση, ώστε να μπορεί να προστατέψει το «βασίλειό» του από κάθε είδους αντιφρονούντα, αντισυστημικό δημοσιογράφο, ψωραλέο αντιπολιτευόμενο.
Βέβαια, τα διεθνή μέσα δεν είναι τόσο συγκαταβατικά όσο τα ελληνικά, και χαρακτηρίζουν, χωρίς περιστροφές, το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων ως «πρακτικές χούντας», όπως o Guardian σε κυριακάτικο άρθρο του. Η δήλωση του πρωθυπουργού θα καταστήσει σαφές και σε εμάς, τους πολίτες της χώρας, σε τι πολίτευμα ζούμε, και αν η ιστορία, εν τέλει, επαναλαμβάνεται ως τραγέλαφος.
