Σύμφωνα με τη γνωστή κινέζικη παροιμία, όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο. Στην ελληνική εκδοχή των πραγμάτων, όποιος παριστάνει τον ηλίθιο, παροτρύνει όσους περνάει για ηλίθιους να κοιτάζουν επίμονα τον ξένο δάκτυλο, που δεν δείχνει τίποτε απολύτως.

Το να μην δείχνει κάτι το συγκεκριμένο είναι άλλωστε και αυτό που τον καθιστά πραγματικά ξένο. Διότι δεν είναι ξένος δάκτυλος η παρουσία Αμερικανών στρατιωτικών σε κάθε στρατηγείο της χώρας, πέρα από τις καθαυτό αμερικανικές βάσεις. Δεν είναι ξένος δάκτυλος η εισαγωγή ισραηλινού λογισμικού παρακολούθησης. Δεν είναι ξένος δάκτυλος το ξεπούλημα των τραπεζών, των λιμανιών, των αεροδρομίων, των σιδηροδρόμων και των ακινήτων της γραφικής μας μετα-αποικίας. Δεν είναι ξένος δάκτυλος οι υποκλίσεις στον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, τα σιροπιάσματα με τον μαφιόζο Μπομπ Μενέντεζ, τα ξεφτιλίκια με τον Χουάν Γκουαϊδό. Δεν είναι καν οι επισυνδέσεις κατόπιν υποτιθέμενου αιτήματος της Ουκρανίας και της Αρμενίας.

Όλα αυτά συμβαίνουν υπό τον ήλιον και συνιστούν τη μετοχή μας στην υψηλή σφαίρα των δυτικών αρχών και αξιών. Βρίσκονται στον πυρήνα της εθνικής μας ασφάλειας, της περιβαλλόμενης από τόσες παλαιές και νέες (πώς το λένε; υβριδικές!) απειλές.

Ενώ ο εν λόγω δάκτυλος είναι δυσδιάκριτος και ακατονόμαστος. Πραγματικά ορφανός – να μην ξέρεις αν πρέπει με αυτόν να κλείσεις το αυτί ή να ξύσεις τη μύτη σου.

Ο ξένος δάκτυλος είναι για όσους παίζουν στα δάχτυλα την τέχνη της χειραγώγησης και της υπεκφυγής. Είναι για πολιτικάντικα μαγειρέματα, να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Είναι για να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο, ενώ μας έχουν κρεμάσει κουδούνια. Είναι για να κουνάμε το δάχτυλο σε όσους εγείρουν ανεπίκαιρα ζητήματα περί δημοκρατίας.

Διότι, και αυτό τα λέει όλα, δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίσα.