Την πρώτη φορά που είδα στο Ίνσταγκραμ τις φωτογραφίες του Βασίλη Παπατόλη (γνωστός στο Instagram ως billy_pappas1021 και Billy Pappas) νόμιζα πως κοιτούσα τις σελίδες ακριβού ανδρικού περιοδικού διεθνών οίκων μόδας: Έβλεπα έναν άνδρα με αριστοκρατικό αέρα και καλή διάθεση «να παρελαύνει» ντυμένος, σε διάφορες εποχές του χρόνου, με όλα τα χρώματα της παλέτας ενός ζωγράφου. Κάθε φορά, το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν άρτιο και προσεγμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια, θυμίζοντας άψογο ζωγραφικό πίνακα ή ολόσωμο φωτογραφικό πορτρέτο.
Με κάποιον μαγικό τρόπο, το κόκκινο παντελόνι ταίριαζε απόλυτα με ένα λευκό πουκάμισο με κόκκινες μανσέτες που πήγαινε «γάντι» με έναν κόκκινο σκελετό γυαλιών και με τον κόκκινο ιμάντα ενός ρολογιού χειρός. Σε μία άλλη φωτογραφία τον έβλεπα να φιγουράρει με ένα κίτρινο-καναρινί ζεστό παλτό που συνδυαζόταν άψογα με παπούτσια της ίδιας χρωματικής παλέτας. Ή να φορά ένα καταπράσινο παντελόνι με πουκάμισο στο χρώμα της μέντας και ανάλογο φουλάρι.
Σε κάποια άλλη φωτογραφία τον έβλεπες να συνδυάζει ένα καρό μπλε σακάκι και γιλέκο με ένα γαλάζιο πουκάμισο και ένα λευκό παντελόνι ταιριασμένο με ένα ζευγάρι παπούτσια στους ίδιους χρωματικούς τόνους. Ή ένα μοβ παλτό με φουλάρι και παπούτσια στο ίδιο χρώμα!
Δεν είναι διόλου υπερβολή να πει κανείς πως ο ξεχωριστός ενδυματολογικός κώδικας του Βασίλη Παπατόλη μιλά σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου διαθέτοντας καλαίσθητα σχεδόν όλες τις αποχρώσεις χωρίς καμία εξαίρεση!
Σε μία συνομιλία που είχαμε μαζί του ένα πρωινό Παρασκευής στην πλατεία Αγία Γεωργίου της Κυψέλης παραδέχθηκε πως αγαπά όλα τα χρώματα ανεξαιρέτως και πως κάθε πρωί ξεκινά τη μέρα του με καλή διάθεση και απέραντη ευγνωμοσύνη για το δώρο της ζωής και για όσα καλά έχει, υποβάλλοντας στον εαυτό του μία απλή ερώτηση: Σήμερα τι χρώμα έχω διάθεση να βάλω;
Ο άνθρωπος με τα χίλια χρώματα υποστηρίζει ένα στιλ μοναδικό που τον βάζει εύκολα σε μία μικρή λίστα με τους πιο καλοντυμένους άνδρες στην Ελλάδα ή και στην Ευρώπη. Ξέρει τι και πώς θα βάλει κάθε ώρα της μέρας ή της νύχτας. Με ποιο αξεσουάρ θα το συνοδεύσει και με ποιο ζευγάρι παπούτσια θα «υπογράψει» ένα άρτιο σύνολο αρμονίας χρωμάτων προσκαλώντας σε να τον γνωρίσεις καθώς ξεχωρίζει, ευχάριστα, μέσα σε πλήθος εκατοντάδων ανθρώπων.
Όσοι σπεύσουν να προσπεράσουν την εμφάνιση του Βασίλη Παπατόλη σαν μία εκκεντρικότητα της εποχής ή σαν ένα παροδικό φαινόμενο μόδας καλό θα ήταν να το ξανασκεφθούν γιατί δεν είναι τα ρούχα που κάνουν τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος τα ρούχα.
Στην περίπτωσή μας, ο Billy, όπως τον αποκαλούν οι διαδικτυακοί του φίλου, δεν ξέρει απλά να επιλέγει καλά τι θα φορέσει σε κάθε περίπτωση αλλά και πώς να το υποστηρίξει, γιατί σε τελική ανάλυση, δεν πρόκειται για την υιοθέτηση ενός «σερβιρισμένου» στιλ από τους μόδιστρους της εποχής, αλλά για μία συνειδητή επιλογή στοιχείων ένδυσης και υπόδησης που οδηγούν σε ένα άρτιο αποτέλεσμα μετά από μία μακρά πορεία αυτογνωσίας και επίγνωσης.
Γιατί τελικά είναι σημαντικό το τι και πώς θα βάλλεις;
Γιατί θα πρέπει να κοιτάζεσαι στον καθρέπτη;
Γιατί έχει σημασία τι εκπέμπουμε στους άλλους και τι θέλουμε να επικοινωνήσουμε με αυτό που επιλέγουμε να φορέσουμε σε κάθε περίσταση;
Απαντήσεις σε αυτά και άλλα βαθύτερα ερωτήματα επιχειρεί να μας δώσει ο άνθρωπος με τα χίλια χρώματα, που είναι σήμερα 71 ετών και τον κάνεις με ευκολία 10 ή και περισσότερα χρόνια νεότερο.
Δεν ασχολήθηκε κατ’ επάγγελμα ποτέ με τον χώρο της μόδας ή της ενδυματολογικής τέχνης, αν και θα μπορούσε να το κάνει με μεγάλη επιτυχία.
Γεννημένος σε ένα χωριό της Δωδώνης έκανε εκεί τα πρώτα βήματα στη ζωή του και αργότερα σπούδασε φιλόλογος στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Μετά τις σπουδές, ήρθε το 1977 ο πρώτος διορισμός στη Νεάπολη Κοζάνης, μετά ένας άλλος στην Πτολεμαΐδα, αλλά και οι σπουδές στην ψυχολογία και την παιδαγωγική, ώσπου ήρθε το 1990 ο διορισμός στο 41ο Λύκειο Αθηνών στην Πλατεία Αμερικής από το οποίο πήρε το 2007 τη σύνταξή του.
Πότε έγινε το «κλικ» στη ζωή σου και είπες να αλλάξεις ορισμένα πράγματα ακόμη και στην εμφάνισή σου; Όταν ήρθες στην Αθήνα ή όταν πήρες σύνταξη;
Όχι! Η «στροφή» έγινε όταν ήμουν γύρω στα 35 με 36, όταν σπούδασα ψυχολογία και παιδαγωγική, όπου αναζήτησα τον εαυτό μου μέσα από την ψυχολογία και άρχισα να καθορίζω τη ζωή μου σύμφωνα με τα «θέλω» και όχι με τα «πρέπει». Τότε αναθεώρησα και επαναπροσδιόρισα πολλά πράγματα, άρχισα να διαγράφω τα πολλά «πρέπει» που δεν ταίριαζαν στην προσωπικότητα και οντότητά μου και εκεί καταστάλαξα σε πολλά πράγματα. Και έκτοτε έκανα επαναπροσδιορισμό στόχων και προσδοκιών.
Και από τότε αρχίσατε να ντύνεστε ξεχωριστά και να προσέχετε την εμφάνιση;
Όχι ! Αυτό υπήρχε πάντα…. Από τα εφηβικά, γυμνασιακά και φοιτητικά μου χρόνια. Ήταν κάτι που με εξέφραζε δίχως ποτέ να ακολουθώ τυφλά τη μόδα. Ήμουν μέσα στη μόδα αλλά με τους δικούς μου όρους και έβαζα τις δικές μου πινελιές. Δεν έπεσα ποτέ θύμα της μόδας. Υπάρχει μία τάση για εξομοίωση και ομοιομορφία και βλέπεις παντού «φωτοτυπίες». Όπως και στη σημερινή εποχή. Η εξομοίωση και η ισοπέδωση αφαιρεί αυτό που λέμε ομορφιά, το διαφορετικό, το πρωτόγνωρο, το ρηξικέλευθο, το επαναστατικό. Ζούμε στην εποχή της εικόνας, που μας προσδιορίζει και είναι το πρώτο ερέθισμα που δίνουμε στον άλλον, στον απέναντί μας. Θεωρώ ότι όσο πιο συμβατή είναι η προσωπικότητά μας με αυτό που βγάζουμε προς τα έξω, τόσο πιο καλά μπορούμε να δώσουμε μία εικόνα στον άλλον και να επικοινωνήσουμε που είναι και το βασικότερο στοιχείο…
Η ενδυματολογική προτίμηση κάποιου είναι ένας κώδικας επικοινωνίας;
Θα έλεγα είναι σχεδόν ο πρώτος κώδικας επικοινωνίας, το πρώτο σήμα που εκπέμπουμε. Ο πομπός και ο δέκτης ξέρουμε πώς λειτουργεί. Εάν το σήμα δεν είναι θετικό και δεν κάνει «κλικ» στον απέναντι θα πρέπει να ανασυρθούν πολλές άλλες δυνάμεις για να επιτευχθεί μία επικοινωνία όπως τη θες.
Ας πάμε λίγο στα χρώματα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι της εποχής μας φοβούνται τα χρώματα ή βολεύονται με κάποια από αυτά.
Ο άνδρας, ειδικά, έχει μία φοβία. Φοβάται να βάλει πάνω του κάτι φωτεινό, που να δίνει λάμψη! Λειτουργεί με γκρίζα χρώματα, με μπλε, με καφέ, με σταθερά, «ασφαλή» χρώματα θεωρώντας ότι εάν φορέσει κάτι ανοικτόχρωμο, κάτι διαφορετικό θα τον δουν με μισό μάτι και θα δημιουργήσει μία άλλη εικόνα. Δηλαδή δεσμεύεται και κρύβεται πίσω από αυτό και δεν αφήνει τον εαυτό του να εκφραστεί όπως θέλει. Πρέπει να είναι συμβατό το εσωτερικό με το εξωτερικό αλλιώς τότε πάμε στο επίπεδο της γελοιοποίησης. Παρατηρώ για παράδειγμα ανθρώπους της γενιάς μου που νεάζουν βάζοντας παντελόνια με μπαλώματα ή σχισμένα με στάμπες, στρας και όλα αυτά που είναι κόντρα στην ηλικία και στο στυλ τους. Όμως αυτό που τελικά κάνουν είναι να υιοθετούν «αμάσητα» ένα έτοιμο «στυλ» που προσφέρει η μόδα χωρίς να μπορούν να το υποστηρίξουν. Εγώ είμαι λάτρης όλων των χρωμάτων αλλά να είναι συμβατά, δίχως να μπερδεύω τα γήινα χρώματα με τα ψυχρά. Θέλω να υπάρχει συνοχή ανάμεσά τους. Δεν βάζω ένα καφέ ρούχο με ένα μπλε ή με ένα μαύρο. Θα βάλω ένα γήινο, ένα εκρού, να γίνει μία εικόνα αρμονική και συγκεκριμένη.
Τι θα πρέπει λοιπόν να αποφεύγει κάποιος όταν συνδυάζει χρώματα;
Είναι ένα γενικότερο θέμα το ταίριασμα ρούχων σε σχέση με την εμφάνιση και την εικόνα. Καταρχάς, θα πρέπει να κοιταζόμαστε στον καθρέπτη μας με αυτά που φοράμε για να βλέπουμε το αποτέλεσμα. Σήμερα φοράμε ό,τι βρεθεί μπροστά μας! Είναι η ταχύτητα της εποχής που μας παρασύρει μερικές φορές και δεν μας επιτρέπει την πολυτέλεια να ψάξουμε και να δώσουμε μία εικόνα στον εαυτό μας που να είναι αξιοπρεπής και ωραία εικόνα και ολοκληρωμένη, αντιπροσωπευτική. Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.Ποιον κόσμο; Τον κόσμο που σημαίνει στολίδι, κόσμημα και τον κάναμε άκοσμο; Που το ακρωτηριάζουμε; Που τον λεηλατούμε και τον αφανίζουμε; Για ποια ομορφιά να μιλήσουμε; Κοιτάμε και δεν βλέπουμε! Τρώμε και δεν γευόμαστε. Αγγίζουμε και δεν νιώθουμε! Μόνο η ομορφιά της ψυχής, θεωρώ ότι μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, τις κοινωνίες, τον πλανήτη. Την ομορφιά μπορείς να την βρεις στο πιο απλό πράγμα! Σε ένα λουλούδι, σε ένα ηλιοβασίλεμα, σε κάτι που σου δημιουργεί ωραίο συναίσθημα ή την αύρα που δημιουργείς στον άλλον.
Όταν κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και έχουμε μία ωραία εικόνα, αυτή θα την υποβάλλουμε και έξω, θα την εισπράξει και ο άλλος. Γι’ αυτό και το σημαντικό δεν είναι μόνο η παλέτα των χρωμάτων αλλά ένας συνδυασμός που να απηχεί την προσωπικότητα ό,τι φορά κάποιος! Είτε είναι παπούτσι, είτε κοστούμι ή πουκάμισο! Μπορεί να φορέσεις, για παράδειγμα, το ίδιο ρούχο εσύ και μία φίλη σου και αλλιώς να είναι η εικόνα η δική σου και αλλιώς της φίλης σου. Η προσωπικότητά σου, εσύ δίνεις οντότητα στο ρούχο. Όχι να «σε φοράει το ρούχο»!
Να είναι όλα συμβατά μεταξύ τους…
Βλέποντας τις δεκάδες φωτογραφίες σας στο Ίνσταγκραμ διαπιστώνω τεράστια ποικιλία χρωμάτων όλες τις εποχές του χρόνου και ποικιλία ρούχων, υποδημάτων, ενδυμάτων δίνοντας την εντύπωση πως έχετε ένα διαμέρισμα μόνον για αυτά. Τι συμβαίνει;
Η αλήθεια είναι πως είμαι λάτρης των ρούχων, των υποδημάτων, των αξεσουάρ. Και δεν μιλώ για πράγματα που είναι πανάκριβα! Μπορώ να αγοράσω πράγματα από παντού! Από ένα απλό μαγαζί ή και από τη λαϊκή εάν δω ένα ρούχο να μου κάνει αίσθηση. Κατά μία σύμπτωση, βλέποντας κάτι, ξέρω με τι ακριβώς θα το συνδυάσω, ώστε το ένα να ταιριάξει με το άλλο, και σαν σύνολο να δώσουν μία εικόνα ολοκληρωμένη!
Σαν να φτιάχνετε έναν πίνακα ζωγραφικής!
Ακριβώς! Λειτουργώ σαν να φτιάχνω ένα έργο τέχνης! Σαν να έχεις τα χρώματα στην παλέτα και τον καμβά και ξεκινάς και δημιουργείς ένα έργο!
Επομένως δεν χρειάζεται πολύ χρήμα για να αποκτήσεις στιλ!
Είναι μύθος ότι χρειάζεσαι πολλά χρήματα και ακριβά πράγματα για να αποκτήσεις μία ωραία εικόνα. Ειδικά στην εποχή μας που υπάρχει μία οικονομική δυσκολία σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν λύσεις άπειρες. Απλά ο άνθρωπος μέσα στην καθημερινότητά του δεν έχει το χρόνο ή και τον τρόπο για να δημιουργήσει την εικόνα του. Αφήνεται στην καθημερινότητά του και το να έχεις μία εικόνα ώστε να χαίρεσαι με αυτό που είσαι, το ξεχνάς και το βάζεις σε δεύτερη και τρίτη μοίρα και χάνεις την ομορφιά της ζωής!
Και χάνεις τη χαρά της ζωής. Και καταλήγεις να ζεις για να δουλεύεις και όχι να δουλεύεις για να ζεις…
Ακριβώς! Η ζωή είναι στιγμές. Δεν ζεις για να εργάζεσαι! Εργάζεσαι για να ζεις ταυτόχρονα με το προϊόν της εργασίας και αυτό επιμερίζεται σε διάφορα μέρη.
Αυτό είναι το θεμιτό! Όμως μιλώντας κανείς με ανθρώπους της διπλανής πόρτας διαπιστώνει πως δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό το πράγμα! Οι συνθήκες δουλειάς για πολύ κόσμο έχουν αγριέψει τόσο πολύ, που πραγματικά τους αναγκάζουν να δουλεύουν μόνον για πληρώνουν λογαριασμούς! Ποια μπορεί να είναι η «σανίδα σωτηρίας» σε μία τέτοια κατάσταση;
Επαναπροσδιορισμός της στάσης και της φιλοσοφίας ζωής!
Και προτεραιοτήτων;
Ναι και προτεραιοτήτων! Είναι αδήριτη ανάγκη η επιβίωση, ειδικά σε οικογένειες πολυμελείς…Εγώ θεωρώ ότι πρέπει ο άνθρωπος γενικότερα να μην εστιάζει στο αρνητικό. Να προσπαθεί ακόμη και μέσα από το αρνητικό να ανασύρει τα θετικά του. Δηλαδή είναι και η βάση της ψυχολογίας αυτό για την άρση της κατάθλιψης που υπάρχει στον πλανήτη.
Συνήθως τι κάνουμε;
Μας έρχεται κάτι αρνητικό, εστιάζουμε σε αυτό, το διογκώνουμε και παραγνωρίζουμε όλα τα άλλα θετικά που έχουμε στη ζωή μας. Μία ευχάριστη σκέψη να κάνουμε πάνω στο αρνητικό που μας έτυχε, είναι ικανή να μείωσει τη δύναμη του αρνητικού. Και δουλεύοντάς το αυτό κάλλιστα μπορεί να βρει λύσεις και να ισορροπήσει.
Όλα είναι θέμα ισορροπίας τελικά.
Αλλά για να ισορροπήσει ένας άνθρωπος πρέπει να έχει τρεις βασικούς άξονες που θεωρώ εγώ απαραίτητους στη ζωή μου: το γνώθι σαυτό, (αυτογνωσία), carpe diem, (άδραξε τη μέρα), μέτρον άριστον (με μέτρο όλα). Σε μια γόνιμη και αρμονική συνύπαρξη και αλληλοεπίδραση. Όποιος πετύχει αυτό το τρίπτυχο και το εφαρμόσει στη ζωή του δεν θα πετύχει την ευτυχία, γιατί τελικά η ευτυχία είναι στιγμές, αλλά θα καταφέρει να ζήσει μία ισορροπημένη ζωή, χωρίς άγχη και καταθλίψεις. Και η κατάθλιψη στην εποχή μας, ξέρουμε πολύ καλά, ότι «θερίζει»! Όπως και η μοναξιά… Όλοι μας κουβαλάμε από το πρώτο μας κλάμα αυτό το βαρύ φορτίο της ανθρώπινης ύπαρξης και πολεμάμε για την άρση της μέσα από σχέσεις κοινωνικές επαφές συντροφικότητες κλπ. Αυτή την αγωνία του να μην είμαστε μόνοι μας οδηγεί πολλές φορές σε σπασμωδικές κινήσεις σε φαστ φουντ καταστάσεις σε εφήμερους έρωτες…πάνω σ’αυτό έχω γράψει ένα στίχο που απηχεί αυτή την αναζήτηση του σύγχρονου ανθρώπου, τη δίψα του να αισθανθεί, να νιώσει, έστω ευκαιριακά και πρόσκαιρα. Ο τίτλος είναι: Νυχτερινή Περιπολία
Νυχτερινή περιπολία
‘Απλωσε πάλι απόψε
δίχτυα
Η μοναξιά μέχρι τα νύχια (μύχια)
Με κολλημένα τρέχει γκάζια
Κόντρα στης νύχτας τα γρανάζια…
…….Μπαίνει στα μπαρ
βγαίνει στην πιάτσα
Διψάει για χείλη
Και για μπράτσα
Για σαϊτιά από λάγνο
βλέμμα
για μια αυταπάτη κι
ένα ψέμα….
Refrain
Νυχτερινή περιπολία
βγαίνει το κορμί για λεία
στου φιλιού τη συναυλία
…το εισιτήριο φτηνό
Νυχτερινή περιπολία
Κι ύστερα μελαγχολία
….κι ένα ατέλειωτο ΚΕΝΟ
Άπλωσε πάλι απόψε δίχτυα
η μοναξιά μέχρι τα
μύχια
για επαφή διψάει
λαθραία
χωρίς αφή χωρίς
παρέα
….μπαίνει σε πλήκτρα
και οθόνες
σερφάρει έξω από
Κανόνες
μες στου γυμνού
την απαρτία
για κατά μόνας
«αμαρτία»….
Και για να επανέλθω στο θέμα της ισορροπίας, αυτοί είναι οι τρεις βασικοί πυλώνες για μένα που εφαρμόζω στη ζωή μου και θεωρώ πως έχω φτάσει στο επίπεδο να νιώθω ισορροπημένος.
Και είναι λειτουργικός και εφικτός αυτός ο συνδυασμός. Δεν είναι κάτι που βρίσκεται στον κόσμο των ιδεών…
Καθόλου! Είναι προϊόν σκέψης, επαναπροσδιορισμού στόχου που θέτεις εάν βάλεις στον εαυτό σου το ερώτημα τι είμαι και τι κάνω σε αυτή τη ζωή. Τι θέλω σε αυτή τη ζωή! Τι μου προσφέρεται και τι επιλέγω και τι εφαρμόζω.
Κάνοντας νοητά έναν κύκλο φθάνουμε στην αφετηρία της συνομιλίας μας που ήταν ο διαφορετικός ενδυματολογικός κώδικας που εφαρμόζετες στην καθημερινή σας ζωή και σας κάνει να ξεχωρίζετε σε χιλιάδες ανθρώπους. Θα ήταν λάθος να πω πως τίποτε δεν είναι λεπτομέρεια και πως τα πάντα μπορούν να λειτουργήσουν επικουρικά σε αυτό που θέλουμε να επικοινωνήσουμε;
Ό,τι μας περιβάλλει μπορεί να λειτουργήσει υπέρ ημών εάν το δούμε από θετική σκοπιά. Τα πάντα! Ό,τι μας περιβάλλει!
Τελικά η εικόνα δεν είναι τόσο περιττή ή υποδεέστερη…
Όχι! Η εικόνα είναι προϊόν του «είναι» μας.
Είναι σαν μία κάρτα γνωριμίας για να θελήσει κάποιος να μας γνωρίσει και να επικοινωνήσει μαζί μας.
Ακριβώς! Είναι σαν μία κάρτα γνωριμίας.
Προηγουμένως είπατε ότι αυτή την καλαισθησία στην ένδυση την είχατε πάντα στη ζωή σας. Από το σχολείο…
Πράγματι. Από πάντα. Χωρίς σπουδές. Παρατηρούσα γενικότερα και αποκρυστάλλωνα άποψη σύμφωνα με τη δική μου οπτική και την δική μου αναφορά σε αυτό που θεωρώ εγώ ωραίο. Η αισθητική είναι υποκειμενική. Είναι μία κατάσταση τόσο υποκειμενική και τόσο αντικειμενική ταυτόχρονα! Εάν σε συγκινεί ένα λουλούδι, ένα χρώμα, ένα ηλιοβασίλεμα και αναπτύξεις όλα αυτά τα στοιχεία και τα δέσεις μεταξύ τους σε οδηγούν σε μια καλλιέργεια αισθητικής. Και όταν λέω αισθητική, εννοώ όχι μόνον ενδυματολογικά και στο στιλ. Μιλάω για αισθητική επί παντός: στην καθημερινότητα, στη συμπεριφορά, στην τέχνη, στην πολιτική…
Ακόμη και στην επιλογή των λέξεων ή των ανθρώπων που μας περιβάλλουν;
Η επιλογή των φίλων μας, ακόμα, δεν γίνεται χωρίς αισθητική!
Ζούμε όμως και σε μία εποχή ασχήμιας ! Ό,τι και να πούμε! Γι’ αυτό και η καλαισθησία ξεχωρίζει όπως και η διαφορετικότητα. Κατά τα άλλα πνιγόμαστε από έναν οχετό ασχήμιας. Δεν είναι δύσκολο να αναδυθείς από αυτόν τον κόσμο και να κάνεις αυτή την προσωπική δουλειά αυτογνωσίας και να δημιουργήσεις αυτό το ιδιαίτερο στιλ;
Ναι. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μίας περιόδου…
Είναι δηλαδή «άθροισμα» ζωής;
Είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας γενικότερης, ειδικότερης και βαθύτερης επεξεργασίας για να φτάσεις να εξελίσσεσαι. Γιατί θεωρώ ότι στόχος πρέπει να είναι η εξέλιξη . Να μην είσαι στατικός. Και αυτή η εξέλιξη είναι προϊόν πνευματικής διεργασίας.
Οπότε συνοψίζοντας θα μπορούσες να πεις ότι η εικόνα δεν είναι κάτι επιφανειακό αλλά ένα σήμα ή ένας κώδικας που μπορεί να μας βοηθήσει στην επικοινωνία μας με τους άλλους. Δεύτερον, το στιλ δεν είναι μία ακριβή υπόθεση που απαιτεί μεγάλα χρηματικά ποσά αλλά συνδυασμός στοιχείων της προσωπικότητάς μας που να αντανακλάται δίχως τεράστιες δαπάνες και τρίτον, η αισθητική δεν θα πρέπει να μας εγκαταλείπει ποτέ!
Η αισθητική είναι πάνω από όλα και σε όλα όσα δημιουργείς! Η αισθητική απουσιάζει κραυγαλέα από την εποχή μας. Όχι μόνον ενδυματολογικά γενικότερα ως ανθρώπινα όντα. Το ζητούμενο είναι να την αναζητήσουμε. Και την αναζητούμε μέσω της προσωπικής προσπάθειας ο καθένας για να δούμε έναν κόσμο με λιγότερη ασχήμια.
Αναφερθήκατε προηγουμένως σε ανθρώπους μέσης ή μεγαλύτερης ηλικίας που υιοθετούν ένα στιλ νεανικό που δεν τους ταιριάζει. Βλέπουμε όμως πως υπάρχουν και κραυγαλέες περιπτώσεις νέων ανθρώπων που προκειμένου να εκπέμψουν ένα διαφορετικό σήμα και να ξεχωρίσουν μέσα στο πλήθος ντύνονται κάπως κακόγουστα, πρόχειρα, φθηνά. Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνθρωπο με την εμπειρία κιόλας ενός πρώην εκπαιδευτικού που επικοινωνούσε για πολλά χρόνια με νέους ανθρώπους;
Να μην υποδουλώνονται σε αυτό που προστάζει η σύγχρονη μόδα! Να μην υποδουλώνονται σε αυτήν και να μην την ακολουθούν τυφλά! Εάν θέλει να εξομοιωθεί με το σύνολο, γιατί όλοι γύρω του ακολουθούν αυτό το μοντέλο, θα πρέπει να ξέρει ότι θα χάσει την προσωπικότητά του. Καλείται να διαφοροποιηθεί βάζοντας τις δικές του προσωπικές πινελιές ενδυματολογικά. Για να αναδείξει ότι δεν είναι ίδιος με τον διπλανό. Ότι δεν είναι εξομοιωμένος με το πλήθος. Θα πρέπει να ξεχωρίζει ακόμη και μέσα στην κοινότητα που ανήκει.
Αυτό έχει βέβαια μία γενικότερη εφαρμογή. Είναι ένας τρόπος ζωής…
Φυσικά. Βλέπουμε τα νέα παιδιά να ακούν π.χ τη μουσική τραπ μέσω της οποίας προβάλλονται μοντέλα, πρότυπαπου οδηγούν τον νέο παρελκυστικά σε μία επικίνδυνη κατάσταση.
Σε παρακμιακή κατάσταση;
Σε μία κατάσταση παρακμιακή αξιών… Το αξιακό σύστημα βάλλεται με όλα όσα βλέπουμε σε ανάλογα βίντεο κλιπ: Με ναρκωτικά, με λεφτά, με όπλα, με γυναίκες…
Όχι απλά με γυναίκες αλλά με γυναίκες-αντικείμενα…
Ναι … συν τη βία και τα όπλα! Όπως ξέρουμε, η νεολαία είναι το μέλλον μας. Εάν καταλήξει σε τέτοιες επιλογές, τότε οι προοπτικές είναι πολύ δυσοίωνες. Βέβαια, αντιστάσεις υπάρχουν! Θεωρώ ότι είναι ευθύνη των γονιών αρχικά οι βάσεις στη ζωή.
Είναι άραγε όλοι γεννημένοι για να γίνουν γονείς ή δάσκαλοι; Όχι! Σε κάποιους δεν ταιριάζει ο θεσμός της οικογένειας.
Αυτό το μοντέλο του ανθρώπου που γεννιέται, μεγάλωσε, σπούδασε, διορίστηκε και είναι έτοιμος να κάνει οικογένεια, έναν καλό γάμο, ένα, δύο, τρία παιδιά και να κλείσει ο κύκλος, θεωρώ ότι, πέραν του γεγονότος πως ο θεσμός της οικογένειας έχει υποστεί καθίζηση, όλα εξαρτώνται από το χρόνο και τη διάρκεια που μπορεί να κρατηθεί μία οικογένεια ή ένα ζευγάρι ζωντανό και να παραμείνει μαζί. Είναι τέτοια η εποχή μας, εκμαυλιστική που σου δίνει απεριόριστα πράγματα να ικανοποιήσεις τα «θέλω σου» και γίνεσαι άπληστος.
Άπληστος ή αυτιστικός με την αρνητική έννοια του όρου στο να λειτουργώ μόνον για τον εαυτό μου χωρίς να επικοινωνήσω σε ένα βαθύτερο επίπεδο με τον άλλο, συμβαδίζοντας;
Είμαι στη δυσάρεστη θέση, και μέσα από την ιδιότητα του ψυχολόγου-οικογενειακού συμβούλου να διαπιστώνω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ζευγαριών που κάνουν οικογένεια ή ζουν συμβατικά μετά από ένα διάστημα ή χωρίζουν με ό,τι συνεπάγεται αυτό εφόσον υπάρχουν και παιδιά. Όμως δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός πως ο άνθρωπος είναι που αποφασίζει για τη μοίρα του. Το να μένει ένας άνθρωπος συμβατικά σε μία σχέση δεν είναι καλό! Είναι προτιμότερο να χωρίζει εγκαίρως και να διαμορφώνει και να ζει τη ζωή που επιθυμεί!
Με λυπεί το γεγονός να βλέπω ανθρώπους δυστυχισμένους γιατί δεν έχουν το σθένος να γκρεμίσουν το παλιό που τους πνίγει και να φτιάξουν κάτι καινούριο στη ζωή τους και να την επαναπροσδιορίσουν.
Και αφήνονται, και μαραζώνουν και ουσιαστικά λειτουργούν σαν να είναι ζωντανοί-νεκροί.
Ο έρωτας στη ζωή μας είναι κεφαλαιώδης ως έννοια και ως συναίσθημα έχει ημερομηνία λήξης.”Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, στη δόξα και στο θάνατο” έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος.
Ενώ είναι θνησιγενής από την ύπαρξή του ταυτόχρονα δίνει και μία δυναμική στη ζωή…
Διόλου τυχαία οι αρχαίοι επινόησαν, εικονοπλαστικά, τον έρωτα σαν βρέφος με φτερά, τόξο, βέλη. Έρχεται, σημαδεύει, χτυπάει αδιακρίτως, σε μαγεύει και σε αφήνει ανυπεράσπιστο. ΄Εχω γράψει μία ακροστιχίδα σχετικά με τον έρωτα. Έ-Ρ-Ω-Τ-Α-Σ:
Ενας
Ριψοκίνδυνα
Ωραίος
Τιμωρός
Ανυπεράσπιστων
Σωμάτων.
Δεν μπορεί να μένει ο έρωτας για πάντα! Θα έρθει σε σένα, σε μένα ή θα πάει κάπου αλλού. Μπορείς να ερωτευτείς και δυο και τρεις φορές στη ζωή σου!
Μπορείς; Όντως;
Όντως! Το ιδανικό είναι ο έρωτας να μεταλλάσσεται σε αγάπη. Όποιος βρει αυτό το «κλειδί», συν τω χρόνω, μπορεί από τον έρωτα να μεταπηδήσει στην αγάπη. Τότε, θεωρώ πως έχει κερδίσει πάρα πολλά. Εμένα με απασχολεί το «απόσταγμα» της επικοινωνίας, της επαφής που έχουν δύο άνθρωποι.
΄Εχουμε μπει σε πολύ βαθιά νερά, ξεκινώντας από τα χρώματα και τους ενδυματολογικούς κώδικες, μπήκαμε στη φιλοσοφία της ζωής…
Ναι! Και με τη δημιουργία συνθηκών που μας κάνουν ευχαριστημένους ώστε να ξυπνάμε το πρωί και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε!
Πάμε στα ξεκινήματα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής. Προηγουμένως περιέγραψες μία μίζερη εξέλιξη πολλών ανθρώπων που υιοθετούν άκριτα επιλογές άλλων που δεν ταιριάζουν στον δικό τους χαρακτήρα και αφού μεγαλώσουν, μαθαίνουν μία τέχνη ή μία επιστήμη, δουλεύουν, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, και μετά παραιτούνται και πεθαίνουν…
Η επανάσταση των ανθρώπων που περιέγραψες γίνεται όταν επεξεργαστούν το μέσα τους καλύτερα. Και αυτό δεν μπορούν να το επεξεργαστούν καλά στα 20, στα 25, στα 30. Η επανάσταση έρχεται αργότερα όταν συνειδητοποιήσουν πως αυτό που επέλεξαν δεν τους ταιριάζει ως προσωπικότητα. Εκεί ασφυκτιούν και έχουν να διαλέξουν ή το δρόμο της Αρετής ή της Κακίας. Και εννοώ του επαναπροσδιορισμού της ζωής τους με όσα κόστη συνεπάγεται αυτό. Ή της αποτελμάτωσης και της απουσίας της ουσιαστικής ζωής.
Αυτό το θέτω επί τάπητος, γιατί για ένα σημαντικό μέρος των εργαζομένων της κοινωνίας μας, όταν έρχεται η στιγμή της συνταξιοδότησης, η στιγμή της απελευθέρωσης από το άγος της υποχρεωτικής εργασίας, σύντομα, ακριβώς επειδή μία ζωή δούλευαν για να επιβιώσουν, νιώθουν σαν να βρίσκονται κοντά στο τέλμα και πιστεύουν πως δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν και συμπεριφέρονται σαν ετοιμοθάνατοι! Και συχνά βλέπουμε ανθρώπους που έχουν πάρει σύνταξη και πεθαίνουν τρία χρόνια μετά! Μήπως θα πρέπει να το δούμε διαφορετικά το όλο θέμα;
Αυτό ακριβώς! Τόσο εύστοχα και εμπνευσμένα έχει πει η Κική Δημουλά: “Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια”. Κουβαλάει μαζί του και ένα “δώρο”. Ένα δώρο-προσφορά, ένα ριστάρτ-μία επανεκκίνηση. Ο άνθρωπος θα πρέπει στη διάρκεια της ζωής του να έχει διάφορα χόμπι ώστε να ικανοποιεί και άλλες ανάγκες του χαρακτήρα του. Μετά το πέρας της εργασιακής ζωής, σε οποιονδήποτε τομέα και εάν είναι, θα πρέπει να κάνει επαναπροσδιορισμό ώστε να μην νιώθει παροπλισμένος, ξοφλημένος και εν τέλει παραιτημένος που μαθηματικά τον οδηγεί στην απόγνωση!
Αυτό το λέω σε σχέση και με το δικό σου παράδειγμα ζωής. Γιατί, για παράδειγμα, έχεις συνταξιοδοτηθεί τόσα χρόνια και σε βλέπω να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα ζωής σε συνάρτηση βεβαίως με ό,τι έκανες ως τώρα με το δικό σου στιλ και με τη δουλειά που έχεις κάνει στον τομέα της αυτογνωσίας. Και τώρα σε βλέπω σε διαφημίσεις και να δέχεσαι προτάσεις από διαφημιστικά γραφεία ή πρακτορεία μόδας. Μίλησέ μου λίγο για αυτή την πλευρά της ζωής σου. Για την επανεκκίνηση που έκανες!
Εάν με γνώριζες πριν μερικά χρόνια, 20 ή 30 χρόνια θα έβλεπες ότι τίποτε δεν θα πρόδιδε τη σημερινή εξέλιξη. Νομίζω ότι έγιναν τυχαία.
Όχι τυχαία, αθροιστικά και συγκυριακά. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο…
Όλα έγιναν τυχαία, συγκυριακά πιθανόν. Γιατί ως χαρακτήρας είμαι πολύ χαμηλών τόνων. Δεν επιδιώκω «να χωθώ» σε «κυκλώματα» και να εκμεταλλευτώ καταστάσεις. Όπως έγινε με την δισκογραφία…
Τι έχεις κάνει στη δισκογραφία;
Έχω γράψει στίχους μετά από έναν μεγάλο έρωτα που ένιωσα. Άρχισα να γράφω και όταν ήρθα στην Αθήνα στην αρχή της δεκαετίας του ’90. Τότε, έτυχε, επειδή είμαι λάτρης όλων των ειδών της μουσικής, να γνωρίσω τον Αντώνη Βαρδή με τον οποίον γράψαμε δύο τραγούδια για την τότε σύζυγό του τη Χριστίνα τη Μαραγκόζη. Έτυχε να τραγουδήσει ένα τραγούδι μου η Πίτσα Παπαδοπούλου και ο Σταμάτης Γονίδης, ένα πολύ ωραίο τραγούδι, που έχει θέμα τι πονάει περισσότερο : ο έρωτας ή ο θάνατος, που λέγεται: «Του έρωτα μαχαιριά» που είναι ένα έντεχνο, παραδοσιακό, όχι λαϊκό κομμάτι. Τελευταία, με τον Άκη Δείξιμο, που είναι ανιψιός του Αντώνη Βαρδή, γράψαμε τρία κομμάτια μία ερωτική μπαλάντα και δύο πιο ελαφρά τραγούδια με τη φωνή ενός νέου τραγουδιστή του Διονύση Αποστολόπουλο. Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε συμμετείχα στο βίντεο κλιπ «Ισόβια μαζί σου», που είναι μία πάρα πολύ ερωτική μπαλάντα όπου έκανα έναν ζωγράφο…
Και μετά πώς ήρθε η διαφήμιση;
Η διαφήμιση ήρθε από μία φίλη μου με την οποία βρεθήκαμε εντελώς τυχαία στην Πατησίων που είναι ηθοποιός και ενδυματολόγος. Εκείνη με οδήγησε σε ένα γραφείο με το οποίο συνεργαζόταν η ίδια και το γραφείο μου πρότεινε να ασχοληθώ με την διαφήμιση. Και έτσι ήρθε η πρώτη διαφήμιση με την μπίρα Άλφα.
Και μετά ήρθαν και άλλες προτάσεις;
Ναι! Δέχτηκα και άλλες προτάσεις! Πρόσφατα συμμετείχα σε μία διαφημιστική καμπάνια με την expedia. Και είναι στα σκαριά άλλες δυο-τρεις αξιόλογες προτάσεις. Δεν είναι επάγγελμα, αλλά ένα πάρεργο, μία ενασχόληση που δεν την βλέπω από οικονομική άποψη αλλά σαν ένα πεδίο έκφρασης.
Συνεπώς μία νέα αρχή συμβαίνει ήδη!
Ναι! Παρουσιάζει ενδιαφέρον, μία προσδοκία, μία τόνωση αυτοεκτίμησης. Εμένα αυτοσκοπός δεν ήταν να προβληθώ μέσω της διαφήμισης. Ο στόχος μου παραμένει να νιώθω καλά με εμένα. Με την εικόνα μου, και όχι κατά ανάγκην να επιδιώκω τα μονίμως καλά λόγια που ακούω από πολύ κόσμο, που θεωρούν ότι είμαι «από άλλον πλανήτη», ότι δεν ζω στην Ελλάδα ή στην Αθήνα αλλά στη Νέα Υόρκη, το Μιλάνο ή το Παρίσι!
Εσύ τους διαψεύδεις όμως!
Με φωτογραφίζουν χωρίς να ξέρω το γιατί!
Πώς δεν ξέρεις το γιατί; Επειδή ξεχωρίζεις καλαίσθητα και εκπέμπεις ομορφιά!
Εκπέμπω μία θετική εικόνα. Θετικά βάιμπς! Μου λένε: «μου φτιάχνεις την μέρα με την εικόνα σου!». Δεν μιλάω για ιδιαίτερες περιπτώσεις. Μου λένε πάλι και αυτό: «Ευτυχώς! Είδαμε και έναν άνδρα που ξέρει να ντύνεται!»
«Σκοτώνονται» μεταξύ τους ζευγάρια επειδή οι γυναίκες λένε μετά στους συζύγους ή τους φίλους τους: «Εσύ γιατί είσαι έτσι; Γιατί δεν ντύνεσαι και εσύ τόσο ωραία;»
Και νιώθω άσχημα και άβολα!
Με το Ίνσταγκραμ πώς έγινε να κάνεις λογαριασμό γιατί βασικά εγώ από εκεί σε γνώρισα και μετά σε συνάντησα τυχαία στην πλατεία Αγ. Γεωργίου της Κυψέλης! Με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ασχολείσαι γενικά;
Γενικά με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης άρχισα να ασχολούμαι πριν τέσσερα χρόνια. Δεν είχα καν σχέση με υπολογιστή ως το 2010 αφού δεν ήξερα καν πώς πιάνουν το ποντίκι! Καμία σχέση δεν είχα με όλο αυτό!
Αλλά τελικά κάποιοι φίλοι με παρότρυναν να ασχοληθώ ώστε να βρω πηγές, νέους κόσμους σε κάθε επίπεδο τέχνης, μουσικής, ψυχολογίας. Και έτσι άρχισα δειλά-δειλά. Και έφτιαξα και ένα λογαριασμό στο Facebook και εκεί βρήκα παλιούς φίλους αλλά και πρώην μαθητές μου οι οποίοι μόλις με βρήκαν άρχισαν τους ύμνους προς το πρόσωπό μου για όσα τους δίδαξα : «ο ριψοκίνδυνος, ο ανατρεπτικός δάσκαλός μας που δεν είχε σχέση με όσα ξέραμε για τα σχολεία». Τέτοια έγραφαν! Ήταν πολύ συγκινητικό αυτό! Είναι πολύ σημαντική για μένα αυτή η αναγνώριση από τους πρώην μαθητές μου!
Ειδικά το γεγονός πως πέρασα από την εκπαίδευση και λόγω της ιδιότητας του φιλολόγου μπόρεσα και δίδαξα μερικά πράγματα για τη ζωή δίνοντας και κάποια «εργαλεία»…
Αυτή η αναγνώριση είναι από τις μεγαλύτερες ανταμοιβές ενός εκπαιδευτικού!
Να πάμε στο τέλος σε λίγα πρακτικά θέματα. Ας μιλήσουμε με αριθμούς! Κατά προσέγγιση πόσα παπούτσια έχεις;
Ειλικρινά, δεν ξέρω! Υποθέτω ότι έχω πάνω από 50 ζευγάρια παπούτσια! Ούτε σαρανταποδαρούσα! (σ.σ. Γελάει…) . Είναι για όλες τις περιστάσεις και έχουν μία ιδιαίτερη «πινελιά» ώστε να φτιάχνω ένα «νεοκλασικό» στιλ.
Έχεις αντίληψη μόδιστρου ή στιλίστα!
Εάν δεν είχα ακολουθήσει καριέρα εκπαιδευτικού, θα είχα ασχοληθεί με το στιλ, τη διαμόρφωση στιλ ή με την ενδυματολογία. Ξέρω πως θα ήμουν πολύ καλός, ειδικά στο ανδρικό στιλ όλων των ηλικιών και ιδιαίτερα για τις ηλικίες από 45 και πάνω.
Πού τα βρίσκεις όλα αυτά τα ξεχωριστά ρούχα και παπούτσια; Γιατί εγώ στα μαγαζιά της Αθήνας που βλέπω, τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν!
Δυστυχώς η ελληνική αγορά δεν τολμάει, ιδιαίτερα στο παπούτσι, να φέρει το διαφορετικό! Ψάχνεις στην αγορά και δεν βρίσκεις κάτι ιδιαίτερο! Βλέπω διάφορες σελίδες του εξωτερικού από το eBay, το Ali Express και άλλες ιστοσελίδες ηλεκτρονικών καταστημάτων! Όχι απαραίτητα από οίκους μόδας που θέλεις έναν μισθό για ένα ζευγάρι παπούτσια! Έχω και πράγματα από γνωστές εταιρίες και οίκους μόδας, όμως αυτά τα συνδυάζω. Είναι κομμάτια που από μόνα τους έχουν αξία και αισθητική. Ωστόσο, εγώ φροντίζω να τα «επεκτείνω» περισσότερο, συνδυάζοντάς τα με άλλα πράγματα. Υπάρχουν καμία 30αριά παλτό κάθε χρώματος και υφής! Έχω όλα τα χρώματα, και μήκη, και κασμιρένια, και βαμβακερά ! Όλων των υφών υφασμάτων και χρωμάτων…Άπειρα πουκάμισα και αξεσουάρ, γραβάτες, παπιγιόν, ζώνες, γυαλιά ηλίου και οράσεως.
Κουστούμια;
Δεν έχω πολλά! Δεν θα έλεγα! Γιατί για να έχεις πολλά κουστούμια πρέπει να κάνεις πολλές εξόδους…
Έχω βάσεις ρούχων ώστε να γίνονται καλοί συνδυασμοί! Κάθε στιγμή έχει τη δική της ενδυματολογική αναφορά.
Η μεγάλη διαφοροποίηση βρίσκεται στα αξεσουάρ!
Ένα μαντήλι ένα καπέλο τα οποία ο Έλληνας αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι! Θεωρεί πως δεν είναι συμπλήρωμα μίας ωραίας εικόνας ή πως μπορεί να γίνει αντικείμενο κριτικής, χλευασμού κ.α. Ένα φουλάρι, μία ωραία ζώνη, ένα ζευγάρι γυαλιά ή ένα ρολόι. Μία αξιοπρεπής εμφάνιση πρέπει να είναι φροντισμένη από το μαλλί ως το παπούτσι και να είναι συμβατή σε όλα.
Στην εποχή μας υπάρχει μία τάση μίξης χρωμάτων, συνδυασμών και στιλ εν ονόματι της «ελευθερίας έκφρασης». Στην ενδυματολογία υπάρχουν βασικές αρχές που δεν πρέπει επουδενί να τις καταστρατηγούμε, όπως η συμβατότητα των χρωμάτων, των υφασμάτων, η συμβατότητα ενδύματος-υπόδησης, η συμβατότητα του χτενίσματος ακόμη. Ή η διαμόρφωση γενειάδας σε όσους έχουν…
Το ρολόι είναι ένα αξεσουάρ αναγκαίο στον άνδρα από τότε που υπήρχαν τα ρολόγια χειρός! Είναι το πρώτο που κοιτάζουν οι γυναίκες σε συνδυασμό με το παπούτσι. Πες μου τι παπούτσι που φοράς για να σε κατατάξω σε μία συγκεκριμένη κατηγορία.
Αλήθεια πώς γίνεται αυτή η κατάταξη ανθρώπων ανάλογα με το παπούτσι;
Μία ωραία ενδυματολογική επιλογή που δεν συνοδεύεται από το κατάλληλο παπούτσι είναι σαν να έχεις ένα ωραίο φυτό και να το βάζεις σε μία χάλια γλάστρα! Δεν μπορείς να έχεις ένα παπούτσι λάθος, σε ένα σύνολο με το οποίο δεν μπορεί να ταιριάξει. Το καταστρέφει!
Οι λεπτομέρειες είναι κρίσιμες τελικά;
Το χρώμα στο λουράκι του ρολογιού, ο σκελετός του γυαλιού, ακόμη και ο αναπτήρας, ή ακόμη και η μάσκα! Όλα παίζουν ρόλο. Αυτό είναι προϊόν συγκρότησης σκέψης και διαμόρφωσης τέλειου αισθητικού αποτελέσματος. Είναι θέμα οργάνωσης της σκέψης που επεκτείνεται σε διάφορα επίπεδα της προσωπικότητάς μου.
Όλα αυτά παίρνοντάς τα και βάζοντάς τα σε έναν άλλο άνθρωπο πιθανόν να είναι κραυγαλέα πάνω του γιατί δεν θα μπορεί να τα υποστηρίξει.
Όμως τα πράγματα που διαθέτεις στην γκαρνταρόμπα σου είναι προϊόν…άθροισμα δεκαετιών! Και πάνω σε αυτή τη βάση κτίζεις τις λεπτομέρειες.
Ακριβώς!
Από τότε που ζούσα στην περιφέρεια, χρησιμοποιούσα χρώματα παρά τα όποια σχόλια μπορούσαν να γίνουν για τις χρωματικές μου επιλογές. Παρόλα αυτά εγώ ντυνόμουν διαφορετικά και τότε. Τολμούσα να φορώ σακάκια σε χρώματα ξεχωριστά. Μιλάμε για 30, 40 χρόνια πίσω…
Για το τέλος, δώσε μία συμβουλή σε όλους εμάς τους «τυφλούς» στο στιλ:
Κοιταχτείτε στον καθρέπτη σας. Αναγνωρίστε τα θετικά στοιχεία που έχει η εξωτερική σας εμφάνιση. Επισημάνετε τα αρνητικά που έχετε, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος ή μοντέλο σε αυτή τη ζωή, και κτίστε πάνω εκεί αυτά που σας ταιριάζουν και απηχούν την προσωπικότητά σας έχοντας μία ωραία εικόνα για τον εαυτό σας ώστε να μπορεί να την αναγνωρίσει και ο άλλος έξω! Ό,τι είστε, δείξτε το! Η εικόνα μας είναι η ταυτότητά μας, κλειδί και διαβατήριο επικοινωνίας.
