Προσφάτως, εν μέσω της υπόθεσης των «επισυνδέσεων», των ανατιμήσεων και της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, βρέθηκα σε μια συζήτηση, από αυτές τις καλοκαιρινές που μεταξύ μεζέ και τσίπουρου αναλύονται με… καφενειακή σοφία πολιτική, η οικονομία, οι πόλεμοι και οι διεθνείς σχέσεις.
Σε κάποιο γύρισμα του λόγου, έπεσε στο τραπέζι η τραπ μουσική. Και εκεί που έπεσε, σκοτώθηκε!
Έκπληκτος διαπίστωσα ότι η Ελένη Λουκά (η γνωστή) έχει δημιουργήσει σχολή!
Εξαγριωμένοι 35άρηδες και 40άρηδες να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τους στίχους, αναθεματίζοντας τους τράπερς και δηλώνοντας ευθαρσώς ότι όσοι είναι γονείς απαγορεύουν στα παιδιά τους να ακούσουν αυτά τα «μουσικά σκουπίδια».
Ξαφνικά, αισθάνθηκα και πάλι 15 χρονών. Μακρυμάλλης με μαύρα ρούχα, «πιθανότατα αλήτης και αναρχικός», που άκουγα αυτά τα «μαλλιαρά πλάσματα» , τους χεβιμεταλάδες να ουρλιάζουν: «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος».
Τελικά, κάθε εποχή έχει τον αποδιοπομπαίο τράγο της, ακόμη και στη μουσική.
Κάποιες φορές, τις περισσότερες, με το πέρασμα του χρόνου δικαιώνεται (βλέπε ροκ, πανκ, χαρντ ροκ, χεβι μέταλ), άλλες πάλι όχι.
Για μια στιγμή μπλόκαρα. Αισθανόμουν ότι απέναντι μου έχω ένα κακέκτυπο του πατέρα μου (περνάς καλά εκεί πάνω) αντί για συνομήλικους ή και μικρότερους, συνομιλητές.
Στ’ αλήθεια, αρκεί ένα μουσικό είδος, κύμα, μόδα ή ό,τι άλλο μπορεί να είναι για να στιγματίσει ανεπανόρθωτα τα νέα παιδιά;
Είναι, λένε, ευάλωτα.
Δηλαδή, μερικά τραγούδια τραπ μπορούν να θολώσουν τόσο πολύ την κρίση ενός εφήβου ώστε να τον μετατρέψουν σε εγκληματία ή μισογύνη;
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε πιθανότατα η μουσική θα είναι η αφορμή και όχι η αιτία…
Με την ίδια λογική, όταν είχε διαδοθεί το μπλακ μέταλ, το οποίο πλευροκοπούσε την θρησκεία ως μέρος του συστήματος, θα έπρεπε όλοι οι νέοι που άκουγαν αυτή τη μουσική να βανδαλίζουν εκκλησίες. Δεν συνέβη. Και ας μην μιλήσουμε για μέλη μιας μπάντας (MAYHEM) που έκαψαν εκκλησίες στη Βόρειο Ευρώπη, ένας αυτοκτόνησε (πίστευε ότι ήταν πτώμα που αδίκως βρισκόταν στη ζωή) και άλλος ένας δολοφόνησε τον συνάδελφό του γιατί διαφώνησαν, με τον δολοφόνο να δηλώνει και νεοναζί…
Σίγουρα, οι τύποι αυτοί δεν ήταν ο κανόνας.
Από την άλλη, να υποθέσουμε ότι όσοι εγκλημάτησαν, χρειάστηκαν την τραπ ή οποιοδήποτε άλλο μουσικό είδος για να το πράξουν;
Αντί να προσπαθήσουμε να φιμώσουμε τους πιτσιρικάδες, μήπως καλύτερα να τους ακούσουμε;
Και να τους εξηγήσουμε ότι δεν υπάρχει απαγορευμένη μουσική, άβατο στην Τέχνη, αλλά κούφια και στον αντίποδα ουσιαστικά τραγούδια;
Γιατί η τραπ να περιβάλλεται από το γοητευτικό μυστήριο του απαγορευμένου, αντί να εξηγήσουμε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξεχωρίσεις ή να αντιταχθείς στο σύστημα όταν αποτελείς το πλέον αναλώσιμο κομμάτι του, αυτό του ποινικού εγκληματία;
Η τραπ (αγγλικά: trap) είναι μουσικό υποείδος που δημιουργήθηκε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000 από το χιπ χοπ του Νότου στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Ο όρος «τραπ» αρχικά αναφερόταν σε μέρη όπου πραγματοποιούταν διακίνηση ναρκωτικών.
Ποια θα μπορούσαν να είναι τα τρωτά σημεία της τραπ;
Εντάξει, κανένα είδος μουσικής δεν μπορεί να προκαλέσει κοινωνική εξέγερση ή επανάσταση. Κάποια, όμως, θα μπορούσαν να αποτελέσουν το σάουντρακ της εξέγερσης.
Ε, η τραπ, δεν συγκαταλέγεται σε αυτά.
Οι στίχοι δεν προάγουν την αλληλεγγύη, αλλά το ναρκισσισμό.
Δεν ενισχύουν τον στόχο για μια καλύτερη κοινωνία, αλλά για το πως ένας ριγμένος τύπος θα πιάσει την καλή.
Δεν στηρίζουν την αυτοδιάθεση, άλλα εργαλειοποιούν πράξεις σε βάρος συνανθρώπων.
Η σύγκρουση με τον νόμο, δεν διαθέτει κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο, παρά μόνο ποινικό.
Η γυναίκα και το φανταχτερό αυτοκίνητο, φέρουν την ίδια αξία (ίσως λίγο περισσότερη το αυτοκίνητο): Χρησιμοποιούνται για μόστρα και είναι αναλώσιμα και ανταλλάξιμα είδη.
Ο σεβασμός, βασίζεται στον φόβο και όχι στην παραδοχή της αξίας σου από τους άλλους.
«Γκάνια,κοκό, φράγκα, chains, αμαξάρα και η ho, από δίπλα». Καμία σχέση με το «Μake love not war», ούτε με το «Live fast, die young», όπως το εννοούσαν οι ροκάδες …
Όμως, αντί να κλείνουμε αυτιά στους πιτσιρικάδες, ίσως θα ήταν καλύτερο να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε ορίζοντες, μακριά από δαιμονοποιήσεις και απαγορεύσεις.
Στο «Έχω money, έχω drugs, είμαι dealer
Έχω πάρει στη πουτάνα μου chinchilla
Έχω άκρες να βουλώσω κάθε τρύπα
Έχω τις σφαίρες να ψεκάσω όλο το τμήμα»
Την απάντηση έχει δώσει το ίδιο το hip hop με την πένα των Social Waste:
«Ούτε στο παίζω εγώ λεφτάς, μαγκιόρος, γκάνγκστερ και αλητεία, είμαστε μεγάλα πια παιδιά, φτάνει μ’ αυτή τη μαλακία», (Ο Λύκος για το Tσίρκο δε Δουλεύει).
Στη δήλωση ότι: «Την καστανή την παίρνει ο Daddy
Την ξανθιά την παίρνει ο Fy
Και τη χοντρή την παίρνει ο Daddy
Τη λεπτή την παίρνει ο Fy
Και την ψηλή την παίρνει ο Daddy
Την κοντή την παίρνει ο Fy
Στη στεριά την παίρνει ο Daddy
Στο καράβι ο Fy
Παίζει party στο νησί
Είσαι καλεσμένη, φέρ’ τις φίλες σου μαζί»
Και πάλι οι Social Waste θα μιλήσουν με κοφτερή ευαισθησία για «δύο χείλη σφαλιστά και δυο μάτια μεγάλα» .
Και όταν ο πιτσιρικάς αναρωτιέται αν πράγματι το αυτοκίνητο του καλλιτέχνη «είναι μαμά» ή «κωλοφτιαγμένο» κι αν θα πρέπει «να πάρει ποτέ πουτάνα στα σοβαρά», οι Κοινοί Θνητοί θα του υπενθυμίσουν:
«Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί
αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα
μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει και η στιγμή
και ο δούλος θα είναι αυτός που βάζει στέμμα».
Και τα Ημισκούμπρια, θα προσθέσουν:
«Παραβιάζω και γελώ τον κώδικα οδικής
Όλα στα τρομπολίνια σου τα γράφεις όταν πιεις
Πιάνω τα 200 σαν να ‘μαι ο Alain Prost
Μα που βρέθηκε μπροστά η καντίνα με τα τοστ
Έντερα λουκάνικα ένα γύρο με διπλή
Χέρια πόδια στη γραμμή όλα κείτονται στη γη
Ξυπνάω από κώμα και κλαίει η Μάρθα Βούρτση
Δε θα ξαναβάλω ποτέ μου πια παπούτσι»
Όσο για τις… επαγγελματικές ανησυχίες:
«Σέρβιρα, σπρώχνω έμπειρα, κινούμε έξυπνα
Έξοδα, καθαρίζω έξοδα
Mιξάρω τη κόκα με τη σόδα βγάζω έσοδα
Με γουστάρουν τα μουνάκια φορτώνω τα ξέκωλα,
Δε μασάμε μες το VIP με τα περίστροφα
Γερμανός ο κινητήρας πεντακόσια άλογα, στα ‘λεγα
Δε πιστέψαν πήγα και τους γάζωσα, στα ‘λεγα
Πως σε λίγα χρόνια θα μας γλύφουν τα αρχίδια
Δεν υπογράφω deal-ια άμα δεν δούμε τα μύρια
Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα…»
Την απάντηση έχουν οι «παλιοσειρές» Active Member:
«Σαν Κρητικός ακατέργαστος βουνίσιος τσοπάνης
σαν τα γερόντια, τα στοιχειά στα χωριά της Μάνης.
Σαν Μαυριτάνικος μύθος πολεμιστή στην Γρανάδα
σαν τη γαλήνη του ναυτικού στην καλάδα.
Βάστα σα στοχασμός στου όχλου την ανεμομιλιά
σαν του μεγάλου φαραγγιού τη διπλή αντιλαλιά.
Βάστα δίπλα στων πλούσιων το αλυχτομανιό
σα γελαστό παιδί αντίκρυ στο θεριό».
Kαι επειδή η εύκολη κριτική και η ηθικολογία είναι πειρασμός, ας απαντήσουν οι ίδιοι οι δημιουργοί της τραπ στο ερώτημα του Ευθύμη:
«Έι, ραψωδοί, που `ν’ οι πένες σας;
Ποιος κακός ιός δηλητηρίασε το πνεύμα σας;»
