Αν ήμουν Ιταλός σίγουρα θα ήμουν ολόψυχα στο πλευρό σου [του Μουσολίνι] στον θριαμβευτικό σου αγώνα εναντίον των κτηνωδών ορέξεων και παθών του Λενινισμού… [Η Ιταλία] έχει προσφέρει το αναγκαίο αντίδοτο στο ρωσικό δηλητήριο. Από εδώ και στο εξής κάθε μεγάλο έθνος κατέχει το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην καρκινωματική ανάπτυξη του Μπολσεβικισμού.
– Γουίνστον Τσόρτσιλ – 1927
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την «Πορεία προς τη Ρώμη», το ιδρυτικό πραξικόπημα επικράτησης του Μουσολίνι και του φασισμού στην Ιταλία το 1922. Είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι η επέτειος αυτή θα συμπέσει με την εκλογή μιας κυβέρνησης απογόνων του Φασιστικού κόμματος στην εξουσία στην ίδια χώρα. Ειρωνεία, αλλά και ένδειξη του ιστορικού αναχρονισμού τον οποίο βιώνει η Ευρώπη, καθώς το ένα μετά το άλλο, τα ακροδεξιά κόμματα και οι ιδεολογίες ενισχύονται και φτάνουν να εκλέγονται ακόμα και στην εξουσία.
Η άνοδος της Μελόνι συνοδεύτηκε από μια σχετική δημοσιογραφική αμηχανία και έκπληξη έξω από την Ιταλία, καθώς οι απόγονοι του φασιστικού κόμματος συνετέχθησαν με το ΝΑΤΟ στο Ουκρανικό, αλλά και ευρύτερα, και όχι με τη Ρωσία του Πούτιν που υποτίθεται πως υποστηρίζει όλη η ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Για όσους όμως γνωρίζουν τη βαθιά σχέση του ιταλικού φασισμού με τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και – μετά τον πόλεμο – με το ΝΑΤΟ, έκπληξη θα ήταν αν η Μελόνι δεν στήριζε το ΝΑΤΟ.
Η Βρετανία αρωγός του Μουσολίνι
Πλησιάζοντας στη μαύρη αυτή επέτειο, λοιπόν, του τέλους του Οκτωβρίου του 1922 (η εισβολή στην Ελλάδα έγινε ανήμερα της 18ης επετείου της Πορείας στη Ρώμη), ένα βιβλίο του ιστορικού Mario José Cereghino, και του δημοσιογράφου Giovanni Fasanella, Nero di Londra (το Μαύρο του Λονδίνου) που δημοσιεύτηκε προ ημερών, εξετάζει τη συνέργεια της Βρετανίας στη δημιουργία και την επικράτηση του φασιστικού ρεύματος στην Ιταλία, ανατρέχοντας σε αποχαρακτηρισμένους φακέλους στα βρετανικά αρχεία. Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά και ανατρέπουν πολλά από όσα γνωρίζαμε για την επικράτηση του φασισμού στην Ιταλία τον μεσοπόλεμο.
Είναι γνωστό εδώ και πάνω από μια δεκαετία, πως ο – δημοσιογράφος τότε -Μπενίτο Μουσολίνι είχε στρατολογηθεί από την βρετανική MI5 για να υπηρετήσει – με δημοσιεύματα και τραμπούκους – την καταστολή του αντιπολεμικού κινήματος εναντίον του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ιταλία. Στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι το νέο, αλλά η επιβεβαίωση όσων εξομολογήθηκε στα απομνημονεύματά του, ο στρατολογήσας τον Ντούτσε, Λόρδος Τέμπλτον το 1954. Το ποσό που έπαιρνε τότε (100 λίρες Αγγλίας την εβδομάδα – περίπου 6.000 ευρώ σημερινά) δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο. Οι Βρετανοί, όπως λένε οι συγγραφείς στους Τάιμς του Λονδίνου, ήταν ο οργανωτικός νους πίσω από την Πορεία στη Ρώμη. Συμβούλευσαν και στήριξαν μάλιστα τον Μουσολίνι – κωδικός «ο Κόμης» – σε κάθε στάδιο της ανόδου του – χρηματοδοτώντας ακόμα και την ίδρυση του φασιστικού κόμματος. Γιατί επέλεξαν αυτόν τον δρόμο οι Βρετανοί; Πριν τελειώσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, για να εξασφαλίσουν την παραμονή της Ιταλίας σε αυτόν και ως ασπίδα στην κινηματική άνοδο της αριστεράς. Μετά τον πόλεμο, ο συνδυασμός της επιθυμίας τους να έχουν μια διαχειρίσιμη κυβέρνηση στην Ιταλία και μια αντικομμουνιστική κυβέρνηση στην Ιταλία.
Ο Σερ Σάμουελ Χόαρ – μετέπειτα Λόρδος Τέμπλτον – ήταν βασικός πρωταγωνιστής της δημιουργίας στη Βρετανία της «Αντι Σοσιαλιστικής Ένωσης» μιας συμμορίας οργανωμένης από το Συντηρητικό κόμμα, η οποία τραμπούκιζε τις συνδικαλιστικές δράσεις και κινητοποιήσεις. Η ΑΣΕ αποτέλεσε πρότυπο της φασιστικής βίας εναντίον των εργατικών αγώνων. Εν ολίγοις, όπως δήλωσε ο Careghino στους Τάιμς: «Η καριέρα του Μουσολίνι μεταξύ του 1917 και του 1922 δεν θα έπαιρνε το δρόμο που γνωρίζουμε χωρίς την επιρροή του βρετανικού συντηρητικού κατεστημένου».
Το 1943, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο στην Βρετανία με τίτλο «Η δίκη του Μουσολίνι: Η αυτολεξεί αναφορά για την πρώτη δίκη για εγκληματίες πολέμου που διεξήχθη στο Λονδίνο μεταξύ του 1944 και του 1945». Ήταν γραμμένο από άγνωστο συγγραφέα που υπέγραφε απλά ως “Cassius”, και ήταν βιβλίο πολιτικής φαντασίας, δημοσιευμένο λίγο μετά την απόβαση των συμμάχων στην Ιταλία τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, που στοχαζόταν για το τι θα συνέβαινε αν ο Μουσολίνι αιχμαλωτιζόταν από τους συμμάχους και περνούσε από δίκη για εγκλήματα πολέμου στο Λονδίνο, δεδομένης της στήριξης που του παρείχαν οι βρετανοί τόσα χρόνια. Το βιβλίο σχολίαζε σε άρθρο του ο Τζορτζ Όργουελ, ο οποίος αφού συνόψισε την συστηματική στήριξη, επιδοκιμασία και συνέργεια της Βρετανικής κυβέρνησης με το φασιστικό καθεστώς, μέχρι λίγο πριν την εισβολή στην Ελλάδα – το μόνο για το οποίο θα μπορούσε να τον καταδικάσει ένα αγγλικό δικαστήριο σύμφωνα με τον Όργουελ – κατέληξε μέσα από ένα κείμενο-φιλιππικό εναντίον του πολιτικού μακιαβελισμού, στο ότι η βρετανική άρχουσα τάξη δεν θα μπορούσε να προσάψει και πολλά στον Μουσολίνι:
Όταν κανείς σκέφτεται τα ψέματα και τις προδοσίες εκείνων των ετών, την κυνική εγκατάλειψη του ενός συμμάχου μετά τον άλλο, την ανεγκέφαλη αισιοδοξία του συντηρητικού Τύπου, την κατηγορηματική άρνηση να πιστέψει ότι οι δικτάτορες εννοούσαν τον πόλεμο, ακόμη και όταν το φώναζαν από τις ταράτσες των σπιτιών, την αδυναμία της τάξης των πλουσίων να δει οτιδήποτε κακό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα γκέτο, τις σφαγές και τους αδήλωτους πολέμους, οδηγείται στην αίσθηση ότι και η ηθική παρακμή έπαιξε το ρόλο της, πέρα από την η απλή βλακεία. Ήδη το 1937 περίπου δεν ήταν δυνατόν να αμφιβάλλει πλέον κανείς για τη φύση των φασιστικών καθεστώτων. Αλλά οι αφέντες του πλούτου είχαν αποφασίσει ότι ο φασισμός ήταν με το μέρος τους και ήταν διατεθειμένοι να καταπιούν τα απεχθέστερα κακά, αρκεί η περιουσία τους να παρέμενε ασφαλής. Με τον αδέξιο τρόπο τους έπαιζαν το παιχνίδι του Μακιαβέλι, του “πολιτικού ρεαλισμού”, του “οτιδήποτε προάγει την υπόθεση του κόμματος, είναι σωστό” – το κόμμα σε αυτή την περίπτωση, φυσικά, ήταν το Συντηρητικό Κόμμα.
Μετά τον Πόλεμο: το δεκανίκι του φασισμού
Η συμμαχική απόβαση στην Ιταλία επανέφερε τη χώρα στην τροχιά της αγγλοσαξωνικής – αμερικανικής αυτή τη φορά – επιρροής. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία στήριξαν την «συνέχεια» του ιταλικού κράτους, κάτι που οδήγησε στην ατιμωρησία και την διατήρηση της θέσης αιματοβαμένων φασιστών αλλά ακόμα και εγκληματιών πολέμου που είχαν δράσει στην Ελλάδα, την Αιθιοπία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Λιβύη. Το πέπλο της κρατικής λήθης και η καταφανής στήριξη των αντικομμουνιστών, συντηρήθηκε λόγω του «κομμουνιστικού κινδύνου» που το μαζικό, αντιφασιστικό ΚΚΙ αντιπροσώπευε.
Πέρα όμως από τη σιωπηρή νομιμοποίηση των στελεχών του φασισμού, η ατιμωρησία και η λήθη επέτρεψαν την ανάπτυξη του Κοινωνικού Κινήματος της Ιταλίας (Movimento Sociale Italiano- MSI), του Αλμιράντε, κόμματος-συνέχεια του Φασιστικού, παρότι επίσημα αποστασιοποιούνταν από τον Μουσολίνι, το οποίο άρχισε μάλιστα να παίζει μείζονα ρόλο στα Ιταλικά πολιτικά πράγματα από τα τέλη της δεκαετίας του ‘50 – μια εποχή που η λέξη «φασισμός» ήταν βαρύ στίγμα σε όλη την Ευρώπη. Όμως αν αυτά συνέβαιναν στο περιθώριο της αμερικανικής στρατηγικής, ένας παράλληλος μηχανισμός βοηθούσε στην κατασκευή της ένοπλης τρομοκρατικής δεξιάς – στελέχη της οποίας επιστρατεύονται από το περιθώριο του MSI και τους πιστούς του Μουσολινισμού. Η επιχείρηση Gladio – θεωρητικά ένα ΝΑΤΟϊκό σχέδιο για την συντήρηση μυστικών στρατών που θα καλούνταν να δράσουν σε περίπτωση Σοβιετικής εισβολής στην Ευρώπηη – παρότι αφορούσε όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο, είχε σαν κεντρικό άξονα την Ιταλία.
H CIA στρατολόγησε και εξόπλισε στην Ιταλία ακροδεξιές ομάδες στα πλαίσια του Gladio. Οι ομάδες αυτές πρωταγωνίστηκαν στα “μολυβένια χρόνια” και την φασιστική στρατηγική της έντασης την δεκαετία του 1960 και 1970. Εικάζεται πως μια τέτοια ομάδα ήταν πίσω από την σφαγή της Πιάτσα Φοντάνα, το 1969, ένα έγκλημα για το οποίο η ίδια η κυβέρνηση του Μάριο Πρόντι το 2000 είχε αποκαλύψει πως ήταν σε γνώση της CIA, που δεν ενημέρωσε την Ιταλική κυβέρνηση. O Μάριο Ντράγκι είχε ανακοινώσει πέρυσι το καλοκαίρι την δημοσίευση απόρρητων εγγράφων σχετικά με την σφαγή του σταθμού της Μπολόνια το 1980, της χειρότερης μαζικής δολοφονίας στην Ευρώπη μέχρι τις βομβιστικές επιθέσεις στην Μαδρίτη το 2004. Υπήρχε η αίσθηση πως τα έγγραφα θα αποκάλυπταν σχέση του Γκλάντιο με τις νεοφασιστικές ομάδες που ήταν οι φυσικοί αυτουργοί της βομβιστικής επίθεσης (πέρα από την ήδη γνωστή εμπλοκή του Ιταλικού κράττους). Δεν έχει δημοσιευτεί τίποτα το σημαντικό μέχρι σήμερα.
(Ενδεικτική της εμπλοκής των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Ιταλίας ήταν η χρηματοδότηση από το Αμερικανικό ΥπΕξ σε πρωταγωνιστές του αποτυχημένου / ακυρωμένου φασιστικού πραξικοπήματος του Μποργκέζε το 1974, ανεξάρτητα μάλιστα από την CIA.)
Το ιστορικό χρέος λοιπόν του ιταλικού φασισμού προς τους αγγλοσάξωνες και το ΝΑΤΟ, δεν θα επέτρεπε να «γείρει» το κόμμα της Μελόνι προς την Ρωσική πλευρά. Ο Ιταλικός φασισμός πήρε ώθηση από τη Βρετανία στη γέννησή του και γνώρισε «εκρηκτική» άνθιση υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ, και την πολιτική της αμνησίας για τα εγκλήματα του φασισμού που οι ΗΠΑ – εν ονόματι του ψυχρού πολέμου και του πολέμου στο PCI – επέβαλαν…
