Ο επόμενος ηγέτης ή ηγέτιδα των Βρετανών Συντηρητικών δεν είναι σίγουρο πως θα έχει καλύτερη τύχη από την Λιζ Τρας που καταγράφηκε στην ιστορία της βρετανικής πολιτικής σκηνής ως η πιο βραχύβια πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου επειδή αναγκάστηκε στις 20 Οκτώβρη να δηλώσει παραίτηση μετά από μόλις 45 ημέρες.
Όποιος και να αναδειχθεί στην πυραμίδα των Τόρηδων από τα σκληρά εσωκομματικά παζάρια που θα ολοκληρωθούν το αργότερο ως τις 28 Οκτώβρη είναι σχεδόν βέβαιο πως θα οδηγηθεί στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να καταφέρει να διατηρήσει κυβέρνηση ως την «κανονική χρονιά» εκλογών που είναι το 2024.
Ιδιαίτερα όταν οι Εργατικοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης προηγούνται εδώ και μήνες σχεδόν σε όλα τα γκάλοπ με ποσοστό που ξεπερνά το 30%.
Νέοι κανόνες στο παιχνίδι
Αυτή τη φορά, και μετά την αλλαγή των κανόνων για την ανάδειξη νέας ηγεσίας, οι υποψήφιοι «μνηστήρες» περιορίζονται σε τρεις καθώς έκαστος θα πρέπει να εξασφαλίσει τουλάχιστον 100 ψήφους για να διεκδικήσει την αρχηγία. Εάν υπολογίσει κανείς πως το σύνολο των Συντηρητικών βουλευτών είναι 357 αντιλαμβάνεται πως οι υποψήφιοι δεν μπορεί να είναι παραπάνω από τρεις. Από αυτούς τους τρεις, οι βουλευτές θα κληθούν να βγάλουν το «τελικό ζευγάρι» από το οποίο θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής με ηλεκτρονική ψηφοφορία μεταξύ των 172.000 μελών του κόμματος ώστε να ανακοινωθεί ως τις 28 Οκτωβρίου.
Ανεπισήμως φέρονται έτοιμοι να δοκιμάσουν την τύχη τους ο πρώην πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον (που μπορεί να παραμένει δημοφιλής σε ένα μέρος των Βρετανών ψηφοφόρων αλλά είναι αντιπαθής σε σεβαστό τμήμα των 354 Συντηρητικών βουλευτών ακριβώς επειδή αναγκάστηκε να παραιτηθεί πριν ένα τρίμηνο εν μέσω σκανδάλων για διαφθορά και ζητήματα ηθικής), ο πρώην υπουργός Οικονομικών Ρίσι Σούνακ (πρώην αναλυτής της Goldman Sacks που είναι ο αγαπημένος των τραπεζών, δημοφιλής μεταξύ των βουλευτών του κόμματος αλλά όχι ιδιαίτερα προσφιλής στα κομματικά μέλη), η νυν υπουργός για τις σχέσεις με το Κοινοβούλιο Πένι Μόρντοντ.
Σε κάθε περίπτωση όποιος και να βγει νικητής, θα αναγκαστεί να κάτσει για ένα (μάλλον σύντομο) διάστημα στον πρωθυπουργικό θώκο κρατώντας στα χέρια μία μεγάλη καυτή πατάτα:
- Τον πληθωρισμό που ξεπερνά το 10% σαρώνοντας ρεκόρ 40ετίας.
- Την υπονόμευση του δημόσιου συστήματος υγείας (NHS) που έχει καταρρακωθεί από πολυετείς πολιτικές λιτότητας και υπονομεύεται από πρακτικές που έχουν εξαντλήσει (από την υπερκόπωση) το μεγαλύτερο μέρος γιατρών και νοσηλευτών που τα «έδωσαν όλα» στη διάρκεια της διετούς πανδημίας.
- Την έξαρση της φτώχειας που αναγκάζει πλέον εκατομμύρια Βρετανούς και μετανάστες να παραλείπουν γεύματα ή να τρώνε χαμηλής ποιότητας τρόφιμα.
- Την εξασθένιση της αγοραστικής δύναμης δεκάδων εκατομμυρίων βιοπαλαιστών που αναγκάζει πολλούς κλάδους εργαζομένων να κάνουν μπαράζ απεργιών διεκδικώντας αξιοπρεπείς μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας.
- Την ενεργειακή κρίση που τινάζει στον αέρα τους προϋπολογισμούς νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων πολύ καιρό πριν ξεκινήσει το σημερινό όργιο ακρίβειας με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία και αιτία την προκλητική κερδοσκοπία από τις εταιρίες ενέργειας και τις δυτικές κυρώσεις στη Ρωσία με στόχο την μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τους υδρογονάνθρακες των ΗΠΑ και των χωρών του Κόλπου.
- Τα σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις του Ηνωμένου Βασιλείου με την ΕΕ που παραμένει (μετά το Brexit) ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος τους.
Με λίγα λόγια, ο επόμενος Συντηρητικός πρωθυπουργός εάν δεν είναι μάγος ολκής δεν θα καταφέρει να υπερπηδήσει ένα «βουνό» από σοβαρά προβλήματα, ούτε να ξεμπερδέψει με την πόλωση και τις αντιθέσεις που θεριεύουν (όσο περνά ο καιρός) στους κόλπους του κόμματος. Πολύ δε περισσότερο δύσκολα θα καταφέρει να ξεμπερδέψει το μπερδεμένο κουβάρι με το οποίο μοιάζει σήμερα η πολιτική σκηνή.
«Εκλογές εδώ και τώρα»
Το αίτημα του ηγέτη των αντιπολιτευόμενων Εργατικών Κιρ Στάρμερ για άμεση προσφυγή στις κάλπες θα παραμονεύει στη γωνία από την πρώτη στιγμή εκλογής του νέου ηγέτη των Συντηρητικών.
Πολύ δε περισσότερο, καθώς θα φορτωθεί (περίπου αναγκαστικά…) ως υπουργό Οικονομικών τον νυν Τζέρεμι Χαντ ο οποίος τις τελευταίες μέρες έχει πέσει με τα μούτρα για να καταρτίσει το επόμενο μεσοπρόθεσμο οικονομικό πρόγραμμα που θα παρουσιάσει ως τις 31 Οκτώβρη και θα συνοδεύεται πιθανώς από άσχημες «εκπλήξεις» για ένα μέρος του βρετανικού λαού, καθώς έχει ήδη προειδοποιήσει για την ανάγκη «μείωσης» ή εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών…
Γιατί μπορεί ο βρετανικός λαός να ψηφίζει αλλά σε τελική ανάλυση οι πρωθυπουργοί που αναδεικνύει δεν κυβερνούν για να εξυπηρετήσουν τα δικά του συμφέροντα. Εξυπηρετούν (όπως έχει δείξει η ίδια η ζωή υπό το παρόν σύστημα…) τα συμφέροντα των «αγορών». Πού καιρός και περιθώρια για ουσιαστική αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των «πολλών»;
