Στις κάλπες προσέρχονται από τις 7.00 το πρωί ως τις 22.00 το βράδυ, εκατομμύρια Ισραηλινοί από το σύνολο των 6.788.804 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων για να εκλέξουν νέα 120μελή Κνέσετ (βουλή) και κυβέρνηση. Όποια και να είναι η νέα κυβέρνηση, αυτή θα έχει μπροστά της έναν εξαιρετικά σύντομο «μήνα μέλιτος». Και αυτό γιατί θα κληθεί αργά ή γρήγορα να διαχειριστεί την οξυμένη κρίση και τις σφοδρές συγκρούσεις στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Όχθης, το ζήτημα επέκτασης των εβραϊκών εποικισμών, πιθανά παζάρια για την σύναψη και άλλων «συμφωνιών του Αβραάμ» με αραβικές ή μουσουλμανικές χώρες, την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ισραηλινή ΑΟΖ στο κάδρο της ευρωπαϊκής ενεργειακής κρίσης και φυσικά τις ακροβασίες μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας στο φόντο του πολέμου στην Ουκρανία.
Σε κάθε περίπτωση, οι πιθανότητες να ξανακληθούν οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι στις κάλπες μετά από μερικούς μήνες δεν είναι διόλου αμυδρές.
Το ισραηλινό σύνταγμα και το πολιτειακό σύστημα της χώρας επιτάσσει τις μετεκλογικές συμμαχίες και τα σκληρά παζάρια συνεννόησης και επιβάλλει τις πολυκομματικές κυβερνήσεις συνεργασίας ώστε να εξασφαλίζουν την υποστήριξη τουλάχιστον 61 εκ των 120 εδρών της βουλής.
Δεκάδες κόμματα, δύο κατευθύνσεις…
Είναι χαρακτηριστικό πως οι σημερινές εκλογές είναι οι πέμπτες σε διάστημα 4,5 χρόνων με τις δημοσκοπήσεις ως την ύστατη ώρα να προβλέπουν κόντρες κυρίως ανάμεσα σε δύο μεγάλα μπλοκ αλλά και την πιθανή επανεμφάνιση του μακροβιότερου πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου στο τιμόνι της χώρας.
Από τη μία έχουμε το κεντροδεξιό του 59χρονου απερχόμενου πρωθυπουργού πρώην δημοσιογράφου Γιαίρ Λαπίντ που ηγείται του κόμματος «Γες Ατίντ» (σ.σ. «Υπάρχει Μέλλον») και κατάφερε να κυβερνήσει για τουλάχιστον έναν χρόνο και κάτι μήνες σε συνεργασία με τον Ναφτάλι Μπένετ του (διαλυμένου σήμερα) ορθόδοξου εβραϊκού κόμματος «Γιαμίνα» και άλλα έξι κόμματα. Ανάμεσα σε αυτά είναι το επίσης δεξιό κόμμα του υπουργού Άμυνας Μπένι Γκαντς (που στις προηγούμενες εκλογές λεγόταν «Kaḥol Lavan» και σε αυτές τις εκλογές «Εθνική Ενότητα») τα κεντροαριστερά κόμματα των Εργατικών και «Μέρετς» και το ισλαμικό μετριοπαθές κόμμα «Ρά’αμ» του Μανσούρ Αμπάς.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο συνασπισμός κομμάτων της παράταξης Λαπίντ δεν έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πάνω από 56 έδρες.
Εάν επαληθευτούν στην πράξη οι προβλέψεις των δημοσκόπων για μεγάλη αποχή (ακόμη και 46%) των Αράβων ψηφοφόρων από τις κάλπες είναι σίγουρο πως αυτό δεν θα ωφελήσει διόλου τις πιθανότητες του Λαπίντ να ξαναγίνει πρωθυπουργός.
Καθοριστική σημασία στο εάν θα καταφέρει να συγκεντρώσει τις απαραίτητες 61 έδρες της Κνέσετ για να ξανακάνει κυβέρνηση είναι εάν θα καταφέρουν πρώην εταίροι του όπως οι Εργατικοί και το κόμμα Μέρετς να ξεπεράσουν με άνεση το πλαφόν του 3,25% ώστε να εκλεγούν στη βουλή. Δε θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι το κόμμα «Δεξιά» (Γιαμίνα) του Ναφτάλι Μπένετ έχει διαλυθεί και δεν συμμετέχει σε αυτές τις εκλογές. Κάποιοι από τους πρώην ψηφοφόρους του Μπένετ αισθάνονται «ξεσπιτωμένοι» και αναζητούν πολιτικά «στέγη» σε άλλα κόμματα Ορθόδοξων Εβραίων εποίκων που συνεργάζονται κυρίως με τον ηγέτη του Λικούντ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Αβέβαια επίσης είναι η τελική στάση που θα κρατήσει ο κυβερνητικός εταίρος των Λαπίντ-Μπένετ, υπουργός Άμυνας Μπένι Γκαντς σε περίπτωση που το νέο του κόμμα «Εθνική Ενότητα» πάει ανέλπιστα καλύτερα. Σε τέτοια περίπτωση θα μπορούσε ουσιαστικά να πλασαριστεί ως κυβερνητικός εταίρος αξιώσεων τόσο στην παράταξη Λαπίντ, όσο και στην παράταξη Νετανιάχου-Σμότρις και Γκβιρ. Ιδεολογικά δεν τον εμποδίζει τίποτε να συνεργαστεί και με την μία ή την άλλη πλευρά, με τα κατάλληλα «ανταλλάγματα»…
Σε αυτές τις εκλογές, θα πρέπει επίσης να επισημανθεί πως τα αραβικά κόμματα δεν κατεβαίνουν ενωμένα μέσω της «Κοινής Λίστας» όπως είχαν κάνει σε προηγούμενες εκλογές για να ξεπεράσουν το πλαφόν του 3,25% βγάζοντας 15 βουλευτές.
Φέτος, τα αραβικά κόμματα «Χαντάς» και «Τάαλ» κατεβαίνουν μαζί και χώρια το εθνικιστικό αραβικό κόμμα Μπάλαντ (που είναι αμφίβολο εάν θα εξασφαλίσει το 3,25%) όπως και το πιο μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα Ρά’αμ (που παρείχε κοινοβουλευτικά στήριξη στην απερχόμενη κυβέρνηση των Λαπίντ-Μπένετ).
Από την άλλη μεριά έχουν παραταχθεί οι δυνάμεις της δεξιάς και ακροδεξιάς καθώς και των πιο συντηρητικών κομμάτων Ορθόδοξων Εβραίων, με πρώτο το Λικούντ του 73χρονου πρώην (και μακροβιότερου στην ιστορία του Ισραήλ) πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Στο ίδιο «στρατόπεδο» συμπαρατάσσεται το τρίτο σε δύναμη ακροδεξιό, ρατσιστικό κόμμα Ορθόδοξων Εβραίων εποίκων του «Θρησκευτικού Σιωνισμού» των Μπετσαλέλ Σμότρις και Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ που έφτιαξαν «καριέρες» με πύρινους μισαλλόδοξους λόγους, σοβαρές απειλές και επιθέσεις κατά των Αράβων (Παλαιστινίων) του Ισραήλ που αποτελούν περίπου το 20% των πολιτών της χώρας.
Στην ίδια πλευρά είναι και τα κόμματα Ορθόδοξων Εβραίων εποίκων «Shas» και «Εβραϊσμός Τορά».
Εάν επαληθευτούν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στο Ισραήλ τότε είναι πολύ πιθανό να αναδειχθεί πρώτη δύναμη το Λικούντ του Μπέντζαμιν Νετανιάχου ο οποίος έως και μία μέρα πριν τις εκλογές έταζε τα «νευραλγικά» υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Άμυνας στους ηγέτες του «Θρησκευτικού Σιωνισμού» ώστε να εξασφαλίσει την μετεκλογική υποστήριξή τους και τη διακυβέρνηση της χώρας. Όχι μόνον γιατί με την αντιδραστική ατζέντα τους μπορεί να συσπειρώσει περισσότερες δυνάμεις γύρω από το Λικούντ αλλά και διότι οι Σμότρις και Γκβιρ έχουν υποσχεθεί να σταματήσουν τη δίκη σε βάρος του Νετανιάχου, ο οποίος αντιμετωπίζει κατηγορίες διαφθοράς.
Η εικόνα των δημοσκοπήσεων
Ειδικότερα, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν το Λικούντ του Μπέντζαμιν Νετανιάχου να εξασφαλίζει 31 από τις 120 έδρες της Κνέσετ, το «Γες Ατίντ» του Γιαίρ Λαπίντ 24 έδρες, ο «Θρησκευτικός Σιωνισμός» των Σμότρις και Γκβιρ 14 έδρες, η
«Εθνική Ενότητα» του Μπένι Γκαντς 11 έδρες, το αριστερό Μέρετς 5 έδρες, οι Εργατικοί 6 έδρες, το κόμμα «Ισραήλ το Σπίτι μας» του Άβ. Λίμπερμαν 6 έδρες, το εβραϊκό ορθόδοξο κόμμα SHAS οκτώ έδρες, το επίσης εβραϊκό ορθόδοξο κόμμα «Ιουδαϊσμός Τορά» 7 έδρες, το ισλαμικό «Ρά’αμ» 4 έδρες, ενώ το εθνικιστικό «Μπάλαντ» δεν έδειχνε να εξασφαλίζει το πλαφόν του 3,25% ώστε να εκλέξει βουλευτές στη νέα βουλή.
Οι ισραηλινές κάλπες, η Τουρκία και η Ελλάδα
Η απερχόμενη κυβέρνηση των Γιαίρ Λαπίντ, Ναφτάλι Μπένετ και Μπένι Γκαντς κατάφερε να διατηρήσει τις συμφωνίες του Αβραάμ με ΗΑΕ, Μπαχρέιν, Μαρόκο δίχως να «δέσει» τις σχέσεις με το Σουδάν όπως είχε αρχικά διαφανεί πριν περίπου δύο χρόνια.
Πέρσι πραγματοποίησε το νέο φόρουμ στην έρημο Νεγκέβ («Negev Forum») επιδιώκοντας περαιτέρω συνεργασία και συνεννόηση με χώρες του Κόλπου στο πλαίσιο των συμφωνιών του Αβραάμ. Δεν κατάφερε ωστόσο να προχωρήσει σε νέες συμφωνίες του Αβραάμ μεταξύ άλλων και λόγω εστίασης της κυβέρνησης του Αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν στον πόλεμο στην Ουκρανία και στην κλιμάκωση του ανταγωνισμού των ΗΠΑ απέναντι σε Ρωσία και Κίνα.
Από την άλλη φρόντισε να αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις με την Τουρκία διορίζοντας νέα πρέσβειρα στην Άγκυρα μετά από χρόνια, προσέχοντας παράλληλα να μη διαταράξει τις στενότερες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις με Ελλάδα, Κύπρο, Αίγυπτο.
Σε περίπτωση που εξασφαλίσει την εκλογική πρωτιά και την (πολύ δύσκολη) επανεκλογή όλων των κομμάτων που τον στήριξαν πέρσι, ο απερχόμενος πρωθυπουργός Γιαίρ Λαπίντ είναι βέβαιο πως θα αυξήσει τα βήματα μείωσης της απόστασης στις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας με πιθανές «εκπτώσεις» (αλλά σε καμία περίπτωση ρήγμα…) στις σχέσεις με Ελλάδα-Κύπρο-Αίγυπτο.
Αντίθετα, και για μία σειρά από λόγους, η πιθανότερη εκλογική νίκη των κομμάτων της δεξιάς και της ακροδεξιάς με επικεφαλής τον ηγέτη του Λικούντ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου αναμένεται να δώσει μεγαλύτερη προτεραιότητα στις σχέσεις με τις χώρες του Κόλπου καθώς και στις σχέσεις με Ελλάδα και Κύπρο ώστε να εξασφαλίσει μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών αγορών (ενέργειας και όχι μόνον).
Απώτερος στόχος είναι μεταξύ άλλων η σκλήρυνση της αντιπαράθεσης με το Ιράν και η «παράκαμψη» ή συνέχιση της υπονόμευσης του παλαιστινιακού ζητήματος διά της πλαγίας όπως έκανε στην πράξη με την «εξουδετέρωση» (επί της ουσίας καταστρατήγηση) των συμφωνιών του Όσλο για τον υποτιθέμενο τερματισμό της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης.
Ο Νετανιάχου έχει πει προεκλογικά πως σκοπεύει να ακολουθήσει μία παρόμοια τακτική «εξουδετέρωσης» και σε ό,τι αφορά την πρόσφατη συμφωνία Ισραήλ-Λιβάνου πιο πολύ για να φανεί «αμείλικτος» απέναντι στη Χεζμπολάχ παρά για λόγους που αφορούν τα ενεργειακά συμφέροντα του Ισραήλ που εξυπηρετούνται στο ακέραιο με τη συμφωνία που υπέγραψαν Ισραηλινοί και Λιβανέζοι διπλωμάτες την περασμένη βδομάδα στην λιβανέζικη μεθοριακή πόλη, Νακούρα.
Όπως και να έχει όμως οι κάλπες θα παραμείνουν για καιρό η μόνιμη επωδός του ισραηλινού πολιτικού συστήματος εφόσον δεν καταστεί εφικτή μία «γενναία» συνταγματική μεταρρύθμιση που θα επιβάλλει (και στην περίπτωση του Ισραήλ) ως απαραίτητη την «λύση» των σταθερών, (γιατί όχι αυτοδύναμων;) κυβερνήσεων.
