Γεμάτη με εκλογές και ανακατατάξεις η τελευταία περίοδος. Και ενώ τα φώτα τα έκλεψε, μάλλον δικαίως, η εκλογική νίκη Λούλα στη Βραζιλία, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες είναι και οι εξελίξεις στη Δανία και κυρίως στο Ισραήλ. Όσο εμείς κοιτάμε την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και πανηγυρίζουμε την επάνοδο του «ροζ κύματος» στη Λατινική Αμερική, ακριβώς πίσω από τις πλάτες μας, ένα τσουνάμι ολόμαυρο έχει σηκωθεί. Και αν για την ώρα φαίνεται μακριά από τις γαλήνιες ακτές μας, με την ανάλογη προσοχή, θα νιώσουμε την υγρασία του στις πλάτες μας. Διότι, ναι, ένα μεγάλο «ζήτω» για τον βραζιλιάνικο λαό, αλλά η Ιταλία, η Δανία και το Ισραήλ κυκλώνουν σε μια μεγάλη αγκαλιά τη γειτονιά μας.
Και ενώ η Ιταλία κυβερνάται πλέον από νοσταλγούς του Μουσολίνι, εκατομμύρια σφαγμένα μινκ πήραν την εκδίκησή τους ρίχνοντας την (ακροδεξιάς υφής) σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Κοπεγχάγης. Η κυβέρνηση και η πρωθυπουργός Φρεντέρικσεν είχαν υιοθετήσει πλήρως την ακροδεξιά ατζέντα του Dansk Folkeparti, ληστεύοντας τους αιτούντες άσυλο στη Δανία κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης το 2015, αφαιρώντας τους κοσμήματα, χρήματα και οικογενειακά τιμαλφή και αφήνοντάς τους με το ποσό των 300 ευρώ.
Πρόσφατα η κυβέρνηση έκρινε τη Δαμασκό ασφαλή και ξεκίνησε τον (εξαναγκαστικό) επαναπατρισμό όσων Σύρων προσφύγων είχαν δηλώσει πως προέρχονταν από την πολύπαθη πόλη. Ο λαός της Δανίας, σε μια εκλογική μάχη με επίκεντρο το ζήτημα της ασφάλειας, αντάμειψε την κυρία Φρεντέρικσεν με το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα για το κόμμα της τα τελευταία είκοσι χρόνια. Όσο όμως οι πρόσφυγες, οι άνεργοι (των οποίων το επίδομα περικόπηκε) και οι φτωχοί της Δανίας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ακόμη δύσκολη τετραετία, στις εσχατιές του δυτικού κόσμου τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά και αιματηρά. Διότι, σειρά έχει το Ισραήλ.
Αν υπάρχει κίνδυνος για την ευρωπαϊκή ήπειρο να κυλήσει στον ακροδεξιό οχετό πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι πως δεν υπάρχει αντίστοιχος κίνδυνος για τον σύμμαχο της χώρας μας, το κράτος του Ισραήλ. Πολύ απλά, είναι ήδη πολύ αργά γι’ αυτό. Η σιωνιστική ακροδεξιά δεν κυβερνά απλά αθέατα από την Ιερουσαλήμ, αλλά χρόνια τώρα έχει επιβάλλει ένα άτυπο καθεστώς απαρτχάιντ στο Τελ Αβίβ. Μετά τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου και τον θρίαμβό της, ξεδιάντροπα ετοιμάζεται να λάβει τον ρόλο του ρυθμιστή και να βρεθεί σε κυβερνητικές θέσεις.
Επιστροφή Νετανιάχου υπό το βλέμμα του φασίστα Γκβιρ
Ο λαός του Ισραήλ μίλησε και σε πρώτη ανάγνωση, δεν είπε και τίποτα φοβερά πρωτότυπο. Βέβαια, αυτό δεν ισχύει, εξ ου και γράφουμε γι αυτό. Ο μάστερ της κεντρικής ισραηλινής πολιτικής σκηνής ανακάμπτει στο θρόνο του. O Μπέντζαμιν Νετανιάχου (γνωστός και ως Μπίμπι) επιστρέφει μάλλον στην εξουσία, αφού είχε γαντζωθεί σε αυτήν από το 2009 έως το 2021, έχοντας κάνει και ένα πέρασμα στη δεκαετία του ’90, ηγούμενος ενός ακροδεξιού συνασπισμού και έχοντας στενές σχέσεις με τον στρατό. Το 2019 όμως, με την πανδημία η χώρα μπήκε σε πολιτική κρίση και από τον Απρίλιο του 2019 έως και τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου, έχουν διαμεσολαβήσει πέντε (!) εκλογικές διαδικασίες, μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον του Νετανιάχου, μια αναδιοργάνωση της παλαιστινιακής αντίστασης και μερικές ρουκέτες από τη Χαμάς. Το 2021, μετά τις εκλογές του Μαρτίου, ο Mπίμπι Νετανιάχου ανατρέπεται, καθώς δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση παρά του ότι ηγείται ακόμη του ισχυρότερου κόμματος της Κνεσέτ, της ισραηλινής Βουλής. Ένας αντι-Νετανιάχου συνασπισμός σχηματίζεται και με το σύστημα της κυλιόμενης πρωθυπουργίας, φτάσαμε στις εκλογές του Νοεμβρίου.
Και ενώ ο Νετανιάχου και το κόμμα του, το Λικούντ, είναι για ακόμη μια φορά το ισχυρότερο, καταλαμβάνοντας 32 από τις 120 έδρες της Βουλής, θα χρειαστεί συμμαχίες για το όριο κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας των 61 εδρών. Ένας από τους συμμάχους αυτούς είναι το «Θρησκευτικό Σιωνιστικό Κόμμα», ακροδεξιά παράταξη η οποία καταλαμβάνει 14 έδρες στη Βουλή, ενισχυμένη κατά 8 από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, αποτελώντας έναν από τους μεγάλους νικητές των εκλογών. Από τις 14 αυτές έδρες, οι 6 ανήκουν σε ένα νέο φρούτο για την ισραηλινή κεντρική σκηνή: το «Δύναμη για το Ισραήλ» (Otzma Yehudit) υπό τον Ιτάμαρ Μπεν-Γκβιρ.
Το κόμμα του Γκβιρ δεν είναι απλά ένας ακόμη ακροδεξιός σχηματισμός από αυτούς τους οποίους η στρατικοποιημένη ισραηλινή κοινωνία αρέσκεται να γεμίζει το κοινοβούλιό της. Αντι-αραβικό, είναι ο πολιτικός συνεχιστής του Καχ (Kach), μιας οργάνωσης με στόχο την εγκαθίδρυση θεοκρατικού εβραϊκού κράτους, σε σύνορα εμφανώς πιο απλωμένα από τα σημερινά και με όλους τους μη Εβραίους άνευ πολιτικών δικαιωμάτων, μακριά από την κοινωνική και πολιτική ζωή του έθνους. Η οργάνωση, παράνομη στο Ισραήλ από το 1988 λόγω ρατσισμού, ήταν μέχρι και φέτος στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων των ΗΠΑ, ενώ πλέον απλώς παρακολουθείται.
Ο ίδιος ο Γκβιρ, κάτοικος των παράνομων ισραηλινών οικισμών κοντά στην Χεβρώνα, στη Δυτική Όχθη, δεν έχει κρύψει ούτε τις φασιστικές απόψεις του, αλλά ούτε και τις πολιτικές του διασυνδέσεις με την Καχ προεκλογικά. Το αντίθετο. Φορώντας πάντα την κιπά, το κάλυμμα κεφαλής των Ορθόδοξων Εβραίων, αρνητής στράτευσης λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, δεν είχε τις προδιαγραφές για να βρεθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή σε μια χώρα που έχει ηρωοποιήσει, όσο μάλλον καμία, τις ένοπλες δυνάμεις της. Ο Γκβιρ όμως τα κατάφερε, εκπροσωπώντας μια νέα αναδυόμενη πολιτική τάση, η οποία αναζητά εκφραστές και οι φορείς της, δυστυχώς, αποτελούνται κατά κύριο λόγο από τη νεολαία της χώρας.
Ο εκδημοκρατισμός του φασισμού
Οι Ισραηλινοί έχουν εκπαιδευτεί εδώ και δεκαετίες στο να βρίσκονται σε διαρκή «κατάσταση κινδύνου», στριμωγμένοι ανάμεσα σε εχθρικές χώρες, με έναν «εσωτερικό εχθρό» διαρκώς να παραμονεύει και να τους αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης. Αυτή είναι τουλάχιστον η αφήγηση στο εσωτερικό της κοινωνίας, μια αφήγηση, με αλήθεια ή απόκρυψη τμημάτων αυτής, η οποία επιτρέπει στον στρατό να είναι ένας από τους κυρίαρχους πόλους της εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας. Για καμία κοινωνία αυτό δεν προμηνύει θετικές εξελίξεις και η ισραηλινή δεν είναι εξαίρεση.
Ο στρατός βρίσκεται πανταχού παρών στην καθημερινότητα των Ισραηλινών, είτε ως ιδεολογικός μηχανισμός κατά την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία (Ο Έβρος θα φαινόταν παράδεισος για τις νεαρές και τους νεαρούς φαντάρους), στους δρόμους και τις γειτονιές, στους παράνομους οικισμούς, ακόμη και στο πεδίο της οικονομίας, με μια σειρά startups να τροφοδοτούνται από τη στρατιωτική μηχανή της χώρας. Αυτό που όμως αρχίζει και συμβαίνει στο Ισραήλ είναι μια μετατόπιση του ειδικού βάρους του στρατού, σε έναν άλλον μηχανισμό, αυτόν της θρησκείας και από εκεί, σε ευρύτερες λαϊκές μάζες. Οι Ορθόδοξοι Εβραίοι, κυρίως οι κοινότητες των Mizrahim (Εβραίων μεσανατολικής καταγωγής) και των Haredi (υπερορθόδοξων), εισβάλλουν στο προσκήνιο, ριζοσπαστικοποιούνται και στηρίζουν το φασιστικό κόμμα του Γκβιρ.
Ο στρατός βέβαια, ο οποίος παραδοσιακά στηρίζει τον Νετανιάχου, δεν γύρισε ούτε αυτός την πλάτη στον Γκβιρ. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Γκιντεόν Λεβί σε άρθρο του στην Haartez, δύο στους δέκα στρατιώτες ψήφισαν τους Καχανιστές του Μπεν Γκβιρ στις εκλογές. Και αυτό δεν είναι τόσο παράλογο. Ο Μπεν Γκβιρ βρισκόταν εκεί, σε όλους αυτούς τους παράνομους οικισμούς τους οποίους περιφρουρούν οι ένοπλες δυνάμεις και στηρίζει το έργο τους τόσο ιδεολογικά όσο και πρακτικά. Τον Οκτώβριο του 2022, έναν μήνα πριν από τις εκλογές, ο Μπεν Γκβιρ συμμετείχε στις συγκρούσεις ανάμεσα στους Ισραηλινούς εποίκους και τους Παλαιστίνιους κατοίκους στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη. Ο Μπεν Γκβιρ προέτρεπε τους στρατιώτες να πυροβολήσουν τους εχθρούς του έθνους και ταυτόχρονα ούρλιαζε στους Παλαιστίνιους «Είμαστε τα αφεντικά εδώ, θυμηθείτε το, είμαι το αφεντικό σας».
Οι 260 νεκροί Παλαιστίνιοι του τελευταίου έτους δεν είναι αρκετοί σύμφωνα με τον Γκβιρ και τους οπαδούς του. Και δυστυχώς σύμφωνα και με τον Νετανιάχου, ο οποίος θα κληθεί να υλοποιήσει πολλά από τα αιτήματα της ακραίας θρησκευτικής συμμαχίας.
Πέρα από τον στρατό, μεγάλη στήριξη στο θεοκρατικό φασιστικό μόρφωμα προσέφερε η νεολαία του Ισραήλ, κυρίως αυτοί οι οποίοι προέρχονται από τις Ορθόδοξες Εβραϊκές κοινότητες. Σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό, οι κοινότητες αυτές έχουν μεγάλο αριθμό παιδιών, τα οποία φοιτούν στα θρησκευτικά σχολεία. Τα σχολεία αυτά έχουν μετατραπεί σε κυψέλες αναπαραγωγής της Καχανιστικής ιδεολογίας, υπό τη χρηματοδότηση μάλιστα του ισραηλινού κράτους. Αξίζει να σημειωθεί πως στο Ισραήλ δεν υπάρχει επίσημα διαχωρισμός Θρησκείας-Κράτους, για αυτονόητους λόγους συνένωσης και ταυτότητας του εθνικού κορμού, προσφέροντας έτσι επιπλέον όπλα στον θρησκευτικό ριζοσπαστισμό. Η νεολαία των Haredi, εγκαταλείπει τον παραδοσιακό αντισιωνισμό της κοινότητάς τους και βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο.
Έτσι, ο Μπεν Γκβιρ έχοντας ένα έτοιμο κοινό, αποτελούμενο από τους Ισραηλινούς εποίκους και τις Ορθόδοξες κοινότητες, δεν ακολουθεί καμία πολιτική συγκάλυψης των εγκλημάτων του ισραηλινού κράτους. Το αντίθετο. Τα βγάζει στο φως και τα βρίσκει ανεπαρκή. Καλεί για ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα, σχεδιάζει τον εξοστρακισμό των Ισραηλινών Αράβων, ζητά περισσότερο αίμα. Και σε όλα αυτά, στο βάθος βρίσκεται μια νέα Ιντιφάντα.
Οι διεργασίες στο εσωτερικό των παλαιστινιακών κοινοτήτων της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη, και ιδίως της νεολαίας τους, έχουν επίσης εξαιρετικό ενδιαφέρον. Μετά από την αύξηση της επιθετικότητας του Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την επίθεση στο τέμενος Αλ-Άκσα, οι νεολαίοι που βλέπουν τις κοινότητές τους να καταστρέφονται η μια μετά την άλλη, αρχίζουν και οργανώνονται μακριά από τις παραδοσιακές δομές. Το αποτέλεσμα είναι η μαχητική οργάνωση «Φωλιά των Λιονταριών», η οποία έκανε και την εμφάνισή της τον Αύγουστο του 2022, μετά τη δολοφονία του Iμπραχίμ αλ Ναμπούλσι (ο οποίος είχε το παρατσούκλι «λιοντάρι») από τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις. Η οργάνωση σε αυτό το μικρό διάστημα έχει πραγματοποιήσει μαχητικές διαδηλώσεις στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και επιθέσεις, προκαλώντας αντιδράσεις τόσο από την κεντρική κυβέρνηση όσο και στις κοινότητες των ισραηλινών εποίκων, οι οποίοι χέρι χέρι με τον Γκβιρ αντιμετώπισαν τους νεαρούς Παλαιστίνιους στο δρόμο.
Η νέα κυβέρνηση του Τελ Αβίβ θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη «Φωλιά των Λιονταριών» και υπό την πίεση του Γκβιρ, την υποστήριξη του οποίου χρειάζεται, υποπτευόμαστε πως νέος κύκλος εντάσεων ανοίγει. Οι κύκλοι αυτοί συνήθως είναι βαμμένοι με το αίμα των Παλαιστινίων και με περαιτέρω επέκταση των παράνομων ισραηλινών εποικισμών. Αλλά αυτό το οποίο αυτοί οι μαχητικοί νέοι στην Παλαιστίνη μας θυμίζουν είναι, πως όσες φορές το Ισραήλ πιστεύει πως ελέγχει την κατάσταση, πάντα θα υπάρχει αντίσταση. Το ερώτημα είναι αν οι παραδοσιακές δυνάμεις των Παλαιστινίων θα ακολουθήσουν τη μαχητική διάθεση των νέων τους στον αγώνα για την ίδια τους την ύπαρξη, ιδίως μετά τη Συμφωνία στο Αλγέρι μεταξύ των αντιμαχόμενων παλαιστινιακών οργανώσεων, ώστε να διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές στην Παλαιστίνη ως τον Οκτώβριο του 2023. Επίσης σημαντικό θα είναι, αν η διεθνής κοινότητα θα αποδεχθεί τη βάρβαρη πολιτική της ανερυθρίαστα ρατσιστικής και φασιστικής κυβέρνησης που συγκροτείται υπό τον Νετανιάχου.
