Ως κρίσιμο ζήτημα τόσο για την Ουάσιγκτον, όσο και για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, βλέπει την επιλογή του επόμενου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο διεθνής Τύπος. Οι υποψηφιότητες δεν είναι λίγες. Εκείνη όμως που ξεχωρίζει μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το σημείωμα, είναι αυτή της αντιπροέδρου του Καναδά, Κριστία Φρίλαντ.
Έχοντας να ελέγξει περίπου 300 χιλιάδες «δυνάμεις υψηλής ετοιμότητας» στην Ευρώπη, ο επόμενος Γενικός Γραμματέας της Συμμαχίας θα πρέπει να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, θέτοντας τις βάσεις για την επόμενη μέρα στο ανοιχτό μέτωπο με τη Ρωσία. Γιατί, μπορεί ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι να δηλώνει «έτοιμος για την ειρήνη», ταυτόχρονα με τη συνάντηση του διευθυντή της CIA με τον Ρώσο ομόλογό του στην Κωνσταντινούπολη, όμως, όπως ήδη έχουμε αναφέρει στο «Κοσμοδρόμιο», ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων έχει επιστρέψει κι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ήταν, παρά η πρώτη πράξη αυτής της διελκυστίνδας .
Ως εκ τούτου, στο νέο λυκαυγές των διεθνών σχέσεων, αυτοί που αποτελούν τη «βιτρίνα» των δυτικών συμφερόντων πρέπει να έχουν «αποκαθαρεί» από κάθε είδους αμάρτημα, προκειμένου να πείσουν, εκτός των άλλων, και για την ηθική τους ανωτερότητα έναντι των αντιπάλων τους. Ίσως εξηγείται, γιατί οι Times της Νέας Υόρκης, σε δημοσίευμα τους στις αρχές Νοεμβρίου 2022, απέκρυψαν επιμελώς και με ραφιναρισμένο τρόπο, τους πολιτικούς δεσμούς της Καναδής πολιτικού με ακροδεξιές και ακραίες ρατσιστικές δυνάμεις ή τουλάχιστον φρόντισαν οι σκιές γύρω από την παρουσία της κ. Φρίλαντ στο φασιστικό πραξικόπημα του 2014 στην Ουκρανία να έχουν τη μορφή «εορτασμού» της πανηγυρικής κατά τη Δύση έξωσης του φιλορώσου πρώην προέδρου της Ουκρανίας, κου Γιανουκόβιτς, από το τιμόνι της χώρας.
Ίσως έτσι εξηγείται γιατί η ναυαρχίδα του αμερικανικού επεκτατισμού παρουσίασε τον συνεργάτη των ναζί και παππού της Καναδής αντιπροέδρου, Μιχαήλ Κόμιακ, ως έναν «ευγνώμονα μετανάστη στον Καναδά», ο οποίος παλιότερα είχε… μπλέξει «σε μια ουκρανική εθνικιστική κίνηση που έβλεπε τους ναζί ως χρήσιμο δίκτυ ασφαλείας έναντι των Σοβιετικών». Η ίδια η κ. Φρίλαντ φαίνεται να μην αναγνωρίζει το ναζιστικό παρελθόν του παππού της, απορρίπτοντας τις πληροφορίες αυτές ως προϊόν ρωσικής προπαγάνδας, ενώ παράλληλα τον αναδεικνύει σε μέντορά της, που της δίδαξε τον ουκρανικό πολιτισμό.
Βέβαια, ακόμη κι αν βαφτίσουμε την ΟUN, το παρακλάδι των Ουκρανών ναζί που αιματοκύλισε τη χώρα στη διάρκεια του Β΄Π.Π. ως μια απλή «εθνικιστή κίνηση» στην οποία έλαβε μέρος ο παρασυρμένος παππούς της κ. Φρίλαντ, αυτό δεν σβήνει την μετέπειτα πολιτική πορεία της οικογένειάς της, μα και της ίδιας. Γιατί, εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζήτημα.
Έχοντας ξεκαθαρίσει ότι η κριτική που της ασκείται αφορά την πολιτική κληρονομιά κι όχι την πληρωμή διαφόρων (αιματηρών) αμαρτιών των προγόνων της, οφείλουμε να θυμίσουμε ότι ο Μιχαήλ Κόμιακ όχι μόνο δεν «παρασύρθηκε», αλλά ήταν κορυφαίο στέλεχος των Ουκρανών ναζιστών. Μάλιστα, σύμφωνα με πρόσφατα διεθνή δημοσιεύματα, ανάμεσα στα 1940-1945, ο Κόμιακ διετέλεσε διευθυντής σύνταξης της μοναδικής ουκρανικής εφημερίδας που επιτρεπόταν να κυκλοφορεί στην κατεχόμενη από τους ναζί Πολωνία.
Μετά τον πόλεμο, όπως συνέβη με αρκετούς ναζί, οι ΗΠΑ, αλλά και ο Καναδάς διευκόλυναν την φυγή και εν συνεχεία το ξέπλυμα των εγκληματιών πολέμου στην αστικοδημοκρατική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, προκειμένου, καθαγιασμένοι και απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με τις επιταγές των μεταπολεμικών τους αφεντικών, να προσφέρουν από νέο πια πόστο τις υπηρεσίες τους στον πόλεμο εναντίον των κομμουνιστών αρχικά και εναντίον της νεοσύστατης ρωσικής ομοσπονδίας στη συνέχεια. Σ’ ό,τι αφορά την περίπτωσή μας, υπενθυμίζουμε ότι το καναδικό κράτος, όχι μόνο ήρε τα εμπόδια επιστροφής στην πατρίδα τους, μεγάλου αριθμού Ουκρανών που βρίσκονταν στο έδαφός του, αλλά ευλόγησε και την ανάληψη κρατικών αξιωμάτων από αμφιλεγόμενους για την πολιτική τους ταυτότητα Ουκρανούς, στη μετασοβιετική Ουκρανία. Μία απ’ αυτούς ήταν και η Χαλύνα Τσόμιακ Φρίλαντ, η μητέρα της Κριστία Φρίλαντ που επέστρεψε στο Κίεβο για να ιδρύσει του Ουκρανικό Νομικό Ίδρυμα, το οποίο στη συνέχεια συμμετείχε στη σύνταξη του νέου Συντάγματος της χώρας.
Ωστόσο, η πιο δυναμική «μεταγραφή» του νεοσύστατου ουκρανικού κράτους ήταν ιδεολογικής υφής. Όπως παρατηρούσε η ίδια η κ. Φρίλαντ στο βιβλίο της: «Η Ουκρανία μου, το μεγάλο ψέμα του Πούτιν» (2015), «η εθνική συνείδηση των Ουκρανών ήταν αδύναμη», μετά την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος. Έτσι, η Οτάβα, υποστηριζόμενο από το ισχυρό καναδικό-ουκρανικό Κογκρέσο, συνέβαλε σημαντικά τα επόμενα χρόνια στην «αποκατάσταση» του ονόματος του φασίστα σφαγέα Στεπάν Μπαντέρα, μ’ αποτέλεσμα, δεκάδες αγάλματα και άλλα μνημεία που τιμούσαν τον αιμοσταγή Ουκρανό ναζί, να ξεφυτρώσουν σαν τα μανιτάρια στην πολύπαθη χώρα.
Εκτός αυτού, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον κομβικό ρόλο που διαδραμάτισε ο Καναδάς στην στρατιωτική επανασύσταση και ετοιμότητα των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, ένα έργο που ανέλαβαν από κοινού με τις ΗΠΑ. Τι κι αν μαζί με τα στελέχη του ουκρανικού στρατού εκπαίδευαν και Αζοφίτες; Η ηθική δεν αποτελεί εμπόδιο κατά την προετοιμασία και υλοποίηση στρατηγικής σημασίας σχεδιασμών ισχύος. Κι από ό,τι δείχνουν όλα, η στρατιωτική εκπαίδευση και ο εξοπλισμός οργανώσεων με ναζιστικό προσανατολισμό δεν αποτέλεσαν πρόβλημα ούτε για την κ. Φρίλαντ, η οποία όλο αυτό το διάστημα κατείχε τη θέση της υπουργού των Εξωτερικών.
Μάλιστα, ήταν η ίδια που πρωτοστάτησε στον χορό της επιβολής σκληρών οικονομικών κυρώσεων έναντι της Ρωσίας, έπειτα από την πολεμική εισβολή της τελευταίας στην Ουκρανία, υποστηρίζοντας με φανατισμό και την απομάκρυνση της Μόσχας από το παγκόσμιο δίκτυο πληρωμών SWIFT. Ακόμη, υπήρξε εις εκ των κεντρικών συνομιλητών του Κιέβου με την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ενώ επαιρόταν και για τις καθημερινές συνομιλίες που είχε με σημαίνοντα στελέχη του επιτελείου της ουκρανικής κυβέρνησης.
Επομένως, είναι αδιαμφισβήτητη η χρησιμότητά της, καθώς αποτέλεσε τη γέφυρα ανάμεσα στις ουκρανικές δυνάμεις, με τις πολιτικές ταυτότητας στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων. Βλέπετε, η «η πρώτη γυναίκα Γενική Γραμματέας του ΝΑΤΟ» την ώρα που ως υπουργός Εξωτερικών ανέπτυσσε στρατεύματα στη Λετονία, εκπαίδευε νεοναζί στην Ουκρανία και έδινε την έγκρισή της για «ασκήσεις ελεύθερης ναυσιπλοΐας» στη θάλασσα της νότιας Κίνας, παράλληλα υποστήριζε ότι η χώρα της ασκεί εξωτερική πολιτική με… φεμινιστική διάθεση. Περιττό δε να αναφέρουμε ότι από το δικό της στόμα, ανακοινώθηκε το 2017 η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών του Καναδά κατά 70%, σε βάθος δεκαετίας, ενώ σε κεντρική της ομιλία για τη νέα στρατηγική της χώρας της κατέστησε σαφές ότι η Ρωσία και η Κίνα ήταν οι νέες απειλές για την «εθνική ασφάλεια».
Πάντως, παρά το γεγονός ότι έχει όλα τα φόντα για να αναλάβει τα ηνία της «σιδερένιας γροθιάς» των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων, ο διορισμός της μόνο βέβαιος δεν πρέπει να θεωρείται. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το ΝΑΤΟ, ήδη από την ίδρυσή του, διοικείται από έναν Ευρωπαίο, ενώ ένας στρατηγός των ΗΠΑ κατέχει τη θέση του ανώτατου συμμαχικού διοικητή στην Ευρώπη.
Θα δεχθούν οι Ευρωπαίοι την ανάληψη των θέσεων-κλειδιά αποκλειστικά από πρόσωπα που προέρχονται από την βόρεια Αμερική; Άγνωστο. Ειδικά τώρα που έχει φουντώσει και ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός; Άγνωστο, επίσης,
Το μόνο βέβαιο είναι ότι, στην μετά τη ρωσική εισβολή, εποχή, η αναδιάταξη των δυνάμεων της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας και η ταυτόχρονη προώθησή της στα σύνορα της πρώην ΕΣΣΔ, πρέπει να θεωρείται βέβαιη. Και, σ’ αυτή την περίπτωση, ναι, το ξαναλέμε η Φρίλαντ φαντάζει ως ο ιδανικός άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή.
