Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις.
Την Κυριακή δεκάδες πολύχρωμα κορίτσια και αγόρια συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ομονοίας με σκοπό να προχωρήσουν σιωπηλά μέχρι το Σύνταγμα ώστε τιμήσουν τη μνήμη των τρανς ατόμων που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της ταυτότητάς τους. Κρατούσαν κεριά και ζωγραφιές των θυμάτων τις οποίες φιλοτέχνησαν μέλη του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος. Ανάμεσά τους ήταν και η Κασσάνδρα.
Η Κασσάνδρα γεννήθηκε Παναγιώτης σε ένα χωριό έξω απ’ τη Θήβα. Η μόνη στιγμή απελευθέρωσης που θυμόταν στην εφηβεία της ήταν τότε που τραγουδούσε στη χορωδία της ενορίας. Είχε αγγελική φωνή και κάθε που τραγουδούσε ένιωθε στιγμιαία να μην δυσφορεί εντός μιας κοινωνίας, που απεδείχθη αντικειμενικά μικρή για να χωρέσει το μεγαλείο της. Η Κασσάνδρα ξετρελαινόταν να τραγουδάει μέχρι που ο παπάς έπιασε την θεία της τη Ζηνοβία, τη γυναίκα του θείου της του Λάμπρου, που ήταν απελπιστικά χριστιανή και της είπε: «Λάμπραινα το παιδί είναι γυναικωτό. Πιπίτσα, πώς το λένε; Καλύτερα να φύγει από τη χορωδία». Η Ζηνοβία τα είπε του Λάμπρου και ο Λάμπρος του αδερφού του, με αποτέλεσμα εκείνο το Σαββατοκύριακο η Κασσάνδρα να τις μαζέψει και από τον θείο και απ’ τον πατέρα της. Δύο βδομάδες αργότερα έφυγε για πάντα απ’ το χωριό και ήρθε στην Αθήνα. Ξεκίνησε να ντύνεται και να βάφεται όπως η ίδια επιθυμούσε. Ήρθε όμως αντιμέτωπη με μιαν άλλη σκληρότητα.
Η νέα αυτή βαρβαρότητα δεν της εκδηλώθηκε με ξύλο, όπως η σκληράδα των αρσενικών της οικογένειάς της, αλλά με μια άλλη μορφή βίας: την ανασφάλεια. Η Κασσάνδρα, όπως εκατοντάδες κορίτσια σαν κι αυτή δεν μπόρεσε να βρει ποτέ δουλειά, νόμιμη τουλάχιστον. Αφού πέρασε 25 χρόνια στη Συγγρού, ήρθε η πανδημία. Έμεινε άστεγη. Την είχα πετύχει το ‘19 στην υπόγεια διάβαση στη Χαμοστέρνας, δίπλα απ’ το Πάντειο, να τραγουδάει και η φωνή της να αντηχεί σαν υπενθύμιση του καημού όλων εκείνων που νιώθουν να μην τους χωράει ο τόπος. Κάθε προνομιούχος θα περίμενε πως όταν κάποιος μένει άστεγος, φροντίζει να απομακρυνθεί από τη γειτονιά που ζούσε ή εργαζόταν, κατακλυσμένος από ένα αίσθημα ντροπής για τη νέα του κατάσταση. Η Κασσάνδρα όμως επέλεξε την υπόγεια διάβαση γιατί ήτανε δίπλα στο μόνο μέρος που ένωσε ποτέ οικεία. Με την εκκλησία έκλεισε τους λογαριασμούς της την ίδια περίοδο, όταν πήγε να πάρει το συσσίτιο που δικαιούταν αλλά ο παπάς αρνήθηκε να της το δώσει.
Την ημέρα της πορείας τη συνάντησα Πατησίων και Γλάδστωνος. Εκεί που δολοφονήθηκε η Ζάκι. Έκλεισε το μπουφάν και άναψε το κερί της στη μνήμη του ανθρώπου που ξεψύχησε πάνω στα σπασμένα γυαλιά μιας βιτρίνας. «Θυμάσαι τον χρυσοχόο; Θυμάσαι που βιάστηκε να μαζέψει τα γυαλιά για να μην κοπεί κανείς περαστικός; Δεν μάζεψε τα αίματα. Το αίμα της Ζάκι πότισε τον δρόμο. Αυτό δεν θα ξεβάψει πότε», μονολόγησε απορημένη που στο μυαλό του δολοφόνου τα γυαλιά είχαν περισσότερες πιθανότητες να πληγώσουν τις φιλήσυχες πατούσες των βιαστικών νοικοκυραίων από τα αίματα της αδερφής της.
«Μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Κάθε φορά που αιτούμαστε δουλειά, που αναζητούμε στέγη ή αποδοχή», μου είπε. «Πιο πολύ φοβάμαι μήπως με ξεχάσουν. Μήπως και δεν θυμούνται ότι έζησα. Να θυμόμαστε και τις ζωντανές μαζί με τις πεθαμένες, τις επιζήσασες πλάι στις δολοφονημένες. Να φτιάξουμε μια γειτονιά που να μας χωράει όλες και μια κοινωνία που θα ερωτεύεται και δεν θα νιώθει λειψή μπροστά στην επιθυμία και το διαφορετικό», συμπλήρωσε.
Από τα εμπόλεμα Εξάρχεια για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα.
