Το Κοσμοδρόμιο μίλησε με τη συντακτική ομάδα του τριμηνιαίου αθλητικού περιοδικού Humba! για τον ποδοσφαιρικό κινηματισμό, το μποϊκοτάζ και το «ξεζούμισμα» των ποδοσφαιριστών με αφορμή το 22ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που διεξάγεται στο Κατάρ .
Παρότι είναι κοινός τόπος πως το Μουντιάλ του Κατάρ έχει στηριχθεί στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και σε συνθήκες δουλείας δεν βλέπουμε σε κινηματικό επίπεδο αυτό που θα θέλαμε να δούμε ως αντίδραση. Πού το αποδίδετε αυτό;
Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πλήρως τον όρο κινηματισμός. Αν εννοείς πάντως την Ελλάδα, που μόνο σε τρία (!) γήπεδα ομάδων της Super League και σε άλλα δύο της Super League 2 όσο παιζόντουσαν αγώνες εννοούμε πάντα, αναρτήθηκαν πανό με το γενικό σύνθημα «Boycott Qatar 2022», είναι σαφές πως είναι όχι απλά στενάχωρο, αλλά και ενδεικτικό της κατάστασης της ντόπιας κοινωνίας. Ενδεικτικό όχι απλά του μέσου «οπαδού», αλλά του μέσου «πολίτη» και μέσου «τηλεθεατή», μια εμμονή στον μικρόκοσμό του δίχως τάση αναζήτησης για το τι συμβαίνει παραέξω.
Εξάλλου ως γνωστόν «εδώ είναι Βαλκάνια» και εξάλλου δεν είδαμε, παρά ελάχιστες μέρες πριν την έναρξη του 22ου Παγκοσμίου Κυπέλλου κοινωνικοπολιτικές συλλογικότητες ή εναλλακτικά ΜΜΕ, να ασχολούνται με το όλο ζήτημα. Είναι πραγματικά προβληματικό, όχι μόνο ότι τα εγχώρια αθλητικά και μη μέσα ενημέρωσης, αλλά και οι εναλλακτικές και αυτοοργανωμένες προσπάθειες για αντιπληροφόρηση και ενημέρωση από τα κάτω, πως αδιαφόρησαν κατά κανόνα για όσα συνέβαιναν στο Κατάρ, όχι μόνο εργατικά, αλλά και γεωπολιτικά.
Τώρα, αν αφορά η ερώτηση το διεθνές (που δεν υφίσταται βασικά) κίνημα εναντίωσης στη διεξαγωγή του 22ου Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ, δεν είμαστε σίγουρα σε θέση ν΄αντιληφθούμε τι συμβαίνει στη μικροκλίμακα. Αφετέρου, στην τελική ανάλυση, ως μια ένδειξη αλληλεγγύης προς όλες αυτές τις συμμαχίες και καμπάνιες, δεν μπορούμε παρά ν΄αποδώσουμε εκτίμηση και σεβασμό που σε αντίθεση με τη συνήθεια του «λίγη-μουντιαλική-μπαλίτσα να δούμε» έστησαν καμπάνιες ενημέρωσης και ενεργοποίησης από τα κάτω, οπαδών και ποδοσφαιρόφιλων πέρα από την αυτονόητη υποστήριξη του συλλόγου τους. Στη Γερμανία, κυριολεκτικά ισχύει το «τους» μιας και λόγω του Κανόνα: 50+1, που σημαίνει πως τα εγγεγραμμένα μέλη στον κάθε ποδοσφαιρικό σύλλογο έχουν την πλειοψηφία των ψήφων και μετοχών. Ένα δικαίωμα που μερίδες του γερμανικού κεφαλαίου προσπαθούν να απαλλοτριώσουν, με την εξαίρεση τριών ομάδων «καταστατικά» των Μπάγερ Λεβερκούζεν, Βόλφσμπουργκ και λίαν προσφάτως της Χόφενχάιμ.
Έχει νόημα το μποϊκοτάζ του Παγκοσμίου Κυπέλλου; Υπάρχει πάντα ο αντίλογος ότι η επίδραση τέτοιων κινήσεων είναι μικρή έως ελάχιστη.
Εδώ χρειάζεται, όπως προείπαμε να ορίσουμε το «μποϊκοτάζ». Αποχή, από τι ακριβώς; Όπως εξηγούμε και στο editorial του (σε αναμονή κυκλοφορίας) τεύχους 45 του περιοδικού μας, σημασία έχει να γίνει αυτό το ΚΑΤΑΡαμένο Παγκόσμιο Κύπελλο αόρατο! Όπως δεν ήταν ορατές οι δολοφονίες των, τουλάχιστον, 6.500 εργατών, έτσι και να μη γίνει ορατή καμία οικονομική δραστηριότητα γύρω από αυτό. Με εγχώριο σκεπτικό, αν κι οδεύει προς «φούντο» προφανώς και καμία στήριξη στο συνδρομητικό κανάλι του ιδιωτικού ομίλου του ΑΝΤ1, αλλά εξίσου σημαντικό είναι να μην πάει ούτε ένα ευρώ για στοιχηματισμό, κανένα κλικ στα εγχώρια «αθλητικά» ΜΜΕ, που σιώπησαν για το διαρκές έγκλημα της Ανώτατης Διοργανώτριας Αρχής αλλά και της βρόμικης και διεφθαρμένης κλίκας της FIFA.
Από εκεί και πέρα, αν όντως αισθάνεται ο «μέσος-προοδευτικός-πολίτης» τέτοια στέρηση για να παρακολουθήσει τους αγώνες εν μέσω αγωνιστικής σεζόν και χειμώνα, υπό συνθήκες σήψης και αυταρχισμού (νόμος της σαρία, ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, καταπίεση και σκλαβιά των μεταναστών) του ΚΑΤΑΡ, έ… τι να πούμε;;;! Αν αυτοί όλοι, κουνάνε το δάχτυλο και αποκαλούν «πρεζάκια», «κάφρους» και «στρατούς» τη ντόπια νεολαία των γηπέδων, ας κοιτάξουν ξανά τον εαυτό τους στον καθρέφτη.
Απλά, να έχουμε κατά νου… πως αυτό που συμβαίνει είναι η de facto εμπέδωση μιας σειράς από διοργανώσεις που… έρχονται, ας ετοιμαστούμε για τη δήλωση συνυποψηφιότητας Αιγύπτου-Ελλάδας-Σαουδικής Αραβίας για το 2030 (με συμμετοχή 48 ομάδων).
Ένας παράγοντας που δεν θίγεται επαρκώς είναι η εξάντληση των ποδοσφαιριστών, η εργαλείοποίηση τους. Η εικόνα του αθλητή ως υπερανθρώπου είναι μια πτυχή της εμπορευματοποίησης. Πώς βγαίνουμε από αυτή και οι συλλογικότητες πώς μπορούν να συνεισφέρουν σε αυτό;
Είναι πράγματι ένα μεγάλο πρόβλημα αυτό. Θα πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι/ες σίγουρα σε όσους έχουν το σθένος και μιλούν κόντρα στην κυρίαρχη τάση της εποχής, αλλά και σε αφεντικά συλλόγων όπως και γραφειοκρατίες Ομοσπονδιών/UEFA/FIFA. Όμως, το βασικό είναι όσες συλλογικότητες, μιλούν περί «εργατικού κινήματος» και «κοινωνικής δικαιοσύνης» να εντάξουν στον προβληματισμό τους και τις εγχώριες ενώσεις των ποδοσφαιριστ(ρι)ών όπως φυσικά κι υπολοίπων αθλητ(ρι)ών. Τα διδάγματα από τις ΗΠΑ, και τη wild strike των αθλητών/τριών από όλες τις επαγγελματικές λίγκες των ΗΠΑ (όπως χαρακτηρίστηκε από πλήθος συλλογικοτήτων και εναλλακτικών μέσων), στα τέλη Αυγούστου του 2020 κατά την κλιμάκωση του Black Lives Matter, είναι σαφή και συγκεκριμένα. Είναι άνθρωποι, που χρησιμοποιούνται ως «μονομάχοι σε ρωμαϊκές αρένες» για να φέρουν κέρδος και να διασκεδάσουν το κοινό. Αυτοί με την κατάλληλη διασύνδεση μπορούν να γίνουν σύμμαχοι του εργατικού κινήματος, αν όχι μέρος του, ορισμένοι τουλάχιστον από αυτούς.
