Το Κοσμοδρόμιο μίλησε με τη συντακτική ομάδα του ποδοσφαιρικού blog El Sοmbrero με αφορμή το 22ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που διεξάγεται στο Κατάρ για το παρελθόν και το παρόν του θεσμού, την πολιτική του διάσταση, το μποϊκοτάζ, τους πρωταγωνιστές της φετινής διοργάνωσης και φυσικά τον Μαραντόνα.
Μας χαλάει, μας ξενερώνει ή όλα καλά αν μας βολεύει το τόσο VAR στο Μουντιάλ του Κατάρ και στο ποδόσφαιρο εν γένει;
Το VAR είναι καλό ως ένα μέσο με το οποίο το άθλημα θα γίνει πιο δίκαιο. Κι ας μας κάνει να μπαίνει το γκολ και να μην ξέρουμε αν πρέπει να πανηγυρίσουμε. Το πρόβλημα είναι ορισμένοι κανονισμοί που είναι κάπως ασαφείς ή υποκειμενικοί, αλλά και η φιλοσοφία των σφυριγμάτων.
Τα χέρια που δίνονται εντός περιοχής πλέον είναι αυστηρά, τα «τηλεοπτικά» πέναλτι σε απλές επαφές πολύ συχνά και τα οφσάιντ που κοιτάζουμε τα χιλιοστά αφαιρούν κάθε πλεονέκτημα από τον επιτιθέμενο.
Βλέπεις κάποιο εθνικό συγκρότημα της Ευρώπης στα προημιτελικά; Δείχνει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο λίγο κουρασμένο ή είναι ιδέα μου;
Και στατιστικά να το δούμε, σίγουρα θα υπάρχει. Κάποιες χώρες όντως εμφανίζονται πιο κουρασμένες και χωρίς ιδέες. Κάποιες άλλες όμως δείχνουν καλά στοιχεία. Η Ευρώπη κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια, οπότε σίγουρα θα υπάρχει στα προημιτελικά και λογικά και στις επόμενες φάσεις.
Έχει νόημα το μποϊκοτάζ του Μουντιάλ; Υπάρχει πάντα ο αντίλογος ότι η επίδραση τέτοιων κινήσεων είναι μικρή έως ελάχιστη.
Το αθλητικό μποϊκοτάζ έχει αποτύχει στο παρελθόν, το κάπως μακρινό βέβαια, τη δεκαετία του 1980· για παράδειγμα το διπλωματικό και πολιτικό μποϊκοτάζ πέρασε στην καλύτερη περίπτωση απαρατήρητο στο Πεκίνο ή στη Ρωσία. Φαντάζομαι πως μιλάμε για την άρνηση να παρακολουθήσει κάποιος τους αγώνες είτε ως αντίδραση, συνειδητά και με την ελπίδα οι οικονομικές συνέπειες της πράξης του να ταρακουνήσουν κάπως τον αγγελικό κόσμο της FIFA, είτε επειδή, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, είναι αδύνατον να μην αναρωτηθεί αν αντέχει να δει μπαλίτσα γνωρίζοντας όσα γνωρίζουμε για το τι συνέβη και το τι συμβαίνει στο Κατάρ.
Το θέμα του Κατάρ υπάρχει εδώ και σχεδόν 10 χρόνια. Θα έπρεπε όλα να είχαν γίνει πολύ νωρίτερα και όχι τους τελευταίους μήνες, σαν να ανοίξαμε ξαφνικά την τηλεόραση και να μάθαμε με έκπληξη τι γίνεται. Οι οργανωμένες πιέσεις σε κάθε χώρα, σε κάθε Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία δεν γίνονται όταν οι αποστολές των ομάδων βρίσκονται ήδη στο Κατάρ με το να πατήσουμε το off στο τηλεκοντρόλ μας και με πανό σε αγώνες έναν μήνα πριν το Μουντιάλ. Γίνονται έγκαιρα και δυναμικά.
Το μέλλον θα δείξει αν τέτοιες κινήσεις, πιο συντονισμένα και γρήγορα, μπορούν να έχουν επίδραση. Και οπωσδήποτε, είναι αδύνατο να κουνήσουμε το δάχτυλο σε όσους η απέχθεια για το συγκεκριμένο Μουντιάλ παλεύει με την αγάπη για την μπάλα που στο τέλος τους οδηγεί, ενδεχομένως, να δουν τα ματς.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου Μουντιάλ και γιατί; Τι ξεχωρίζεις σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο από όσες διοργανώσεις έχεις δει;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Εντελώς υποκειμενικά αυτό του 1986 στο Μεξικό. Λόγω ατμόσφαιρας, μερικών ιστορικών παιχνιδιών και φυσικά του Μαραντόνα. Σε ατομικό πάντα θα λάμπει σαν αστέρι στο δικό μας στερέωμα ο Ντιέγκο Μαραντόνα το 1986. Όχι μόνο για τα δύο τέλεια γκολ στα προημιτελικά με την Αγγλία, το καθένα στην κατηγορία του, ειδικά με αυτή την αντίπαλο, αλλά για όλα όσα έκανε στο Μεξικό, και όσα ακολούθησαν στην καριέρα του και στη ζωή του.
Ένας παράγοντας που δεν θίγεται επαρκώς είναι η εξάντληση των ποδοσφαιριστές, η εργαλειοποίησή τους. Η εικόνα του αθλητή ως υπεράνθρωπου είναι μια πτυχή της εμπορευματοποίησης. Πως βγαίνουμε από αυτή και οι συλλογικότητες πως μπορούν να συνεισφέρουν σε αυτό;
Κανένας βολονταρισμός δεν μπορεί να σταματήσει το τρένο της εμπορευματοποίησης του θεάματος, νομίζω. Όσο για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, η ζωή τους, ήδη από τη στιγμή που εντοπίζονται και επιλέγονται, παιδιά ακόμη, από τις ομάδες, εγγράφεται σταδιακά σε ένα άλλο κόσμο, που, χωρίς να διορθώνει τις κοινωνικές και πολιτισμικές ανισότητες, έχει δικούς του κανόνες, ρυθμούς, περιορισμούς και προνόμια και απαιτεί μια ρήξη με όσα εμείς αναγνωρίζουμε ως συνηθισμένα.
Μόνο που αφενός οι περισσότεροι το βλέπουν ως όνειρο ζωής και αφετέρου είναι πλέον, ακόμη και αν δεν ανήκουν στη ελίτ, στη χειρότερη περίπτωση, περισσότερο προνομιούχοι από τους παλιότερους συναδέλφους τους που έπαιζαν ανασφάλιστοι, με ισόβια συμβόλαια και χωρίς καμία καθοδήγηση ή ψυχολογική υποστήριξη σε άθλιες συνθήκες. Αν εργαλειοποιούνται, το κάνουν μάλλον συνειδητά. Είναι δύσκολο να αφήσουν ένα παιδικό τους όνειρο, τη δόξα, τη χαρά της συμμετοχής, την πιθανή νίκη, μια καλή μεταγραφή με περισσότερα χρήματα. Η FIFPro προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να βελτιώσει τις συνθήκες, όπως και να μιλήσει δυνατά στο συγκεκριμένο Μουντιάλ, αλλά φαίνεται πολύ αδύναμη μπροστά στις Λίγκες και τις Ομοσπονδίες.
«Γιατί δεν ρωτάς τις ΗΠΑ για το Αφγανιστάν», είπε ο Κάρλος Κεϊρόζ. Είναι αυτό που βλέπουμε το πιο πολιτικοποιημένο Μουντιάλ μέχρι σήμερα;
Είναι σίγουρα πολύ. Δεν είναι μόνο το ίδιο το Κατάρ με τα θέματα των εργαζομένων και των ομάδων που καταπιέζονται. Ας μην ξεχνάμε τι γίνεται παράλληλα στο Ιράν και την εθνική του, ας μην ξεχνάμε τις φωνές για τη Σαουδική Αραβία, το γεγονός ότι υπήρξε αποκλεισμός της Ρωσίας λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, το γονάτισμα των Άγγλων για τον ρατσισμό. Το θέμα είναι κατά πόσο θα υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα στο τέλος.
Ρονάλντο ή Μέσι; Ποιος πιστεύεις ότι θα σταθεί στο ύψος των προσδοκιών; Ή μήπως θα είναι το Μουντιάλ του Ριτσάρλισον;
Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος θα κριθούν από αυτό το Μουντιάλ. Οι καριέρες τους είναι τεράστιες και έχουν φτάσει στην κορυφή του αθλήματος. Ίσως οι μεγάλες τους ευκαιρίες για κάτι καλύτερο (όχι ατομικά, αλλά σε επίπεδο εθνικής) σε ένα Μουντιάλ χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
