Τις προάλλες, είχα… κοινωνικό διάλογο με έναν γνωστό, ο οποίος εσχάτως ασχολείται με το stand up comedy. Kωμικός. Φορώντας αυτό το σαρδόνιο χαμόγελο που με εκνευρίζει, μου ζήτησε να του θυμίσω το αντικείμενο της δημοσιογραφικής μου ενασχόλησης.
– «Υπουργείο Εργασίας και συνδικάτα», είπα.
– «Και έχεις ακόμα δουλειά;», με ρώτησε.
– «Πολύ αστείο. Πιάσε ένα κομμάτι καλαμπουρόπιτα», αντέδρασα.
Στη συνέχεια, καταπιαστήκαμε με το θέμα της αστυνομικής βίας με αφορμή τον σοβαρό τραυματισμό του 16χρονου Ρομά στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί κάπου, μεταξύ εικασιών περί νοοτροπίας και εκπαίδευσης στην αστυνομία, μου θύμισε το σχόλιο του κωμικού Χάρη Νταρζάνου, ο οποίος κατά τη σύλληψη της ηγετικής ομάδας της Χρυσής Αυγής από την αστυνομία, είχε παρατηρήσει ότι η όλη κατάσταση έμοιαζε με… αυτοάνοσο νόσημα, γιατί έγινε επίθεση στον ίδιο τον οργανισμό.
Στο σημείο αυτό είναι το πρόβλημα, αποφάνθηκε ο συνομιλητής μου.
Η κυβέρνηση, αντιμετωπίζει όσα συμβαίνουν στην χώρα με μια ντοκιμαντερίστικη διάθεση. Καταγράφει, διαπιστώνει τα προβλήματα, κρατάει εκτός πλάνου τις ευθύνες της και εμφανίζεται πρόθυμη να διορθώσει τα κακώς κείμενα που η ίδια δημιούργησε, χωρίς τελικά να το πράττει!
Σαν άλλος Ζακ Υβ Κουστώ, ένα πράγμα, που αντί να αναζητά επιθετικούς καρχαρίες σε εξωτικά νερά, ψάχνει για μαλάκια (ψηφοφόρους) σε θολά νερά.
Επί της αρχής να υπενθυμίσω ότι σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, τα μαλάκια αποτελούν μια τεράστια συνομοταξία ζώων, την πολυπληθέστερη μετά τα αρθρόποδα, με πάνω από 100.000 είδη. Ο επιστημονικός κλάδος της ζωολογίας που ασχολείται με την μελέτη των μαλακίων ονομάζεται μαλακιολογία ή μαλακιοζωολογία, ενώ μαλακιολόγος ονομάζεται ο επιστήμονας που εξασκεί το επάγγελμα.
Στη μαλακιολογία, εντοπίζεται το πρόβλημα.
Κάθε φορά που ένας εκπρόσωπος του νόμου και της τάξης, κακοποιεί, τραυματίζει ή ακόμη και αφαιρεί μια ζωή, σύμφωνα με τη μαλακιολογία του δημοσίου λόγου (στη συγκεκριμένη πρόκειται για τέχνη, όχι για επιστήμη), οι αρμόδιοι διαβεβαιώνουν ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο και αντιμετωπίζουν το γεγονός ως μεμονωμένο περιστατικό.
Τη στιγμή που η κοινωνία βυθίζεται στη φτώχεια, οι αρμόδιοι διαβεβαιώνουν ότι κανείς δεν θα μείνει πίσω, αλλά σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2023 οι δαπάνες για κοινωνικές παροχές και προγράμματα απασχόλησης θα είναι μειωμένες.
Σε ιδρύματα και χώρους φιλοξενίας παιδιών, ΑμεΑ και ηλικιωμένων πηγαίνουμε από σοκ σε σοκ την τελευταία διετία. Όμως κι αυτό το λύσαμε, προσφάτως με νόμο. Αφού, προηγουμένως, διαπιστώσαμε το πρόβλημα με τον χειρότερο τρόπο.
Δύσκολη περίοδος, πράγματι λένε, υπάρχει οικονομική στενότητα. Όμως οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Η στήριξη περιλαμβάνει pass δυστυχίας, το καλάθι της κακομοιριάς, αλλά από ανάπτυξη σκίζουμε. Και από έμμεση φορολόγηση (την πλέον άδικη) πάμε τρένο.
Ά, οι καταθέσεις αυξήθηκαν. Το ότι «κάνουμε ταμείο» τις μικροκαταθέσεις του κακομοίρη με τα χρήματα ή τα δάνεια του πλούσιου και βγάζουμε πλασματικούς μέσους όρους, είναι -προφανώς- λεπτομέρεια. Για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ.
Στο πρόγραμμα, είναι κάτι εκατοντάδες χιλιάδες κατασχέσεις ακινήτων, τα επιτόκια των δανείων εκτοξεύονται, τα επιτόκια καταθέσεων κοντεύουν να αντικατασταθούν από φύλακτρα που θα πληρώνει ο καταθέτης στην τράπεζα. Κακό αυτό. Το διαπιστώσαμε στο κυβερνητικό οδοιπορικό μας.
Θα αυξηθούν οι συντάξεις, για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια. «Τόσο μας επιτρέπει ο νόμος Κατρούγκαλου που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ», ανασηκώνουν τους ώμους οι αρμόδιοι. Το ότι καταργήθηκαν η 13η σύνταξη και η πρόβλεψη για αιτιολογημένη απόλυση με μια ανάσα, ενώ για τον τρόπο υπολογισμού της αύξησης των συντάξεων δεν υπήρξε δυνατότητα για παρέμβαση επί τα βελτίω, είναι -κατά τα φαινόμενα- λεπτομέρεια.
Και μέσα σε όλα, διαπιστώνουμε ότι τα εμπορικά καταστήματα θα έπρεπε να λειτουργούν περισσότερες Κυριακές. Αμέ, γιατί στους καταναλωτές περισσεύει το χρήμα. Ο χρόνος για αγορές λείπει.
Μειώθηκε και η ανεργία, αλλά δεν πανηγυρίζουμε για λόγους σεμνότητας. Φυσικά διαπιστώνουμε και καταγράφουμε το πρόβλημα (ντοκιμαντερίστικα πάντα). Αυτό που δεν εξηγούμε είναι η τεράστια διαφορά του αριθμού της ανεργίας που καταγράφει η ΕΛΣΤΑΤ (12%), με τους κατά πολύ περισσότερους καταγεγραμμένους ανέργους στο μητρώο της ΔΥΠΑ (20,5%).
Κάπου εκεί, έκαναν την εμφάνιση τους και οι «νόμιμες επισυνδέσεις». Μπορεί ένα ντοκιμαντέρ να μην συμπεριλάβει τους κοριούς; Ή έστω τις σουπιές; Ελέγχουμε την ΕΥΠ, ενημερωνόμαστε από αυτήν, δίνουμε εντολές σε αυτήν, την κατηγορούμε, αλλάζουμε το νόμο για την λειτουργία της και τελικά καταλήγουμε στην αφετηρία.
Και η αναζήτηση μαλακίων, συνεχίζεται…
