Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του single «Το Φρικιό», που αναφέρεται στον Ζακ Κωστόπουλο, ο Στέλιος Τσουκιάς μιλά στο Κοσμοδρόμιο για την υπόθεση Ζακ/Zackie, την αποδοχή και τη μουσική πριν και μετά τον Covid.
Πες μας λίγα λόγια για την ιστορία πίσω από το «Φρικιό».
Όταν άκουσα και έπαιξα στην κιθάρα το «Φρικιό», το μόνο κομμάτι του δίσκου που δεν είναι δικό μου, αλλά σε στίχους και μουσική του Αλέξανδρου Αργύρη, ταράχτηκα. Μου εξήγησε ότι είχε εμπνευστεί από την ιστορία του Ζακ, αλλά έχει εφαρμογή παντού το Φρικιό. Το Φρικιό αναφέρεται σε ό,τι βλέπουμε ως παράξενο ή αλλόκοτο, τις συμπεριφορές για παράδειγμα που καταλήγουν στη ρατσιστική βία και τις γυναικοκτονίες. Και με την εικόνα του κλιπ προσπαθήσαμε να περάσουμε μηνύματα για συγκεκριμένες καταστάσεις για το θύμα αλλά και τον θύτη μιας τέτοιας φρικιαστικής πρακτικής.
Ένα από τα ξεχωριστά στοιχεία στο τραγούδι είναι ότι υπάρχουν στίχοι που κάνουν αναφορά και στον θύτη, στο πόσο ανεπαρκής είναι απέναντι στη ζωή και στους άλλους.
«Αν κοιταχτεί σ’ ένα καθρέφτη σπασμένο θαμπό και δει αυτό που δεν είμαι εγώ, να με ξεχάσει σαν να ‘μαι νεκρός». Είναι αυτό που ανέφερες, πόσο λίγος αισθάνεται ο κάθε θύτης μιας τέτοιας πράξης ή συμπεριφοράς γιατί ακριβώς θέλει να εκτοπίσει το ξένο από τη ζωή του, δεν το ανέχεται να μην είναι όλοι ίδιοι και «αντάξιοί» του. Είναι μια εξίσωση προς τα κάτω που τον παγιδεύει στη ζωή και μεταθέτει τα δικά του προβλήματα και σφάλματα στους άλλους.
Άρα λες ότι φρικιό ουσιαστικά είναι αυτός που σκέφτεται τόσο μονοδιάστατα και αποκλείοντας ανθρώπους με βάση στερεότυπα που έχει στο μυαλό του.
Μα φυσικά, το πραγματικό φρικιό δεν είναι άλλο από αυτό που για κάποιους δεν είναι ομοιόμορφο και συνεπώς δεν ταιριάζει στον κόσμο τους, στον οποίο όλα είναι όμοια και δεδομένα. Αυτό είναι ένα στοίχημα που έχουμε σαν κοινωνία, το να μπορέσουμε να δούμε πέρα από τους εαυτούς μας και να μάθουμε να αποδεχόμαστε. Να καταλάβουμε ότι στο «κουκούλι» μας είμαστε όλοι ίδιοι.
Θα ζήσουμε για να δούμε να αποδίδεται δικαιοσύνη για την περίπτωση του Ζακ; Όλα δείχνουν πως κάποιοι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως φρικιά ακόμη, όπως περιγράφεις στο τραγούδι του δίσκου.
Αξίζει να παλέψουμε για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Όχι μόνο για τους συγγενείς των αδικοχαμένων και βίαια δολοφονημένων ανθρώπων, αλλά για όλους μας. Μας το χρωστάνε και μας το χρωστάμε. Χρειαζόμαστε την προοπτική και την ελπίδα. Αν δεν μπορούν να μας τη δώσουν πρέπει να τη δημιουργήσουμε μόνοι μας.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική και ποιες θα έλεγες ότι είναι οι κύριες επιρροές σου ποιες θα έλεγες πως είναι;
Σε μικρή ηλικία μπήκα στον κόσμο της μουσικής, πριν την εφηβεία. Ξεκίνησα πιάνο αλλά μεταπήδησα στην κιθάρα. Στο οικογενειακό μου περιβάλλον υπήρχε έντονα η μουσική στη ζωή μας. Ήταν φιλόμουσοι οι περισσότεροι και έτσι ήρθα σε επαφή γρήγορα με τα συναισθήματά μου μέσω της μουσικής. Ήταν ο πιο έντονος τρόπος να εκφραστώ.
Σχετικά με επιρροές… Bob Marley, Bob Dylan αλλά και Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα τους κατέτασσα στις μεγάλες μου αγάπες, τους θεωρώ βασικά ακούσματά μου και άρα υποδόρια χρωστάω σε αυτούς τη μουσική μου σε έναν βαθμό, ως έναυσμα να δημιουργήσω κι εγώ. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι επίσης μια σημαντική πηγή έμπνευσης.
Πώς θα αυτοπροσδιόριζες τον εαυτό σου μουσικά, ως ροκ, έντεχνο ή δεν θα ήθελες να βάλεις ταμπέλα;
Επειδή ζούμε πολλές πραγματικότητες σε προσωπικό και κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο υπάρχουν όλες αυτές οι προσλαμβάνουσες ως θραύσματα μέσα μου και εγώ τις ενώνω, τις συμπυκνώνω. Ένα τραγούδι μπορεί να είναι και πολιτικό και κοινωνικό και ερωτικό ακόμη. Το ζήτημα είναι να γίνουμε πιο ελεύθεροι και να βγάλουμε αυτό που μας ευχαριστεί και έχουμε στο κεφάλι μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ποιος θα το ακούσει στην τελική ή αν θα πάει καλά ή εάν δε θα πάει καλά!
Προσωπικά, πώς σε επηρέασε ψυχολογικά και επαγγελματικά η πανδημία και η καραντίνα;
Με επηρέασε σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο. Απ΄ τη μία έγραψα πολλούς στίχους με όποια σκέψη και συναίσθημα μου ερχόταν, απ΄την άλλη βάλτωσα που δεν μπορούσα να μοιραστώ την ενέργεια. Παίζαμε διαρκώς σε μια οθόνη, πολύ αποκαλυπτικό σκηνικό όλο αυτό. Θέλω όμως πάντα στο ταμείο της ημέρας να κρατάω τα θετικά. Μάζεψα πολύ υλικό και ήδη έχω ολοκληρώσει τον δεύτερο δίσκο που είναι έτοιμος να ταξιδέψει. Το ευχάριστο τουλάχιστον είναι πως η τέχνη πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιστρέφει. Αυτό φάνηκε από τα γεμάτα θέατρα και στάδια το καλοκαίρι που μας πέρασε. Υπήρχε έκρηξη και το χάρηκα πολύ.
Πώς κρίνεις το πώς φέρθηκε η Πολιτεία στους καλλιτέχνες τη διάρκεια της πανδημίας; Πολλοί μιλούν για αδιαφορία.
Κοίτα, οι καλλιτέχνες ήταν και είναι «αγκάθι» για το σύστημα. Απλά μας το επιβεβαίωσαν περίτρανα μέσα στην πανδημία. Η στήριξη σε σχέση με τα πράγματα στη Βρετανία από όπου έχω εικόνα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχω πληροφόρηση, είναι ότι στην Ελλάδα η Πολιτεία δεν στήριξε την καλλιτεχνική δραστηριότητα και τους ανθρώπους της. Εδώ είδαμε, να θυμίσω, την υπουργό Πολιτισμού να διατείνεται πως οι καλλιτέχνες έχουν να τα βγάλουν πέρα επειδή πληρώνονται «μαύρα», λες και είναι η ίδια παρατηρητής στα προβλήματά μας και όχι αρμόδια να τα λύσει.
Πού σε βρίσκουμε αυτό το διάστημα και τι σχεδιάζεις για τη συνέχεια;
Στο home studio που έχω φτιάξει στο Θησείο. Δουλεύω πάνω σε διάφορες ιδέες αλλά έχω τελειώσει με τις ηχογραφήσεις του δεύτερου δίσκου. Τα τραγούδια του δίσκου είναι υπαρξιακά θα έλεγα. Το «Φρικιό» είναι το πλέον κοινωνικοπολιτικό κομμάτι του δίσκου ενώ μόλις κυκλοφόρησε μια διασκευή μου που ονειρευόμουν χρόνια στον «Γερό Μαθιό» του Παύλου Σιδηρόπουλου. Έχουν κυκλοφορήσει άλλα δύο single τον Φλεβάρη και τον Απρίλιο, τραγούδια που είναι κομμάτια του δίσκου που έρχεται, το «Κοιτάζω έξω», το οποίο εμπεριέχει υπαρξιακού χαρακτήρα ανησυχίες και τον «Λύκο Αισθηματία» του Αργύρη Χιόνη. Ο δίσκος θα βγει τον Γενάρη. Πέρασε περίπου ενάμισης χρόνος που άρχισα να φτιάχνω το album παρέα με τον Κώστα Γεωργιάδη. Και με το καλό θα εκδοθούν και τα υπόλοιπα απ’ τη νέα χρόνια, ενώ θα ακολουθήσουν αρκετές live εμφανίσεις.
