Καλησπερίζω όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις και διευκρινίζω πως η σημερινή ανταπόκριση αφορά στην πορεία για την κρατική δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη.
-Εφτά παρά δέκα στην Πανεπιστημίου, μπροστά από το take away καλά;
– Καλά. Οι άλλες τι ώρα σχολάνε;
– Ξέρω γω, εφτά; Θα αργήσουν λίγο. Κι εγώ θα αργήσω λίγο.
– Η πορεία τι ώρα ξεκινάει;
– Εφτά, αλλά ξέρεις πως πάνε αυτά…
Επτά παρά πέντε βρισκόμασταν και οι δύο στο σημείο συνάντησης. Γύρω στις επτά και δέκα εμφανίστηκαν οι άλλες. Επτά και τέταρτο είχε ξεκινήσει η πορεία. «Καλά πώς σου ήρθε να φορέσεις φούξια μπουφάν; Αυτό μόνο ως πανί μπροστά σε ταύρους μπορεί να λειτουργήσει», προβληματίστηκε ο Γ. «Όταν ξεκίνησα για δουλειά δεν είχε ανακοινωθεί καμία πληροφορία για την κατάσταση της υγείας του και τέλος πάντων θα βρούμε ένα πανό πιο ‘ήπιων τόνων’ και δεν θα συμβεί τίποτα. Μη ξεκινάμε με αρνητικές σκέψεις» δήλωσε πολύ σοβαρά η Α. «Έχετε φέρει μάσκες;» ρώτησε η Β. την ώρα που μάζευε τα μαλλιά από το πρόσωπό της. «Όχι. Μαλάκα μου έχω να κοιμηθώ τρεις μέρες. Είναι δυνατόν; Για 20 ευρώ; Ξέρει κανείς πού καταλήγει η πορεία;» είπα. Κανείς δεν ήξερε. Δεν είχε άλλωστε καμία σημασία. Η συγκεκριμένη πορεία ήταν περισσότερο μνημόσυνο. Αυτός ήταν ο λόγος που το μπουφάν της Α είχε ξενίσει τόσο του Γ. Την ατμόσφαιρα χαρακτήριζε μια οξύτητα. Ήμασταν όλοι πάνω κάτω στα τριάντα. Είχαμε βαρεθεί να μετράμε θύματα. Δεν προλάβαμε να περπατήσουμε ούτε δέκα λεπτά και άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες κρότου λάμψης. Το 2022 μύριζε εντελώς 2012. Αγανάκτηση, δακρυγόνα, κομπίνα και χολή.
«Μαλάκα, πάμε να φύγουμε. Ας στρίψουμε από αυτό το στενό» είπε η Α και με έπιασε απ’ το μπράτσο. «Δε φαίνεται καλά. Φεύγουμε» είπα στους άλλους γνωρίζοντας πως η πιο λάθος επιλογή μια τέτοια στιγμή είναι να αποσπάσαι από το σώμα της πορείας. Ήμασταν πάνω στη Σταδίου όταν είδαμε τους μπάτσους να βγάζουν τις … φυσούνες τους και να ετοιμάζονται να ρίξουν χημικά.
Στρίψαμε στη Γεωργίου Σταύρου. «Γρήγορα, δεν θα προλάβουμε θα βγούνε από κάτω» είπε η Α. στην προσπάθειά της να μας συντονίσει. Μπροστά μας μια παρέα δεκαεξάχρονων, που κατά πάσα πιθανότητα πρώτη φορά κατέβαιναν σε πορεία. Μόλις πιάσαμε το τέλος της Σταύρου, προς την πλατεία Κοτζιά, έσκασε μύτη ένα ασφαλήτικο καμιά δεκαριά ΔΙΑΣ, και μια διμοιρία αιμοσταγών μπατσόσαυρων. «Πίσω, πίσω, ανεβαίνουν μπάτσοι», ακούστηκε μια φωνή.
Την ίδια ώρα από το σημείο όπου Γεωργίου Σταύρου διασταυρώνεται με τη Σταδίου επέλευναν δύο διμοιρίες πετώντας χημικά. Στον πανζουρλισμό ανοίξαμε την πόρτα της πιο ευπρεπούς πολυκατοικίας, που ευτυχώς ήταν ξεκλείδωτη. Τρέξαμε. Από έξω ένα σύννεφο δακρυγόνων προσέδιδε ακόμα περισσότερο σασπένς στο σκηνικάκι. Η πολυκατοικία κατά βάση στέγαζε λογιστικά και δικηγορικά γραφεία. Είκοσι λεπτά αργότερα οι μπάτσοι είχαν εξαφανιστεί.
Κουστουμαρισμένοι επαγγελματίες στην προσπάθειά τους να βγουν από την πολυκατοικία και να επιστρέψουν από τη δουλειά στο σπίτι τους, εισέπνεαν όσο δακρυγόνο είχε εγκλωβιστεί στον χώρο της υποδοχής του κτηρίου. «Τους καριόληδες» μουρμούριζαν. Ούτε ένας δεν παραπονέθηκε για την παρουσία μας εκεί.
Λίγο αργότερα ένας ψαρομάλλης μεσήλικας άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ «Όλα καλά παιδιά; Για σας ξεκλείδωσα την πόρτα. Καθίστε όσο θέλετε», μας είπε και έφυγε.
«Συγνώμη που φρίκαρα πριν στο δρόμο», απολογήθηκε η Α. «Να σας πω κάτι; Ένιωθα πως τα πάντα κινούνται σε αργή κίνηση. Κι εγώ συγνώμη. Θα πρέπει να σας καθυστέρησα», είπε η Β. «Εγώ πάλι πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα μουδιάσει», μουρμούρισε και ο Γ. με τη σειρά του.
Οι μισοί από μας δεν μπορούσαν να φύγουν στο εξωτερικό, γιατί δεν μας περίσσευαν ούτε για τσιγάρα, και οι άλλοι μισοί είχαν μόλις επιστρέψει απογοητευμένοι απ’ έξω. Αφού αναλύσαμε τις διαφορετικές εκδηλώσεις της αβάστακτης βαρβαρότητας του μείνε στην Ελλάδα, βγήκαμε από την πολυκατοικία. Εκείνο το βράδυ η κρατική βία ήταν εντελώς αναίτια. Συνέβη απλά επειδή θεωρήθηκε κανονική αντίδραση στη δημόσια εκδήλωση των συναισθημάτων. Ο φόβος, που ήρθε ως αποτέλεσμα της αντίδρασης αυτής, είχε διαφορετικές επιπτώσεις για τον καθένα.
Οι μόνες απολογίες που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ ήταν όσων είχαν φοβηθεί και όχι όσων έσπερναν τον φόβο και θέριζαν ζωές για 20 ευρώ. Προϋπόθεση για να γίνει με σωστούς όρους η κουβέντα περί συναισθημάτων αποτελεί ένα πλαίσιο ασφαλούς οικει(ακ)ότητας, όπως εκείνο της ευπρεπούς πολυκατοικίας στη Γεωργίου Σταύρου. Όταν βέβαια κανένα πλαίσιο δεν είναι ασφαλές καλό θα ήταν η εν λόγω κουβέντα να γίνεται δημόσια.
Από τα πέριξ των εμπόλεμων Εξαρχείων για το Κοσμοδρόμιο
Η Γειτόνισσα
