Όπως όταν σε ένα δείπνο δεν ξεκινάμε το χλαπάκιασμα παρά μόνο αφού λάβει τη θέση της η οικοδέσποινα, έτσι και σε μία διαβουλευτική συνάντηση ευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος δεν απλώνουμε το χέρι στα τούβλα με τα ευρώπουλα που ακουμπά ο συνομιλητής μας, προτού τον αφήσουμε με άνεση να εξηγήσει τις προθέσεις του.
Επίσης, όπως ποτέ δεν υπερθεματίζουμε στα κομπλιμέντα που δεχόμαστε (-«Είστε καταπληκτικός!» -«Είμαι ο πούστης!»), έτσι και σε αυτή τη χειρονομία, που βέβαια αποτελεί την ισχυρότερη επιβράβευση για το έργο μιας ζωής, αντιδρούμε με αυτοσυγκράτηση, χωρίς περιττούς ενθουσιασμούς. Κρατάμε τη θέση μας, διότι στην πραγματικότητα δεν μας κάνει χάρη αυτός που μας λαδώνει, αλλά εμείς του κάνουμε χάρη που καταδεχόμαστε να μας λαδώσει.
Το θέαμα των τούβλων δεν το αντιμετωπίζουμε με αιφνιδιασμό ή υστερία, αλλά με μιαν αδιάφορη εξοικείωση, μέχρι να μας εξηγηθεί πώς η παρουσία τους είναι relevant προς τα συζητώμενα. Ένα δυο τούβλα θα μπορούσαν να είχαν παραπέσει ή ξεχαστεί από τον οποιονδήποτε.
Από την άλλη, εκδηλώσεις προσποιητής απορίας ή και αγανάκτησης, δεν βλάπτουν, διότι ανεβάζουν το κασέ μας. («Μα τι φαντάζεστε;!». Η απάντηση είναι: «Το προφανές»).
Ο συνομιλητής μας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, μας έχει για τσουλάκια της πολιτικής που θα πούλαγαν ακόμη και τη μάνα τους. Οφείλουμε να του εξηγήσουμε ότι, όπως έλεγε και ο μέγας Altan, η μητέρα δεν έχει ανάγκη από ενδιάμεσους.
Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει προς τα δώρα γενεθλίων, οι κανόνες ευγενείας δεν επιβάλλουν να ανοίξουμε τα τούβλα μπροστά στον δωρητή.
Ποτέ δεν λέμε για ένα δώρο που μας κάνουν ότι το έχουμε ήδη ή ότι δεν είναι στο νούμερό μας ή ότι δεν ταιριάζει με το γούστο μας. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μάς επιτρέπεται ένα μικρό νάζι υπεροψίας του τύπου «Μετρητά; Πάει τόσος καιρός που δεν τα έχω δουλέψει». Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι κινούμαστε με μεγάλη επιδεξιότητα στην ψηφιακή εποχή.
Σε κάθε περίπτωση, είναι προσβολή να αρνούμαστε τις προσφορές. Και όπως και στα τραπεζώματα είναι απαράδεκτες απαντήσεις του τύπου «Έχω σκάσει να τρώω!».
Όπως στη τσέπη του σακακιού πρέπει να έχουμε πάντα ένα σ ω σ τ ά διπλωμένο μαντίλι, για να μην ξεμυξιαζόμαστε στο μανίκι τη δύσκολη ώρα, έτσι και στην περίσταση αυτή έχουμε πάντα έτοιμη μια μη κυβερνητική οργάνωση για τα περαιτέρω. (Η ταρίφα για το ξέπλυμα είναι ένα απολύτως affordable 18%. Οφείλουμε να έχουμε προνοήσει και επ’ αυτού).
Δεν ξεκινάμε να φορτωνόμαστε τα τούβλα, πριν εξηγήσουμε στον συνομιλητή μας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν το ευρωπαϊκό εγχείρημα και ο ελεύθερος κόσμος συνολικά. Εξηγούμε ότι ακριβώς αυτές οι προκλήσεις μας έχουν πείσει για τη σημασία των ευέλικτων τακτικών, χωρίς και πάλι να μπορούμε να εγγυηθούμε προκαταβολικά επιτυχία στο κοινό εγχείρημα. Αυτά χωρίς να απεραντολογούμε, γιατί και το αμοιβαίο δούλεμα έχει όρια.
Την ώρα του παντελονιάσματος σκεφτόμαστε την οικογένειά μας, όπως συμβουλεύει ο κ. Μουμτζής, και δεν αφήνουμε να μας περισπάσει οποιοσδήποτε άλλος λογισμός. Οι άκληροι μπορούν να σκέφτονται ό,τι τους έρχεται.
Ως γνωστόν, σε όσ@ς μας τραπεζώνουν ή μας πηδάνε οφείλουμε την επομένη να στείλουμε ένα ευγενικό μήνυμα όπου να τονίζουμε πόσο καλά περάσαμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, την υποχρέωση βγάζει μια κατάλληλα διατυπωμένη δημόσια δήλωση για τις προόδους που καταγράφει η χώρα του δωρητή μας.
Ποτέ, ποτέ μα ποτέ δεν σερβίρουμε τον καφέ χωρίς νερό. Η φράση αυτή, φαινομενικώς άσχετη με τα ανωτέρω, είναι ό,τι σημαντικότερο έχει βγει από την γραφίδα του Χρήστου Ζαμπούνη.
