Στις επαρχίες αλλά και στην πρωτεύουσα του αυτόνομου Κουρδιστάν, Ερμπίλ, στο βόρειο Ιράκ οι γυναικοκτονίες φέρουν τον (πολυκαιρισμένο και παράταιρο για τη σημερινή εποχή) «μανδύα» των εγκλημάτων τιμής.

Η αύξηση των εγκλημάτων σε βάρος των γυναικών του Κουρδιστάν γνωρίζει έξαρση τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την πρώτη χρονιά της πανδημίας (2021), οπότε υπολογίζεται πως σκοτώθηκαν στο Κουρδιστάν του Βορείου Ιράκ 45 γυναίκες, (25 περισσότερες από το 2020).

Σύμφωνα με στοιχεία της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ σε όλο το Ιράκ η έμφυλη βία αυξήθηκε από το 2020 ως το 2021 κατά 125% με πάνω από 22.000 γυναίκες να σκοτώνονται ή να τραυματίζονται σοβαρά σε εγκλήματα «τιμής» ή ενδοοικογενειακής βίας.

Παρά τις προσπάθειες αντιμετώπισης αυτού του νοσηρού κοινωνικού φαινομένου της βίας κατά των γυναικών από διάφορες ΜΚΟ και κυβερνητικά προγράμματα, όπως το πρόγραμμα «Αποτροπής Βίας Κατά των Γυναικών» (PVAM) και την «Κουρδική Γενική Διεύθυνση για την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών».

Ειδικά κατά στους δύο πρώτους μήνες του 2022 έπεσαν θύματα γυναικοκτονίας τουλάχιστον 11 νεαρές γυναίκες. Οι πιο πολλές σκοτώθηκαν από όπλο που κρατούσε ο σύζυγος ή ο πατέρας τους.

Άλλες κάηκαν ζωντανές ή υπέστησαν σοβαρά εγκαύματα αποφασίζοντας να αυτοπυρποληθούν από απελπισία καθώς έπεφταν για πολύ καιρό εύκολα θύματα ενδοοικογενειακής βίας.

Ένα από τα θύματα ήταν μία 15χρονη μαθήτρια από το χωριό Σοράν που δέχθηκε επτά σφαίρες από τον πατέρα της γιατί το προηγούμενο βράδυ είχε βγει έξω με δύο αγόρια.

Στις 20 του περασμένου Μαρτίου στη Σουλεϊμανίγια, μία νεαρή γυναίκα κάηκε ζωντανή από τον σύζυγό της.

Τον ίδιο μήνα, λίγες μέρες πριν τη διεθνή Μέρα της Γυναίκας (8/3), μία 20χρονη Κούρδισσα, η Μαρία Σάμι, βρέθηκε νεκρή στο χαντάκι ενός δρόμου στην πρωτεύουσα του Κουρδιστάν, Ερμπίλ. Το κορίτσι ήταν γνωστό στην ευρύτερη περιοχή για τη φεμινιστική της δράση. Μερικές μέρες μετά η αστυνομία του Κικρκούκ συνέλαβε τον 18χρονο αδελφό της ως βασικό ύποπτο για τη δολοφονία της.

To Φλεβάρη του 2022 η Σινγιάρ Χουνέρ Ραφίκ, μία μητέρα δύο μικρών παιδιών, πέθανε στο νοσοκομείο πέντε μέρες αφότου ο άνδρα της, σε κατάσταση μέθης, την έλουσε με βενζίνη και της έβαλε φωτιά.  Το αποτρόπαιο έγκλημα πήρε μεγάλες διαστάσεις καθώς το θύμα επιβίωσε για περίπου μία βδομάδα στη διάρκεια της οποίας κατάφερε, παρά τους φρικτούς πόνους, να βιντεοσκοπηθεί καταθέτοντας πώς και ποιος την πυρπόλησε.

Η εφιαλτική ιστορία της ανάγκασε τον πρωθυπουργό του Κουρδιστάν, Μασρούρ Μπαρζανί να αποκηρύξει το έγκλημα ως «εφιαλτικό» δηλώνοντας «σοβαρά προβληματισμένος» για την έκρηξη της βίας κατά των γυναικών.

«Οι αρχές πρέπει να επιβάλλουν στους δράστες τις βαρύτερες των ποινών. Δεν υπάρχει καμία τιμή στα εγκλήματα τιμής» είχε πει, διαβεβαιώνοντας πως είναι αποφασισμένος να προστατεύσει «κάθε γυναίκα, κορίτσι και παιδί από την κακοποίηση» είπε πει τότε.

Νόμοι για το θεαθήναι…

Αυτά βεβαίως είναι λόγια πολιτικού ηγέτη δίχως σοβαρό αντίκρισμα γιατί ήδη από τον Ιούνιο του 2011 στο Κουρδιστάν υπάρχει νόμος που ποινικοποιεί την ενδοοικογενειακή βία και τον ακρωτηριασμό των γυναικών γεννητικών οργάνων. Έκτοτε ελάχιστα πράγματα έγιναν στην πράξη για να σταματήσουν οι γυναικοκτονίες.

Όπως διαπίστωναν πρόσφατα ρεπόρτερ του γαλλικού δικτύου France 24, ο νόμος για την πάταξη της ενδοοικογενειακής βίας και των εγκλημάτων «τιμής» που επισείει έως και ισόβια ποινή κάθειρξης, δεν έχει έχει οδηγήσει σε απτά αποτελέσματα.

Πολλά από τα εγκλήματα σε βάρος γυναικών του Κουρδιστάν δε φθάνουν καν στα αστυνομικά τμήματα, πόσο μάλλον στα δικαστήρια. Άλλοτε, συχνά αναλαμβάνουν να δώσουν τη «λύση» τα κατά τόπους συμβούλια φυλάρχων μεσολαβώντας ανάμεσα στην οικογένεια του θύματος και του θύτη και συντηρώντας με αυτόν τον τρόπο μία κακή παράδοση αιώνων…