Η Ιστορία σπάει μαζί μας μεγάλη πλάκα. Εδώ και καμιά εικοσαετία μαίνεται στην Αμερική η συζήτηση για τον υποτιθέμενο War on Christmas, δηλ. τον θρησκευτικό αποχρωματισμό των γιορτινών αυτών ημερών, αφενός λόγω του διάχυτου καταναλωτισμού και αφετέρου λόγω της «πολιτικά ορθής» προτίμησης για μη χριστιανικές ευχές, όπως ‘Seasons Greetings’ και τα τοιαύτα.
Και τα μεν περί καταναλωτισμού, ας τα λύσει η Αμερική με τον εαυτό της, ως η κατεξοχήν πατρίδα του μαζικού καταναλωτικού ήθους. Για εμάς τους άλλους, ο κοκκινοντυμένος χοντρο-Σάντα δεν ήταν παρά μια αμερικανιά πάντοτε.
Αλλά αν υπήρξε ένας τόπος όπου τα Χριστούγεννα απαγορεύθηκαν για θρησκευτικούς λόγους, αυτός ήταν η σημερινή Αμερική: ακριβέστερα, η Νέα Αγγλία του 17ου αιώνα.
Το κακό είχε ξεκινήσει από την Αγγλία της Μεσοβασιλείας, όταν το πάνω χέρι πήραν για ένα διάστημα οι Πουριτανοί, οι οποίοι θεωρούσαν ότι η Μεταρρύθμιση δεν είχε προχωρήσει μέχρι τέλους στα βρετανικά νησιά.
Οι Πουριτανοί, που μπορούμε να τους θεωρήσουμε προδρόμους των σημερινών Evangelicals, είχαν μια θεολογία καλβινιστικής εμπνεύσεως, βασισμένη στην προδιαγεγραμμένη σωτηρία μίας ομάδας εκλεκτών, οι οποίοι προέκυπταν από μία διαδικασία ατομικής μεταστροφής. Επίσης αρνούνταν την Ιερά Παράδοση και την αποστολική διαδοχή, δηλαδή ήσαν μεγάλοι παλιάνθρωποι. Και βέβαια, συνέδεσαν μέχρι σήμερα το όνομά τους με την συναισθηματική περίσφιξη που απορρίπτει κάθε εικονισμένη διαμεσολάβηση, κάθε περιττή χαρά και πολυτέλεια στην θρησκευτική, αλλά και κοινωνική ζωή.
Κατά τους Πουριτανούς, ο εορτασμός των Χριστουγέννων αποτελούσε ανοσιούργημα, διότι δεν έβρισκε καμία θεμελίωση στο κείμενο της Βίβλου, αποτελούσε στην πραγματικότητα οικειοποίηση παλαιότερης παγανιστικής εορτής και θεωρούνταν κατάλοιπο του “παπισμού”. Ένας πρόσθετος λόγος ήταν ότι στην Αγγλία της εποχής οι χριστουγεννιάτικοι εορτασμοί είχαν προσλάβει καρναβαλικά χαρακτηριστικά, με διασάλευση των ηθών και της κοινωνικής ιεραρχίας. Ο κόσμος τεμπέλιαζε και τρωγόπινε επιδεικτικά, ενώ οι φτωχοί ζητιάνευαν επιθετικά, ακόμη και εισβάλλοντας στα σπίτια των πλουσίων.
Στη σύντομη θητεία του ως Λόρδος Προστάτης, ο Όλιβερ Κρόμγουελ είχε απαγορεύσει όχι μόνο το θέατρο και τον τζόγο, αλλά και τον εορτασμό των Χριστουγέννων. (Το ότι προς τιμήν του ο Ζίγκμουντ Φρόιντ είχε ονομάσει έναν από τους γιους του Όλιβερ, με πείθει ότι εν προκειμένω κάτι δεν πάει καθόλου καλά).
Αλλά αυτό που στην Γηραιά Ήπειρο δεν ήταν παρά ένα σύντομο επεισόδιο, στον Νέο Κόσμο κράτησε κοντά δύο αιώνες. Οι Πουριτανοί που δημιούργησαν την πρώτη αποικία στην Αμερική είχαν δια νόμου απαγορεύσει τα Χριστούγεννα μέχρι το 1681, επί ποινή προστίμου. Οι τριβές και οι συγκρούσεις σχετικά με το ζήτημα (π.χ. η επιβολή τιμωρίας στα παιδιά που απουσίαζαν την άγια μέρα από το σχολείο) κράτησαν μέχρι τον 19ο αιώνα. Τα Χριστούγεννα έγιναν ομοσπονδιακή αργία των ΗΠΑ μόλις το 1870.
Αποτελεί μία από τις μεγάλες συμφορές της ανθρωπότητας ότι τα καθάρματα οι Πουριτανοί μπόρεσαν να οικοδομήσουν μιαν ολόκληρη υπερδύναμη.
Αλλά το κακό συνεχίζεται, μέσα από ποικίλες μεταμορφώσεις, και σήμερα. Δεν θεωρώ άσχετη την εμμονή των πιστών της καινοφανούς θρησκείας του κοβιντισμού, όπως την ζήσαμε τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, με την μόλυνση και την αποστείρωση, την καταγγελία των ανευθυνοτήτων, την ατομική προφύλαξη, τον περιορισμό των συλλογικών εορτών, την χαιρέκακη προβολή των δεινών που υφίστανται οι ανυπάκουοι και τη χλεύη για τις τελετές των παραδοσιακών δογμάτων.
Εδώ ο άλλος επαιρόταν πέρσι στα δίκτυα ότι για λόγους προστασίας έκλεισε την πόρτα στα παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα. Κακό χρόνο να ‘χει ο σκατάς!
