Συνομιλώντας με την Αλεξία Καλτσίκη δεν μπορείς παρά να αισθανθείς δέος για την πορεία που έχει διαγράψει σε θέατρο και κινηματογράφο. Μια αναδρομή στις συνεργασίες της στο θεατρικό σανίδι περιλαμβάνουν σπουδαία ονόματα όπως ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Ανατόλι Βασίλιεφ, ο Δημήτρης Τάρλοου και ο Δημήτρης Καραντζάς. Σε ό,τι αφορά τον κινηματογράφο θα μπορούσε κανείς να σταθεί πέρα από το γεγονός ότι έχει κερδίσει το ειδικό βραβείο του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και ήταν υποψήφια στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το βραβείο Β’ γυναικείου ρόλου στην ταινία «Interruption» στον πάντα ιδιαίτερο τρόπο να χρωματίζει τη συμμετοχή της σε μια σειρά από άκρως αξιόλογες κινηματογραφικές παραγωγές όπως τη «Νορβηγία», «Τα Οπωροφόρα της Αθήνας», την «Υπογραφή» και το «Delivery».

Αφορμή για την συνάντησή μας, που έγινε λίγο πριν μπει ο Δεκέμβριος, ήταν η μια σπουδαία θεατρική της στιγμή, το θεατρικό έργο «Νυχιάνγκ» που έγραψε η μόλις 20χρονη Ευαγγελία Γατσωτή και το οποίο επανέρχεται για 5 μόνο παραστάσεις στις 25, 27, 30 Δεκεμβρίου και στις 3 ,6 Ιανουαρίου. Είχαν προηγηθεί οι εξίσου εξαιρετικοί «Πέρσες» σε σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζά, με την ίδια να συμμετέχει στον Χορό.

Πόσο εύκολη είναι η εναλλαγή για τον ηθοποιό από τους Πέρσες στο «Νυχιάνγκ», η μετάβαση από ένα επικό και κλασικό κείμενο, σε μια πολύ καθημερινή, σύγχρονη και μοντέρνα συνθήκη;

Υπήρξε και μια προηγούμενη μετάβαση, καθώς ξεκινήσαμε να παίζουμε το «Νυχιάνγκ» πέρυσι μετά τη «Φαίδρα» της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, που ήταν ένα ποιητικό κείμενο. Απαντώντας ωστόσο στην ερώτηση σου θα έλεγα ότι πρόκειται για διαφορετικά μεν πλαίσια, διαφορετικά ζητούμενα,   για άλλα έργα και άλλες παραστάσεις όμως η δεξαμενή από όπου αντλώ το υλικό μου είναι πάντα εκεί. Την κουβαλάω και την έχω μαζί του, όπου κι αν βρεθώ. Όταν λέω δεξαμενή εννοώ σωματικά, ψυχικά, πνευματικά υλικά τα οποία με συνδέουν με αυτό που έχω να κάνω. Για εμένα αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό. Να ανακαλύψω τι με συνδέει με αυτό που έχω να κάνω. Ανάλογα με τα ζητούμενα που έχει η κάθε συνάντηση, κειμενική και σκηνική, αναζητώ την ποιότητα της σύνδεσης αυτής πώς δηλαδή θα διαχειριστώ αυτό το υλικό. Και αυτή η αναζήτηση διαφορετικών τρόπων και μορφών πάντα με ενδιέφερε.

H αίσθηση του ρίσκου υπήρχε περισσότερο σε ένα έργο σαν τους Πέρσες με όλη τη δραματουργική ιστορία που φέρει ή στο «Νυχιάνγκ» που είναι πιο μοντέρνο;

Κάθε συνάντηση έχει τα δικά της ρίσκα.  Στην παράσταση των Περσών πέρα του ότι είχαμε στα χέρια μας ένα σπουδαίο κλασικό κείμενο που πάντα αποτελεί μια πρόκληση υπήρχαν και σκηνικά ζητούμενα που ήταν στην «κόψη». Από την άλλη στο Νυχιάνγκ, που είναι ένα σύγχρονο κείμενο, ήταν πρόκληση να ισσοροπήσουμε την ελαφράδα του κειμένου με τη βαρύτητα του θέματος που διαχειρίζεται.

Και σε επίπεδο πλοκής είναι ενδιαφέρον ότι ξεκινάει με μια εντελώς κωμική χροιά και καταλήγει σε κάτι που σου κόβει την ανάσα, με την όλη δραματικότητα της αποκάλυψης στο τέλος.

Ναι, αυτό είναι το πλέον ενδιαφέρον στην αφήγηση της πλοκής. Αλλά αυτό που κυρίως με ελκύει είναι το αίτημα εμπιστοσύνης που διακυβεύεται εξαρχής ανάμεσα τους. Και το θέμα της εμπιστοσύνης είναι ένα πυρινικό ζήτημα ακόμα και στις πιο “ακύνδινες” σχέσεις στη ζωή. Κατά πόσο είσαι έτοιμος να εμπιστευτείς κάποιον και κατά πόσο όταν εσύ αναζητάς την εμπιστοσύνη του άλλου τελικά αντέχεις να τη δεχτείς;

Αποτελεί κριτήριο ώστε να εμπλακείς σε ένα εγχείρημα πρωτίστως το κείμενο ή είναι και η συνεργασία που διαδραματίζει κομβικό ρόλο;

Πάντα η συνεργασία παίζει ρόλο. Παλιότερα, νεότερη στον χώρο, ένιωθα να λογοδοτώ κυρίως στο κείμενο. Τα τελευταία χρόνια λογοδοτώ κυρίως στις συναντήσεις μου. Στους ανθρώπους με τους οποίους θα διαβάσουμε μαζί, στον σκηνοθέτη που θα ορίσει το πλαίσιο, στον απέναντί που θα αντικρύζω πάνω στην σκηνή. Συνεπώς το με ποιους θα συνεργαστώ, το πώς θα διαμορφωθεί το τοπίο της δουλειάς και κυρίως η κοινή μας συμφωνία ορίζει αυτό  που θα κάνω. Είναι ομαδικό το άθλημα.

Το τελευταίο διάστημα, υπάρχει κριτική ότι το θέατρο έχει τηλεοπτικοποιηθεί και οι επιλογές στη διανομή των ρόλων στο θέατρο απαιτούν κάποιο τηλεοπτικό βιογραφικό για εμπορικούς λογούς. Έχει βάση αυτή η κριτική; Και κυρίως έχει κίνδυνο να λειτουργεί το θέατρο με τηλεοπτικούς ορούς;

Πολλές φορές για να μπορέσω να κατανοήσω την πραγματικότητα σκέφτομαι πως το θέατρο μεταλλάσσεται συνεχώς ανάλογα με την εποχή του, τον τόπο του, τους ανθρώπους του. Συνομιλεί απόλυτα με το παρόν του. Δεν μπορεί να επιβιώσει αποκομμένο από την πραγματικότητα. Και ανέκαθεν το επηρέαζε και το πώς κινείται η λεγόμενη αγορά.

Κι ο Σαίξπηρ, όταν έγραφε τα έργα του, λένε πως είχε να ανταγωνιστεί τις ζωντανές εκτελέσεις στην πλατεία .Είναι θετκό για τους ηθοποιοιούς να ενισχύουν τις περιορισμένες αμοιβές του θεάτρου και να γίνονται γνωστοί στο ευρύ κοινό. Γιατί όμως ένας ηθοποιός  στο θέατρο δεν πληρώνεται, όπως θα έπρεπε να πληρώνεται σε σχέση με τη δουλειά που κάνει;

Επιπλέον είναι πολύ λίγοι οι σκηνοθέτες ή οι ηθοποιοί που γίνονται και παραγωγοί. Η πλειοψηφία των θεάτρων είναι επιχειρήσεις που θέλουν γεμάτα ταμεία. Θα μου πείς  αυτό παλιότερα δεν ήταν ζητούμενο; Εννοείται αλλά όχι μόνο αυτό.

Η τέχνη μας θέλει χρόνο.  Δεν γίνεται διαφορετικά. Ο χρόνος έρευνας είναι απαραίτητος. Αυτό πια δεν υπάρχει εκ των πραγμάτων. Για να υπάρξει χρειάζονται χρήματα. Και μόνο η πολιτεία μπορεί να τα προσφέρει. Γι’ αυτό είναι κομβικός ο ρόλος της  ώστε η τέχνη μας να παραμείνει τέχνη και όχι μόνο βιοπορισμός και επιβίωση.

Εννοείς ότι αν ένας ηθοποιός αποφασίσει να κάνει μόνο θέατρο δεν θα καταφέρει να βιοποριστεί;

Αν δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα και 12 μήνες το χρόνο μπορεί και να τα καταφέρει.

Αλλάζει τελικά το θέατρο τον κόσμο;

Το θέατρο μπορεί να μετακινήσει έναν άνθρωπο, όχι τον κόσμο. Ναι, έναν άνθρωπο μπορεί. Να μετακινήσει αντιλήψεις ανθρώπων πιστεύω πως ναι, είτε αυτοί είναι πάνω στη σκηνή είτε το παρακολουθούν. Επομένως στο ερώτημα αν η τέχνη αλλάζει τον κόσμο θα απαντούσα ότι συμβάλλει.

Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;

Το «Νυχιάνγκ» θα ξαναπαιχτεί για πέντε παραστάσεις, από τα Χριστούγεννα έως τις αρχές Ιανουαρίου. Το Φεβρουάριο θα συμμετέχω στην παράσταση «Η ράβδος» του Μαρκ Ρέιβενχιλ στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα με τον Δημήτρη Καταλειφό και τη Ζωή Ρηγοπούλου  και το Μάιο θα είμαι μαζί με τον Φιντέλ Ταλαμπούκα στο έργο «Το σπίτι» ένα κείμενο του Δημήτρη Καραντζά και της Γκέλλυ Καλαμπάκα, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.

_________

Info:

_{Νυχιάνγκ – Θέατρο Πορεία (πλ. Βικτωρίας)
Ερμηνεύουν: Αλ. Καλτσίκη, Θ. Σταματέλου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα
Κοστούμια: Αλέξανδρος Γαρνάβος
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Αλεξάνδρα – Αναστασία Φτούλη}

_{Παραστάσεις: Τρ. 27/12, 3/1, Παρ. 30/12, 6/1, 6 μ.μ.}