Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
Τον πρωταγωνιστή μας τον λένε Θανάση, θα μπορούσε να τον λένε όμως και Ντάνιελ Μπλέικ.
Ο Θανάσης είναι πενήντα οκτώ χρονών. Τον πετυχαίνω τακτικά έξω από το σούπερ μάρκετ στη Σουλτάνη. Μια μέρα από τις γιορτινές τον πήρε το μάτι μου καθισμένο δίπλα από τους κάδους που έχει εκεί πιο δίπλα. Είχε ανοίξει μια κούτα από ληγμένες σάλτσες pesto και έτρωγε με τα δάχτυλα απ’ το βάζο. Έτρωγε λες και δεν είχε φάει ποτέ του. Μόλις τελείωσε με το pesto έγλυψε τα δάχτυλά του και ξέσπασε σε κλάματα. Τον σήκωσα και πήγαμε στην Μπούκα. Εκεί έμαθα πως ήταν βέρος Πειραιώτης, από λαϊκή οικογένεια.
Μια ζωή ο Θανάσης, όπως οι γονείς του και οι παππούδες του, αναγκαζόταν να κάνει σκληρές δουλειές για ελάχιστα χρήματα. Στα σαράντα εφτά του ο Θανάσης δούλευε σε ένα εργοστάσιο στο Κορωπί, όταν ένα μηχάνημα που κρεμόταν από συρματόσκοινα έπεσε και του τσάκισε τη μέση. Δυόμισι χρόνια ζούσε με αναπηρική σύνταξη. Μέχρι που το ελληνικό κράτος μείωσε το ποσοστό της αναπηρίας του κατά τα δύο τρίτα κρίνοντας πως είναι απολύτως ικανός να εργαστεί.
Την ίδια περίοδο, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, η φύση της εργασίας άρχισε να αλλάζει, να επικεντρώνεται στην παραγωγικότητα, την αποτελεσματικότητα και κυρίως στην ευελιξία. Μέσω του δημόσιου λόγου καθίσταται σαφές πως η ζωή όσων δεν δουλεύουν θα γίνει μαρτυρική και πως το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας έχει χαρακτήρα τιμωρητικό. Το ενδιαφέρον του κράτους μετατοπίζεται από την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων όπως η αστεγία και η φτώχεια σε επικερδείς τομείς για την εξασθενημένη οικονομία όπως το real estate. Η τιμή της γης και των ενοικίων αυξάνεται παράλληλα με το ποσοστό των αστέγων.
Η οικονομική κρίση ήρθε λοιπόν να τσακίσει τον Θανάση όπως το μηχάνημα που συνέθλιψε τη μέση του. Μέσα σε δύο χρόνια έχασε το σπίτι, τους φίλους και την οικογένειά του. Βρέθηκε άστεγος στην Αθήνα.«Δεν κρατούσαν τα ρημάδια μου στην ορθοστασία κι έτσι με έδιωχναν απ’ τις δουλειές», είπε και έδειξε τα πόδια του που είχαν μια κλίση προς τα μέσα. «Ήμουν και μεγάλος σε ηλικία. Ένας τριαντάρης θα μπορούσε να κάνει την ίδια δουλειά στον μισό χρόνο», συμπλήρωσε.
«Αυτά είναι τα δέκατα Χριστούγεννα που κάνω στον δρόμο. Τέτοιες μέρες κανείς δεν με κοιτάει. Με ενοχλεί αυτό. Είμαι εκεί, αυτή είναι η πραγματικότητα, υπάρχω! Υπάρχω στον δρόμο εδώ και δέκα χρόνια», είπε. Ο Θανάσης φάνηκε να τοποθετεί τον εαυτό του πέρα από τον διάλογο περί ορατότητας όπως αναπτύσσεται εντός του κινήματος. Τον Θανάση τον ενδιέφερε ο τρόπος με τον οποίο αναμετριέται κανείς με το ορατό. Η έννοια της αναμέτρησης ενδεχομένως να μπορούσε να πάει την κουβέντα ένα βήμα πιο πέρα.
Καλή χρονιά με ανθρωπιά και αλληλεγγύη,
Απ’ τα εμπόλεμα Εξάρχεια για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα.
