Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
Ήταν κοντούλης, με ξανθό μουστάκι και φαλάκρα. Έμοιαζε πολύ της μασκότ των παιχνιδιών Μουστάκας. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έπεσα μπροστά του. Ήμασταν στην πλατεία του χωριού, Δεκαπενταύγουστο, και προσπαθούσα να μάθω ποδήλατο. Η μάνα μου μας είχε παρατήσει τον Μάιο του ίδιου χρόνου, το 1986. Σκλήρυνε τότε ο πατέρας μου.
Τον Δεκαπενταύγουστο λοιπόν με πήρε και πήγαμε στο χωριό να δούμε τους παππούδες. Ήμουν τότε εφτά χρονών και προσπαθούσε ο Νότης, ο ξάδερφός μου, να μου μάθει να κάνω ποδήλατο με δύο ρόδες. Δεν είχα δει που έλειπαν δύο πλάκες απ’ το πλακόστρωτο της πλατείας και λίγο η φόρα που είχα πάρει, λίγο που δεν μπορούσα να ισορροπήσω καλά, βρέθηκε και η λακκούβα καταμεσής και γλίστρησα. Μιλάμε για θεαματική πτώση. Το ποδήλατο μού ξέφυγε και έτσι έσκασα στο έδαφος με το σαγόνι. Έχασα τα δύο μπροστινά μου δόντια και έσκισα τα γόνατά μου, τόσο που οι λευκές μου κάλτσες είχαν γίνει κόκκινες.
Εκείνος καθότανε στο καφενείο πιο δίπλα με τον πατέρα του Νότη. Όταν έπεσα από το ποδήλατο, η γιαγιά του Νότη, που μαζί με τον παππού του είχαν το καφενείο, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Εκείνος πάλι έμεινε θρονιασμένος στην καρέκλα του, μέχρι να σηκωθώ ολομόναχος. Όταν πήγαμε σπίτι μόνο, είπε της μάνας του: «Κυρά Κατίνα κάνε έναν χαλβά του Τακούλη. Έπιασε τον λαγό σήμερα, αλλά σηκώθηκε όρθιος σαν σωστός λεβέντης». Πολύ με εκνεύρισε τότε.
Ήταν σκληρός άνθρωπος ο πατέρας μου. Λιγομίλητος. Ναυτικός στο επάγγελμα. Έλειπε απ’ το σπίτι πολύ συχνά. Εμένα με μεγάλωνε η εκάστοτε γκόμενα. Εδώ παραδίπλα είναι το σπίτι μας.
Δήλωνε περήφανα πως γεννήθηκε αριστερός. Βέβαια όταν του είπα πως είμαι gay έκανε να μου μιλήσει δύο βδομάδες. Το περισσότερο που κάναμε ποτέ να τα πούμε. «Το δικό μου το παιδί πούστης;» μου είπε. «Τότε να μη με θεωρείς παιδί σου», του γύρισα πριν βροντήξω την πόρτα. Τρελάθηκε τότε. Εξαφανίστηκα απ’ το σπίτι. Πήγα στο χωριό. Όταν κατάλαβε την μαλακία του, ήρθε και μου ζήτησε συγνώμη. Μου ‘φερε και πάστες, να με γλυκάνει, που με πίκρανε, μου είπε. «Εσύ Τακούλη με δέχτηκες όπως είμαι».
Μετά έφυγα στην Αγγλία για δουλειά και έμεινε μόνος. Ξέκοψε κι απ’ τις γκόμενες πια. Του πήρα τότε μια σκύλα, την Τζούλια. Ήταν γριά, όταν την πήραμε. Έζησαν όμορφα μαζί μέχρι το 2012. Μετά η Τζούλια πέθανε και ο πατέρας μου πήρε τον Πασχάλη, είναι αυτός ο τσοπανάκος που κουτσαίνει. Αυτός που κατουράει την μπασκέτα. Βρε, δεν ντρέπεσαι, μπροστά στα παιδάκια; Να πάμε να ρίξω λίγο νερό να το ξεπλύνω. Μετά η σκυλίτσα μιας γνωστής του γέννησε και ο πατέρας μου ερωτεύτηκε την Κλειώ και την πήρε στο σπίτι. Αυτή την κανελί, που κυνηγάει την γάτα. Άσε το γατί ήσυχο μωρή!
Αύριο είναι τα εννιάμερα. Ξέρεις είναι πολύ περίεργο. Παρόλο που μια ζωή απών ήταν, μου φαίνεται δυσβάσταχτο να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Πώς να συνηθίσεις την απουσία; Πότε τη συνηθίζει κανείς; Το δικό σας το σκυλάκι, δεν μου είπατε, ποιο είναι;” Αυτά μου τα πε ο Τακούλης την Κυριακή το απόγευμα στου Στρέφη, προσπαθώντας να διαχειριστεί την παρουσία των σκυλιών και την απουσία του πατέρα του, σε μια ψυχολογική κατάσταση που θύμιζε περισσότερο την εφτάχρονη εκδοχή του εαυτού του, εκείνη που με τα σπασμένα δόντια και τα ματωμένα γόνατα, που παρά το σοκ της πτώσης καταφέρνει να σηκωθεί χωρίς το χέρι του πατέρα για στήριγμα.
Απ’ τα εμπόλεμα Εξάρχεια,
που προσπαθούν να διαχειριστούν παρουσίες και απουσίες,
για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα.
