Το Κοσμοδρόμιο μίλησε με τον νεαρό μουσικό, Νίκο Τσώλη, για τις καλλιτεχνικές ταμπέλες, τις δημιουργικές μετατοπίσεις της τέχνης και την έννοια της κοινότητας.

Ποια είναι τα ακούσματα που σε έχουν επηρεάσει;

Ακούω πολύ μουσική και με επηρεάζει βαθιά, τόσο σε σχέση με τη μουσική που γράφω όσο και σε ένα ευρύτερο κομμάτι της αισθητικής μου αντίληψη, της ιδεολογίας και της στάσης ζωής. Είτε μιλάμε για λόγια, είτε για λαϊκή -ορχηστρική, ηλεκτρακουστική ή και τραγούδι- η μουσική μιλάει μία γλώσσα του εδώ και τώρα, που ξεχειλίζει τους ερμηνευτικούς μας μηχανισμούς κινητοποιώντας συνεχείς μετατοπίσεις.

Απλώνεται μέσα και έξω από τα νοηματικά σχήματα αναμορφώνοντας τα περιγράμματά τους. Ακόμα και στην περίπτωση του τραγουδιού, όπου ο στίχος τείνει προς μία νοηματική αποκρυστάλλωση -επιτρέποντας στο άκουσμα μονάχα μία μονοσήμαντη κειμενική διάσταση να φανερωθεί- η μουσική στέλνει το κείμενο πέρα από τη συμβολική τάξη, ανάγοντάς το στην εμπειρία του ακούσματος, συνδέοντάς το με το σώμα, με το παρόν, με τον κόσμο. Η μουσική είναι μια τέχνη του Πραγματικού.

Υπάρχει μια συνομοταξία νέων δημιουργών που κινούνται από το ροκ στο χιπ χοπ και συνομιλούν με το λαϊκό ή το παραδοσιακό τραγούδι. Σε βλέπεις μέσα σε αυτή τη ρευστότητα ή βάζεις ετικέτα;

Οι ετικέτες και τα μουσικά είδη είναι διατάξεις που εξυπηρετούν μονάχα το marketing και την επικοινωνία. Θεωρώ ότι οδηγούν σε κοινοτοπίες. Οι κοινοί τόποι είναι απαραίτητοι για την αποδοτική ροή της επικοινωνίας, αλλά η τέχνη δεν οφείλει να ανταποκρίνεται στο επικοινωνιακό πρόταγμα της εποχής.

Αντιλαμβάνομαι την τέχνη ως έναν χώρο αλληλεπίδρασης, επεξεργασίας, εξερεύνησης του ανθρώπου με τις εξωτερικές και εσωτερικές του εντυπώσεις. Έναν χώρο όπως αυτόν της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Έναν τρόπο να μιλήσουμε για τον κόσμο, αλλά και έναν τρόπο να εμφανιστεί ο κόσμος σε εμάς. Μέσα από αυτό το πρίσμα, τέχνη δεν συμβαίνει μέσα στον βρόχο επικοινωνίας των κοινών τόπων, αλλά μέσω της διάνοιξης και εξερεύνησης τόπων καινών. Εκεί προσπαθώ να στρέφω το βλέμμα μου. Δεν τα καταφέρνω πάντα.

Είναι στα τρέχοντα σχέδια σου ένα άλμπουμ;
Αυτή τη στιγμή δεν σχεδιάζω κάποιο δίσκο, επικεντρώνομαι στο να ολοκληρώσω κάποια κομμάτια που υπάρχουν χρόνια τώρα στα σκαριά. Δεν τα αντιμετωπίζω σαν μέλη που θα σχηματίσουν μία ολότητα. Αλλά ως ανεξάρτητα ‘singles’.

Αρχικά, θα ήθελα να κυκλοφορήσουν ξεχωριστά στο ίντερνετ. Σε δεύτερο χρόνο, σκέφτομαι να τα οργανώσω υπό τη μορφή δίσκου και να γίνει μία κυκλοφορία σε υλικό φορμάτ. Η οποία όμως δεν θα ήθελα να προσεγγισθεί τόσο ως δίσκος, αλλά περισσότερο ως μιξ τέιπ.

Είσαι παιδί της Κυψέλης, αλλά σε κομμάτια σου όπως τα «Καλοκαιρινά αγόρια» έχεις αναφορές από τα μέρη των παππούδων. Πόσο είναι όλα αυτά τα μέρη κομμάτια του καμβά σου ή πηγές έμπνευσης;

Δεν πιστεύω στο έθνος, τη φυλή και το αίμα. Πιστεύω όμως στην κοινότητα. Τα μέρη στα οποία έχω ζήσει, που έχω διαμορφωθεί μέσα από ή σε σχέση με αυτά, είναι και τα μέρη που με αφορούν περισσότερο. Τόσο η σχέση με τους ανθρώπους, όσο και η σχέση με τον τόπο, γεμίζουν την ζωή μου. Είναι μία σωτηρία από την απογύμνωση.

Δεν νιώθω αυτά τα μέρη δικά μου, νιώθω δικός τους εγώ. Κάθε τι εκεί, έχει σημασία, τίποτα δεν είναι ανταλλάξιμο. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω ως νομαδικό υποκείμενο. Να αλλάζω τόπους, να επισκέπτομαι, να κινούμαι συνεχώς. Υπάρχουν κάποιοι τόποι που με γεμίζουν και ό,τι κάνω θέλω να το επιστρέφω εκεί.