«Κατούρα το καλά, παντού, και στο παρμπρίζ αν φτάνεις κατούρα το και εκεί. Τον παλιομαλάκα, κάθε μέρα  η ίδια ιστορία με το ξόμπλι, να μην μπορούμε να βγούμε απ’ το σπίτι μας. Πρόσεχε ρε μαλάκα, πήραν τα σκάγια σου και τις δικές μου ρόδες. Είπαμε κερατάς και ανάπηρος ναι, αλλά όχι και κατουρημένος απ’ τους δικούς μου», υστερίαζε δικαίως ο Μίλτος του Στελάκη όσο ο τελευταίος βρισκόταν επί τω έργω.

Ο Μίλτος μένει στην Καλλιδρομίου, είναι πανεπιστημιακός καθηγητής και μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, που συνέβη στις 7 του Ιουλίου του 2019, την μέρα δηλαδή που έλαβε χώρα το μεγαλύτερο πολιτικό δυστύχημα απ’ την μεταπολίτευση και έπειτα, καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Από τότε έρχεται αντιμέτωπος με μια αγένεια που δεν είχε προηγουμένως φανταστεί.

Τους τελευταίους μήνες ο Ζήσης, ο ιδιοκτήτης του διπλανού διαμερίσματος από εκείνο του Μίλτου, παρκάρει ανερυθρίαστα στην ράμπα αναπήρων, που βρίσκεται έξω από την πολυκατοικία τους. Για τη δημιουργία της ράμπας ο ίδιος ο Μίλτος είχε φτύσει αίμα. Έπαιρνε τηλέφωνα στον δήμο κάθε μέρα. Δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί πώς για κάτι τόσο απλό θα έπρεπε να καταβάλει τέτοια προσπάθεια.

Ο Ζήσης από την άλλη ήταν κλασική περίπτωση ελληνορθόδοξου πασόκου. Ήταν γύρω στα 65, βαψομαλλιάς, από κείνους που τα «καλά τα χρόνια», αγόραζαν αβέρτα μετοχές απ’ το χρηματιστήριο. Τον ξέρω χρόνια απ’ τη γειτονιά. Ο πατέρας του ήταν σπουδαία περσόνα της πλατείας Εξαρχείων την δεκαετία του ‘80. Τώρα πώς βγήκε έτσι ο Ζήσης, μη με ρωτάτε. Από μικρός πάντως δεν χώνευε τα Εξάρχεια, ούτε και τον πατέρα του εδώ που τα λέμε. Από κείνον κληρονόμησε μόνο το σπίτι, ούτε το ταπεραμέντο, ούτε την αγωνιστικότητα. Φορούσε πάντα παντελόνι με τσάκιση, πουκάμισο κολλαριστό, μέσα απ’ το παντελόνι, κι από κάτω μινερβάκι λευκό και μια καδένα με τον εσταυρωμένο. Μετρούσε αντίστροφα να βγει στη σύνταξη, δημόσιος υπάλληλος γαρ, και ταυτόχρονα εισέπραττε το νοίκι από το πατρικό του στην Καλλιδρομίου, το οποίο τα τελευταία χρόνια είχε μετατρέψει σε airbnb, συμβάλλοντας με ακόμη έναν τρόπο, πέραν της ιδιοσυγκρασίας του, στην αλλοίωση της πολιτισμικής ταυτότητας της περιοχής.

Είμαι σίγουρη πως ακόμα και σήμερα χρησιμοποιεί μπριγιαντίνη για να στρώσει το μαλλί του και πως δεν έχει πει ποτέ «σ’ αγαπώ» της γυναίκας του. Αγοράζει από το τελεμάρκετινγκ και έχει ήχο κλήσης στο κινητό του τους «δρόμους του πουθενά» του μουσικού αυτοκράτορα Γιώργου Μαργαρίτη. Όταν αφαιρείται ξύνει δημόσια το αυτί του με το νυχάκι του μικρού του δαχτύλου. Στο δημοψήφισμα έπεσε σε κατάθλιψη. Εννοείται πως ψήφισε «ναι» καθότι αισθανόταν Ευρωπαίος από κούνια. Αυτό που θέλω να πω είναι πως κάπως του άξιζε που του κατουρούσαν το αμάξι.

Βενσερέμος συντρόφισσες,

και ό,τι σας κόβει τον δρόμο να το κατουράτε.

Απ’ τα εξεγερμένα Εξάρχεια για το Κοσμοδρόμιο,

Η Γειτόνισσα.