Πριν από έξι χρόνια, στις 7 Φεβρουαρίου του 2017, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης μας άφησε για να ταξιδέψει πιο πέρα. Μας άφησε τα τραγούδια του και αμέτρητες γλυκές εικόνες, πλήθος από όμορφα αισθήματα να συνοδεύουν τις ζωές μας μέσα σε μια πόλη που ο ίδιος πολύ αγάπησε και φρόντισε να την κρατήσει άφθαρτη από τον χρόνο μέσα από τις μουσικές του.
Το πρώτο που έγραψα μόλις έμαθα ότι ο Λουκιανός μας άφησε ήταν «Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έχει γεμίσει τη ζωή μας με ωραία αισθήματα και τραγούδια (κυρίως). Γέμισε τη ζωή μας με feelgood ιστορίες, ζωγραφίζοντας τις νύχτες μας στα χρώματα της media luz, με πανέμορφα ragtime και παλιά μπλουζ, έχοντας πλάι του – και φέρνοντας κοντά μας, jazz θρύλους όπως ο Μανώλης Μικέλης, φτιάχνοντας ένα εκπληκτικό beach party που έμεινε στην ιστορία και που θα θυμόμαστε για πάντα. Αυτή η γλύκα που σκόρπισε απλόχερα παντού γύρω του ο Λουκιανός ποτέ δεν θα ξανάρθει πια και θα μείνει μια όμορφη ανάμνηση για πάντα».
Οι εικόνες που στριφογυρνούν στο μυαλό μας είναι πολλές – και είναι όλες όμορφες. Συναυλίες στον Λυκαβηττό, βραδιές στο «Τέξας», το πάρτι στη Βουλιαγμένη να μας στοιχειώνει, νύχτες στα Εννέα Όγδοα να ακούμε τον Άκη Πάνου, κουβέντες στην αυλή του σπιτιού του πως να φτιάξουμε – μέσω του περιοδικού Jazz & Τζαζ – ένα ωραίο γκρουπάκι που να παίζει τζαζ και μπλουζ, μια «διάρρηξη» στο μπαρ του παλιού 902 Αριστερά στα FM για να «κλέψουμε» το ουίσκι γιατί οι γύρω κάβες είχαν κλείσει και η εκπομπή έπρεπε να συνεχιστεί!
Και μια υπέροχη μαγική βραδιά στις Γραμμές, στα γενέθλια του Μίκη, με τον Λουκιανό να τραγουδάει τα τραγούδια από τον «Ένα Όμηρο» συν όλες τις άλλες νύχτες στον δικό του χώρο, στο Θέατρο Μεταξουργείο, παρέα με τον Γρηγόρη, τον Αργύρη, τον Νίκο, την Μαίρη, την Ελένη, την Ανναλίνα… Και τον σπουδαίο Μάκη Αναστασόπουλο από τους Three & The Koukos Band να παίζει μαζί του σαξόφωνο ή κιθάρα!
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έφυγε πριν από έξι χρόνια, καπνίζοντας ασταμάτητα, με την υπέροχη καρδιά του ανοιχτή στον κόσμο των ονείρων, με άρωμα από αγιόκλημα και γιασεμιά ανακατεμένα με αλκοόλ και καπνό από γαλλικά τσιγάρα. Υπήρξε μια μοναδικότητα ανάμεσα στους δημιουργούς του ελληνικού τραγουδιού φτιάχνοντας στιγμές μοναδικές στη μουσική μας. Στιγμές πανέμορφες, που σημάδεψαν τα παιδιά των ’50s, των ’60s και έφθασαν να σημαδεύουν ακόμα και το σήμερα, τους νέους και αμετανόητους που βλέπουν τα καλύτερά τους χρόνια να φεύγουν μέσα από κάποιες νύχτες με φεγγάρι, μες στα θερινά τα σινεμά!
Ο Λουκιανός, είχε έναν το μαγικό τρόπο να μας κάνει να ονειρευόμαστε και να ταξιδεύουμε μαζί του, σαν φτωχοί και μόνοι καουμπόηδες, πλήρεις αισθημάτων. Από την πρώτη στιγμή που βγήκε στο τραγούδι έδωσε υπέροχα δείγματα δουλειάς. Η «Πόλη μας» σε ποίηση Κωστούλας Μητροπούλου και η «Κόκκινη κλωστή» σε ποίηση Νίκου Γκάτσου, το 1970-72, μας έδωσαν τραγουδάρες με τη φωνή του Μανώλη Μητσιά και της Βίκυς Μοσχολιού και όρισαν μια νέα λαϊκότητα στο τραγούδι μας. Μετά ήρθαν τα «Μικροαστικά», ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στη νεότερη ιστορία μας. Με στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, που μέχρι πριν από λίγο ήταν εξόριστος στη Γυάρο, τα τραγούδια αυτά, τα οποία περιγράφουν εναργώς ένα χαρακτηριστικά νεοελληνικό ήθος, κυκλοφόρησαν σε καθαρό κόκκινο βινύλιο – που πια έχει γίνει μαύρο! – το καλοκαίρι του ’73, μια περίοδο όπου οι πιέσεις της λογοκρισίας και της δικτατορίας είχαν χαλαρώσει λίγο, ενόψει κάποιου «εκδημοκρατισμού» του καθεστώτος.
Τα «Μικροαστικά», που παίχτηκαν από το Ελεύθερο Θέατρο, είχαν τη συνέχειά τους στα «Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας» στα οποία ο Γιάννης Νεγρεπόντης μας δίνει ένα βασικό εγχειρίδιο μαρξισμού-λενινισμού ασορτί με το ύφος και το ήθος της Μεταπολίτευσης! Όμως την πραγματικά σπουδαία δουλειά του ο Λουκιανός Κηλαηδόνης τη δίνει με το «Media Luz», ένα φανταστικό σάουντρακ για ένα ακόμη πιο φανταστικό φιλμ νουάρ. Είναι η μουσική του ταυτότητα, η πληρέστερη καταγραφή των ονείρων και των πόθων του και το πεδίο πάνω στο οποίο θα στηρίξει την μετέπειτα εξέλιξή του. Από το 1978 ως το 1983 βγάζει αριστουργηματικούς δίσκους όπως «Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόυ», «Ψυχραιμία παιδιά» και «Χαμηλή πτήση». Κυκλοφορεί το δίσκο του «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη» με guests τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά, τον Βαγγέλη Γερμανό, τη Χορωδία και Μαντολινάτα του Φώτη Αλέπορου, τον Διονύση Σαββόπουλο, την Αφροδίτη Μάνου, τον Γιώργο Νταλάρα, το γκρουπ του Μανώλη Μικέλη και τη Μαντώ. [Είναι αυτό που ζήσαμε τον Ιούλιο του ’83, μια νύχτα με πανσέληνο. Συναντήθηκε η παρέα μας στα Άνω Πετράλωνα και στο Πάντειο και κατηφορίσαμε προς τη Βουλιαγμένη. Όσο πιο κοντά γινόταν στην πλωτή εξέδρα, με το γκρουπ του θρυλικού τζαζίστα Μανώλη Μικέλη να παίζει το «Fly me to the moon». Ξεφαντώσαμε μέχρι το πρωί, πανάλαφροι, με (ν το πλήθος) μπουκάλια μπίρας!]
Παράλληλα με τα δικά του τραγούδια, ο Κηλαηδόνης παράγει μουσικές που πάντα του άρεσαν και τον καθόρισαν -αρχοντορεμπέτικα με τη Βίκυ Μοσχολιού και ρετρό με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Στη συνέχεια εκδίδει τις μουσικές και τα τραγούδια που έχει γράψει για το Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή κατά τη δεκαετία 1973-84, συνεχίζει με «Fifties και ξερό ψωμί», συνεργάζεται με τον Σταύρο Ξαρχάκο και τη Βίκυ Μοσχολιού στα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, κυκλοφορεί σε δίσκο τις μουσικές του από τον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και όλα αυτά τα ωραία βρίσκουν μια κορύφωση κάπως απροσδόκητη όταν ο Λουκιανός Κηλαηδόνης συμπράττει σε συναυλίες –και δίσκο– με την Preservation Hall Jazz Band. Αυθεντική παλιά τζαζ και μπλουζ και ραγκς σε μια διαδρομή «Νέα Κυψέλη – Νέα Ορλεάνη».
Και παρόλο που ο Λουκιανός δεν είναι πια εδώ, η παρουσία του συνεχίζει να είναι αισθητή και μέσα από την κληρονομική του συνέχεια και μέσα από σχετικά αφιερώματα. Η αίσθησή του για τα πράγματα, το μοναδικό του χιούμορ, η ιδιαίτερη country & western αισθητική του βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα στις ζωές μας και στους πιο νέους καλλιτέχνες.
