Η νεοφασιστική κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι μεθοδεύει μία επικίνδυνη κατάσταση συναγερμού, εκμεταλλευόμενη την υπόθεση του αναρχικού Αλφρέντο Κόσπιτο, ο οποίος πραγματοποιεί απεργία πείνας γιατί κρατείται υπό το καθεστώς του διοικητικού σωφρονιστικού μέτρου «41 bis» για απόλυτη απομόνωση. Ένα καθεστώς, το οποίο έχει θεσπισθεί για τους μαφιόζους, ώστε να μην έρχονται σε επαφή με τους συνεργούς τους. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση της Ιταλίας αποβλέπει στην τόσο αρεστή στους χώρους της επιβολή ενός κράτους εξαίρεσης.

Τα μεγάλα κοινωνικά και πρωτίστως οικονομικά προβλήματα, που αναμένεται να δημιουργήσουν στο εγγύς μέλλον ένα κύμα λαϊκής αντίδρασης επιβάλλουν την επέκταση και διαστολή του ποινικού κώδικα, ως μόνου μέσου αντιμετώπισής τους. Η υπόθεση Κόσπιτο (σε συνδυασμό με τη φαντασμαγορία που καλλιεργήθηκε γύρω από τη σύλληψη του αρχιμαφιόζου Μεσίνα Ντενάρο) κυριολεκτικά προσφέρει ένα μοναδικό πρόσχημα στη Μελόνι για να δημιουργήσει αυτό το κλίμα της ανασφάλειας.

Αρωγό στην προσπάθειά της, η Μελόνι έχει σχεδόν το σύνολο των «συστημικών» μέσων ενημέρωσης και των δικαστών, που συδαυλίζουν διαρκώς την απειλή της «αναρχικής εξέγερσης και ανατροπής». Στις ομοβροντίες των δημοσιογράφων (που ομοθυμαδόν, όπως και στο θέμα της Ουκρανίας, συντάσσονται με την κυβερνητική άποψη) η ναρκισσιστική, μοναχική, απόπειρα του Κόσπιτο (που άλλωστε οι επιστολές-βόμβες του με αποδέκτες ήσσονος σημασίας πολιτικά πρόσωπα και την έδρα της σήμανσης των Καραμπινιέρων, ήταν τόσο κακότεχνες, που αμέσως εντοπίστηκαν) παρουσιάζεται ως σοβαρή επίθεση κατά του Κράτους.  Όλοι μαζί δημιουργούν ένα κλίμα ανάλογο με την κατάσταση, που κυριαρχούσε την εποχή της Στρατηγικής της Έντασης στα χρόνια του ‘60 και ‘70 και κορυφώθηκε με την δολοφονία του Άλντο Μόρο. Η εμμονή της Μελόνι να μη συζητεί καν την άρση του 41 bis από τον Κόσπιτο, επιμένοντας πως το Κράτος έχει την ευθύνη να μην διαπραγματεύεται με εγκληματίες, θυμίζει την απροθυμία (;) ή προμελέτη της ιταλικής κυβέρνησης το ‘79 να σώσει τον Άλντο Μόρο, διαπραγματευόμενη με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Λίγη σημασία έχει η αντίδραση κύκλων νομικών και συνταγματολόγων, ακόμη και από δικαστές -διώκτες της Μαφίας-, οι οποίοι προειδοποιούν για τις συνέπειες και τα νομικά προηγούμενα που δημιουργεί για τα πολιτικά δικαιώματα αυτή η αυθαίρετη διοικητική και όχι δικαστική απόφαση για την εφαρμογή του μέτρου αυτού.

Πλέον οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά του εγκλεισμού του Κόσπιτο υπό αυτές τις συνθήκες έχει ξεφύγει από τους στενούς κύκλους των αναρχικών του συντρόφων και έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητή η σημασία της απαλλαγής του από το καθεστώς του «41 bis». Οι φοιτητές κατέλαβαν τη Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μιου Σαπιέντσα στη Ρώμη, με τη στήριξη και πολλών καθηγητών τους (πχ την πασίγνωση Ντονατέλα Ντελά Τσέζαρε) ενώ δεκάδες πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις συμπαράστασης οργανώθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο σε πολλές ιταλικές πόλεις.

Όπως σχολιάζει και ο Ίταλο Ντι Σάμπατο του Παρατηρητηρίου Καταστολής, τα φερέφωνα της κυβέρνησης και οι υπουργοί, με σημαιοφόρο αυτόν της Δικαιοσύνης Κάρλο Νόρντιο καλλιεργούν ένα κλίμα έντασης στην Ιταλία, διογκώνοντας τις αντιδράσεις και τις συγκρούσεις σε ήσσονος σημασίας διπλωματικών στόχων στη Βαρκελώνη, ή την Αθήνα. Και στην κορύφωση της  κυβερνητικής «μαύρης προπαγάνδας», στον Τύπο δήθεν διαρρέουν ακριτομυθίες ενός «βαλτού» βουλευτή (Ντοντσέλι) για σχέσεις του Κόσπιτο με μαφιόζους.

Γελοίες και επικίνδυνες στη βαθύτερη ουσία τους δηλώσεις, που ο Τύπος ασπάζεται και διαδίδει επικαλούμενος εμπιστευτικά έγγραφα (που «τυχαία» ήρθαν στην κατοχή του Ντοντσέλι) από παρακολουθήσεις του Κόσπιτο στη φυλακή να συνομιλεί και να σχεδιάζει τη στάση του με μαφιόζους συγκρατούμενούς του για το πώς θα καταργήσουν de facto το «41 bis». Πληροφορίες που αργότερα ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Ντελμάστρο, παραδέχθηκε πως ήταν αυτός που τις διέρρευσε στον Ντοντσέλι. Ένα εμφανές σκάνδαλο δηλ. και μία ανερυθρίαστη έμμεση παραδοχή του κράτους ότι παρακολουθεί, παραβιάζοντας τα δικαιώματα των κρατουμένων, αλλά και την επτασφράγιστη υποτίθεται εμπιστευτικότητα των κρατικών εγγράφων ασφαλείας, διαστρέφοντας τα γεγονότα, προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του.

Ο Κόσπιτο βρίσκεται σε απόλυτη απομόνωση στη φυλακή υψίστης ασφαλείας την ίδια στιγμή που αρχιμαφιόζοι ή εκτελεστές εγκληματικών οργανώσεων βρίσκονται ελεύθεροι με αναστολή ή σε κατ’ οίκον περιορισμό, όπως ένας εκτελεστής της «Ντράγκετα», που απέδρασε πρόσφατα δίχως να προκαλέσει τις ίδιες φανατικές αντιδράσεις, ούτε και να κατηγορήσει κανένας το κράτος ότι δεν τηρεί άτεγκτη στάση. Και όχι μόνον αυτό. Η Μελόνι προσποιείται στην αποφασιστικότητά της να μην υποχωρήσει σε όσους υπονομεύουν το κράτος και πρέπει να μείνουν στη φυλακή πως δεν αντιλαμβάνεται πως υπάρχει μία χορεία από πρώην υπουργούς, από νυν γερουσιαστές ή συνταξιούχους πολιτικούς, που έχουν καταδικασθεί για συμμετοχή σε μαφιόζικες πρακτικές αλλά ακόμα πολιτεύονται, να λαμβάνουν μισθούς και συντάξεις. Εν ολίγοις το ιταλικό κράτος δείχνει να επικροτεί ανθρώπους που συνεργάστηκαν και χρηματίστηκαν από εγκληματικές οργανώσεις, ενώ στον Κόσπιτο που δεν σκότωσε ποτέ κανέναν επιβάλλεται  το «41 bis». 

Μάλιστα, θα πρέπει να επισημάνουμε πως οι κατηγορίες σε βάρος του Κόσπιτο αφορούν διατάξεις κληρονομημένες από τον φασιστικό ποινικό κώδικα: όπως της «πολιτικής σφαγής» (strage politica), απόπειρες κατά του Κράτους και υπονόμευσης της κρατικής εξουσίας. Διατάξεις, που η ιταλική δικαιοσύνη δεν επικαλέστηκε ούτε στην περίπτωση των νεοφασιστικών πολύνεκρών επιθέσεων στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου, ή τον σταθμό της Μπολόνια, αλλά ούτε στις βομβιστικές επιθέσεις της Μαφίας κατά των δικαστών Φαλκόνε και Μπορσελίνο.

Δεν είναι τυχαίο ότι το Εφετείο, που εξετάζει την υπόθεση έθεσε θέμα συνταγματικότητας της εφαρμογής του μέτρου στην προκείμενη υπόθεση αλλά και ο Συνήγορος για τους Κρατούμενους ζήτησε τη μεταγωγή του Κόσπιτο σε κέντρο κράτησης με κατάλληλες συνθήκες. Μάλιστα, ο ιδιαίτερα έγκριτος καθηγητής και πρόεδρος του Συλλόγου Ποινικολόγων Νικόλα Ματσακούβα, σε δημόσια συζήτηση επέκρινε την υπερτροφία του ποινικού κώδικα και την προσπάθεια να επιλύεται κάθε κοινωνικό ζήτημα (όπως έχει επιδείξει η εμπειρία με τους συνδικαλιστές) με φυλακίσεις και κατασταλτικά μέτρα. Όπως υπενθυμίζουν πολλοί κύκλοι, στην Ιταλία κάθε χρόνο, σημειώνονται πάνω από 1.400 θάνατοι και πολλαπλάσιοι τραυματισμοί σε χώρους εργασίας. Εκεί όπου κανείς δεν παρεμβαίνει και κανείς από τους υπεύθυνους για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ασφάλειας, δεν έχει συλληφθεί ή καταδικαστεί έστω και για αμέλεια. Για να μην αναφερθούμε στα αθώα θύματα της «εργασιακής πρακτικής στα Λύκεια» (το εγκληματικό alternanza scuola lavoro), όπου δεκάδες έφηβοι μαθητές έχουν χάσει τη ζωή τους, παρέχοντας άμισθη εργασία, δήθεν εκπαίδευση, και εναντίον της οποία οργανώνεται απεργία στις 10 Φεβρουαρίου.

Ουσιαστικά, η τακτική της κυβέρνησης είναι να οξύνει την κατάσταση, έτσι ώστε για μία φορά ακόμη το καθεστώς εξαίρεσης και ο ποινικός κώδικας, να ανασυρθούν ως μοναδικά μέσα για τη «διάσωση του πολιτεύματος». Σύμφωνα με τα λόγια του Ντι Σάμπατο «το κλίμα που βιώνουμε στην Ιταλία τροφοδοτεί περαιτέρω αυτήν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που γίνεται κατάσταση εξαίρεσης.  Η πρόκληση του αναρχικού κινδύνου για να μην υπεισέλθω στην ουσία των ζητημάτων είναι τώρα μια ταινία που έχουμε ήδη δει. Σήμερα είναι το θέμα Κόσπιτο, αλλά πριν ήσαν (ίσως και μετά θα είναι ) οι μετανάστες και άλλα κοινωνικά θέματα».

Είναι εμφανές πως τόσο η σημερινή, όπως άλλωστε και η προηγούμενη κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι, αποφεύγουν συστηματικά να αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά ζητήματα, αλλά υιοθετούν με κάθε πρόσχημα (πριν οι μετανάστες, τώρα οι αναρχικοί)  το κατασταλτικό εργαλείο ως λύση.