Στην Ιταλία της νεοφασιστικής κυβέρνησης της Τζόρτζια Μελόνι καθημερινά αποκαλύπτονται λεπτομέρειες για τη δράση και τη ζωή ως φυγόδικου του άρτι συλληφθέντος μεγαλομαφιόζου, Μεσίνα Ντενάρο. Τη σύλληψή του άλλωστε εκμεταλλεύεται διαφημιστικά η Μελόνι για να αποδείξει στους Ιταλούς πως ανήκει στο στρατόπεδο εκείνων που επιδιώκουν την ασφάλεια και την τάξη και όχι της ανοχής στην εγκληματικότητα απ’ όπου και αν προέρχεται.
Εκείνο που αποσιωπά συστηματικά η Μελόνι είναι η έμφυτη βία και διαφθορά, που ιστορικά διατρέχει κάθε ζωτικό γάγγλιο των μελών στο κόμμα της. Μία βία, που orbi et urbi διαλαλεί πάντα ο φασισμός παράλληλα με τη σωματική κακουργία, την τιμωρία, τον καταναγκασμό, την απειλή, τον φόβο και τον έλεγχο. Άλλωστε το μονοπώλιο της βίας στην περιοχή ήταν και το μόνο που είχε «χωρίσει» τον πρόγονό της Μουσολίνι με τη Μαφία και τον είχε οδηγήσει σε πόλεμο με αυτήν στη Σικελία ενάντια στις αριστερές, προλεταριακές ή αγροτικές δυνάμεις. Αλλά και ο «Σιδηρούς Περιφερειάρχης» Τσέζαρε Μόρι, που είχε διοριστεί από τον Μουσολίνι για να ξεριζώσει τύποις τη Μαφία, ανακάλυψε πως, όταν από τα «μικρά ψάρια» περνούσε στα «μεγάλα» εκεί ανακάλυπτε ότι υψηλόβαθμοι Gerarchi ταυτίζονταν με τους μαφιόζους της Σικελίας στα πολιτικά, οικονομικά συμφέροντα και εγκατέλειψε τη μάχη.
Στην πρόσφατη Ιστορία είναι καταγεγραμμένο από πολλές πηγές και μαρτυρίες πως κατά τη διάρκεια των περιφερειακών εκλογών του 1971, όπου και καταγράφηκε για πρώτη φορά μεγάλη εκλογική άνοδος του νεοφασιστικού MSI του Τζόρτζο Αλμιράντε (στις νεολαιΐστικες οργανώσεις του οποίου «ανδρώθηκε» η Μελόνι), εκτεταμένη υπήρξε η παρέμβαση της Μαφίας. Οργανωμένες ομάδες μαφιόζων επενέβησαν με όλα τα μέσα «πειθούς» στα προάστια του Παλέρμου και άλλων πόλεων και σε πολλές λαϊκές γειτονιές μετατόπισαν το εκλογικό βάρος από τους παραδοσιακούς συμμάχους, τους Χριστιανοδημοκράτες στο MSI. Έτσι έδωσαν το στίγμα της «αντεπανάστασης», σε μία εποχή που η Αριστερά (είτε ως ΙΚΚ, είτε ως Αυτονομία και Αντιεξουσιαστικό κίνημα κάθε είδους) κέρδιζε έδαφος στην κοινωνία και τους αγώνες. Ιδιαίτερα στη Σικελία που τότε ξεσηκωνόταν κατά των μεγαλοϊδιοκτητών (βλέπε τις αιματηρές εξεγέρσεις των ξωμάχων-braccianti ακτημόνων), κατά των μαφιόζων αφεντικών, των βάσεων του ΝΑΤΟ και της ξένης παρέμβασης. Μια πιο προσεκτική παρατήρηση αποδεικνύει πόσο τα χτυπήματα της Μαφίας, όπως και αυτά των νεοφασιστών, πυκνώνουν και εντείνονται, όταν η Αριστερά αυξάνει τις δυνάμεις της και την εκλογική της παρουσία στην κοινωνία.
Δεν είναι μυστικό, άλλωστε αυτοί οι δεσμοί έχουν καταγραφεί λεπτομερώς σε βιβλίο, το οποίο αναφέρει πως ιδίως την εποχή της Στρατηγικής της Κρίσης για να αντιμετωπιστεί το μεγάλο λαϊκό και κοινωνικό κίνημα –όπως το μαθητικο-σπουδαστικό κίνημα του 67-68, το «Θερμό Φθινόπωρο» του ‘69 κλπ- οι μαφιόζοι συνεργάστηκαν στενά με τους νεοφασίστες στον εξοπλισμό των τελευταίων με εκρηκτικά και όπλα για να εκτελέσουν τις πολύνεκρες επιθέσεις τους στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου, σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και συρμούς κλπ. Οι διαδρομές των εκρηκτικών, που μετά τις εκρήξεις στην Αγροτική Τράπεζα της πλατείας Φοντάνα ανακαλύφθηκαν στη Λα Σπέτσια, επιβεβαιώνουν ακράδαντα την προμήθεια όπλων και εκρηκτικών από τη Μαφία -σε συνδρομή με τις ντόπιες και ξένες μυστικές υπηρεσίες- στο «μακρύ χέρι» του κράτους, τους νεοφασίστες. Οι ίδιες διαδρομές τεκμηριώνουν επίσης τη συνενοχή νεοφασιστών και μαφιόζων σε πολλές απαγωγές της δεκαετίας του ‘70 ή σε δολοφονίες αδιάφθορων δημοσιογράφων, αλλά και τη σύμπραξη στη δολοφονία του δικαστή, Μπορσελίνο στο Καπάτσι.
Επιπλέον, δεν είναι διόλου τυχαία η απόδραση του κρατούμενου μεγαλομαφιόζου, Λουτσάνο Λέτζο από κλινική της Ρώμης τον Νοέμβριο του 1969 -την παραμονή της σφαγής στην πλατεία Φοντάνα- και η επιλογή του Μιλάνου ως βάσης επιχειρήσεων της Μαφίας και των παρακλαδιών της, ακριβώς στο επίκεντρο της φοιτητικής και εργατικής εξέγερσης. Η κατοπινή έρευνα, που διεξήχθη στο Ρέτζο Καλάμπρια για την υπόθεση Μανιάνο-Κόπολα-Σπανιουόλο, αποδεικνύει την εμπλοκή των νεοφασιστών σε μαφιόζικες εκτελέσεις. Το ίδιο συνέβη στις υποθέσεις του μαφιόζου, Νατάλε Ρίμι, που συνεργάστηκε με το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο του ακροδεξιού Γιούνιο Βαλέριο Μποργκέζε για το ομώνυμο πραξικόπημά του. Η Επιτροπή Αντιμάφια κατάφερε να συγκεντρώσει εντυπωσιακού περιεχομένου έγγραφα για το πώς, ακόμη και εκτός Σικελίας, η Μαφία χάρις στις ακροδεξιές διασυνδέσεις της μπόρεσε να χρησιμοποιήσει το «επιμελητειακό» της σύστημα για να πραγματοποιήσει τις δραστηριότητές της. Το δε κατηγορητήριο του εισαγγελέα Καΐτσι στη δίκη κατά του Λέτζο και των συμμοριών της Μαφίας που δρουν στη Λομβαρδία, έχει αποδείξει τη λεπτή γραμμή που ενώνει τους δύο χώρους. Άλλωστε πόσο τυχαία μπορεί να ήταν η επιλογή του Πίνο Μαντατάρι, πρώην υποψηφίου του MSI, ως οικονομικού συμβούλου της Κόζα Νόστρα; Τέλος καθόλου τυχαίες δεν είναι τυχαίες οι φήμες για τη χρήση «έμπειρων» εκτελεστών της Μαφίας για τις δολοφονίες πολιτικών (Αντρεότι, Λάμα, Μπερλινγκουέρ) στο πραξικόπημα του ακροδεξιού Γιούνιο Βαλέριο Μποργκέζε, από την ομάδα Πόμαρ -Μικαλίτσιο, που βρίσκονταν σε ευθεία συνεννόηση και με τον νεοφασίστα του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (πρόδρομου του σημερινού «Αδέλφια της Ιταλίας» της Μελόνι) Στέφανο Ντέλε Κιάιε για συνεργασία στις εκτελέσεις αυτές, καθώς και για άλλες δολοφονικές ενέργειες και εκρήξεις.
Το σημαντικό είναι πως η Μαφία και οι νεοφασίστες δρούσαν χέρι-χέρι, παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στη μάχη των αντιδραστικών δυνάμεων ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Οι συμμορίες της Μαφίας χρησιμοποιήθηκαν με αδίστακτο τρόπο ενάντια στο εργατικό και αγροτικό κίνημα της Σικελίας, από τους μεγαλογαιοκτήμονες και τους αγροτο- βιομήχανους για να αποτραπεί η αγροτική μεταρρύθμιση. Σε αυτήν την αντιμεταρρύθμιση, υπενθυμίζουμε πως μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι φασίστες του Μουσολίνι, «δανείζοντας» τη βία τους στους εργοδότες. Ο αγώνας του λαού της Σικελίας για τη χειραφέτησή του -τόσο πριν, όσο και μετά τον πόλεμο- έχει μετρήσει δεκάδες μάρτυρες που σκοτώθηκαν από τη Μαφία και τους νεοφασίστες στο όνομα της τήρησης της τάξης στα χρόνια του Φασισμού, αλλά και της «απελευθέρωσης».
Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις της ίδιας της Μαφίας, ως οργάνωση και ως δραστηριότητες, που εξαπλώνονται σε όλους τους νευραλγικούς τομείς της οικονομίας, της κοινωνίας, ολοένα και περισσότερο τεκμαίρουν την πεποίθηση πως η Μαφία ουδέποτε έχασε την αρχική της διασύνδεση με την πολιτική στην Ιταλία. Και το γεγονός ότι στην Ιταλία ουδέποτε έγινε βαθιά «εκκαθάριση» από τους Φασίστες, οι οποίοι απλά μεταπήδησαν και μεταπηδούν σε άλλους, δεξιούς, σχηματισμούς, μας επιτρέπουν αβίαστα να θεωρούμε πως η αναζήτηση από την πλευρά της Μαφίας να αποκτά πάντοτε στενούς δεσμούς με την εξουσία συνεχίζεται αμείωτη και στην παρούσα κυβερνητική συγκυρία.
Εξάλλου, η Μελόνι με την επιμονή της να επανακαθορισθεί το Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας ώστε να ευνοούνται περισσότερες ιταλικές εταιρείες -που εγνωσμένα πολλές από αυτές ελέγχονται από τη Μαφία, είτε άμεσα, είτε έμμεσα- αφήνει να εννοηθεί πως οι φόβοι μήπως η εγκληματική τούτη οργάνωση διεισδύσει στα ευρωπαϊκά προγράμματα είναι βάσιμο ότι θα επαληθευθούν. Μάλιστα, ο πρόσφατος σάλος που έχει δημιουργηθεί από τη στάση του υπουργού Δικαιοσύνης Κάρλο Νόρντιο απέναντι στις παρακολουθήσεις της Μαφίας στο όνομα μίας δήθεν «δημοκρατικής ελευθερίας», η αντίθεση των δικαστικών και των πολιτών στην απαλλαγή ουσιαστικά των μαφιόζων και άλλων παρανόμων στο όνομα των δικαιωμάτων και της ελευθερίας, δείχνει πως η νεοφασιστική κυβέρνηση μάλλον πασχίζει να προστατεύσει και όχι να πατάξει τις εγκληματικές δραστηριότητες των μαφιόζων.
Επιπλέον, οι δύο χώροι –Μάφια και Νεοφασίστες- οργανωτικά προσομοιάζουν. Αμφότεροι τρέφονται από μία ολιγαρχική και πατερναλιστική εξουσία, που απορρίπτει συστηματικά τις δημοκρατικές διαδικασίες (ιδίως στο εσωτερικό τους), αμφισβητούν έντονα τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, εμποδίζουν την ανάπτυξη νέων μορφών συμμετοχής και δημοκρατικού ελέγχου από τους ίδιους τους πολίτες. Συνεπώς, η επίκληση της μάχης κατά της Μαφίας από τη Μελόνι μόνο υποκριτική μπορεί να ακούγεται.
