20 Φεβρουαρίου Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Σοβαρά. Τσεκαρισμένο. Μέσα στις Απόκριες και στο Καρναβάλι. Οι κάθε λογής αρμόδιοι, ωστόσο, έχουν φορέσει εδώ και καιρό την μάσκα της «κοινωνικής ευαισθησίας».

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η Κοινωνική Δικαιοσύνη εμφανίσθηκε ως έννοια ήδη από την αρχαιότητα, καθώς ο Αριστοτέλης σε σχετική ρήση του στα «Πολιτικά» αναφέρει ότι «όπως ο άνθρωπος είναι το ανώτερο απ’ όλα τα όντα όταν φτάνει στην τελειότητά του, έτσι, όταν σπάζει τη σχέση του με τον νόμο και τη δικαιοσύνη, γίνεται το χειρότερο απ’ όλα».

Η ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, προσδιορίζει την  Κοινωνική Δικαιοσύνη ως «στόχο δημόσιας πολιτικής που σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να κατανέμονται οι πόροι. Η ισότητα μπορεί να θεωρηθεί ότι ταυτίζεται με την κοινωνική δικαιοσύνη…».  

Στη χώρα μας, όμως, ακόμη και τα «μέτρα στήριξης των πολιτών»,  περιλαμβάνουν την κοινωνική αδικία και ανισότητα:

• Τα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα καταβάλλουν εξωφρενικά υψηλή έμμεση φορολογία κατά την αγορά των προϊόντων, ώστε να θησαυρίζουν τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές. Από τα χρήματα των φτωχών, ελάχιστο μέρος επιστρέφεται ως «έκτακτη ενίσχυση» για να αγοράσουν στην συνέχεια και πάλι είδη πρώτης ανάγκης επιβαρυμένα με έμμεσο φόρο.
• Η -κατά τα άλλα – δωρεάν υγεία εξοντώνει οικονομικά τους ασθενέστερους.
• Η «κοινωνική κατοικία» μοιράζει δημόσια γη σε ιδιώτες προκειμένου να κατασκευάσουν κατοικίες τις οποίες στην συνέχεια θα ενοικιάζουν στους νέους με χαμηλό εισόδημα.
• Όσο για τις τράπεζες, ας μην ανοίξουμε το θέμα. Γνωστό το πόσο οδυνηρό είναι. Οδυνηρά γνωστό.

Από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ προκύπτει ότι:

• Περίπου 3 εκατομμύρια πολίτες βρέθηκαν στο όριο της φτώχειας το 2021, πριν την κορύφωση της πληθωριστική κρίσης.
• Μέτρια έως και σοβαρή ανεπάρκεια τροφής αντιμετώπισαν 624.000 άνθρωποι, ενώ αποκλειστικά σοβαρή ανεπάρκεια τροφής 156.000.
• Ειδικότερα, 645.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να παραλείψουν τουλάχιστον ένα γεύμα ή έφαγαν λιγότερο από όσο θεωρούσαν ότι είχαν ανάγκη.
• Ακόμη χειρότερα, 330.000-365.000 πολίτες είτε έμειναν χωρίς τροφή, είτε ενώ πεινούσαν δεν έφαγαν. 
• Τουλάχιστον 1,2 εκατομμύριο πολίτες, φοβήθηκαν ότι δεν θα είχαν αρκετή τροφή για να καλύψει τις ανάγκες τους, ενώ 1,3 εκατομμύριο άνθρωποι περιορίστηκαν μόνο σε ορισμένα είδη τροφών. Εξάλλου, η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις τέσσερις χώρες της ΕΕ όπου το ποσοστό πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας αυξήθηκε μεταξύ  2019 και 2021.

Πώς αντιμετωπίζεται η κοινωνική αδικία στην χώρα μας; 

Με την προσπάθεια αυτών που την καλλιεργούν και τη διαιωνίζουν να πείσουν τους πολίτες ότι… δεν υπάρχει!

«Δεν είναι αυτό που νομίζεις» (αγαπημένε ψηφοφόρε).

Ή αλλιώς gaslighting.

Κατά τους ειδικούς της ψυχικής υγείας, με τον διεθνή αγγλικό όρο gaslighting (προφ.: γκάσλαϊτινγκ) προσδιορίζεται η μέθοδος ψυχολογικής χειραγώγησης της οποίας στόχος είναι η σπορά αμφιβολιών εντός ατόμων ή ομάδων ατόμων, έτσι ώστε να μην είναι βέβαια για την ίδια τους τη μνήμη, την αντίληψη και τη λογική. 

Εργαλεία, η συνεχής άρνηση, η παραπλάνηση, οι αντιφάσεις, και τα ψεύδη, ώστε το θύμα να  αποσταθεροποιηθεί  και να αλλοιωθούν οι πεποιθήσεις του για την πραγματικότητα.

Τα περιστατικά ποικίλλουν, από την άρνηση του θύτη πως συνέβησαν ποτέ κάποια γεγονότα παρενόχλησης ή κατάχρησης, και μπορούν να φτάσουν έως και τη σκηνοθεσία αλλοπρόσαλλων γεγονότων από τον θύτη έτσι ώστε να αποπροσανατολίσει την προσοχή των θυμάτων του. 

Ο όρος οφείλει την ονομασία του στο θεατρικό έργο του 1938 με τίτλο Gaslight του Πάτρικ Χάμιλτον, και στις αντίστοιχες κινηματογραφικές μεταφορές του μυθιστορήματος το 1940 και το 1944. Η αγγλική ονομασία του όρου βρίσκεται σε χρήση σε ψυχιατρικές κλινικές και ερευνητικές μελέτες, καθώς και ως όρος πολιτικού σχολιασμού.

Παρόλα αυτά, πολλοί ή λίγοι, επιμένουν να πιστεύουν αυτό που ζουν καθημερινά, αγύριστα κεφάλια παλεύουν για την κακοποιημένη -σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο  “Κοινωνική Δικαιοσύνη” και σε κάθε ευκαιρία παραδέχονται:

«Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο»