Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: εκείνοι που, όταν μιλούν στο τηλέφωνο βαδίζουν και οι άλλοι που, όταν μιλούν στο τηλέφωνο κάθονται. Μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να φανερώσει ανέλπιστα πολλά στοιχεία για τον χαρακτήρα κάποιου. Ο Δρόσος ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Είναι από κείνους που, όταν μιλούν στο κινητό κινούνται στον χώρο.
Για την ακρίβεια ο Δρόσος κινείται ασυναίσθητα σε εκατομμύρια παράδοξες καταστάσεις. Όταν ήταν οκτώ χρόνων συνήθιζε να σηκώνεται από το θρανίο του και να κόβει βόλτες στην αίθουσα. Μάλιστα, ούτε το γεγονός πως ο δάσκαλος συχνά τον πλάκωνε στο ξύλο με τη βίτσα, δεν τον απέτρεψε από το να σηκώνεται ανά είκοσι λεπτά κατά τη διάρκεια του μαθήματος, το οποίο βαριόταν οικτρά. Επίσης συνηθίζει να ξαμολιέται στους δρόμους κάθε που τα βρίσκει σκούρα, όπως όταν η γυναίκα του του ανακοίνωσε, πως είναι έγκυος στον Γιαννάκη. Ούτε που κατάλαβε, τότε, για πότε φόρεσε το μπουφάν του και για πότε βρέθηκε απ’ την Μπενάκη στη Σπύρου Τρικούπη, από κει στην Αλεξάνδρας και καπάκια μπροστά στα εκτυφλωτικά φώτα μιας μαύρης μερσεντές. Αν δεν ήταν εκείνος ο χριστιανός να τον πατήσει με το αυτοκίνητο, θα υπήρχε σοβαρή πιθανότητα ο Γιαννάκης να μεγάλωνε δίχως πατέρα.
Σαν χαρακτήρας ήταν αυτό που λέμε «του προγράμματος». Η γυναίκα του εκείνη την αποφράδα μέρα τον έφερε προ εκπλήξεως. Τον Γιαννάκη δεν τον είχε προγραμματίσει καθόλου ο Δρόσος. Έτσι, η μέρα που του ανακοινώθηκε ο ερχομός του γιου του, του εντυπώθηκε ως η μέρα ενός μοιραίου ατυχήματος. Η σύγκρουση του με το αυτοκίνητο του κόστισε την δυνατότητα να κινείται για τρεις- τέσσερις μήνες, καθώς έσπασε και τα δυο του πόδια.
Του Δρόσου του αρέσει πολύ να κάνει δυο – τρία πράγματα ταυτόχρονα. Αυτό, βασικά, το επιλέγει προκειμένου να μπορεί στη συνέχεια να δικαιολογεί την μέτρια απόδοσή του στα πάντα. Είναι επιπλέον πολύ ανυπόμονος, ευθυνόφοβος, εντελώς τσαπατσούλης και κάπως τεμπέλης.
Μέχρι και σήμερα, ο Δρόσος δεν έχει παράξει αυτό που λέμε «κάποιο ιδιαίτερο έργο» στη ζωή του. Παρόλα αυτά είναι εργολάβος. Έχει τέσσερα ακίνητα στην περιοχή των Εξαρχείων, τα τρία εξ αυτών σε νεοεγερθείσες πολυκατοικίες, απ’ αυτές που οικοδομήθηκαν με αφορμή τη δημιουργία του μετρό. Δουλεύει για την εταιρεία, στην οποία ανατέθηκε το τσιμέντωμα του Στρέφη. Τον γνώρισα τυχαία εκεί που η Πλαπούτα συναντά την Τσαμαδού. Εκείνος μέσα στο αυτοκίνητο κόρναρε εμμονικά της κυρά Σούλας, που τάιζε τα αδέσποτα, ενώ η τελευταία του πετούσε υπολείμματα φαγητού στην φρεσκοπλυμένη του BMW.
«Τι τα ταΐζεις μωρή άθλια; Έχουν καταχέσει τον τόπο! Ζέχνουνε τα Εξάρχεια κουράδα» της ούρλιαζε την ώρα που μιλούσε στο τηλέφωνο με τ’ αφεντικό του και ενώ προσπαθούσε παράλληλα να βρει πάρκινγκ στα κατεχόμενα από λευκούς δυτικούς τουρίστες, που δουλεύουνε remotely Εξάρχεια. Ο Δρόσος είχε βάλει σκοπό της ζωής του να καθαρίσει η γειτονιά από αδέσποτα, άστεγους, αναρχικούς, χρήστες και κομουνιστές.
«Τα Εξάρχεια ζέχνουν αδιαφορία. Η μόνη κουράδα που βλέπω αυτή τη στιγμή στον δρόμο είσαι εσύ. Φταις που μετατρέπεται η γειτονιά των Εξαρχείων σε γειτονιά των Εξαθλίων και των Εξαχρείων. Δεν το κουνάμε ρούπι, κουφάλα εργολάβε!» του απάντησε αγωνιστικά και απεγνωσμένα η κυρά Σούλα λίγο πριν του πετάξει το τάπερ, που κρατούσε στα χέρια της στην προσπάθειά της να προστατέψει την πολιτιστική ταυτότητα της περιοχής στην οποία μεγάλωσε.
Από τα πολεμοχαρή και εμπόλεμα Εξάρχεια,
για το Κοσμοδρόμιο.
Η Γειτόνισσα
