Ο Πολάκης δεν είναι πρόσωπο, είναι μία δομική θέση του πολιτικού συστήματος. Πάντα τα κόμματα εξουσίας έχουν, ασχέτως της κεντρικής τους γραμμής και φυσιογνωμίας, κάποιο στέλεχος, το οποίο να επικοινωνεί με τον κατιμά του εκλογικού ακροατηρίου και να τον κρατάει σε τροχιά, αξιοποιώντας ένα κάπως αγοραίο ύφος.
Η ΝΔ, ας πούμε, είχε φιγούρες σαν τον Γεράσιμο Γιακουμάτο. Θα τον αγαπώ πάντα για την (προ ετών) ατάκα του: «Η χώρα χρειάζεται έναν Έλληνα Λούλα, μα οι Έλληνες πολιτικοί είναι νούλα».
Ο αλησμόνητος Ευάγγελος Γιαννόπουλος στήριξε βέβαια Σημίτη στην εσωκομματική διαπάλη του ΠΑΣΟΚ. Και ο Σημίτης τον είχε υπουργό. Καλές οι παρέες με τον Τσουκαλά, τον Λιάκο και τον Βέλτσο, αλλά κάποιος έπρεπε να μεταφράζει το εκσυγχρονιστικό όραμα και στη δημώδη.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ των μνημονίων ο Πολάκης ήταν ένα χρήσιμο άλλοθι λαϊκότητας και «αριστεροσύνης». Είχε έναν (πολιτικά ρηχό) βολονταρισμό τύπου Ζορρό: θυμίζω ότι ως δήμαρχος Σφακίων καταδικάσθηκε για πειρατεία, κατά κυριολεξία, γιατί αυτός και οι μαυροπουκαμισάδες του υποχρέωσαν με τα ακλόνητα επιχειρήματά τους να πραγματοποιήσει απόπλου ο καπετάνιος ενός πλοίου των τοπικών γραμμών, το οποίο είχε βγει εκτός Νηογνώμονα ενώ βρισκόταν εν πλω, εγκλωβίζοντας τους επιβάτες.
Όμως ο Τσίπρας δεν έχει πια καμία ανάγκη από άλλοθι. Οι εξετάσεις που δίνει είναι αλλού – και όχι στην πλέμπα, η οποία σταθερά από το 2012 μέχρι σήμερα εγκαταλείπει μαζικά την εκλογική διαδικασία.
Είχα γράψει κάποτε ότι ο Τσίπρας ενσαρκώνει την τσογλανιά του Έλληνος αυτοδημιούργητου και ο Μητσοτάκης τη φαυλότητα του Έλληνος κληρονόμου. Μετά από συζήτηση όμως σήμερα με έναν φίλο καταλήξαμε ότι τον Τσίπρα μπορεί να τον δει κανείς και ως τραγικό πρόσωπο (όσο μπορούμε να μιλάμε για τραγικότητα, σε σχέση με μία γενιά και μία εποχή όπου κυριαρχεί μόνο η εικόνα και το ατομικό όφελος).
Και αυτό διότι διεκδικεί μία θέση που δεν υπάρχει: όσο και να κυλιστεί, οι φυσικοί ιδιοκτήτες αυτής της χώρας δεν θα του συγχωρέσουν ποτέ το 2015 και δεν θα τον θεωρήσουν ποτέ δικό τους (άλλωστε δεν τον ξέρουν ούτε από το Κολλέγιο Αθηνών, ούτε από την Αθηναϊκή Λέσχη). Αλλά και ο λαός της αντι-δεξιάς δεν μπορεί να ξεχάσει πραγματικά το 2015-9 και να τον ξαναεμπιστευτεί.
Τουλάχιστον, στην περίπτωση που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τυχόν επιστρέψουν σε υπουργικούς θώκους θα έχουμε γλιτώσει από το δούλεμα να διακοσμούν το γραφείο τους με πορτρέτα του Άρη Βελουχιώτη. Προτείνω στο εξής αφηρημένο νεοεξπρεσιονισμό.
