Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις.
«Άλλωστε όπως αναφέρουν οι Μαρξ και Έγκελς στην προσπάθειά τους να περιγράψουν την τραγικότητα που χαρακτηρίζει την κοινωνική αντίθεση η τάξη των εχόντων και η τάξη του προλεταριάτου παρουσιάζουν την ίδια ανθρώπινη αυτοαλλοτρίωση. Η πρώτη όμως τάξη νιώθει άνετα και επαληθευμένη μέσα σ’ αυτήν την αυτοαλλοτρίωση. Η δεύτερη τάξη νιώθει αφανισμένη μέσα στην αλλοτρίωση. Σ’ αυτήν βλέπει την αδυναμία της και την πραγματικότητα μιας απάνθρωπης ύπαρξης» είπε βαριεστημένα ο Νίκος μπροστά από το laptop κλείνοντας το μάθημά του στο πρώτο έτος Κοινωνιολογίας ενός ιδιωτικού κολλεγίου.
Παρά το γεγονός πως οι ίδιοι οι φοιτητές του είχαν ζητήσει αναπλήρωση του μαθήματος που χάθηκε προ δύο μηνών προτείνοντας το Σάββατο των Αποκρεών ως ιδανική ημερομηνία, μονό δύο είχαν τις κάμερές τους ανοιχτές. Ο Νίκος θυμήθηκε τότε που ως φοιτητής του Παντείου είχε πρωτοδιαβάσει την «Αγιά Οικογένεια» και με δάκρυα συγκίνησης προσπαθούσε να εξηγήσει το μεγαλείο της μαρξιστικής σκέψης στον αδερφό του, τον Ανέστη, ο οποίος εκείνη την περίοδο δούλευε ψήστης στα σουβλάκια του Κάβουρα, για να πάρει ως απάντηση: «Δε μας χέζεις ρε μικρέ, δες εκεί να βρεις μια δουλειά στο δημόσιο να είναι σίγουρο το μπετσάλεν μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει κι ας μη σώσεις να νιώσεις ποτέ τύψεις για την αλλοτρίωση σου».
Αισθάνθηκε στιγμιαία θλίψη, ή καλύτερα : αυτολύπηση. Αποχαιρέτησε τους φοιτητές του, τους ευχήθηκε καλή Σαρακοστή και καλή επιτυχία στις εξετάσεις που ξεκινούσαν την Τρίτη. Τη δεύτερη ευχή την έδωσε διεκπεραιωτικά. Ήξερε πως όλοι τους θα παρέδιδαν εργασίες γραμμένες από κακοπληρωμένους αποφοίτους δημόσιων πανεπιστημίων, πως θα κάνανε σκονάκια και θα προετοιμαζόντουσαν σε φροντιστήριο. Στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι η αποτελεσματικότητα και η αριστεία. Αυτή δεν ήταν μια δικιά του σκέψη, αλλά το ρεζουμέ της τελευταίας ομιλίας της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως.
Γύρισε και κοίταξε τον χαρτοφύλακά του. Τον είχε χρησιμοποιήσει μόνο τρεις φορές. Τόσες χρειάστηκε να πάει στο Κολέγιο ως τώρα. Η τελευταία ήταν προχθές, όταν πήγε να πληρωθεί γύρω στα 700 ευρώ μηνιάτικο και συνάντησε τον συμφοιτητή και παλιό του σύντροφο στην ΚΝΕ, τον Τάσο που δίδασκε Βασικές Αρχές Δημόσιας Διοίκησης κατά σατανική σύμπτωση στο ίδιο κολέγιο. Αφού τα είπαν και θυμήθηκαν τα παλιά, ο Τάσος τον προσκάλεσε στο καρναβάλι των Εξαρχείων. Του έδωσε μάλιστα και κάποιες μάσκες σε μια κόκκινη σακούλα. «Θα φοράμε όλοι τα ίδια. Κουστούμι, ή ταγιέρ, αναλόγως τη μάσκα που θα επιλέξεις», του είπε χτυπώντας τον στον ώμο λίγο πριν χαθεί στον ορίζοντα.
Ο Νίκος έπιασε τον χαρτοφύλακα και τον άνοιξε. Η σακούλα ήταν ακόμα μέσα. Την τράβηξε και άφησε το περιεχόμενό της να πέσει. Είχε μέσα εκτυπωμένες σε real size κοντινές φωτογραφίες των περισσότερων μελών της κυβέρνησης. Ο Τάσος τον είχε ενημερώσει πως το κάλεσμα ήταν στην Πλατεία Ναυαρίνου. «Δεν γαμιέται, ούτε δύο λεπτά απόσταση δεν είναι από το σπίτι, άλλωστε ήδη αισθάνομαι τύψεις για την αλλοτρίωσή μου», σκέφτηκε και άρπαξε απ’ την ντουλάπα, ένα γκρι πουκάμισο και ένα μαύρο παντελόνι. Επέλεξε με σαφέστατη καρναβαλική διάθεση την φωτογραφία του υπουργού Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη. Έκοψε περιμετρικά με το ψαλίδι το πρόσωπο του Υπουργού. Δημιούργησε τρύπες στη θέση των ματιών, της μύτης και του στόματος.
Πήρε να κατεβαίνει τα στενά τον Εξαρχείων με ιλυώδη ταχύτητα για να βρεθεί μπροστά σε ένα άρμα με την επιγραφή «Αγία Οικογένεια». «Αυτό κι αν είναι ειρωνεία», σκέφτηκε όντας πραγματικά αντιμέτωπος με την τραγικότητα της κοινωνικής αντίθεσης. Βέβαια, αν θέλετε την γνώμη μου, ο Νίκος το ‘χε πάρει πιο βαριά απ’ όσο θα ‘πρεπε. Αυτό που ο ίδιος αναγνώριζε ως προσωπική του αλλοτρίωση, ήταν περισσότερο αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής.
Απ’ τα αποκριάτικα Εξάρχεια,
για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα.
