Όταν οι παγκόσμιες ισορροπίες άλλαξαν με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ, οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές λοιδορήθηκαν αγρίως, από όσους υποστήριζαν ότι ο όρος «υπαρκτός σοσιαλισμός» αποτελούσε μια λεκτική ακροβασία προκειμένου να κρυφτεί η αποτυχία του ίδιου του κομμουνισμού.
Οι κριτές του τότε και κρινόμενοι του σήμερα, διαπιστώνοντας με τρόμο ότι οι τραγωδίες καταπλάκωσαν τις νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις τους, επιχειρούν να εφεύρουν τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό», οδηγώντας όλους εμάς που τους ακούμε εμβρόντητοι στον (κατά Τζίμη Πανούση) «υπαρκτό σουρεαλισμό».
Με την ενσυναίσθηση ή ακόμη και τη στοιχειώδη συναίσθηση να αγνοείται και την … επένδυση αξιοπρέπειας να έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το σχέδιο ήταν σωστό, αλλά οι άνθρωποι ήταν… λάθος.
Όποτε τους βολεύει, η αιτίες μιας τραγωδίας (και δυστυχώς, δεν είναι λίγες τα τελευταία χρόνια) είναι στιγμιαίες και προσωποποιημένες: «Ανθρώπινο λάθος».
Όταν δεν βολεύει, οι ευθύνες είναι «διαχρονικές» (ψάξε βρες).
Όταν κατά τη διάρκεια μεγάλων κρίσεων ή συνταρακτικών γεγονότων, η χώρα δείχνει κολλημένη με τσίχλα και αποδεικνύεται με το πλέον σκληρό τρόπο ότι οι εκάστοτε αρμόδιοι, τα επίλεκτα ‘golden boys’ κυριολεκτικά πετούν χαρταετό όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου πλην της Καθαράς Δευτέρας, τότε ευθύνονται οι εργαζόμενοι.
Όταν οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για επικίνδυνες αποφάσεις και παραλείψεις, τότε πρόκειται για εργατοπατέρες, συντεχνίες, ρετιρέ του Δημοσίου, αριστερές σέχτες που αντιτίθενται στην πρόοδο και την ανάπτυξη και με τις διαδηλώσεις εμποδίζουν τη μεταφορά των πολιτών και την εύρυθμη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων. Όμως, ο σουρεαλισμός στον δημόσιο λόγο, ο οποίος θα δοκίμαζε σκληρά τις αντοχές ακόμη και του Μαχάτμα Γκάντι, δεν σταματά εδώ (η επένδυση αξιοπρέπειας καθυστέρησε, λέμε)…
Ο θάνατος των 57 συνανθρώπων μας, δεν πήγε εντελώς χαμένος γιατί ιστορικά τα πολύνεκρα δυστυχήματα γίνονται αφορμή για να γίνουν μεγάλα έργα και να λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας, είπαν!
Και το απογείωσαν: Στην Ελλάδα, δεν έγιναν σωστά οι ιδιωτικοποιήσεις, διότι μέρος των εταιρειών παρέμεινε στο Δημόσιο. Αν είχαν γίνει σωστά, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, εξήγησαν!
Το ποιοι τα είπαν δεν έχει σημασία. Αν δεν ήταν αυτοί, ίσως στη θέση τους να είχαν βρεθεί κάποιοι άλλοι πρόθυμοι, απολογητές του νεοφιλελευθερισμού, του πολιτικού ιλουστρασιόν, της μετακύλησης ευθυνών.
Ούτε θα υπάρξει αποτέλεσμα αν απαριθμήσουμε τα… οφέλη για τους πολίτες του πολυδιαφημισμένου «σκληρού, αλλά δίκαιου και αποτελεσματικού ιδιωτικού τομέα», στο τραπεζικό σύστημα, την αναζήτηση χρεών, την ενέργεια, την τηλεφωνία, τις μεταφορές, την υγεία και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Αρκεί να τους δείξουμε ότι αρνούμαστε να ζούμε τον εφιάλτη του σουρεαλισμού τους, αρνούμαστε τα παιδιά, οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι και τελικά εμείς οι ίδιοι να γίνουμε η θυσία στα θεμέλια των «μεγάλων έργων υποδομής» και της «ανάπτυξης», όπως την ονειρεύονται.
Ότι δεν πρόκειται να δώσουμε βαρύτητα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του «είναι» τους και κοιτώντας τους κατάματα να θυμηθούμε τα λόγια του Ζοζέ Σαραμάγκου (Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998):
Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ!»
