Σύμφωνα με ένα ανέκδοτο, που προσωπικά άκουσα σε ομιλία του Ιλάν Πάπε, «οι Σιωνιστές δεν πιστεύουν στον Θεό – πιστεύουν όμως ακράδαντα ότι τους έδωσε την Παλαιστίνη».
Θα ήμασταν και εμείς εξίσου απαλλαγμένοι από κάθε αντίφαση, αν συμφωνούσαμε ότι Θεός μπορεί και να μην υπάρχει, αλλά από κάποια πορδή του γεννήθηκε αναμφίβολα η φυλή των επικοινωνιολόγων και των πελατών τους.
Διαθέτουμε άλλωστε ως κοινό μας γλωσσικό κληροδότημα εκφράσεις για αυτούς που «δεν έχουν τον Θεό τους» ή είναι «αθεόφοβοι». Που σημαίνει πως αναγνωρίζουμε, θρησκευόμενοι και μη, ότι το ζήτημα της ιερότητας δεν μπορεί ποτέ να διαγραφεί οριστικά, ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή (και τον θάνατο) τα οποία καλό είναι να μας εμπνέουν «φόβο Θεού».
Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που δεν μπορεί να αισθανθεί το γέννημα της πορδής.
Ζώντας άλλωστε αποκλειστικά στον κόσμο της εικόνας, δεν έχει επίγνωση της δικής του δυσοσμίας – ούτε και κάποιας άλλης οσμής. Μπορεί να βρίσκεται σε τοπίο καταστροφής όπου τριγύρω μυρίζει ακόμη καμένη σάρκα, αλλά να ψιθυρίζει προστατευτικά προς τον πρωθυπουργό «χαμηλότερα το κεφάλι», ώστε και εκείνος να προσομοιωθεί on camera την ενσυναίσθηση για την οποία δεν είναι ικανός. Στον δε Κώστα Καραμανλή (του Αχιλλέα) ο επικοινωνιολόγος υποσημειώνει προσεκτικά ποιες εκκλήσεις για συντετριμμένη σιγή θα πρέπει να απευθύνει ο υπουργός, στην απίθανη περίπτωση που οι δημοσιογραφικές ερωτήσεις γίνουν πολύ πιεστικές.
Και τα δύο περιστατικά έγιναν αντιληπτά: σάμπως (μιας και το θέαμα είναι όντως άσεμνο) να μπήκε ο μπούμαν στο πλάνο μιας τσόντας δευτέρας διαλογής. Αλλά στη φτηνή παραγωγή που λέγεται «βαρυπενθούσα εξουσία», ούτε καν νοιάζεται κανείς να κρύψει τα σημάδια κακότεχνης σκηνοθεσίας.
Από τότε που κυρίευσε τα πάντα το «αφήγημα», σε μιαν αυτονομημένη ζωή πλήρους έλλειψης αυθεντικότητας, είναι μάταιο να αναζητούμε εσωτερική συνοχή στους λόγους ή να διερευνούμε την αντιστοίχησή τους προς τα πράγματα.
Η αξυρισιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, κάθε που σφίγγουν τα γάλατα. Η επιδεικτική αιμοδοσία του Αλέξη Τσίπρα μετά τα Τέμπη ή η γραβάτα που απαρνήθηκε, ξανάβαλε, ξανάβγαλε, καταργώντας δια της υλοποιήσεως τα μνημόνια. Το μαγευτικό Καστελόριζο ως φόντο του Γιώργου Παπανδρέου την ώρα της ανακοίνωσης της προσφυγής στο ΔΝΤ. Το μπουφάν με το οποίο εμφανίστηκε, καθότι επιχειρησιακός, ο Κώστας Καραμανλής (του Αλέκου) μες στο κατακαλόκαιρο για να συντονίσει την κατάσβεση των πυρκαγιών του 2007. Ποια τιμή αληθείας και ποια ηθική αξιολόγηση χωράει εκεί όπου όλα είναι μια πόζα;
Βέβαια η ζωή (και ο θάνατος) διατηρούν όλη τους την ωμή υλικότητα. Αλλά για την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την αποικιακή λεηλασία, την περιβαλλοντική καταστροφή δεν υπάρχει θέση στο «αφήγημα» – μόνο ποταπές δικαιολογίες αυτοπροστασίας των «αρίστων». Οι υπόλοιποι ας βράζουν στο πένθος, την οργή και την αβοηθητότητά τους – όλο και πιο άναρθρη, διότι έχει ήδη εξασφαλισθεί ο αποκλεισμός τους από τη συμβολική τάξη.
Το Πραγματικό, έλεγε ο Λακάν, είναι όπως όταν σκοντάφτουμε. Ή εκτροχιαζόμαστε, θα πρόσθετε κανείς.
