Ποιος ήταν ο βασικός σκοπός της επίσκεψης του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στην Κίνα και της συνάντησής του με τον Κινέζο ομόλογό του Σι Τζινπίνγκ;
Η εύκολη απάντηση βρίσκεται στη σειρά οικονομικών συμφωνιών που αφορούν μεγάλες εταιρείες σε τομείς όπως οι μεταφορές, η ενέργεια, ο πολιτισμός και η γεωργία, γεγονός που επιβεβαιώνει τον οικονομικό ρεαλισμό του Παρισιού ως προς την ανάγκη συνέχισης και διεύρυνση μιας ζωηρής εμπορικής συνεργασίας με την Κίνα.
Η δύσκολη ωστόσο ερμηνεία αφορά το δεύτερο σκέλος και την απόπειρα του Μακρόν να καταστήσει τον ασιατικό δράκο παράγοντα επίλυσης της ρωσοουκρανικής σύρραξης. Και αυτό γιατί παρά το διακριτικό αλλά σαφές «φλερτ» της γαλλικής πλευράς ο Σι δεν έδειξε πρόθυμος να προχωρήσει πέρα από μια γενική καταδίκη του πολέμου, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «αμφότερες οι πλευρές διατηρούν εύλογες ανησυχίες ασφαλείας»
Το ιδιότυπο πινγκ-πονγκ δηλώσεων έξω από τη Μεγάλη Αίθουσα του Λαού, με τον Γάλλο ηγέτη να καλεί τον Κινέζο ομόλογό του «να επαναφέρει τη Ρωσία στη λογική και όλους πίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» για να εισπράξει την απάντηση πως «Ουκρανία και Ρωσία πρέπει να επαναλάβουν τις ειρηνευτικές συνομιλίες για την εξεύρεση πολιτικής λύσης» είναι ενδεικτική του πόσο απρόθυμη είναι η κινεζική ηγεσία να εμπλακεί ενεργότερα σε μια διαδικασία επίλυσης της σύγκρουσης. Εν τέλει, το μόνο που μπόρεσε να εκμαιεύσει από τον Σι ο Μακρόν είναι η δήλωση ότι ο πρώτος είναι έτοιμος να τηλεφωνήσει στον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή.
Τι σημαίνει όμως εν τοις πράγμασι αυτό το «τα λέμε» σε επίπεδο γεωπολιτικής; Αρχικά φανερώνουν με τον πλέον διαυγή τρόπο και την ίδια ακριβώς στιγμή τη δύναμη και την αδυναμία του σινικού δράκου.
Η πρώτη έγκειται στο ίδιο το μέγεθος της σινικής οικονομίας και τη δυνατότητα που παρέχει αυτή στο Πεκίνο ώστε να αποκρούει μια σειρά από πιέσεις αναφορικά με την χάραξη τόσο της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής του πολιτικής. Το γεγονός ότι τα ζητήματα της αυξανόμενης έντασης σε Ανατολική και Νότια Σινική Θάλασσα όπως και της καταπίεσης της μειονότητας των Ιουγούρων στην επαρχία της Σιντζιάνγκ δεν τέθηκαν καν στο τραπέζι των συνομιλιών από τον Γάλλο πρόεδρο ή τους Ευρωπαΐους αξιωματούχους που τον ακολούθησαν –Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και Ζοζέπ Μπορέλ πάτησαν κινεζικό έδαφος με διαφορά 24 ώρων- δείχνει ακριβώς το πόσο σημαντική παραμένει η Κίνα για τις παγκόσμιες business.
Την ίδια στιγμή ωστόσο η αδυναμία ή ακριβέστερα η απροθυμία του Πεκίνου να διαδραματίσει έναν ρόλο πέραν του προνομιακού συνεργάτη της Μόσχας καταδεικνύει τα παρόντα όρια σε σχέση με τις φιλοδοξίες του θρυλικού Μέσου Βασιλείου. Όπως είχαμε άλλωστε διαπιστώσει με αφορμή την πρόσφατη συγκυρία της αποχώρησης των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής από το Αφγανιστάν και λαμβάνοντας υπόψην μια πιο ολιστική αντίληψη για την έννοια της ισχύος η Κίνα εξακολουθεί να παραμένει μια χώρα με χαρακτηριστικά μεγάλης δύναμης αλλά όχι υπερδύναμης εξαιτίας μιας σειράς εξωτερικών και εσωτερικών περιορισμών.
Πρόκειται για περιορισμούς που ακριβώς η πολιτική ηγεσία της Κίνας είναι σε θέση να αντιληφθεί, διαπίστωση που την οδηγεί κάθε φορά στο να «βουτάει» τα πόδια της σε νερά που μπορεί να «κολυμπήσει». Η διακριτική στήριξη της Ρωσίας στην περίπτωση του πολέμου της Ουκρανίας, με το Πεκίνο να μην δείχνει ωστόσο ιδιαίτερα θερμό για μια ολοκληρωτική ρήξη με τον (προσοδοφόρο με πελατειακούς όρους) κόσμο της Δύσης και να αφήνει ανοικτή μια δίοδο συνεννόησης με το Κίεβο πιστοποιεί ακριβώς την επικράτηση μιας συλλογιστικής που κινείται πρωτίστως από περιφερειακά ελατήρια.
