Η Πέρσα είχε γύρει πάνω μου να κοιμηθεί. Της είχα πάει γύρω στις 15:00 μ.μ. γεμιστά ορφανά, που έφτιαξα γιατί ήμουν σίγουρη πως όσες μέρες ήταν στην κατάληψη υποσιτιζόταν. Επιπλέον ως vegan δεν θα μπορούσε ποτέ να φάει αρνί ή κοκορέτσι όπως κάνουν τέτοιες μέρες. Η εικόνα της οδηγούσε συνειρμικά στο γνωστό δίλημμα με το ποτήρι του νερού. Κάποιος απαισιόδοξος θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει ως ημιθανή, ενώ κάποιος αισιόδοξος θα ‘λεγε πως μοιάζει περισσότερο ημιαναστημένη.
Είχε σπάσει το μικρό δάχτυλο του αριστερού της ποδιού και το δεξί της χέρι. Είναι ιδιαίτερη η σχέση των χορευτών με το σώμα τους και τον πόνο. Καμιά φορά μοιάζουν να συλλέγουν κατάγματα, μώλωπες και εκδορές προκειμένου να επιβεβαιώσουν τον μόχθο τους. Είχα πιάσει δυο-τρεις φορές την Πέρσα, την Ματίνα και την Αλίκη να μετράνε τις πληγές τους δίπλα -δίπλα μετά τις πρόβες. Κάπως έτσι αποφάσισαν να συμμετάσχουν στην κατάληψη του Ολυμπία.
Η Πέρσα είχε μόλις σχολάσει απ’ τη δουλειά, όχι την κανονική, εκείνη που έκανε προκειμένου να επιβιώσει. Μετά από 12 ώρες πάνω απ’ τον νεροχύτη μιας καφετέριας των Εξαρχείων και αφού είχε σερβίρει τις ορδές των remotely working Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων και λοιπών νέοαποικιοκρατών της περιοχής έκατσε στον καναπέ και αναστέναξε: «Δεν μπορώ να βγάλω τα παπούτσια μου ρε Πούτιν. Έχουν πρηστεί τόσο τα πόδια μου που τώρα δεν χωράν να βγουν απ’ τα παπούτσια».
Εκείνη την ώρα την πόρτα άνοιξε η Αλίκη: «Μαλάκες μόλις μου έπιασαν τον κώλο. For real. Ήμουν στο μετρό. Ο συρμός σταμάτησε και απ’ τα μεγάφωνα ακούστηκε η φωνή του οδηγού. «Αν υπάρχει γιατρός στον συρμό να πάει στην είσοδο του σταθμού της Ομονοίας» είπε. Ανέβηκα στην είσοδο και είδα μια κοπέλα στην ηλικία μας με εμφανή συμπτώματα κρίσης πανικού: δύσπνοια, ταχυκαρδία, εφίδρωση. «Δεν ξέρω τι έπαθα» μου είπε, «σκοτείνιασαν όλα, κατέβασα ρολά, σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να μπω στο βαγόνι». «Δεν είμαι γιατρός» της λέω, «δηλαδή ιατρική πέρασα αλλά δεν ξαναπάτησα μετά το τρίτο έτος, αποφάσισα να ασχοληθώ με τον χορό, ξέρω τα βασικά ωστόσο». «Κάτσε κοπέλα μου να την συνεφέρουμε, τα βασικά θα χρειαστούμε. Πού να βρεις γιατρό Ελλάδα άλλωστε, έχουνε φύγει όλοι για το εξωτερικό έτσι όπως κατάντησαν τα νοσοκομεία οι κανίβαλοι», είπε ένας υπάλληλος του μετρό. «Χάσαμε την ξαδέρφη μου στα Τέμπη συνέχισε η κοπέλα, θυμάμαι να σκέφτομαι πως δεν θέλω να μπω στα μπροστινά βαγόνια, αλλά ούτε και στα πίσω. Όταν άκουσα τη φωνή απ’ το μεγάφωνο, εκείνη που εφιστά την προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας, όλα θόλωσαν. Το κεφάλι μου ξεκίνησε να βουίζει και τα γόνατά μου λύθηκαν. Φοβάμαι. Από φόβο λιποθύμησα. Δεν αντέχω να φοβάμαι άλλο. Μου φαίνεται αδύνατο να ζήσω δίχως φόβο». Αυτά μου είπε πάνω κάτω η κοπέλα και ξέσπασε σε κλάματα. Αφού τη συνέφερα λοιπόν από δεύτερη κρίση πανικού έπιασα να ανεβαίνω τα σκαλιά του μετρό για να έρθω στο σπίτι. Αντιλήφτηκα τότε έναν βαψομαλλιά μεσήλικα με κασκέτο και μαύρες φόρμες adidas σετ να περπατάει σχεδόν κολλητά πίσω μου. Επιτάχυνα και επιτάχυνε και εκείνος. Έστριψα αριστερά στη Θεμιστοκλέους, το ίδιο κι αυτός.
Θυμήθηκα τότε τον φόβο της κοπέλας του μετρό. Δεν είναι δυνατόν να ζω με τον φόβο, για τα τρένα, για τους μαλακές, για το πόσο θα ‘ρθει η ΔΕΗ, για το πως θα πληρώσω το νοίκι. «Τι θέλετε επιτέλους κύριε;», γύρισα και είπα του βαψομαλλιά. «Την κωλάρα σου γυναικάρα μου», μου απάντησε και αν έχετε το θεό σας άπλωσε τη χερούκλα στην οποία μάλιστα φορούσε και τη βέρα του και μου ‘πιασε τον κώλο. Λοιπόν τον βάρεσα και δεν το μετανιώνω. Πρέπει να κάνουμε κάτι, αλλά τι;». Η πόρτα ανοίγει ξανά. Αύτη τη φορά μπαίνει μέσα η Ματίνα, που μόλις είχε χωρίσει. Ενώ οι άλλες περίμεναν να την δουν συντετριμμένη εκείνη στάθηκε στο κατώφλι παραδόξως ευδιάθετη και είπε : «Με πήρε η Ηλέκτρα. Κατέλαβαν το Ολυμπία οι δικοί μας. Σηκωθείτε πάμε στην κατάληψη. Ναι στην κατάληψη- Όχι στην κατάθλιψη».
Η κατάληψη του Ολυμπία έπαψε όταν το μακρύ χέρι του κράτους ξύπνησε τα κορίτσια που διανυκτέρευαν εντός της τραβώντας τα απ’ τα μαλλιά. Όπως μου αφηγήθηκε η Πέρσα μια μέρα μετά την αποφυλάκισή της τα όργανα της τάξεως άτακτος ειρημένα εντός, εκτός και επί τα αυτά του θεάτρου Ολυμπία αποπειράθηκαν να τους δείξουν πού τις πονεί και πού τις σφάζει. Η Πέρσα ξύπνησε κυριολεκτικά από έναν σουρεαλιστικό εφιάλτη. Έβλεπε στον ύπνο της πως στο τέλος του εξαμήνου, στις καρέκλες της εξεταστικής επιτροπής καθόταν η Λίνα Μενδώνη, η Νίκη Κεραμέως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πως σταύρωναν κυριολεκτικά τους επιτυχόντες πάνω σε σταυρούς καμωμένους απ’ τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Ίσα που πρόλαβε να ανοίξει τα μάτια της, όταν άκουσε τις άλλες να ουρλιάζουν πως μπαίνουν μέσα μπάτσοι. Έκανε να μαζέψει τα πράγματά της. Πήρε αλά μπρατσέτα τις άλλες δυο. Πιασαν να κατεβαίνουν τα σκαλιά. Παραπάτησε, γκρεμίστηκαν μπροστά σε δυο άντρες των ΜΑΤ. Ο ένας απ’ αυτούς την έπιασε απ’ τα μαλλιά και την έσυρε προς την έξοδο. Πριν προλάβει να βγάλει άχνα οι άλλες δύο πέσαν λυσσασμένες πάνω του. Ήταν τέτοια η λύσσα τους που η Πέρσα παρατήρησε την έκπληξη στα μάτια του έτερου ΜΑΤατζή. «Τι νομίζεις ότι θα φοβηθώ; Τι να φοβηθώ; Μήπως πονέσω;» του ούρλιαξε η Αλίκη.
Αυτό που δεν υπολόγισαν οι αρμόδιες αρχές εκείνη την μέρα ήταν πως οι χορευτές γενικά, αλλά και πιο συγκεκριμένα οι τρεις χορεύτριες μας έχουν συνηθίσει τον πόνο, τον έχουν συνεργάτη. Αφού μέτρησαν τις πληγές τους λοιπόν, ετοιμάζονται να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με τους κανίβαλους αυτού του τόπου. Εμείς διπλά τους ελπίζουμε επισήμως σε ανάσταση φοιτητών και κυρίως σε ζωή χηρευόμενη.
Καλή ανάσταση συντρόφισσες,
Απ’ τα ημιαναστημένα Εξάρχεια,
Για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα
