(Άρθρο του πρώην πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, Μαρουάν Τουμπάσι)
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι από την ισραηλινή κατοχή της Ιερουσαλήμ ως το συνεχιζόμενο έγκλημα της Τετάρτης 5 Απριλίου στο τέμενος αλ Άκσα αλλά και πριν από αυτό, μέσω της παράνομης απόφασής τους να προσαρτήσουν την Ιερουσαλήμ θεωρώντας τήν τμήμα της ενιαίας πρωτεύουσας του Ισραήλ έπειτα και από την αναγνώρισή της από τις ΗΠΑ, ουσιαστικά παραβίασαν την αρχή του ειδικού ιστορικού στάτους της πόλης. Όχι μόνο σε ό,τι αφορά τους ιερούς χριστιανικούς και μουσουλμανικούς τόπους αλλά και το στάτους της ως κατεχόμενης πρωτεύουσας του παλαιστινιακού κράτους, παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ και των παλαιστινιακών ιστορικών, κληρονομικών δικαιωμάτων.
Ο όρος «στάτους κβο», που αναφέρεται συχνά αυτές τις μέρες σε σχέση με την πόλη της Ιερουσαλήμ, χρονολογείται από τον 19ο αιώνα όταν οι χριστιανικές εκκλησίες είχαν διαμάχη για το ιερό ναό της Αναστάσεως. Εκείνη την εποχή αυτό σήμαινε «μη ανάμειξη και διατήρηση της κατάστασης» στους ιερούς τόπους στο βάθος του χρόνου. Αυτό αργότερα διευρύνθηκε υπό τη συνθήκη του Βερολίνου το 1878, κατά την περίοδο ελέγχου της πόλης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ώστε να συμπεριλαμβάνει διακανονισμούς για όλους τους ιερούς τόπους, και όχι μόνον τους χριστιανικούς.
Εντούτοις, το Ισραήλ ως κατοχικό κράτος, με στοιχεία του φιλελεύθερου κοσμικού σιωνιστικού κινήματος ή της θρησκευτικής δεξιάς και της ακροδεξιάς, αγνόησε όλα τα προηγούμενα ιστορικά γεγονότα και συνέδεσε αποφάσεις που αφορούν αποκλειστικά την Ιερουσαλήμ ώστε να καθορίσει ένα «στάτους κβο» ως ενέργεια της ισραηλινής, ή ακόμη και της εβραϊκής, κυριαρχίας.
Όπως φαίνεται, οι Ισραηλινοί με την παρούσα κατάσταση εννοούν πως η Ιερουσαλήμ είναι η δική τους «ενιαία και αιώνια πρωτεύουσα» και πως το «εβραϊκό κράτος» έχει το δικαίωμα να ελέγχει όλη την πόλη παρά το ειδικό καθεστώς που ορίζεται από αποφάσεις του ΟΗΕ από το 1948 και παρά αυτά που αναφέρουν οι διεθνείς αποφάσεις σε σχέση με το ανατολικό τμήμα της Ιερουσαλήμ που είναι κατεχόμενη γη από το 1967, καταδικάζοντας και απορρίπτοντας κάθε εποικιστική δραστηριότητα στην περιοχή.
Αφότου ανέλαβε και πάλι επικεφαλής της πιο ακραίας θρησκευτικής δεξιάς, ο Νετανιάχου άρχισε τα πραξικοπηματικά μέτρα κατά θεσμών που θεωρούνται τμήμα της δημοκρατίας του κράτους και του δικαστικού του συστήματος και τις παρεπόμενες εκδηλώσεις ευρύτατων διαδηλώσεων που διαδραματίστηκαν τις τελευταίες βδομάδες, αν και οι κινητοποιήσεις της εβραϊκής αντιπολίτευσης εξακολουθούν να μην αναδεικνύουν το μέγεθος της εποικιστικής κατοχής και όσων συμβαίνουν στην δική τους πλευρά, μην τολμώντας να απορρίψουν την κατοχή και τη συνεχιζόμενη κατοχή του παλαιστινιακού λαού εδώ και 75 χρόνια.
Αυτό διευκόλυνε τον Νετανιάχου να κινηθεί μαζί με τον συνασπισμό του Λικούντ με τα θρησκευτικά σιωνιστικά κόμματα, προς ένα προηγμένο στάδιο φασισμού, που θεωρεί πως η βούληση του λαού δεν είναι μέσο διακυβέρνησης, αλλά μάλλον η ισχύς και η επιβολή του νόμου που επιχειρεί να θεσπίσει ο Νετανιάχου με το νέο νομοσχέδιο που προς το παρόν αναβλήθηκε με αντάλλαγμα τη συγκρότηση μίας Εθνοφρουράς υπό τον (σ. μτφρ υπουργό Εθνικής Ασφάλειας) Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, συμμορίες εποίκων, και ομάδες που σχετίζονται με την ακροδεξιά όπως είδαμε και από τις πρόσφατες εκδηλώσεις βίας κατά διαδηλωτών της αντιπολίτευσης τις τελευταίες μέρες, αλλά και από τα συνεχιζόμενα εγκλήματα σε βάρος του λαού μας και της κλιμάκωσής τους.
Αυτά τα εκ προμελέτης εγκλήματα υπηρετούν τους στόχους του Νετανιάχου και είναι συμβατά με την συναίνεση όλων των Σιωνιστικών κομμάτων που βλέπουν στην αντιπολίτευση (του Ισραήλ) την εξασθένιση της ισραηλινής αποτρεπτικής δύναμης, στην οποία ποντάρει ο Νετανιάχου για να αποκαταστήσει την σιωνιστική συναίνεση και να γλιτώσει την κυβέρνησή του από τη σύγχυση που την χαρακτηρίζει.
Εντούτοις, ο Νετανιάχου και άλλα σιωνιστικά κόμματα προφανώς ακόμη δεν συνειδητοποιούν τις επιπτώσεις αυτής της μετάβασης προς μία νέα διεθνή τάξη και την παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας σε πολλές πλευρές των σημερινών συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, αλλά ούτε και την μειωμένη ικανότητα της επιρροής τους ώστε να υπονομεύσουν την ανεξάρτητη γραμμή στις εξωτερικές πολιτικές πολλών χωρών που ήταν πριν σύμμαχοί τους. Και παρά τις επιμέρους διαφορές που υπάρχουν τώρα ανάμεσα στον Μπάιντεν και τον Νετανιάχου, το Ισραήλ ως κατοχικό κράτος εξακολουθεί να βασίζεται στις ΗΠΑ για την προστασία του από την καταδίκη ή την επίρριψη ευθυνών, όπως απεδείχθη πρόσφατα όταν οι ΗΠΑ εμπόδισαν την έκδοση απόφασης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που να καταδικάζει τα γεγονότα στην Ιερουσαλήμ (όπως η εισβολή της ισραηλινής αστυνομίας στο τέμενος αλ Άκσα). Για μία ακόμη φορά, οι ΗΠΑ επανέλαβαν τη συνήθη στάση υποστήριξης του Ισραήλ ως κατοχικής δύναμης σε μία περίοδο που οι ίδιες πασχίζουν να προβληθούν σαν «έντιμος μεσολαβητής».
Οι ραγδαίες διεθνείς και περιφερειακές αλλαγές συμπίπτουν με την κλιμάκωση του ισραηλινού φασισμού επί του πεδίου στο φόντο των δια-πολιτικών σχέσεων μεταξύ χωρών της περιοχής, μετά από πρόσφατες εξελίξεις που καταγράφονται μεταξύ Σαουδικής Αραβίας, Ιράν, Συρίας, Ιράκ, Ιορδανίας, Αιγύπτου, Αλγερίας και Υεμένης, ιδιαίτερα ενόψει της Αραβικής Συνόδου Κορυφής (στη Σαουδική Αραβία τον Μάιο) και την επαναφορά της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο και τον διαφαινόμενο τερματισμό του πολέμου στην Υεμένη όπως επίσης και των διαφαινόμενων διεθνών οικονομικών συμμαχιών υπό την πολιτική ηγεσία της Κίνας και της Ρωσίας και της διεύρυνσής τους προς ανατολάς, όπως και των αλλαγών στη Λατινική Αμερική που πρακτικά έχουν «κατεδαφίσει» εκεί την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Η ευρωπαϊκή κατάσταση επίσης οδεύει σε φάση αστάθειας ως αποτέλεσμα των διαδηλώσεων και των μέτρων που λαμβάνονται εκεί κατά οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών των κυβερνήσεών τους και της υποταγής τους στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, σε σχέση με την διευκόλυνση της σύγκρουσης και τον διά αντιπροσώπων πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας στα ουκρανικά εδάφη, για τα οποία οι ευρωπαϊκοί λαοί πληρώνουν καθημερινά βαρύ τίμημα και το οποίο περιέγραψε πρόσφατα η γαλλική αριστερή αντιπολίτευση σαν «κρίση της τάξης και της δημοκρατίας στην Ευρώπη» υπό το φως των συνεχιζόμενων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων που οδηγούν τους λαούς τους στη φτωχοποίηση ενώ ανοίγει ο δρόμος υπό το φως νέου διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων επιφέροντας αλλαγές στην ουσία της πολιτικής συνιστώσας της Ε.Ε. και του ρόλου της.
Πιστεύω πως όλα αυτά συνιστούν εμπόδιο στη συνέχιση των πολιτικών του Ισραήλ ως κατοχικού κράτους, που βασίζεται στην διεύρυνση των εποικισμών και του Απαρτχάιντ. Γι’ αυτό και ο Νετανιάχου και τα άλλα κοσμικά σιωνιστικά κόμματα όπως αυτά των Μπένι Γκαντς και Γιαίρ Λαπίντ που προσπαθούν να επανέλθουν στην εξουσία με την αμερικανική υποστήριξη, θα βρεθούν αντιμέτωποι με νέες διεθνείς κρίσεις που δεν θα επιτρέχουν την κατάσταση να παραμείνει όπως τη σχεδίασαν οι αποικιοκρατικές δυνάμεις όταν δημιούργησαν το Ισραήλ ως κατοχικό κράτος ως αιχμή του δόρατος για τα σχέδιά τους.
Ο κόσμος αλλάζει και η πορεία των γεγονότων και των παλιών πολιτικών δεν θα παραμείνουν απαράλλακτα. Το κατοχικό κράτος θα βρεθεί πιο απομονωμένο από τα κινήματα κατά του Απαρτχάιντ και τις επικρίσεις των μη σιωνιστικών εβραϊκών δυνάμεων στον κόσμο έναντι των ισραηλινών κυβερνητικών πολιτικών, πέρα από τις νέες εξελίξεις στο ρόλο της προοδευτικής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ, που υποφέρει σήμερα από διάφορες κρίσεις.
Πρέπει, λοιπόν, να δούμε πολυπρισματικά τις τρέχουσες εξελίξεις και να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτές, έχοντας ένα καθαρό όραμα που να σχετίζεται με ένα πρόγραμμα πάλης και με εργαλεία που θα επιτύχουν ένα καλύτερο μέλλον ελευθερίας, ειρήνης και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή μας στη βάση των αρχών της αυτοδιάθεσης και της εθνικής ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού λαού και του τερματισμού του Απαρτχάιντ και της εβραϊκής υπεροχής».
