Είναι προφανές ότι θα πάμε σε εκλογές εν μέσω αντιπαράθεσης την οποία τροφοδοτούν οι μυστικές υπηρεσίες, ελληνικές και ξένες. Αφενός γιατί το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου είναι «πιασμένο» (και) από αυτές, αφετέρου γιατί δεν πρέπει να μιλήσουμε για τα μείζονα και πλέον σοβαρά ζητήματα, μιας κι εκεί υπάρχει ένας υψηλότατος βαθμός συμφωνίας μεταξύ της πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων. Σε αντίθεση όμως με όσα συζητάμε στο εσωτερικό, οι διεθνείς εξελίξεις επιμένουν να θέτουν πολύ επώδυνα ζητήματα για ένα λαό που κυβερνιέται από ομόγλωσσούς του εντεταλμένους αποικιοκρατών.
Στον πολύ πιο κοντινό μας από όσο πιστεύουμε Καύκασο, το Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν βρίσκονται σε συγκρουσιακή τροχιά, η οποία θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και στο επίπεδο μιας πολεμικής αναμέτρησης. Οι δύο χώρες έχουν διαρρήξει τις διπλωματικές τους σχέσεις μετά από μια επίθεση στο Ιράν εναντίον της πρεσβείας του Αζερμπαϊτζάν, για την οποία το τελευταίο κατηγόρησε την ιρανική κυβέρνηση. Φυσικά επρόκειτο για μια αφορμή και μόνο. Το Αζερμπαϊτζάν διατηρεί στενότατες σχέσεις με δύο κομβικές χώρες: την Τουρκία και το Ισραήλ. Σε αντίθεση με τη γνωστή προπαγάνδα την οποία ασκούν καθ’ ημάς, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, το Ισραήλ όχι μόνο δεν θα πολεμήσει με την Τουρκία για χάρη μας αλλά έχει κοινά στρατηγικά συμφέροντα με την τελευταία.
Για το Ισραήλ, ο νούμερο ένα εχθρός είναι το Ιράν. Και για το Αζερμπαϊτζάν, η σταθερή υποστήριξη του Ιράν προς την Αρμενία συνιστά μια διαρκή και μεγάλη ενόχληση. Το Ισραήλ βλέπει στο Αζερμπαϊτζάν ένα σημαντικό σημείο αναφοράς της εκστρατείας του για την αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη, εξ ου και το εξοπλίζει συστηματικώς εδώ και χρόνια. Για την Τουρκία και για την παντουρανική στρατηγική της, το Αζερμπαϊτζάν είναι καταλυτικό. Η συνεργασία του τελευταίου με το Ισραήλ (όπως φυσικά και της ίδιας της Τουρκίας, παρά τα σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις Άγκυρας και Τελ Αβίβ) λειτουργεί αντικειμενικώς ως στοιχείο ενίσχυσης της τουρκικής επιρροής στον Καύκασο και περαιτέρω στην Κεντρική Ασία. Στην πραγματικότητα, ο παντουρανισμός στον Καύκασο, ως στοιχείο περιορισμού της ιρανικής και της ρωσικής επιρροής βολεύει ταυτοχρόνως και το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Πρόκειται για έναν ρόλο, τον οποίο καμιά δυτική ή κεντρική ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να διαδραματίσει. Ισραήλ, ΗΠΑ και Τουρκία συναντώνται στρατηγικώς πάνω σε αυτό το «σημείο»: σε έναν Καύκασο με ηγεμονική τουρκική παρουσία και με περιορισμένη ρωσική και ιρανική δύναμη.
Για το Ιράν, ένας τουρκικός διάδρομος επιρροής έως το Τουρκμενιστάν αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα για πολλούς λόγους. Μια τόσο ισχυρή τουρκική επιρροή είναι πρόβλημα για όλη τη δυτική Ασία ούτως ή άλλως. Επιπλέον όμως, η προαναφερθείσα τριγωνική στρατηγική σχέση Τουρκίας-ΗΠΑ-Ισραήλ (η οποία εν προκειμένω ωφελεί το Αζερμπαϊτζάν, ασχέτως των ρητορειών υπέρ της Αρμενίας από ορισμένους γερουσιαστές) σηματοδοτεί μια σφήνα στο διάδρομο Ρωσίας-Ιράν, ενώ ενισχύει την περικύκλωση της Τεχεράνης. Επειδή δε, είναι καλό να ακούμε τι όντως λέει η άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το πρόβλημα μέρους του κατεστημένου των ΗΠΑ είναι με τον Ερντογάν, όχι με την Τουρκία. Η εκλογή ενός κεμαλιστή τύπου Κιλιντσάρογλου στη θέση του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας θα σημάνει ότι θα έχουμε μια εξίσου ή και περισσότερο επιθετική Τουρκία, αλλά σε αγαστή σύμπνοια με τη Δύση (ή τουλάχιστον με πολύ καλύτερες σχέσεις). Το Ιράν και η Ρωσία θα δουν την Τουρκία να εκπληρώνει ακόμα καλύτερα τον ρόλο του προκεχωρημένου φυλακίου του ΝΑΤΟ στην περιοχή και παρεμπιπτόντως, το Αιγαίο θα είναι το «καρότο» για αυτήν τη μεταβολή. Το Ιράν έχει κάθε λόγο να ενισχύσει την Αρμενία (πέρα από τη στρατηγική του σχέση με τη Ρωσία) και το πράττει.
Βεβαίως, οι Αρμένιοι έχουν έναν πρωθυπουργό που τρέχει να γλύψει τη Δύση και είναι έτοιμος να δώσει στο πιάτο του Αλίεφ τους Αρμένιους του Αρτσάχ. Δεν έχει διαβάσει τίποτα για το πώς αντιμετώπισε η Τουρκία τις κατ’ εντολή των ΗΠΑ, παραχωρήσεις-προδοσίες της χούντας των Αθηνών εναντίον του Ελληνισμού της Κύπρου. Έστω και υπό αυτές τις συνθήκες όμως, η ιρανική βοήθεια προς την Αρμενία από πλευράς εξοπλισμών μπορεί να αποδειχτεί κρίσιμη, ιδίως με τη Ρωσία σχεδόν εξ ολοκλήρου δοσμένη στο μέτωπο της Ουκρανίας. Τα ιρανικά μη επανδρωμένα οχήματα, πέρα από πολύ αποτελεσματικά αποτελούν και μια υπόμνηση (και) προς τις δικές μας ηγεσίες ως προς το ότι οι κυρώσεις, σε ορισμένους κάνουν περισσότερο καλό παρά κακό. Σε περίπτωση νέου πολέμου Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, οι πρόσφατες στρατιωτικές ασκήσεις του Ιράν στα σύνορα με το Αζερμπαϊτζάν δείχνουν ότι η Τεχεράνη δεν θα μείνει άπραγη, όπως στον τελευταίο πόλεμο. Και σε μια τέτοια περίπτωση, το ρίσκο μιας τουρκικής και ισραηλινής εμπλοκής θα είναι πολύ μεγάλο, χωρίς να μπορούμε βεβαίως να αποκλείσουμε έναν ευρύτερο πόλεμο. Άλλωστε, όλος ο πλανήτης περιμένει ένα δεύτερο μεγάλο μέτωπο στο πλαίσιο του εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου εδώ και σχεδόν ενάμισι χρόνο.
Το επόμενο διάστημα πιθανότατα θα δούμε διαρκείς αναζωπυρώσεις των εντάσεων στον Καύκασο. Αυτές οι εντάσεις αφορούν και τον Ελληνισμό, πέραν πολλών άλλων λόγων και επειδή σχετίζονται άμεσα με την ενίσχυση της τουρκικής επιρροής. Ασχέτως των προβλέψεων λοιπόν, αξίζει να θέσει κανείς το ερώτημα στο ελληνικό πολιτικό κατεστημένο: ποια είναι εν προκειμένω, η σωστή πλευρά της ιστορίας; Η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ; Ή η Αρμενία, το Ιράν και η Ρωσία; Θα «πουλήσουμε» όπως κάναμε και με τη Συρία, έναν ακόμα παραδοσιακό μας σύμμαχο και φίλο, υπέρ των ΗΠΑ και της Τουρκίας; Δύσκολα ερωτήματα για ξενόδουλες ηγεσίες.
