Του πρώην πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, Μαρουάν Τουμπάσι
Παρά την κρίση που αντιμετωπίζει η αμερικανική ηγεμονία, (ενώ περιχαρακώνεται τώρα από τις πολιτικές της που απειλούν χώρες που μπορεί να ανοίξουν τις πόρτες σε περαιτέρω όξυνση των διεθνών σχέσεων και να αυξήσουν τη διεθνή αστάθεια και ασφάλεια), υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να διατηρήσουν τις ιδέες της αποικιοκρατίας και να παρεμποδίσουν τους διεθνείς μετασχηματισμούς και την κίνηση της Ιστορίας. Γι’ αυτό το λόγο και δεν προκάλεσαν αίσθηση προ ημερών οι δηλώσεις της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ούτε η δήλωση του αμερικανικού κογκρέσου για την λεγόμενη «75η επέτειο από την ανεξαρτησία του Ισραήλ», παρότι εξέπληξε ορισμένους.
Οι δηλώσεις αυτές χαρακτηρίζονται από τη συνεχιζόμενη παρουσία αποικιοκρατικής ιδιοσυγκρασίας, παρά το τέλος της αποικιοκρατίας καιρό πριν, αρνούμενες ιστορικά γεγονότα αλλά και την πολιτική γεωγραφία ή ακόμη και μία αναφορά στον παλαιστινιακό λαό μας ή σε ότι, απέμενε από την αρχή της λύσης των δύο κρατών. Δίχως να νοιάζονται για τον ισχυρισμό τους πως η ανεξαρτησία συνιστά την Νάκμπα (σ. μετφρ. Καταστροφή) του παλαιστινιακού λαού, το έγκλημα εθνοκάθαρσης και αποικιοκρατίας, για την οποία ο κόσμος δεν κατάφερε ως σήμερα να τους κάνει υπόλογους ως σήμερα. Πρόκειται για θέσεις που εξυπηρετούν μόνον τη βιωσιμότητα της ισραηλινής κατοχής στο έδαφος και τη συνέχιση των πολιτικών διαχείρισης κρίσης δίχως πολιτικές λύσεις που αφορούν την ουσία της σύρραξης που εκπροσωπούν η κατοχή και το απαρτχάιντ.
Αυτό εκφράζεται σαφώς από την επίσημη Δύση στη βάση των λεγόμενων «κοινών αξιών» με το ισραηλινό κατοχικό κράτος και τη σημασία της γεωγραφικής του θέσης για τις φιλοδοξίες τους, όπως και για την υποστήριξη συνέχισης του ενοχικού συμπλέγματος του «Ολοκαυτώματος» που συνοδεύει ορισμένους Ευρωπαίους και της εμμονής με τον φόβο του σιωνιστικού κινήματος ή της ανάμειξής τους σε αυτό για διάφορους λόγους.
Επιπροσθέτως, αυτές τις μέρες επιχειρείται να πεισθεί ο Γενικός Γραμματέας Ηνωμένων Εθνών να υιοθετήσει τους δικούς τους όρους «εργασίας» που προωθούν τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από το 2016 και έπειτα, με τη «Διεθνή Συμμαχία Μνήμης του Ολοκαυτώματος» (IHRA) 31 χωρών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ώστε οι επικρίσεις κατά του Ισραήλ να συνδέονται ή να ταυτίζονται με τον αντισημιτισμό. Αυτό συνέβη μετά τη δημιουργία αυτού του συνασπισμού το 1998, καθώς εκείνοι οι ορισμοί εργασίας φανέρωναν ξεκάθαρα πως οποιεσδήποτε επικρίσεις ή στόχευση του Ισραήλ ή διατύπωση του ισχυρισμού πως «η ύπαρξη Κράτους του Ισραήλ είναι ενέργεια που ενέχει ρατσισμό και αντισημιτισμό» και συνιστά εφαρμογή δύο μέτρων και σταθμών η απαίτηση «να αποδοθούν στο Ισραήλ ευθύνες για παράνομη συμπεριφορά».
Αν αυτό εγκριθεί από τον ΓΓ Γκουτέρες, παρά τις πολλές διαμαρτυρίες διεθνών ανθρωπιστικών οργανισμών και οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων και εβραϊκοί, θα οδηγήσει τον ΟΗΕ να συμφωνήσει στην υιοθέτηση των «ορισμών εργασίας» που προωθεί η Συμμαχία Μνήμης για το Ολοκαύτωμα και να ενθαρρυνθούν παράλληλα διάφορες κυβερνήσεις και χώρες να περιορίσουν τις εύλογες επικρίσεις των ισραηλινών κυβερνητικών πολιτικών για την κατοχή παρά τις ασφυκτικές εκκλήσεις για τερματισμό του καθεστώτος Απαρτχάιντ που επιβάλλεται από το Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, όπως επίσης και τις εκκλήσεις για μποϋκοτάζ στο κατοχικό κράτος.
Οι ισχυρισμοί του Σιωνισμού, του οποίου η ιδεολογία δεν περιορίζεται στους Εβραίους, δεν επιχειρεί μόνον να εμφανίσουν τους Εβραίους ως θύματα της ιστορίας, αλλά να εξασφαλίσουν ότι η προτεραιότητα των εποίκων «για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων» στην πατρίδα θα δοθεί σε βάρος των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση.
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει εξισώσει τον Σιωνισμό με το ρατσισμό ήδη από το 1975, ανεξαρτήτως τι συνέβη αργότερα με την ακύρωση αυτής της σημαντικής απόφασης του ΟΗΕ το 1991 ως αποτέλεσμα πολιτικών αλλαγών στο διεθνές σύστημα σε περίοδο που η Αμερική ήταν μόνη δύναμη σε μία μονοπολική διεθνή τάξη μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, που ελπίζουμε ότι θα αλλάξει ξανά σύμφωνα με την έκβαση συνέχισης του ρου της ιστορίας προς μία πολύ-πολική τάξη πραγμάτων.
Οι ορισμοί αυτής της διεθνούς συμμαχίας είναι συμβατοί με το σιωνιστικό όραμα που είναι σε πλήρη αντίθεση με τις δημοκρατικές αξίες και την ελευθερία της έκφρασης και παραβιάζουν όλες τις ελευθερίες των πολιτών καθώς και τις αρχές της ίδιας της ΕΕ. Αυτό έγινε πιο ξεκάθαρο λίγα χρόνια πριν, όταν η ισραηλινή βουλή (Κνέσετ) ενέκρινε νομοσχέδιο που καθορίζει το Ισραήλ ως «εβραϊκό κράτος του εβραϊκού λαού που είχε σκορπίσει σε όλο τον κόσμο» στερώντας από τον παλαιστινιακό λαό το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη πολιτική ιστορία δεν είδαμε τόσες προσπάθειες χάλκευσης των γεγονότων της Ιστορίας και παραποίησης της σημασίας των λέξεων που η επίσημη Δύση προωθεί για την εξυπηρέτηση των σκοπών της κατοχικής και αποικιοκρατικής δύναμης.
Τέτοια παραδείγματα αφθονούν, όπως είναι η υιοθέτηση των ορισμών για την έννοια του αντισημιτισμού από την Διεθνή Συμμαχία Μνήμης του Ολοκαυτώματος (IHRA) που εξασφαλίζει στους Ισραηλινούς πλήρη νομική ασυλία για να συνεχίσουν τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων μάς και του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου. Ο ορισμός αυτός αγνοεί πλήρως όλες τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών και της Χάρτας του ΟΗΕ αλλά και τις αρχές της ελευθερίας της έκφρασης, που οι ρατσιστές (σ. μτφρ. πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ) Τραμπ και (σ. μτφρ. γαμπρός του Τραμπ σύμβουλος στον Λευκό Οίκο Τζάρεντ) Κούσνερ προώθησαν υποβάλλοντας και επιβάλλοντάς τον στην διεθνή συμμαχία στη διάρκεια της παραμονής τους στην κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Άλλο παράδειγμα είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής από τον νυν πρόεδρο Τζο Μπάιντεν που είναι υπερήφανος (κατά δήλωσή του) για την υποστήριξή του στο Σιωνισμό που φέρει την έγκριση της αμερικανικής κυβέρνησης και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε επίσημη δήλωση από τον Νοέμβριο του 2022.
Αυτή η κυβέρνηση και οι προηγούμενες, που δεν πρόσφεραν ουσιαστικά τίποτε σε σχέση με την εφαρμογή της λύσης των δύο κρατών ή απαγόρευσης των αποικιοκρατικών εποικισμών, το μόνο που κάνουν είναι να διατηρούν την βιωσιμότητα του «τετελεσμένου» και της συνεχιζόμενης προστασίας του κατοχικού κράτους, ακόμη και σε διεθνή φόρα. Ανεξάρτητα από τις διαφορές της σημερινής με άλλες ισραηλινές κυβερνήσεις, υπάρχουν οι παράγοντες που καθορίζουν τις στρατηγικές και ιδεολογικές σχέσεις μεταξύ τους…πράγμα που θα καταστήσει το κράτος Απαρτχάιντ «τετελεσμένο γεγονός» από το πρίσμα των εναλλακτικών λύσεων σε άλλες λύσεις, με πρώτη εκείνη της λύσης των δύο κρατών και της ίδρυσης ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου Παλαιστινιακού Κράτους σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη από το 1967 συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ.
Το παράδοξο σήμερα είναι πως η ευρωπαϊκή ακροδεξιά και εκείνοι που αυτοαποκαλούνται νεο-Ναζιστές επιλέγουν να στηρίξουν το Σιωνιστικό κίνημα και να επιβεβαιώσουν την απόλυτη υποστήριξή τους στο ισραηλινό κατοχικό κράτος για να απωθήσουν τις κατηγορίες του ρατσισμού , του Άπαρτχάιντ και της θρησκευτικής «ανωτερότητας» παρά τις διαιρέσεις και τις διαφωνίες που διαδραματίζονται ανάμεσα σε τμήματα της σημερινής εβραϊκής αποικιοκρατικής κοινωνίας, της σταθερότητας και της διαύγειας του κατοχικού κράτους ως καθεστώς Απαρτχάιντ και της ασθενούσας δύναμης αυτοπροβολής του σαν δημοκρατία. Αυτό μπορεί να εξηγεί την παλιά συνεργασία ανάμεσα στους Σιωνιστές και τους Ναζί, που θεσπίστηκε το 1933 μέσω της συμφωνίας «Haavara» (σ.μτφρ. 25 Αυγούστου 1933) για την διευκόλυνση της μετανάστευσης των Γερμανών Εβραίων και άλλων Ευρωπαίων Εβραίων στη γη της Παλαιστίνης ως νέοι αποικιοκράτες έποικοι. Αυτή η συνωμοσία συνέβαλε στην επίτευξη αυτού μέσω της εκμετάλλευσης του Σιωνιστικού κινήματος μίσους ανάμεσα στην Άρια και τις Σημιτικές φυλές. Και το μίσος των Γερμανών για τους Εβραίους εντός του πλαισίου του τίτλου της θεωρίας του για τον αντισημιτισμό και την συνεχιζόμενη τάση πλαστογράφησης των γεγονότων της ιστορίας και εξάλειψης των γεγονότων.
Παρά το γεγονός ότι αυτό που συμβαίνει τώρα σε διάφορες εβραϊκές κοινότητες θεσπίστηκε στο κατοχικό κράτος και, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, διακρίνονται φωνές που αμφισβητούν τη σημερινή κυβέρνηση της φασιστικής θρησκευτικής δεξιάς καταρρίπτοντας τα ταμπού για τα οποία απαγορευόταν στο παρελθόν να συζητούν όπως οι «ιερές αξίες» του Σιωνιστικού κινήματός τους. Αυτές οι διαφορές σήμερα οξύνονται μεταξύ τους. Εντούτοις, η μεγάλη αντιπαράθεση που διαδραματίζεται με διάφορες μορφές διαμαρτυρίας και χάους δεν αντανακλά τις θεμελιώδεις διαφορές από θέσεις της πολιτικής δεξιάς, αλλά μάλλον των εξτρεμιστών σε σχέση με το ζήτημα του παλαιστινιακού λαού και των δικαιωμάτων τους, που υπήρχε μέσα από όλες τις κυβερνήσεις τους, μέρος των οποίων θεωρούνταν «Σιωνιστική αριστερά» από το Εργατικό Κόμμα και πριν, που συνέστησε το επίκεντρο της Σιωνιστικής συναίνεσης ανταγωνιζόμενα τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού και με διάφορα μέσα. Από την άλλη υπάρχουν διαφορές που μπορεί να έχουν επίδραση μόνο στις εσωτερικές τους διαφωνίες.
Αυτό που χρειάζεται από τους φίλους μας στον κόσμο, οι οποίοι υπερασπίζονται τα γεγονότα της Ιστορίας και τα δικαιώματα του λαού μας, τις ανθρώπινες και δημοκρατικές αξίες και αρχές, είναι να αποτρέψουν την υιοθέτηση αυτού του ορισμού που διατυπώνεται στο σχέδιο προτάσεων της Διεθνούς Συμμαχίας για την Μνήμη του Ολοκαυτώματος στον ΟΗΕ και στο ευρωκοινοβούλιο σε αποφάσεις και νόμους, αλλά και να αποκαλύψουν και να καταδικάσουν τις δηλώσεις της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της ΕΕ, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, μέσω του ευρωκοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε μία περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη υποφέρει από μία κατάσταση πολιτικής αστάθειας και απαράμιλλου πληθωρισμού εξαιτίας της υποταγής της στις πολιτικές των ΗΠΑ, ως σήμερα.
Το πιο σημαντικό σε ό,τι αφορά εμάς τους Παλαιστίνιους σήμερα είναι να μην στρουθοκαμηλίσουμε αλλά να αντιμετωπίσουμε τις επίσημες αμερικανικές και δυτικοευρωπαϊκές δηλώσεις και ανακοινώσεις που βασίζονται στην σιωνιστική «λογική» και «αφήγημα» διαστρέβλωσης της Ιστορίας. Αυτό είναι επιτρεπτό ή και χρήσιμο στο δρόμο για την εθνική μας απελευθέρωση ή για τις σχέσεις αλληλεγγύης που μας δένουν με τους ευρωπαϊκούς λαούς αλλά και με τα αμερικανικά και εβραϊκά προοδευτικά κόμματα για τα ζητήματα του λαού μας.
Επίσης, σημαντική είναι η ανάγκη να επωφεληθούμε από τη διεθνή πλειοψηφία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για να συλλογιστούμε ξανά την απόφαση που εξισώνει τον Σιωνισμό με τον ρατσισμό, ιδιαίτερα φέτος που τα Ηνωμένα Έθνη θα πραγματοποιήσουν τελετή μνήμης για την 75η επέτειο από την Νάκμπα (την καταστροφή), για πρώτη φορά, που προγραμματίζεται για τις 15 Μαΐου αλλά και μετά την αποκάλυψη των ισραηλινών πολιτικών και της σιωνιστικής συλλογιστικής στη βάση της καθυπόταξης, του ρατσισμού, της «υπεροχής» και της οικοδόμησης σε μία περίοδο παρακμής της αμερικανικής επιρροής, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, ενόψει όσων συμβαίνουν σε σχέση με αλλαγές που οδήγησαν στην αποτυχία των νέων σχεδίων τους και των προσπαθειών τους να τα πετύχουν.
