Ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος αποτελεί, παρά την «εκσυγχρονιστική» προέλευσή του, γνήσιο τέκνο του σκληρού ηγετικού πυρήνα της Δεξιάς. Το ίδιο και ο πρωθυπουργός, ο οποίος μεταξύ άλλων τον τοποθέτησε στη θέση του. Και οι δύο (και όχι μόνο αυτοί οι δύο) είναι ουσιαστικά πολιτικοί απόγονοι του ρεύματος του δοσιλογισμού. Ενός ρεύματος που προϋπήρχε της Κατοχής, προϋπήρχε του όρου «δοσιλογισμός» και ιστορικώς έλαβε διάφορες ονομασίες: ραγιαδισμός, νενεκισμός και πάει λέγοντας. Ήθελε δε, ο κ. Σκέρτσος (και καλά έκανε) να το υπογραμμίσει αυτό ενόψει εκλογών.
Ως εκ τούτου πολύ λογικά από πλευράς πολιτικής του καταγωγής (αν και όχι αναμενόμενα από πλευράς εκλογικών τακτικισμών) δήλωσε τα εξής σε ό,τι αφορά τις γερμανικές αποζημιώσεις: «Νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και όχι προς τα πίσω. Μιλάτε για μια υπόθεση που αφορά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν την απαξιώνω, ούτε την υποβαθμίζω, αλλά αυτή τη στιγμή η Ελλάδα και η Ευρώπη πολύ σημαντικές, μείζονες προκλήσεις, που έρχονται από το μέλλον. Είναι η κλιματική κρίση, είναι η ψηφιακή επέλαση, είναι προβλήματα που έχουν να κάνουν με την προσέλκυση καλών επενδύσεων στην Ευρώπη – να μην χάσουμε την παραγωγική μας βάση. Νομίζω ότι αν αναλωνόμαστε σε ζητήματα τα οποία αφορούν το παρελθόν, χάνουμε τη μάχη για το μέλλον. Και πρέπει να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή την προσπάθεια. Εμείς είμαστε μια κυβέρνηση που κοιτάμε προς τα μπρος και, προφανώς, χτίζουμε με πατριωτική ευθύνη, με υπεύθυνο πατριωτισμό, μια πιο ισχυρή Ελλάδα».
Κοινώς, ξεχάστε τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων. Ξεχάστε το κατοχικό δάνειο. Ξεχάστε την ηθική δικαίωση των χιλιάδων νεκρών προγόνων μας. Ξεχάστε την αξιοπρέπεια του Ελληνισμού. Για τους πολιτικούς απογόνους του δοσιλογισμού, η μοίρα της πατρίδας μας είναι αυτή του τσανακογλύφτη κάθε ισχυρού. Όπως ακριβώς οι τότε πρωταγωνιστές του δοσιλογισμού έκαναν με τη ναζιστική Γερμανία και, αφού η τελευταία ηττήθηκε, με τους Άγγλους και κατόπιν με τις ΗΠΑ. Προφανώς, για ένα μέρος του εκλογικού σώματος η εθνική αξιοπρέπεια, ο πατριωτισμός είτε δεν έχει σημασία, είτε αφορά μόνο παράτες στο κέντρο των Αθηνών. Ας ελπίσουμε ότι πρόκειται για οικτρή μειοψηφία. Διότι σε άλλη περίπτωση, η πατρίδα μας δεν έχει μέλλον. Και μια πατρίδα χωρίς μέλλον, ένα έθνος, ένας λαός που δεν υπερασπίζεται τη μνήμη των νεκρών του και των ηρώων του, όχι μόνο θα συνεχίσει να φτωχοποιείται αλλά και θα εξαφανιστεί.
Παρεμπιπτόντως, έχει υπάρξει και μια σχεδόν ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, με εξαίρεση μόνο των ναζί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι βεβαίως δεν μπορούν να ζητούν αποζημιώσεις για τις πράξεις των προπατόρων τους ναζί Γερμανών. Προφανώς, αυτή η απόφαση δεν σημαίνει τίποτα για την παρούσα κυβέρνηση (τουλάχιστον για αυτήν και πέραν πάσης αμφιβολίας για αυτήν). Τόσος σεβασμός για την αστική δημοκρατία και τους νόμους… Αν η νομιμότητα αφορά κανένα φοιτητή, πρέπει να τον πάρουν σηκωτό τα ΜΑΤ. Όταν αφορούν Γερμανία και άλλους ισχυρούς, τότε την πετάμε στα σκουπίδια.
Όλα αυτά προκύπτουν σαφώς από τις δηλώσεις Σκέρτσου. Και η “ανασκευή” του υπουργού Επικρατείας, μετά τον θόρυβο που δικαιολογημένα ξεσηκώθηκε, δεν είναι πραγματική ανασκευή.
Ο κ. Σκέρτσος και ο κ. Μητσοτάκης που τον επέλεξε ως γνήσιοι απόγονοι του δοσιλογισμού διαπράττουν την εξής χυδαιότητα: υπονοούν ότι αν ξεχάσουμε τις αποζημιώσεις θα «τσιμπήσουμε» καμιά γερμανική επένδυση. Πρόκειται για συντονισμένη προσπάθεια εκμαυλισμού συνειδήσεων. Καμία επένδυση, καμία πρόκληση δεν είναι σημαντικότερη από τη δόμηση σχέσεων δικαιοσύνης. Γιατί όταν κάποιος ισχυρός βλέπει ότι μπορεί να χειραγωγεί το πολιτικό σου προσωπικό και να σε κάνει να ξεχνάς όσα δικαιούσαι, το μόνο που θα σου στείλει είναι αρπακτικά, τα οποία θα σε λεηλατήσουν, πετώντας ένα μέρος στους ντόπιους «υπαλλήλους» του. Με τούτα και με κείνα, ο κ. Σκέρτσος μας έπεισε: αυτή η κυβέρνηση πρέπει να εξαφανιστεί το συντομότερο. Είναι ζήτημα τιμής. Αλλά και αυτοί που θα έρθουν (αν έρθουν άλλοι) έχουν υποχρέωση να δράσουν. Δεν μπορούμε να ξεχνούμε για παράδειγμα, ότι και ο κ. Τσίπρας ωραιότατα ξέχασε το εν λόγω ζήτημα στη συνάντησή του με τον καγκελάριο Σολτς.
Όταν έχει λάβει απόφαση η Βουλή, έχεις μια επιλογή: να εγγράψεις τις οφειλές αυτές στον προϋπολογισμό σου. Να τολμήσεις να εξηγήσεις ότι η Ε.Ε. δεν θα λαμβάνει αποφάσεις, όπου απαιτείται ομοφωνία έως ότου επιλυθεί το ανοιχτό αυτό πρόβλημα, το οποίο προκύπτει από τη γερμανική άρνηση για δικαιοσύνη. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί συμβιβασμό με τη συνεχιζόμενη αδικία. Οι πολιτικοί συνεχιστές του δοσιλογισμού δεν ξεπλένουν όλους τους υπολοίπους. Μεγαλώνουν την υποχρέωση των τελευταίων να δράσουν άμεσα.
