Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις.
Υπαισθησία είναι η μειωμένη ευαισθησία σε απτικά ερεθίσματα, η μειωμένη αισθητικότητα, η εξασθένηση της ικανότητας κάποιου να αντιλαμβάνεται τις μεταβολές στο περιβάλλον και τον οργανισμό του. Ένα είδος αισθητηριακής παραμόρφωσης. Ως ιατρικό σύμπτωμα αναγνωρίζεται συνήθως σε ασθενείς με ινομυαλγία. Συχνά εκδηλώνεται κατά τη διάρκεια ισχαιμικών επεισοδίων. Εμφανίζεται επίσης σε νοσούντες από νευροπάθειες. Ως πολιτικό σύμπτωμα αναγνωρίζεται μαζί με τη δύσπνοια απ’ άκρη σ’ άκρη της μετεκλογικής Ελλάδας. Σαν να συνέρχεται η χώρα μετά από εγκεφαλικό ή κάποια ακραία κρίση πανικού.
Την επομένη των εκλογών στις μεταξύ μας συζητήσεις επικρατούσε ένα είδος παρόμοιου μουδιάσματος. Κατά τις μέρες που ακολούθησαν αραιώσαμε τις κουβέντες επί του θέματος και επικεντρωθήκαμε περισσότερο στην αναζήτηση στέγης. Τη δεύτερη μέρα αποφασίσαμε πως η περιοχή των Εξαρχείων ήταν πλέον απαγορευτική για την τσέπη μου. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήξαμε όταν η Άννα ήρθε να με πάρει για να δούμε ένα ημιυπόγειο στην Πλαπούτα.
Η αγγελία στο Facebook έλεγε: «Νοικιάζεται διαμέρισμα 21τμ, πλήρως ανακαινισμένο. Ημιυπόγειο, με πόρτα ασφαλείας , ενεργειακό πιστοποιητικό, air-condition, πλήρως εξοπλισμένο». Εκείνες τις μέρες είχα δει διαμερίσματα πολύ μικρότερα από αυτό, οπότε σκέφτηκα πως δεν είχα τίποτα να χάσω. Συναντήθηκα με την Άννα στην Τσαμαδού και πήγαμε να το δούμε.
Απ’ έξω υπήρχε ουρά δέκα ατόμων. Ο χώρος ήταν όντως 21τμ οπότε δεν μπορούσαν να μπουν όλοι μαζί οι ενδιαφερόμενοι. Όταν ήρθε η σειρά μας, μπήκαμε. Υπήρχε ένα κρεβάτι από την εποχή του Ναπολέοντα και μια πολυθρόνα που απ’ την πολυχρησία είχε σχηματισμένο πάνω της το ακριβές μέγεθος των γλουτών του προηγούμενου ενοίκου. Το air-condition όταν ήταν σε λειτουργία παρήγαγε τον ίδιο θόρυβο με το τρακτέρ ενός μπάρμπα μου στο χωριό. Δεν υπήρχαν σήτες, ενώ το διαμέρισμα ήταν ακριβώς μπροστά απ’ τον υπόνομο. Ρώτησα τον μεσίτη αν σκοπεύει να βάλει. Μου απάντησε αρνητικά. «Και με τις κατσαρίδες τι θα γίνει;» τον ρώτησε η Άννα. «Α, δεν μπαίνουν καθόλου κατσαρίδες εδώ. Η εταιρεία μας έχει αναλάβει εδώ και δύο χρόνια όλη την πολυκατοικία και ποτέ δεν είχαμε τέτοια παράπονα», της απάντησε και κοίταξε το Rolex του επιδεικτικά. «Έχετε υπογράψει κάποιο συμφωνητικό με τις κατσαρίδες να μπαίνουν μόνο στο δίπλα διαμέρισμά; Εδώ τους είναι απαγορευμένη ζώνη;», τον ειρωνεύτηκε η Άννα. Εκείνος δεν απάντησε τίποτα. Μόνο έφυγε και γύρισε μετά από τριάντα δεύτερα μαζί με το ζευγάρι που βρισκόταν από πίσω μας στην ουρά.
«Δεν θα μείνεις εδώ ρε φίλε. Δεν είναι ανθρώπινη συνθήκη στέγασης αυτή. Αυτό είναι “Άνθρωποι και Ποντίκια”», μου είπε. «Δεν έλεγε τιμή για το ενοίκιο στην αγγελία. Κάτσε να τον ρωτήσουμε. Συγγνώμη η τιμή του ενοικίου ποια είναι;» ρώτησα. «Στα 420 ακατέβατο με τρία νοίκια προκαταβολή», είπε ο μεσίτης που τσάταρε εκείνη την ώρα στο Tinder, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα απ’ το iPhone. «Δεν υπάρχει περίπτωση», μου είπε η Άννα. «Κάτσε να ξαναδούμε το μπάνιο» της είπα. «Να πας μόνη σου και οι δύο μαζί δεν χωράμε άλλωστε», μου απάντησε. Μέχρι να βγω απ’ το μπάνιο το ζευγάρι που μπήκε μετά από μας είχε αποφασίσει να νοικιάσει το διαμέρισμα.
Βγήκαμε απ’ την πολυκατοικία μουδιασμένες, όπως την επόμενη των εκλογών. Άραγε για πόση ώρα φτάνει το οξυγόνο ν’ ανασάνουν δύο άτομα σε 21 τμ με κλειστές τις πόρτες; Σκέφτηκα πώς θα ήταν η ζωή στο ημιυπόγειο της Πλαπούτα αν είχα νοικιάσει εγώ το διαμέρισμα αντί για το ζευγάρι. Μετά σκέφτηκα τους Smashing Pumpkins: Despite all my rage, I’m just a rat in a cage. Γύρεψα τα μάτια της Αννούλας. Τα βλέμματά μας ανταμώσανε και σαν να υπογράψαμε αυτοστιγμεί σιωπηρό συμβόλαιο με μόνο όρο να μην πολιτικοποιήσουμε αυτό που μόλις είδαμε. Καθίσαμε στο Καφενείο για τσίπουρα. Η Άννα σκρόλαρε στο κινητό της. «Εδώ λέει πως η Αφροδίτη σήμερα θα έρθει πολύ πολύ κοντά στη Σελήνη. Πρόκειται για ένα σπάνιο αστρικό φαινόμενο. Ας κρατήσουμε αυτό απ’ την σημερινή ημέρα και όχι το αίσχος της Πλαπούτα», μου είπε.
Πράγματι η Αφροδίτη είχε σταθεί κάτω ακριβώς από το μισοφέγγαρο. Δυο μέρες μετά τις εθνικές εκλογές ένα τεράστιο ερωτηματικό είχε σχηματιστεί στον ουρανό. Ήταν η πρώτη φορά που ύψωσα το βλέμμα μου απ’ την 21η του Μάη. Το είπα στην Άννα. Εκείνη με κοίταξε με δυο μάτια γεμάτα σκοτάδια, που καίγανε όμως, όπως τα μάτια της κουζίνας στο δυνατό. Με κοίταξε με χείλη πολύ στενά και πολύ σφιγμένα για να βγάλουν φωνή, σαν να φοβήθηκε πως στην προσπάθειά της να μιλήσει θα ξερνούσε.
Δεν θα χαρίζαμε σε καμία κυβέρνηση την ικανότητά μας να κοιτάμε ψηλά. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα να εγκλωβιστούμε σε υπερκοστολογημένα υπόγεια. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν στα υπόγεια η θέα. Τουλάχιστον όχι για κείνους που κοιτάξαν το φεγγάρι της 23ης του Μάη. Δώσαμε έτσι η μία στην άλλη κουράγιο γιατί εκείνη την μέρα νικήσαμε την υπαισθησία. Ήταν η μέρα αφήσαμε το φεγγάρι να μας συγκινήσει.
Απ’ τα αποικιοκρατούμενα Εξάρχεια
Για το Κοσμοδρόμιο
Η Γειτόνισσα
