Α: Γιατί μιλάτε κύριε; Είστε ειδικός; Είστε πολιτικός αναλυτής;
Β: Όχι!
Α: Α! Ωραία! Το(ν) γλυτώσαμε αυτό(ν).
Β: …
Α: …
Β: Πάντως δεν είδα, πουθ…
Α: Τo ‘ξερα!… Άντε ρίχτα και εσύ!
Το παρακάτω κείμενο δεν απευθύνεται σε κανέν@. Είναι θεωρητικό. Δεν σκοπεύει να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας. Θα μπορούσε να ονομαστεί και μη-κείμενο. Είναι μια προσωπική θεώρηση της πολιτικής (αν ακόμα μπορεί να ιδωθεί ως τέτοια) ζωής της χώρας.
Για πολύ καιρό, προσπαθούσα να καταλάβω τι σκ**α κάνω στην ψυχοθεραπεία… Όχι! Να μην παρεξηγηθώ, καλά πέρναγα – και είναι μια διαδικασία που την προτείνω όπως και τη γυμναστική και την καλή διατροφή, σε όλους και όλες θέλουν να την πράξουν, ανεπιφύλακτα. Αλλά, αλήθεια, τι έκανα στη θεραπεία; Τί προσπαθούσα να κάνω; Πέρασαν μήνες, θαρρώ, μέχρι να αποφασίσω ότι αυτό που έκανα ήταν μια επαναδιαπραγμάτευση του παρελθόντος. Κοινώς, προσπαθούσα να ξαναδιηγηθώ την ιστορία, τη δική μου και της οικογένειάς μου, για να είμαι καλύτερα στο παρόν και άρα να το ζήσω, αντί να πετάγομαι συνέχεια στο παρελθόν (για εμμονικές επαναληπτικές αναβιώσεις των ίδιων τραυματικών εμπειριών) ή στο μέλλον (για προσμονές «σίγουρης» επαγγελματικής επιτυχίας, αναγνώρισης του ταλέντου μου ή αστειότητες τύπου: «θα τους δείξω εγώ!», «θα λογαριαστούμε μετά», ή «το κοινωνικό κράτος που κάποτε-κάπως βίωσαν οι γονείς μας θα το διεκδικήσουμε ξανά, και όχι μόνο, θα το διεκδικήσουμε! Θα το ξανακερδίσουμε!).
[Σημ.: Δεν θαρρώ ότι δεν πρέπει να επιθυμούμε κοινωνικό κράτος πρόνοιας, θεωρώ ότι δεν έχουμε πια λόγο να κοιτάμε στο παρελθόν με την αίσθηση ότι το δίκαιο αίτημά μας, πηγάζει από κάποια θέσφατη λειτουργία κεκτημένου].
Ας το πάρουμε απόφαση: η δουλειά πρέπει να γίνει από την αρχή!
Εκεί λοιπόν, σε αυτό το τελευταίο, είναι που κολλάω και την επαναδιαπραγμάτευση του παρελθόντος, και δη, του τραύματος. Ξεκάθαρα: όταν το «Όχι» έγινε «Ναι», ένα μεγάλο μέρος του 61,31%, τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα. Ξεκάθαρα: όταν κατόπιν αυτής της προδοσίας, δεν υπήρξε καμία κίνηση, λέξη, ήχος ή ο,τιδήποτε, που να μοιάζει σαν η μεριά που ζήτησε, τη γνώμη του «λαού», να ζήτησε και συγγνώμη για το τι έκανε, ένα μεγάλο μέρος του 61,31%, μπετονάρισε το τραύμα του με όλες τις πιθανές τεχνικές διαχείρισής του.
[Σημ.: Όπως δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, δεν είμαι καταρτισμένος ούτε και στην ψυχολογία, άρα θα γλυτώσετε μια πιθανά λανθασμένη θεωρία, αλλά όχι και την απλή μου καταγραφή, που ακολουθεί].
…Και οι «διαχειρίσεις», ήταν πολλές:
Κάποια υποκείμενα, αποφάσισαν ότι θα κρίνουν τα πάντα εκ του αποτελέσματος, που με τη συναρμογή της θεωρίας του «μη χείρον βέλτιστον» τους δημιούργησε το παράδοξο του να «ξέρουν ότι αυτό που έγινε ήταν το πιο λογικό» (!), αλλά να μην μπορούν να δουν τον υπαίτιο και να διατηρήσουν την ηρεμία τους, και «σίγουρα, να πρέπει να τον ξαναψηφίσουν, για να μη βγει ο άλλος».
Κάποια υποκείμενα, αποφάσισαν ότι τέλειωσε γι’ αυτά: η ελπίδα, η πίστη, η αποδοχή του άλλου. Και από τούδε και στο εξής θα κοιτάνε την πάρτη τους, που σε αυτό το νεοφιλελεύθερο κόσμο είναι πολύ πολύ εύκολο: οθονοκινητό να έχεις και όλα εφαρμό-ζονται app-ταιστά!
Κάποια υποκείμενα, αποφάσισαν ότι ο καλύτερος τρόπος να διάγουν «λογικό» βίο θα ήταν να παραδεχτούν ότι όλη αυτή η «νεανική» κουβέντα για αλλαγή παραδείγματος, για δικαιοσύνη, για αξιοκρατία, για ανθρώπινα δικαιώματα κτλ, είναι πια ντεμοντέ. Να παραδεχτούν ότι κάτι ξέραν τόσες γενεές συντηρητισμού της ευρύτερης οικογένειάς τους. Εξάλλου, όλη η Ευρώπη… (Ποια Ευρώπη;)… ο κόσμος όλος στρέφεται στον συντηρητισμό… Και αν καταφέρει ο Μασκ και πάει στην Άρη, και εκεί… συντήρηση θα ψήφιζαν οι Αρειανοί, αν είχαν δικαίωμα ψήφου! Οπότε, ό,τι δεν πιάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια … και ό,τι με βολεύει το βαφτίζω σωστό, κατά περίπτωση, κατ’ ανάγκη, κατά μόνας σίγουρα… γιατί τα «σωστά και λογικά» δεν τα διατυμπανίζεις και πολύ. Και εδώ, ας κάνουμε την προσπάθεια να λύσουμε την απορία που απηύθυναν μεταξύ τους οι έκπληκτοι συμμετέχοντες στην πρόσφατη εκλογική διαδικασία: «Μα, πώς πήρε 41%, αφού δεν γνωρίζω κανένα που ψήφισε ΝΔ;!!». Η απάντηση είναι μια, και χωρίζεται στα τρία:
(α) δεν γνωρίζεις και τόσο πολύ κόσμο, απλά έτσι σε κάνουν να νιώθεις (ψευδώς) τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης
(β) δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τη «διπολική σου στάση» απέναντι στα διλήμματα, τύπου: «ανακύκλωση χωρίς ουσιαστική αξία για το περιβάλλον, συμμετοχή στην πορεία μόνο για να φας δακρυγόνα και να μην αλλάξει ο νόμος, αλλά και να σου πει το σωματείο σου “πάλι καλά τα καταφέραμε και η πορεία ήταν μεγαλειώδης”…». Διλήμματα, στα οποία εκτίθεσαι καθημερινά, μόνος σου, επανατοποθετείς τις παρωπίδες σου όλο και πιο κοντά την μια στην άλλη, και
(γ) πολλοί γνωστοί σου, σου είπαν ψέματα! Κάναν τις σωστές κινήσεις και είχαν τα σωστά ύφη όταν τους έλεγες πόσο απαράδεκτα ήταν/είναι η κατ’ επανάληψη διαπόμπευση και εκμετάλλευση ευάλωτων ομάδων, οι βίαιες επαναπροώθησεις, το ξεπούλημα κάθε έννοιας του δημόσιου, οι αντεργατικές πολιτικές, η καταστρατήγηση βασικών συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών κ.α.π., και έτσι νόμιζες ότι θα τη ρίξουν «κάπου» την ψήφο τους. Αλλά όχι, «εκεί»! Και όμως, την έριξαν εκεί! Και μπράβο τους! Ή και όχι! Ή και ναι! Ποιος ξέρει; Τί ξέρουμε;
Και μετά από την εύλογη (για μένα) πολυλογία φτάνουμε στην οικονομία: που δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ, πήγε «πολύ καλύτερα», για την ίδια την οικονομία! Οι τιμές αυξάνονται. Ναι, είναι και ο πληθωρισμός, αλλά στην αναμπουμπούλα του, βαράει και όποιος μπορεί! Και, όποιος δεν μπορεί; Κάθεται και τον βαράνε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για όσο αντέχει και μετά το κάνει θέμα, ότι τον βαράνε, στα σόσιαλ μίντια – που βλέπουν μόνο οι φίλοι του.
Ναι, η σταθερότητα, βοηθάει εκείνες τις ομάδες πολιτών, που έχουν χρήματα στην τράπεζα. Ναι, αυτές οι ομάδες ψηφίζουν! Και ναι, ελπίζουν ότι, ακόμα κι αν σε λίγο δεν θα υπάρχει αυτή η σταθερότητα, αυτοί (οι τυχεροί; οι εκλεκτοί; οι έξυπνοι;) θα είναι σίγουρα στη σωστή πλευρά των οριζόντιων μέτρων και θα τη γλυτώσουν. Είναι οι πιο τυχεροί, εκλεκτοί και έξυπνοι ανασφαλείς που υπήρξαν ποτέ!
Και τέλος, το Xanax.
Ναι, το έχετε διαβάσει κατά τη διάρκεια της πανδημίας: κοίταγαν τις απεκκρίσεις μας και βλέπαν πόσος ιός κυκλοφορούσε. Βλέπαν και άλλες ουσίες που κυκλοφορούσαν. Και είδαν πολύ Xanax ή αντίστοιχα σκευάσματα.
[Σημ.: τα φάρμακα που σου δίνει ένας γιατρός για να σε βοηθήσει στη θεραπεία σου, είναι μέρος αυτής της θεραπείας και σαφέστατα πρέπει να κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να έχεις μια καλύτερη ζωή: άμεσα ή στο προσεχές μέλλον].
Το πήραμε το οπιούχο (που είναι και η θρησκεία του λαού) και καλόπιοτο να ήταν και να είναι. Διαβάσαμε, όμως τις αντενδείξεις; Πιθανά ναι! Και ίσως τις διαβάσαμε και στον οικογενειακό μας κύκλο, κάνοντάς το σε στυλ «Ρετιρέ» του Δαλιανίδη, δηλ. μεγάλο θέμα, τόσο που μας άκουσαν και οι γείτονες. Τελικά ναι, τις διαβάσαμε απ’ ό,τι φαίνεται τις αντενδείξεις. Όμως, όπως λέει ένας fb-φίλος για το ποσοστό του πρώτου κόμματος στις εκλογές: «Μην νομίζετε πως το 41% δεν καταλαβαίνει πως η ΝΔ λεηλατεί την χώρα. Απλά καθώς έχουν πείσει τους περισσότερους πως ανήκουν στις τάξεις των λεηλατώντων και όχι των λεηλατημένων, πιστεύουν πως θα πάρουν κάτι από τα κλεμμένα».
Έτσι και με τα χάπια: δεν είναι ότι δεν διαβάσαμε τί μπορεί να πάει στραβά, απλά θεωρήσαμε ότι ό,τι είναι να πάει στραβά, θα πάει στραβά, μόνο για τους άλλους. Και έτσι, απομακρυσμένοι από το συναίσθημα που μας πληγώνει (και ναι! δεν είναι, μόνο το βάφτισμα του «όχι» σε «ναι»), δώσαμε την ευκαιρία στον εαυτό μας για λίγο καιρό ακόμα! Λίγο, λιγουλάκι! Και μετά θα τους δείξουμε εμείς! Και ναι! Θα τους δείξουμε είναι σίγουρο: με τρεις πτωχεύσεις τραπεζών στην Αμερική και κάποιες παραλίγο πτωχεύσεις τραπεζών στην Ευρώπη, κάνα δυο (κοντινούς) πολέμους, και όλα τα υπόλοιπα που μπορεί κανείς να διαβάσει στα νέα, εκτός των τειχών – διότι, εντός, τέτοια νέα, φτάνουν μόνο για να δικαιολογήσουν φαινόμενα, όπως η κατάρρευση της Τράπεζας Θεμάτων! Ένα είναι σίγουρο: Θα τους δείξουμε!
Σε ποιους όμως; Ίσως σε εμάς τους ίδιους.
Βέβαια, ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές, και η Τράπεζα Θεμάτων, τράπεζα είναι κι αυτή, και καταρρέει! Και εντέλει, αν είναι να καταρρεύσει μόνο αυτή… πάλι καλά… να’ ναι οι χάκερς!
Ίσως, καλύτερα να ήμασταν καλά, εμείς!
