Η Μέση Ανατολή και ειδικότερα η Παλαιστίνη δεν σταματάει να παράγει ειδήσεις. Οι τελευταίες μέρες είναι γεμάτες από ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα, έως εντυπωσιακά γεγονότα, τα οποία συστηματικώς αποκρύβονται, προκειμένου να μην πληγεί ο μύθος του πανίσχυρου και ανίκητου Ισραήλ.
Το τελευταίο ενήργησε πριν από λίγες ημέρες άλλη μία δολοφονική επιδομή ως κατοχική δύναμη στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και ειδικότερα στην Τζενίν. Μόνο που αυτή τη φορά η παλαιστινιακή αντίσταση χρησιμοποίησε σύγχρονους εκρηκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι έπληξαν επιτυχώς επτά τεθωρακισμένα οχήματα, κατόρθωσε να πλήξει ισραηλινό ελικόπτερο και να προκαλέσει θύματα μεταξύ των κατοχικών δυνάμεων. Την επόμενη δε μέρα, τέσσερις Ισραηλινοί έποικοι έπεσαν θύματα της παλαιστινιακής αντίστασης και άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν.
Το Ισραήλ για πρώτη φορά μετά το 2002 αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει ελικόπτερο Απάτσι στην Τζενίν, ενώ ο φασίστας υπουργός Μπεν Γκβιρ, έντρομος από τις ικανότητες της παλαιστινιακής αντίστασης ζητά αεροπορικές επιχειρήσεις στη Δυτική Όχθη και θανατικές καταδίκες. Φυσικά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Ισραήλ θα εφαρμόσει κάθε τακτική βαρβαρότητας. Δολοφονίες, απαγωγές, κατεδαφίσεις κτιρίων, επιθέσεις σε ασθενοφόρα, πογκρόμ εναντίον Παλαιστινίων, διοικητικές κρατήσεις, από όλα έχει το οπλοστάσιο του Απαρτχάιντ.
Ωστόσο, τα πράγματα για το Ισραήλ και το Απαρτχάιντ γίνονται ολοένα χειρότερα. Η καταστροφή της λύσης των δύο κρατών και η απαξίωση της Παλαιστινιακής Αρχής γέννησε νέες γενιές, ακόμα πιο αποτελεσματικής αντίστασης. Τα υπερσύγχρονα όπλα δεν μπορούν να κάνουν κάτι εναντίον των Αράβων πολιτών του Ισραήλ. Το γεγονός ότι στο πλαίσιο ενός οργουελικού συστήματος κατοχής και Απαρτχάιντ και παρά αυτό, η παλαιστινιακή αντίσταση κατορθώνει να καταφέρει ολοένα μεγαλύτερα χτυπήματα εναντίον του Ισραήλ συνιστά απόδειξη του γεγονότος ότι το εβραϊκό κράτος δεν έχει στρατηγική ούτε ειρήνης, ούτε νίκης.
Ακόμα ίσως χειρότερο για το Ισραήλ είναι ότι πολλά από τα περιφερειακά του στηρίγματα κλυδωνίζονται. Η Σαουδική Αραβία και η αναθέρμανση των σχέσεών της με το Ιράν ήταν το πρώτο σοκ. Η Αίγυπτος κοιτά και προς τις BRICS, συνθήκη η οποία εν μέσω υβριδικού παγκοσμίου πολέμου διόλου δεν αρέσει στις ΗΠΑ. Το Ιράν, όχι τυχαίως, διαφημίζει ότι σε 400 δευτερόλεπτα, οι πύραυλοί του φτάνουν στο Τελ Αβίβ. Ο «Σιδερένιος Θόλος», το μέχρι πρότινος καμάρι του Τελ Αβίβ είναι μάλλον περιορισμένης ή και μηδενικής αξίας απέναντι σε υπερηχητικούς πυραύλους, ή απέναντι και σε πολύ λιγότερο εξελιγμένους. Το ακόμα χειρότερο όμως για το Ισραήλ είναι ότι οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν ένα πραγματικό ζήτημα συρρίκνωσης της ισχύος τους και επομένως οι εγγυήσεις τους μεσομακροπρόθεσμα δεν μπορούν να είναι το ίδιο σταθερές και ισχυρές. Την ίδια στιγμή, η ηγεσία του Ισραήλ πειθαναγκάζεται να δεθεί ακόμα πιο ξεκάθαρα με τις τύχες της Ουκρανίας.
Παρενθετικώς, η υπόθεση Κόρμπιν, στο πλαίσιο της οποίας το Εργατικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου αποδείχτηκε πλήρως αλωμένο από τις μυστικές υπηρεσίες (και κάποιοι «αριστεροί» τύπου Paul Mason ενεργούμενα των τελευταίων) δείχνει ότι ναι μεν το Ισραήλ και οι μυστικές υπηρεσίες του μπορούν ακόμα να παρεμβαίνουν στο εσωτερικό ξένων κρατών, αλλά οι αντιστάσεις μεγαλώνουν αντιστρόφως ανάλογα.
Είναι βέβαιο ότι ο κύκλος της βίας κάθε άλλο παρά έχει κλείσει στην Παλαιστίνη και στη Μέση Ανατολή ευρύτερα. Αντιθέτως θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο, στις παρυφές του παγκοσμίου πολέμου. Το αδιέξοδο όμως της πολιτικής του Ισραήλ είναι εδώ. Το Απαρτχάιντ θρέφει τα μέσα της αιματηρής καταστροφής του.
