«Αποφάσισα να προτείνω την εκλογή νέας ηγεσίας από τα μέλη του κόμματος όπως ορίζει το καταστατικό. Δεν θα είμαι υποψήφιος. Θα είμαι παρών πριν κατά τη διάρκεια και μετά από αυτές». Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια του πρώην -πια- προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική-Συμμαχία και πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα από το Ζάππειο στη σκιά των δύο απανωτών εκλογικών συντριβών της 21ης Μαΐου και 25ης Ιουνίου.
Η απόφαση του Τσίπρα να αποχωρήσει από την ανώτατη σφαίρα πολιτικής αντιπαράθεσης δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Η πρώτη άπτεται με τις τύχες της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την ανάγκη να συγκροτηθεί πολιτικό αντιαφήγημα απέναντι στην εκλογική και κοινοβουλευτική επέλαση της Νέας Δημοκρατίας. Η δεύτερη -άμεσα συνδεόμενη με την πρώτη- αφορά το πώς θα εξελιχθεί η μάχη για τον κύριο εκφραστή της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, στο φόντο του κατακερματισμού του πολιτικού χώρου. Η τρίτη σχετίζεται με τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και το πολιτικό του μέλλον αν και τα όσα είπε στο Ζάππειο προϊδεάζουν ότι θα συνεχίσει από χαμηλότερων απαιτήσεων πόστο την πολιτική του σταδιοδρομία.
Στο μεταξύ στα social media οι πρώτες αποτιμήσεις του φαινομένου Τσίπρας κινούνται στο γνωστό δίπολο μεταξύ ηρωοποίησης και δαιμονοποίησης, κάπου ανάμεσα στο άγος της «προδοσίας» του 2015 και το κλέος του να εγκαταλείπει ανώτατα αξιώματα μην έχοντας πλουτίσει. Ως συνήθως η αλήθεια κρύβεται στο ενδιάμεσο κενού και αποβάθρας. Όσοι συνηθίζουν να βλέπουν στον Τσίπρα κάποιου είδους προδοσία της Αριστεράς αρέσκονται στο να λησμονούν ότι κανένα εξ αριστερών προς τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό πρόγραμμα δεν κατάφερε να συγκινήσει μια κρίσιμη πολιτικά μάζα ώστε να την μετατρέψει σε φορέα κοινωνικής αλλαγής. Από την άλλη όσοι υπερτονίζουν τα ηθικά προτερήματα παρακάμπτουν μια βασική σχέση της πολιτικής τέχνης, την ικανότητα να παραδίδεις αποτελέσματα σε συνδυασμό με τη δεξιότητα να τα επικοινωνείς. Και στα δυο πεδία ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα υστέρησε αισθητά, δίχως στο τέλος να ταυτίζεται σε ύφος με τον βασικό πολιτικό του αντίπαλο, αλλά υπολειπόμενος αισθητά από το (πολυπόθητο) πρότυπο του ΠΑΣΟΚ.
Είναι αυτό το μοντέλο ενός κόμματος μπερδεμένου και αντιφατικού, που έμαθε να πολιτεύεται μόνο μέσα από τις κρίσεις των άλλων, που παραδίδει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και την Ιστορία ο Αλέξης Τσίπρας, σηματοδοτώντας το endgame της σταδιοδρομίας του πέριξ των πολιτικών κορυφών. Με πλήρη αίσθηση αξιοπρέπειας η αλήθεια είναι, σε πλήρη αναντιστοιχία με την λυσσώδη ανηθικότητα πολλών εξ όσων ένθεν κακείθεν των εχθρεύτηκαν. Αφήνοντας όμως την πικρή αίσθηση ότι οι όποιες καλές προθέσεις δεν επαρκούν, ιδίως σε ό,τι αφορά τα δημόσια πράγματα.
