Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις.
Τέσσερεις μαυροφορεμένοι νέοι κατέλαβαν ένα από τα τανκ που κυκλοφορούσαν πλέον στους δρόμους. Το έριξαν πάνω σε έναν στύλο ηλεκτροδότησης. Ο στύλος κατέρρευσε. Μετά το έριξαν πάνω σε έναν άλλο. Τα ίδια και ο άλλος. Έπειτα και σ’ έναν τρίτο και έναν τέταρτο και έναν πέμπτο και πάει λέγοντας. Είχαν βάλει σκοπό τους να αφήσουν την πόλη δίχως φως, μιας και η κυβέρνηση αποφάσισε να αφαιρέσει το φως απ’ τις ζωές τους.
Την ώρα που η κάμερα κατέγραφε τον βανδαλισμό μιας στάσης λεωφορείου, ένας τύπος με μπαλακλάβα πέρασε από μπροστά της κρατώντας ένα καναρινί γιουκαλίλι. Το κίτρινο λένε είναι το χρώμα της οργής. Ποιος είπε πως οι νότες δεν έχουν χρώμα; Ποιος είπε πως η επανάσταση δεν έχει ρυθμό;
Ένας εκ των συλληφθέντων κατάφερε να διαφύγει με τις χειροπέδες που του φόρεσαν. Δυο εξεγερμένοι οικοδόμοι τον πλησίασαν κρατώντας έναν ηλεκτρικό τροχό. Του έκοψαν τις χειροπέδες. Η εργατική τάξη βρισκόταν στους δρόμους. Ποιος είπε ότι ήταν αργά να ξεφορτωθεί τις αλυσίδες της;
Μεταξύ των διαδηλωτών υπήρχε κάποιος ντυμένος Spiderman. Ήταν σαφές πως το κίνημα είχε ανάγκη από super ήρωες. Οι εξεγερμένοι έσπαγαν τις πόρτες των τραπεζών χρησιμοποιώντας ηλεκτρικά πριόνια. Πετούσαν εκείνα τα μηχανήματα που περιέχουν πλαστικές μπάλες-παιχνίδια. Εκείνα που λειτουργούν με κέρματα. Εκείνα που συνήθως τα συναντάμε σε λούνα παρκ και ferry boats και που έχουν πέσει σε αχρηστία μετά τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Ιδού μια επαναστατική επαναχρησιμοποίηση των αχρηστεμένων συμβόλων της παιδικής τους ηλικίας!
Και άλλη μια: Μια παρέα έπαιζε με μια μπάλα του μπόουλινγκ, για κορίνες χρησιμοποιούσε ορισμένα λευκά και κόκκινα πλαστικά οδοφράγματα, από εκείνα που μέχρι πρότινος βρισκόντουσαν μπροστά από πρεσβείες ή έξω απ τη βουλή με σκοπό να αποτρέψουν την παράνομη στάθμευση.
Την ώρα που δύο κάδοι καίγονταν κάποια διάβαζε τη Σεξουαλική Επανάσταση του Βίλχεμ Ράιχ. Σε μιαν άλλη συνοικία πάλι μπροστά από δυο φλεγομένους κάδους ένα πιτσιρίκι κούρευε ένα άλλο. Now, this is a FUCKIN’ coup!
Κάποια κορίτσια υπεξαίρεσαν ένα απορριμματοφόρο και σουλατσάριζαν έτσι στην πόλη. Δυο άλλες χρησιμοποίησαν το πορτρέτο της πρωθυπουργού για να σπάσουν τη γυάλινη πόρτα μιας πολυεθνικής. Στην πραγματικότητα ήθελαν να σπάσουν τη γυάλινη οροφή της.
Οι εικόνες αυτές δεν είναι απ’ την Ελλάδα, αλλά απ’ τα γαλλικά προάστια. Θα μπορούσαμε να τις συναντήσουμε στο αθηναϊκό κέντρο ως αποτέλεσμα της ευρύτερης αφηγηματικής αποδόμησης, αλλά εκεί επικρατούσε σιωπή. Χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει πως η λαϊκή δυσφορία δεν λάμβανε σουρεαλιστικές εκδηλώσεις.
Μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Παύλου στο upper side Μεταξουργείο υπάρχει ένα ζαχαροπλαστείο, που λειτουργεί από τον καιρό της Finos Films. Ένας παπάς, που αργότερα έμαθα πως στην πιάτσα είναι γνωστός με το παρατσούκλι «ο Καλαματιανός» και πως στα νιάτα του έπασχε από κομμουνισμό, χόρευε ζεμπέκικο. Την ώρα που το ηχείο στέναζε «στο κελί 33 ήμουν στον Κορυδαλλό», ο κύριος Σπύρος, ο ιδιοκτήτης του ζαχαροπλαστείου άδειαζε ένα μπουκάλι Serkova στο πάτωμα του ίδιου του μαγαζιού του. Ύστερα έβαλε φόκο στη βότκα με αποτέλεσμα ο παπάς να θυμίζει περισσότερο Τούρκο παραδοσιακό χορευτή, έτσι όπως άπλωναν τα ράσα του πλησίον της φουφούς.
Θεώρησα την εικόνα άκρως ριζοσπαστική και αποφάσισα πως αυτή θα είναι η καινούρια γειτονία μου: γιατί οι παπάδες ήταν κομμουνιστές και χόρευαν ζεϊμπέκικα, γιατί έξω απ’ τις κολώνες των πολυκατοικιών έγραφε «Μητσοτάκη Γαμιέσαι», γιατί δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η επέλαση των airbnbάδων, γιατί άκουγες τα best of του Τάκη Σούκα στις τρεις το μεσημέρι, γιατί οι πλατείες δεν είχαν λαμαρίνες, γιατί οι άνθρωποι δεν φοβόταν να γελάσουν, γιατί εξέφραζαν την δυσφορία τους με ένα σουρεαλισμό εντελώς δικό τους και κυρίως γιατί οι μπάτσοι κυκλοφορούσαν ακόμα ινκόγκνιτο.
Απ’ το σουρεαλιστικό Μεταξουργείο,
Για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα.
