Πενταπλασίασε τη δύναμη της μέσα σε ένα χρόνο και τώρα τρέχει στα χορτάρια των γηπέδων του Σακραμέντο στις ΗΠΑ, για το 18ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων. Ο προπονητής της ομάδας, Άρης Μαραγκοζάκης  μιλάει στο «Κοσμοδρόμιο» για αυτή την υπέροχη πορεία.

«Επιστρέφουμε από το Σακραμέντο και το 18ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στις 16 Ιουλίου. Θα μείνουμε στις φοιτητικές εστίες του Πανεπιστημίου της πόλης. Οι περισσότεροι παίκτες δεν έχουν μπει ποτέ σε αεροπλάνο. Ο μικρότερος είναι 30 ετών και ο μεγαλύτερος 63 ετών». Ο Άρης Μαραγκοζάκης, προπονητής της ποδοσφαιρικής ομάδας του περιοδικού «Σχεδία» είναι ίσως πιο ενθουσιασμένος και από τους ίδιους τους παίκτες. Ο ίδιος εργάζεται ταυτόχρονα και ως κοινωνικός λειτουργός στον ίδιο χώρο.

Όπως λέει, αυτή του η επαγγελματική ιδιότητα, έχει τη σημασία της για μια ποδοσφαιρική ομάδα με ποικίλα χαρακτηριστικά ευαλωτότητας και με ανθρώπους από διαφορετικά background. 

Όταν ανέλαβε την ομάδα πριν από ένα χρόνο περίπου, έπρεπε να τρέξει μαζί με τους 6 παίκτες που είχαν απομείνει σε αυτήν, έναν μικρό μαραθώνιο για να τα καταφέρουν να τη στήσουν ξανά στα πόδια της. Η ομάδα είχε σχεδόν διαλυθεί λόγω της πανδημίας.

«Στόχος μου ήταν να δημιουργήσουμε μια οικογένεια. Αυτός που έρχεται μαζί μας να αισθάνεται ότι ανήκει κάπου» λέει ο κ. Μαραγκοζάκης και σημειώνει πως αξιοποιώντας ο ίδιος αλλά και οι 6 εναπομείναντες παίκτες, τις γνωριμίες τους, πέρασαν το μήνυμα ότι η ομάδα θα επανασυσταθεί.

Και όντως, μέσα σε λίγους μήνες, η ομάδα έφτασε τους 35 παίκτες, με τους 25 να είναι σταθεροί.  Η προπόνηση ορίστηκε κάθε Κυριακή στο γήπεδο του Ρουφ, το οποίο παραχωρείται από τον Δήμο Αθηναίων.

Και μπορεί η ομάδα να έχει τον τίτλο «Εθνική Ομάδα Αστέγων» αλλά σε αυτή τη νέα, σύγχρονη εκδοχή της δεν απαρτίζεται μόνο από ανθρώπους οι οποίοι βιώνουν την αστεγία.

«Φιλοξενούμε και ανθρώπους που έχουν βιώσει την ακραία φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό. Κάποιοι από αυτούς διαμένουν σε ξενώνες, όπως ο ξενώνας αστέγων του Δήμου Αθηναίων και άλλοι φιλοξενούνται σε σπίτια φίλων ή συγγενών τους. Συμμετέχουν επίσης άνθρωποι που έχουν ολοκληρώσει κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης από ναρκωτικά ή αλκοόλ. Οι πόρτες μας είναι ανοιχτές για όλους. Μπήκαν τέλος κι άνθρωποι που ανήκουν στον προσφυγικό και μεταναστευτικό πληθυσμό αλλά κι έφηβοι από τη μονάδα ασυνόδευτων ανηλίκων ‘Συνύπαρξη’ αλλά και από τον ξενώνα Προσωρινής Φιλοξενίας Εφήβων της ‘Άρσις’» εξηγεί ο κ. Μαραγκοζάκης.

Ποδοσφαιρικά τουρνουά και νέοι φίλοι

Και ποιος πρωτοκλωτσάει το τόπι σε μια ομάδα με 35 παίκτες; «Στη διάρκεια της προπόνησης χωριζόμαστε σε δύο ομάδες και στήνουμε αγώνες με 4 μικρές υποομάδες για να υπάρχει κι ένας σκοπός σε αυτό που κάνουμε» λέει ο κ. Μαραγκοζάκης.

Μάλιστα, τα καλέσματα για αγώνες με άλλες ομάδες που έχουν επίσης κοινωνικό πρόσημο, είναι πολύ συχνά. Όπως περιγράφει: «Την Παγκόσμια Ημέρα κατά των ναρκωτικών μας είχε καλέσει ο φορέας απεξάρτησης του Δήμου Καλλιθέας ‘Θησέας’. Στη συνέχεια, εμείς διοργανώσαμε τουρνουά στο ‘Σεράφειο’ με τη συμμετοχή άλλων 8 ομάδων. Εκεί, εκπροσωπούνταν πολλοί και διάφοροι -από ραδιοφωνικοί σταθμοί και τον Δήμο Αθηναίων, μέχρι δομές φιλοξενίας ευάλωτων ατόμων. Έχουμε ακόμα παίξει φιλικό με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου ενώ έχουμε συμμετάσχει σε αγώνες στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου δώσαμε φιλικό αλληλεγγύης με τους κρατούμενους» περιγράφει οκ. Μαραγκοζάκης.

Ο δραστήριος προπονητής τονίζει σε αυτό το σημείο πως με ομαδική, συνειδητή απόφαση, η ομάδα  δεν συμμετέχει σε επίσημα, τοπικά πρωταθλήματα κατά τη διάρκεια του χρόνου. Κατά τον ίδιο, ο ανταγωνισμός, βάζει αυτομάτως τον προπονητή σε μια διαδικασία να επιλέγει ανθρώπους με ποδοσφαιρικά κριτήρια.

«Σε εμάς όμως, η επιλογή γίνεται με αμιγώς κοινωνικά κριτήρια» εξηγεί και τονίζει πως το Α και το Ω της ουσίας αυτής της ομάδας είναι η επανένταξη των ανθρώπων μέσα από το ποδόσφαιρο. «Άνθρωποι γίνονται φίλοι μέσα από την ομάδα κι αναπτύσσουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Στόχος μας είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, όχι καλύτεροι ποδοσφαιριστές» υπογραμμίζει ο ίδιος.

Το τρελό όνειρο για το Σακραμέντο και τα εμπόδια για να υλοποιηθεί

Η ελληνική Εθνική Ομάδα Αστέγων συμμετέχει αδιάλειπτα στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων από το 2007.  Φέτος, οι χώρες που έχουν δηλώσει συμμετοχή φτάνουν τις 48.

Ο κ. Μαραγκοζάκης λέει στο «Κοσμοδρόμιο» πως η επιλογή των 8 παικτών (4 από την ομάδα της Θεσσαλονίκης και 4 από την Αθήνα), ήταν μια πολύ δύσκολη υπόθεση, για πολλούς λόγους.

Ο ίδιος εξηγεί γιατί: «Θα ήταν πολύ εύκολο να επιλέξουμε τους νεότερους σε ηλικία, οι οποίοι έχουν καλύτερα αθλητικά χαρακτηριστικά αλλά για εμάς έχει μεγαλύτερη αξία να επιλεγεί ο κ. Λάμπρος που είναι 63 ετών και δίνει το παρών σε κάθε προπόνηση, από το να επιλέξουμε κάποιον που είναι 18 ετών και έρχεται μια φορά τον μήνα στην προπόνηση. Επιλέγουμε λοιπόν αυτούς που ήταν συνεπείς στις προπονήσεις και ταυτόχρονα σέβονταν τους αντιπάλους  και τους συμπαίκτες τους».

Τα κριτήρια εισόδου στις ΗΠΑ ήταν μια εξίσου μεγάλη πρόκληση. Λόγω των πολύ αυστηρών κριτηρίων για τη βίζα, κάποιοι παίκτες που επιλέχθηκαν αρχικά στην 8άδα, αποκλείστηκαν τελικά. Παίκτες από την Αφρική, με αφρικανικό διαβατήριο, έμειναν εκτός, όπως κι αυτοί με ιστορικό χρήσης ουσιών ή αναφορές στο ποινικό μητρώο τους. «Εμείς ήμασταν εξαρχής ειλικρινείς μαζί τους. Τους είπαμε: “Θα κάνουμε την προσπάθεια μας, γιατί το αξίζεις» λέει ο κ. Μαραγκοζάκης.

Τελικά σε αυτούς τους 8 που βρίσκονται ήδη στο Σακραμέντο, ο προπονητής και εμψυχωτής της ομάδας λέει πως τους είπε πριν αναχωρήσουν για ΗΠΑ: «Μπορεί να ταξιδεύετε στο Σακραμέντο για να εκπροσωπήσετε τη χώρα, αλλά με την παρουσία σας τιμάτε και τους υπόλοιπους, οι οποίοι όλο τον χειμώνα με κρύο και βροχές ήταν στην προπόνηση. Το έκαναν για να φτάσετε εσείς να έχετε ένα επίπεδο αγωνιστικό και να σταθείτε στο τουρνουά. Όταν θα παίζετε, να τους σκέφτεστε».

Σε αυτό το σημείο, ρωτάμε τον κ. Μαραγκοζάκη αν η ομάδα έχει προσδοκίες για το κύπελλο. Ο ίδιος απαντά το εξής: «Δεν το έχουμε κερδίσει ποτέ, είμαστε όμως πολύ περήφανοι που έχουμε κερδίσει το βραβείο του Fair play, έξι μάλιστα φορές. Φυσικά, σε κάθε αγώνα, μπαίνουμε για να τον κερδίσουμε. Ωστόσο, δεν έχουμε την απαίτηση κάθε παίκτης ατομικά να έχει τις επιδόσεις που θα τον κάνουν να είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής. Δεν απαιτούμε από όλους τους παίκτες να τρέξουν κατοστάρι ή να σκοράρουν 3 και 4 γκολ. Κάποιοι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να δώσουν δύο πάσες, άλλοι τη δυνατότητα να δώσουν 5 πάσες και άλλοι, να βάλουν γκολ. Αυτό που θέλουμε να βλέπουμε είναι η μέγιστη προσπάθεια. Και είναι σημαντικό πως στην ομάδα υπάρχει αλληλεγγύη -αυτοί που είναι λίγο καλύτερα αθλητικά βοηθούν αυτούς που υστερούν».

Σε κάθε περίπτωση τα μέλη της ομάδας περνούν πολύ, πολύ ωραία κάθε χρόνο που συμμετέχουν σε αυτό το τεράστιο τουρνουά. Ο κ. Μαραγκοζάκης λέει πως η ομάδα έχει μάλιστα ένα εσωτερικό αστείο: « Ο χειρότερος εχθρός μας  είναι σταθερά η Σλοβενία. Εμείς είμαστε ανεκδιήγητοι ποδοσφαιρικά, αλλά ανεκδιήγητοι είναι κι εκείνοι. Τελικά, κάθε φορά που παίζουμε μαζί τους, πάντα καταφέρνουμε να τους κερδίσουμε. Και τους λέμε: ‘Μας κλέβετε την τελευταία θέση!’».