Όπως ξέρουμε, συνήθως, οι δημοκρατικές χώρες σέβονται τη διάκριση εξουσιών. Μία από αυτές τις εξουσίες είναι και η ανεξάρτητη δικαστική αρχή. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, και σε πολλές άλλες χώρες, το Ανώτατο Δικαστήριο, μπορεί να αποφανθεί για πολλά ζητήματα που του τίθενται με γνώμονα το ΣΥΝΤΑΓΜΑ της χώρας.
Αυτή την περίοδο, και ενώ οι ΗΠΑ και ορισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ «ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» στη Μέση Ανατολή, η ισραηλινή βουλή (Κνέσετ), που είναι η νομοθετική εξουσία, δραστηριοποιείται για να θεσπίσει νέους νόμους που θα κάνουν το ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο υποτελές στα καπρίτσια της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας του κρατικού μηχανισμού.
Αυτό όμως που παραβλέπουν κατά απόλυτο τρόπο όσοι ισχυρίζονται πως το Ισραήλ «είναι δημοκρατικό κράτος» είναι το γεγονός πως το Ισραήλ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Ας ξεκινήσουμε, επομένως, από αυτό: πώς είναι δυνατόν ένα Ανώτατο Δικαστήριο να αποφασίσει επί οιουδήποτε νόμου εάν «είναι συνταγματικός ή όχι» όταν δεν υπάρχει σύνταγμα;
Βήμα πρώτο: Οι Φίλοι του Ισραήλ θα πρέπει να προσπαθήσουν να το ενθαρρύνουν να γράψει ένα σύνταγμα και να καθορίσει τα σύνορά του.
Το Ισραήλ βασικά είναι μία «θεοκρατία», κατά έναν τρόπο σαν την «Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν», αλλά δεν έχει το θάρρος να πει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη! Το να ζητά από εμάς τους Παλαιστίνιους, να το αναγνωρίσουμε ως «Εβραϊκό Κράτος», θα έπρεπε πρώτα να αναβαπτιστεί ως «Εβραϊκό Κράτος του Ισραήλ», όπως το έτερο θεοκρατικό καθεστώς στο Ιράν! Τουλάχιστον, το Ιράν είχε το σθένος να δώσει την ορθή ονομασία στην κρατική του υπόσταση.
Σε κάθε περίπτωση, ο (σ.σ. Ισραηλινός) πρωθυπουργός Μπίμπι Νετανιάχου, ειλικρινά, δεν επιθυμεί να πάει φυλακή και οι ακροδεξιοί κυβερνητικοί εταίροι του, Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ και Μπετσαλέλ Σμότριτς, και άλλες θρησκευτικές σιωνιστικές οργανώσεις, τον κρατούν ταυτόχρονα έξω από την φυλακή, αλλά και από τα αχαμνά.
Οι κοσμικοί και φιλελεύθεροι Ισραηλινοί δεν επιθυμούν να ζήσουν σε ένα θεοκρατικό καθεστώς και ανεξάρτητα από το πώς αισθάνονται για τους Παλαιστίνιους υπό την σιωνιστική συναίνεσή τους, συνεχίζοντας την καταπίεση και την αποικιοκρατική κατοχή, διαδηλώνουν μαζικά στους δρόμους, για ζητήματα που αφορούν αυτούς τους ίδιους, στην πραγματικότητα.
Κατά τη γνώμη μου, οι Ισραηλινοί θα έπρεπε να έχουν αντιληφθεί ως τώρα πως δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία με κατοχή και Απαρτχάιντ. Η δημιουργία ενός ισραηλινού συντάγματος και ο τερματισμός της κατοχής και καταπίεσης του λαού μας, θα είναι το μικρότερο από τα βήματα που χρειάζονται προς την κατεύθυνση της «ειρήνης» που μπορεί να έρθει μετά από πολλά χρόνια στη βάση της διεθνούς συναίνεσης για λύση δύο κρατών, στα σύνορα της 4ης Ιουνίου 1967 με αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων, και του δικαιώματος της επιστροφής βάση της απόφασης 194 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων. Βεβαίως, αυτά δεν μπορούν να γίνουν σύντομα παρά μόνο εάν οι ίδιοι οι Ισραηλινοί Εβραίοι παρατηρήσουν πως ο σιωνισμός αυτός καθ’εαυτός είναι ένα όραμα αντισημιτισμού που είναι πέρα από τις δικές τους φιλοδοξίες στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανθρωπισμού και ένα ρατσιστικό κίνημα που κάποτε κηρύχθηκε ως τέτοιο από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
