Μπορείς να κερδίσεις αν βγεις δεύτερος; Στην πολιτική -και στον αθλητισμό ενίοτε- είναι εφικτό.
Μια τέτοια, χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί αυτή του απερχόμενου πρωθυπουργού της Ισπανίας, Πέδρο Σάντσεθ.
Οι δημοσκοπήσεις ήθελαν τον Σοσιαλιστή ηγέτη πολιτικά «τελειωμένο», με το κόμμα του να υπολείπεται από τρεις έως έξι ποσοστιαίες μονάδες. Ευτυχώς για τον ίδιο, την Ισπανία και όσους καταλαβαίνουν την ανάγκη ενός αναχώματος απέναντι στην πανευρωπαϊκή επέλαση της Ακροδεξιάς τις διέψευσε.
Η εκλογική Κυριακή έβγαλε μεν πρώτο το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα και τρίτο το ακροδεξιό Vox αλλά το αριστερό μπλόκ έκανε το 2-4 (PSOE και Sumar αντίστοιχα), σε απόσταση αναπνοής από τους προπορευόμενους. Σε αυτό το ιδιότυπο, πολιτικό pit-stop η ευρύτερη Αριστερά βρίσκεται σε πιο ευνοϊκή θέση από τους αντιπάλους της, αφού μπορεί να ελπίζει ότι θα παραμείνει στην εξουσία εξασφαλίζοντας την υποστήριξη μικρών βασκικών και καταλανικών κομμάτων.
Στο πώς έγινε αυτό κατορθωτό η απάντηση επανέρχεται εκ νέου στον Σάντσεθ και την επιλογή του να εστιάσει στην κρισιμότητα να κρατηθεί ζωντανός σε επίπεδο κυβερνητικής προοπτικής ο αντιδεξιός πόλος. Ο ίδιος, επιδιδόμενος σε μια άνευ προηγουμένου μιντιακή εκστρατεία πέρα από μια αναδρομή στα πεπραγμένα της θητείας του διάλεξε να αντιπαρατεθεί ευθέως με τα επιχειρήματα των αντιπάλων του για το επίμαχο καταλανικό ζήτημα, επανασυσπειρώνοντας την προοδευτική ψήφο και θριαμβεύοντας στην επίμαχη περιφέρεια.
Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς και δύσβατος, με την πιθανότητα συγκρότησης κυβέρνησης να περνάει μέσα από τη συνεννόηση με το εθνικιστικό καταλανικό κόμμα Junts per Catalunya του αυτοεξόριστου στο Βέλγιο από το 2017 Κάρλος Πουτζδεμόν. Αλλά η αίσθηση ότι η κομπάζουσα μέχρι πρότινος Δεξιά εξασφάλισε μια πύρρειο νίκη αναπτερώνει το ηθικό του συνασπισμού PSOE-Sumar και αναδεικνύει τον γενικό γραμματέα των Σοσιαλιστών σε ουσιαστικό νικητή.
Κάθε ομοιότητα με την ελληνική περίπτωση -παρά τους ευσεβείς πόθους πολλών εξ ημών- κρίνεται ακατάλληλη. Πέρα από το όποιο διαθέσιμο imperium της προσωπικής ισχύος ο ευειδής πολιτικός είχε δύο επιπλέον ατού: σοβαρό κυβερνητικό εταίρο και κεντροαριστερό κόμμα με αναφορές στην κοινωνία. Στην ελληνική εκδοχή της συγκατοίκησης σοσιαλδημοκρατίας και ριζοσπαστικής Αριστεράς εκλείπουν αμφότερα, παρατείνοντας χρονικά (και βασανιστικά) την πιθανότητα μιας παρατεταμένης διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
