Πρωτάκουσα τη στιβαρή, καθαρή φωνή του Θάνου Ματζίλη στην «Βακχεία» από διαδικτυακή σπόντα περισσότερο, στο πλαίσιο της διαδικτυακής μου αναζήτησης για τον κύκλο τραγουδιών σε στίχους του τιτάνα Νίκου Γκάτσου με τίτλο «Παγωμένη Θεατρίνα». Μια «επίσκεψη» στο πλούσιο για την ηλικία του βιογραφικό που περιλαμβάνει σπουδές στη μουσική παραγωγή και συνεργασίες με κορυφαίους καλλιτέχνες (Γιώργος Νταλάρας, Δ. Σαββόπουλος, Κ. Μακεδόνας, Γ. Κότσιρας, Δ. Μπάσης) έλυσε τον «γρίφο». Πριν λίγες μέρες την ευκαιρία να τον ξανακούσω ζωντανά στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για την επαναλειτουργία της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης. Συνειδητοποιώντας ότι πρόκειται για μια από τις σπουδαίες φωνές του μέλλοντος της ελληνικής μουσικής το «Κοσμοδρόμιο» μίλησε μαζί του για το λαϊκό τραγούδι και τον ρόλο του μέσα σε αυτό.
Tι είναι η μουσική για σένα και πότε συνειδητοποίησες τη σχέση που έχεις μαζί της;
Η μουσική για μένα δεν είναι μόνο επάγγελμα, είναι ζωή. Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή χωρίς μουσική. Θα ήταν ένα μονότονο πράγμα. Πόσοι δεν θα είχαν ερωτευτεί, αγαπήσει, επουλώσει πληγές, χωρίς αυτήν; Είναι μια σχέση, μια ανάγκη, η οποία δημιουργήθηκε από τα παιδικά μου κιόλας χρόνια ξεκινώντας ως ερέθισμα το οποίο προήλθε από τις μελωδίες που ακούγονταν μέσα στο σπίτι. Αυτό, με ώθησε να φοιτήσω σε ωδεία, αργότερα σε Μουσικό σχολείο, και στη συνέχεια να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στη μουσική παραγωγή και δισκογραφία, δίνοντας μου εφόδια πολύ σημαντικά για τη μέχρι τώρα πορεία μου στο τραγούδι.
Θα περιέγραφες τον εαυτό σου ως αποκλειστικά λαϊκό τραγουδιστή ή το λαϊκό τραγούδι είναι ένας από τους άξονες που φιλοδοξείς να δραστηριοποιηθείς;
Αγαπώ και τραγουδώ το καλό ελληνικό τραγούδι. Πιστεύω πως το κοινό και η πορεία του κάθε καλλιτέχνη είναι εκείνα που μπορούν να ορίσουν την ταυτότητα του τραγουδιστή.
Είναι λάθος να βάζουμε από μόνοι μας ταμπέλες και ειδικά στην αρχή της πορείας του καλλιτέχνη. Λαϊκό τραγούδι από τα αρχαία χρόνια ακόμα, είναι εκείνο το τραγούδι που απευθύνεται στον λαό, με στίχο επηρεασμένο από την καθημερινότητα των ανθρώπων. Υπό αυτήν την έννοια, είμαι ένας λαϊκός τραγουδιστής που θα ήθελε να υπηρετεί το λαϊκό τραγούδι.
Ποια θα εντόπιζες ως τα βασικά καταγωγικά σου ίχνη και τις κύριες επιρροές σου;
Αν και οι ρίζες μου κρατούν από τη Μικρά Ασία και την Πόλη, στα ακούσματα μου υπήρχαν από πάντα όλα τα είδη της μουσικής, ελληνικής και ξένης. Ξεχώρισα τις μελωδίες του Μίκη Θεοδωράκη, την απόλυτη αρμονία της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι με τον λόγο του Νίκου Γκάτσου, τα λαϊκότροπα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, το μοναδικό τρόπο έκφρασης του Μάνου Ελευθερίου μέσα από τα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή. Λάτρεψα την ερμηνευτική δεινότητα και γεμάτη βιώματα φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Αγάπησα επίσης, τον ερμηνευτικό ελιγμό του Γιώργου Νταλάρα σε κάθε είδος που τραγούδησε και χάρισε στις νεότερες γενιές τραγουδιστών, μια ανοιχτή βιβλιοθήκη με τον τραγουδιστικό του τρόπο.
Διακρίνει κανείς μελετώντας τη μέχρι τώρα πορεία σου δισκογραφικά και συναυλιακά μια ιδιαίτερη σύνδεση με το έργο του Γκάτσου. Προέκυψε η υπήρχε εξαρχής η ανάγκη να εκφραστεί αυτή η «σύνδεση»;
Σίγουρα υπήρχε εξ αρχής η ανάγκη έκφρασης μου μέσα από το έργο του Νίκου Γκάτσου. Όπως επίσης, και μεγάλη προσμονή για ένα μελοποιημένο στίχο που θα είχα την τιμή να ερμηνεύσω σε πρώτη εκτέλεση. Προέκυψε από το πουθενά, όπως συμβαίνει συνήθως με τέτοια μεγαλοπρεπή έργα. Αφορμή στάθηκε η γνωριμία με την Αγαθή Δημητρούκα, η οποία είναι και η διαχειρίστρια του έργου του Νίκου Γκάτσου, και σε συνεργασία με τον Νίκο Χιώτογλου ο οποίος με εμπιστεύτηκε από τη πρώτη στιγμή για την συμμετοχή μου στην “Παγωμένη θεατρίνα”, ολοκληρώθηκε ένα όνειρο.
Έχει η μουσική και κατ’ επέκταση η Τέχνη για σένα πολιτική διάσταση;
Η μουσική, και κατ’ επέκταση η Τέχνη, δεν πρέπει να χειραγωγεί, πρέπει να εκφράζει. Περιέχει έννοιες ελεύθερες, και η μόνη πολιτική με την οποία θα έπρεπε να συνδέεται, είναι η πολιτική με την έννοια της πολιτείας (πολιτικό τραγούδι). Είναι υποκειμενικό το πώς αντιλαμβάνεται και πως μεταφράζει ο καθένας την Τέχνη. Ο Μάνος Χατζιδάκις για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την υποκειμενικότητα στο βασικότερο προβληματισμό σχετικά με το τραγούδι, κάποτε είχε πει: «Πέντε άνδρες συνωμοτούν στη βροχή, στοιβάζονται μάλιστα κάτω απ’ την ίδια ομπρέλα, για να μη βραχούν. Την ίδια ώρα ακούγεται το τραγούδι «Συννέφιασε, συννέφιασε, ψιλή βροχούλα έπιασε». Σαφώς το τραγούδι είναι πολιτικό, ιδιαίτερα αν συνδεθεί με τους πέντε που προσπαθούν να μη βραχούν. Αν όμως το τραγούδι ακουστεί σε παραλία ερημική, χωρίς να βρέχει, μπορεί να γίνει και προφητικό, αν τύχει και ξεσπάσει η μπόρα, μες στα επόμενα λεπτά. Αν πάλι δεν βρέξει, τότε το τραγούδι γίνεται απλούστατα ένα ρεμπέτικο τραγούδι, με κάποιες τάσεις εγωιστικές γι’ αυτόν που το τραγουδάει, μιας και προσπαθεί να μη βραχεί, ενώ στο τέλος βρέχεται για τα καλά και το φωνάζει με ιδιαίτερη ικανοποίηση στους άλλους τραγουδώντας… «για κοίτα με πως βράχηκα».
Είσαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ορχήστρας Ρυθμός. Θα ήθελες να μας πεις μερικά πράγματα για τη μέχρι τώρα πορεία του σχήματος και τα άμεσα σχέδιά του;
Είχα την τύχη πριν από περίπου 10 χρόνια, να μου κάνει πρόταση ο αδελφικός μου φίλος Νίκος Χιώτογλου ο οποίος είναι και μαέστρος της ορχήστρας, να συμμετέχω σε μια ιδέα που ήθελε να υλοποιήσει, τη δημιουργία ενός μουσικού συνόλου. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί το πόσο μακριά και ψηλά θα έφτανε σήμερα αυτή η ορχήστρα.
Ο «Ρυθμός» έχει αγκαλιαστεί και αγαπηθεί τα τελευταία χρόνια από τους καλλιτέχνες αλλά και τον κόσμο, με αποτέλεσμα να βρίσκεται κάθε χρόνο σε σημαντικά φεστιβάλ και αφιερώματα πλάι σε σπουδαίους καλλιτέχνες, μεγαλώνοντας το κοινό του μέρα με τη μέρα. Έχουμε την ευτυχία να είμαστε πάνω απ’ όλα φίλοι με τα μέλη της ορχήστρας, πράγμα που βοηθάει πάρα πολύ στην πορεία τόσο του συνόλου, όσο και την προσωπική. Με το κλείσιμο της πρώτης δεκαετίας του “Ρυθμού”, έρχονται και κάποια σπουδαία αφιερώματα τα οποία θα είναι η συνέχεια της καλοκαιρινής περιοδείας της ορχήστρας, ενώ παράλληλα συλλέγουμε υλικό για τον πρώτο δίσκο της, με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών που συνεργάστηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια, συμβάλλοντας στο όραμα μας.
