Η ορειβασία υψηλού επιπέδου είναι σαν να αλλάζεις πίστες σε ένα δύσκολο παιχνίδι. Είναι και εθισμός. Αυτό λέει στο «Κοσμοδρόμιο» ο ορειβάτης και αστυνομικός στο επάγγελμα, Φώτης Θεοχάρης, ο οποίος βρίσκεται ήδη στη νέα του αποστολή, με στόχο την κορυφή Spatnik στα 7.027 μέτρα, στο Πακιστάν.

Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Θεοχάρης ανεβαίνει διαρκώς νέες και πιο ψηλές πίστες, τονίζοντας όμως ότι αυτό συμβαίνει γιατί τα βήματα γίνονται με ψυχραιμία και με τη γνώση ότι η ζωή συνεχίζεται και η πίστα να μην κερδηθεί. Τον Οκτώβριο του 2018, έβαλε στόχο να πατήσει στις υψηλότερες κορυφές των 113 ορεινών συγκροτημάτων που βρίσκονται πάνω από τον υψηλότερο οικισμό της Ελλάδας, τη Σαμαρίνα, στο νομό Γρεβενών, στα 1.500 μέτρα. Τον Σεπτέμβριο του 2022, η αποστολή εξετελέσθη. Το εγχείρημα ήταν αφιερωμένο στο φιλανθρωπικό έργο του Χαμόγελου του Παιδιού.

Μεσολάβησε η κορυφή στο όρος Κανγτσενγιούγκα των Ιμαλαΐων– το τρίτο ψηλότερο βουνό του κόσμου- το 2018. Η ανάβαση στο όρος Κανγτσενγιούγκα με υψόμετρο 8.586 μέτρα στο Νεπάλ, διήρκησε 56 μέρες. Ήταν η πρώτη φορά που ο Φώτης ανέβαινε πάνω από τα 7.000 μέτρα και η πρώτη φορά που παρέμενε για πολλές μέρες σε αυτό που οι ορειβάτες αποκαλούν: «ζώνη θανάτου». Αυτή την κορυφή την «κατάφερε», παρέα με τον Αντώνη Σύκαρη, τον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη, ο οποίος έχασε τη ζωή του τον Απρίλιο του 2022 από έλλειψη οξυγόνου, αλλά και από υπερβολική σωματική κόπωση, λίγες ώρες μετά την κατάκτηση, μιας από τις υψηλότερες κορυφές των Ιμαλαΐων στα 7.400 μέτρα.

Το 2020 ανέβηκε τις ελβετικές Άλπεις, υποστηρίζοντας το έργο της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Προσώπων (ΕΛΕΠΑΠ) ενώ το 2021 σειρά είχε το Ama Dablam, άλλο ένα βουνό της προσειράς των Ιμαλαΐων, όπου και κατέκτησε την κορυφή των 6.812.

Ο φετινός Αύγουστος έχει έναν μεγάλο στόχο για τον Φώτη- ένα από τα ομορφότερα βουνά της οροσειράς Καρακορούμ, το Spantik στο Πακιστάν. Η βορειοδυτική του πλευρά διαθέτει μια εξαιρετικά σκληρή διαδρομή αναρρίχησης γνωστή ως Golden Pillar αλλά και μερικές ακόμη σκληρές διαδρομές. Λίγο πριν αναχωρήσει για το Καρακορούμ κάναμε στον Φώτη μερικές ερωτήσεις με στόχο να καταλάβουμε λίγο των μαγικό και δύσκολο κόσμο των ορειβατών.

Φώτη πώς ξεκίνησες να ανεβαίνεις στα βουνά;

Κατάγομαι από ορεινή περιοχή, το Καρπενήσι, και οι πρώτες μου εικόνες ήταν τα βουνά τριγύρω, όπως το Βελούχι και το Καυκί. Έτσι, μου γεννήθηκε από πολύ μικρή ηλικία η επιθυμία να τα εξερευνήσω. Θυμάμαι τις βόλτες μαζί με την αδερφή μου, που είναι λίγο μεγαλύτερη, σε μονοπάτια γύρω από το χωριό μας την Βίνιανη και κοντά στο ποτάμι της περιοχής. Στην ηλικία των πέντε μετακομίσαμε στην τσιμεντούπολη Αθήνα, η σκέψη μου όμως είχε παραμείνει στο χωριό. Πρώτη επαφή με την πεζοπορία ως δραστηριότητα αναψυχής, ξεκίνησε στα 16 μου, στην όμορφη Πάρνηθα.

Πώς ήταν η μετάβαση από τα ελληνικά βουνά στα ξένα;

Έχοντας εξερευνήσει αρκετά βουνά της Ελλάδας και έχοντας λάβει τα απαραίτητα όπλα-γνώσεις από σχολές ορειβασίας και αναρρίχησης, αποφάσισα να εξερευνήσω και βουνά του εξωτερικού με πρώτο το Stokkangri στα 6153μ στην Ινδία. Η αποστολή αυτή διήρκησε μισό μήνα. Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και τότε ήταν που μου μπήκε και το «μικρόβιο». Ακολούθησαν κι άλλα, κάθε φορά, ολοένα και δυσκολότερα- Mont Blanc, Elbrus, Aconcagua, Kilimanjaro και πολλά αλλά.

Τι σκέφτεται ένας ορειβάτης όταν ανεβαίνει κι ανεβαίνει κι ανεβαίνει;

Κάποιες σκέψεις που κάνει ένας ορειβάτης όταν ανεβαίνει και ανεβαίνει και ανεβαίνει…. είναι: «πότε θα φτάσω κορυφή», «πότε θα χαλάσει ο καιρός», «πότε θα μου τελειώσει το νερό», «πότε θα φάω στην ταβέρνα, σώος». Εντάξει αυτά μεταξύ σοβαρού και αστείου. Οι σκέψεις που με κατακλύζουν είναι να επιστρέψω στην οικογένειά μου και στην ξεκούραση, βέβαια η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι και τον επόμενο στόχο.

Τι θυμάσαι από την μεγάλη ανάβαση που έκανες με τον Αντώνη Σύκαρη;

Ήταν στο μακρινό Νεπάλ και συγκεκριμένα στο όρος Kangchenjunga στα 8.586. Η ευκαιρία, μας δόθηκε το Μάιο του 2018 να ανέβουμε μαζί στην κορυφή. Γίναμε οι πρώτοι Έλληνες που το κατάφεραν. Το Kangchenjunga είναι το τρίτο ψηλότερο βουνό της γης και το δεύτερο δυσκολότερο βουνό πάνω από τα οκτώ χιλιάδες μέτρα. Από τον Αντώνη θυμάμαι την όμορφη και διασκεδαστική παρέα και τα γεμάτα γνώση λόγια του. Είχαμε κάνει μαζί κάποιες διαδρομές αναρρίχησης τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Πώς είναι τελικά όταν φτάνεις στην κορυφή;

Κάθε κορυφή είναι μία ένεση ψυχικής ολοκλήρωσης. Είναι η επίτευξη του στόχου που γεμίζει τον ορειβάτη με συναισθήματα χαράς και ευτυχίας, είναι η εκπλήρωση των ονείρων του, η απόλαυση της πάντα μαγευτικής και διαφορετικής κάθε φορά θέας του κόσμου από την κορυφή (εκτός αν έχει ομίχλη) και η ολοκλήρωση του δύσκολου κατορθώματος παρόλη την κούραση, τον κίνδυνο και τις κακουχίες.

Είναι εθιστική η ορειβασία τόσο υψηλού επιπέδου;

Η αλήθεια είναι πως όταν καταφέρνουμε ένα στόχο θέλουμε να πάμε σε έναν υψηλότερο, οπότε, ειδικά όταν καταφέρνεις υψηλού επιπέδου και τεχνικής δυσκολίας βουνά, αυτόματα εθίζεσαι και ετοιμάζεσαι για τον επόμενο στόχο. Είναι σαν τις πίστες στα παιχνίδια.

Ποια είναι αυτά που δεν σου αρέσουν πια στα ψηλά βουνά στις μεγάλες αποστολές;

Μία κακιά εικόνα σίγουρα είναι τα σκουπίδια στα βουνά λόγω της αυξανόμενης παρουσίας κόσμου στις αποστολές και συνάμα την έλλειψη οικολογικής συνείδησης από μερικούς. Μια άλλη πολύ ενοχλητική πια κατάσταση είναι η ύπαρξη ορειβατών-τουριστών που δεν έχουν σχεδόν καθόλου εμπειρία και κάνουν προσπάθεια ανάβασης στηριζόμενοι αποκλειστικά σε άλλους, έχοντας ως μόνο κίνητρο τη φωτογραφία στα social media.

Πώς θα σταματήσουμε να έχουμε τόσους νεκρούς στις μεγάλες αποστολές; Τι φταίει;

Το βουνό έχει κινδύνους και αν κάποιος τους παραβλέψει υπάρχει περίπτωση να χαθεί. Υπάρχουν όμως και απρόβλεπτοι κίνδυνοι όπως οι χιονοστιβάδες, οι αποκολλήσεις βράχων, η αστοχία υλικών, η ύπαρξη παλιών σχοινιών κ.τ.λ που μπορεί να κοστίσουν τη ζωή των ορειβατών.

Η σωματική κούραση, η κακή κρίση και οι συνέπειες από το υψόμετρο και την έλλειψη οξυγόνου μπορεί να είναι αιτίες για να γίνει το κακό. Χρειάζεται από όσους επιχειρούν καλύτερη εκπαίδευση και εμπειρία, ενδελεχής μελέτη των καλύτερων δυνατών μετεωρολογικών συνθηκών και γενικότερα αξιολόγηση της insitu εικόνας του βουνού από κοντά για κίνδυνο χιονοστιβάδων κ.τ.λ πριν ξεκινήσει η ανάβαση. Η καλή φυσική κατάσταση, η προετοιμασία και η αμεροληψία, βοηθούν. Πρέπει να σεβόμαστε το βουνό για να μας ανταποδώσει. Το βουβό θα μας πει αν θέλει να το ανέβουμε η όχι την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Για να γυρίσουμε πίσω στα ελληνικά βουνά πώς αισθάνεσαι όταν βλέπεις ανεμογεννήτριες πάνω τους;
Όπως είναι φυσικό, δεν μου αρέσει η εικόνα.

Ποιες είναι οι προκλήσεις της νέας αποστολής; Γιατί διάλεξες τη συγκεκριμένη;

Ήθελα να ανέβω μία κορυφή των 7.000 μέτρων. Ένα κριτήριο για την επιλογή ήταν και το κομμάτι που αφορά τα έξοδα της αποστολής αυτής, που κυμαίνεται σε λογικά πλαίσια σε σχέση με άλλες αποστολές πιο ακριβές.

Η πρόκληση η μεγάλη είναι το ότι εγώ και ο φίλος Δημήτρης θα είμαστε μόνοι μας και θα κουβαλάμε όλα όσα χρειαζόμαστε (φαγητό, σκηνές, εξοπλισμός, κτλ) καθώς επιλέξαμε να μην υπάρχουν βαστάζοι. Επίσης αποφασίσαμε να πορευτούμε ως σχοινοσυντροφιά στη διαδρομή μας προς την κορυφή και να μην στηριχτούμε στα έτοιμα σχοινιά των εμπορικών αποστολών, με σκοπό να ζήσουμε λίγο πιο έντονα την εμπειρία της παραδοσιακής γνήσιας ορειβασίας.

______________

_{* Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα του Φώτη Θεοχάρη στο Facebook.}