Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
«Σπάω τα δόντια μου στον ύπνο μου. Σφίγγω τόσο πολύ τα σαγόνια μου που έχω σπάσει έξι δόντια με αυτόν τον τρόπο», μου είπε η Νεφέλη σφίγγοντας το λουρί της τσάντας της με τα χέρια, σαν από φόβο και άγχος, πιθανότατα όπως έκανε με σαγόνια της κατά τη διάρκεια του ύπνου.
«Σκεφτόμουν λοιπόν πως πρόκειται για μια μορφή αυτόακρωτηριασμού, που μοιάζει περισσότερο με το κούρεμα των μαλλιών ή το κόψιμο των νυχιών παρά με τα τελετουργικά μετάβασης από την παιδική στην ενήλικη ζωή που παρατηρούνται στις αφρικανικές κοινότητες ιθαγενών, παρόλο που το κουσούρι αυτό μου εμφανίστηκε όταν αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής, νοίκια, ρεύματα, ίντερνετς. Αυτό πίστευα, μέχρι που είδα στον ύπνο μου το εξής: περπατούσα μόνη μου σ’ έναν κατασκότεινο δρόμο. Η μόνη ελπίδα φωτός ερχόταν από δύο τρεις ατάκτως ειρημένες λάμπες λαδιού που υπήρχαν στον δρόμο, κρατούσα κι εγώ μια. Έκανε ψύχρα και ήμουν ξυπόλητη, με τις πιτζάμες. Τη λάμπα την κρατούσα στο δεξί μου χέρι, το οποίο χρησιμοποιούσα ως βάση για να στηρίξω με το αριστερό τα κρύσταλλα της μάνας μου. Τη θυμάμαι από παιδί με πόση επιμέλεια τα καθάριζε και τα τοποθετούσε στον μπουφέ. “Να ‘χουμε να φανούμε, όταν έρθουν μουσαφίρηδες”, έλεγε. Της έπαιρνε ‘κανα δίωρο να τα ταχτοποιήσει. Ζήτημα να τα χρησιμοποιήσαμε 5-6 φορές, όσο ζούσα στο σπίτι», συμπλήρωσε χωρίς να αφήσει το λουρί της τσάντας απ’ τα σφιγμένα δάχτυλά της.
Πάνω που σκεφτόμουν πως αυτή είναι η δεύτερη φορά που ακούω για όνειρο που αποδείχτηκε εφιάλτης μέσα σε μια βδομάδα, η άλλη σαν να διάβασε τη σκέψη μου είπε: «Βλέπω μόνο εφιάλτες. Όλες μας βλέπουμε εφιάλτες τελευταία. Η Μαίρη εφιάλτες βλέπει κι εσύ κι εγώ, έχεις μιλήσει εσύ με κάποια απ’ τις άλλες που να ονειρεύτηκε κατιτίς το ευχάριστο τελευταία; Ξέρεις γιατί; Γιατί οι νύχτες πέφτουν στην πόλη βαριές και ο αέρας μας πνίγει. Γιατί τίποτε δεν άλλαξε εδώ και δέκα χρόνια. Ζούμε ανασφαλώς, εργαζόμαστε επισφαλώς, δουλεύουμε πολύ και καυλαντάμε λίγο. Τέλος πάντων, πριν έρθω από εδώ πέρασα απ’ το σπίτι. Πήρα αυτό», είπε και μόνο τότε άφησε το λουρί της τσάντας για να πιάσει μια σακούλα που είχε ακουμπήσει στην άκρη του καναπέ. Έβγαλε από μέσα ένα κουτί. Το άνοιξε κι έβγαλε από μέσα έξι κρυστάλλινα ποτήρια, τρία ψηλά για κρασί και τρία χαμηλά για ουίσκι.
«Τι να τα κάνω μωρή τα κρύσταλλα; Εδώ δεν έχω τραπέζι, που θα τα ακουμπήσω; Άσε που ποιον να σερβίρω και τι σε τέτοια ποτήρια;», της είπα. «Α μην ανησυχείς έφερα μπίρες. Μίλησα με τη μάνα μου. Της είπα πως δεν θα συμπληρώσω την αίτηση για τους αναπληρωτές καθηγητές. Δεν με ψήνει το δημοσιοϋπαλληλίκι. Ποτέ δεν μ’ έψηνε. Πέρασα σήμερα από εκεί να της ανακοινώσω πως δεν έχω καμία σχέση με ότι ονειρεύτηκε για μένα και πως θα πάρω τα κρύσταλλα για να στα δώσω. Τα φύλαγε λέει για όταν θα παντρευτώ. Δεν την θέλω την προίκα μου, της είπα. Ούτε άντρα θέλω, ούτε δουλειά στο δημόσιο, ούτε να ξεσκονίζω τις μαλακίες απ’ τον μπουφέ κάθε Κυριακή απόγευμα. Τα έφερα σε σένα γιατί σου είναι πιο χρήσιμα απ’ ό,τι στη μάνα μου», είπε και άφησε τα κρύσταλλα στο τραπέζι και εμένα να σκέφτομαι πως μια τέτοια κίνηση θυμίζει πράγματι τελετουργικό μετάβασης σε κάποια άγνωστη κατάσταση, πέρα απ’ τα οικογενειακά της πρότυπα. Εκείνο το βράδυ, για το καλορίζικο στο νέο σπίτι, ήπιαμε περιπτερόμπυρες σε κρυστάλλινα ποτήρια.
Απ’ τον επαναστατημένο Άγιο Παύλο,
Για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα
